Ήρεμος, αποφασιστικός, χωρίς άγχος, σα να παίζει ένα φιλικό παιχνίδι. Αυτός ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης όλες τις προηγούμενες ημέρες πριν το πρώτο του επίσημο στον πάγκο του Άρη, μέσα στο Παλέ, κόντρα στον ΠΑΟΚ και υπό το βλέμμα του Φίλιππου, του ανθρώπου που του έχει αλλάξει τη ζωή.
Όσοι έζησαν τον “δράκο” τα τελευταία 24ωρα είδαν έναν προπονητή που έκανε ακριβώς ό,τι έκανε και για το φιλικό του Άρη με τη Μπαλκάν. Δεν διαφοροποίησε σε τίποτα την προετοιμασία του, δεν άλλαξε συμπεριφορά, δεν άλλαξε σκέψη, δεν έβαλε περισσότερη πίεση στην ομάδα του από αυτή που πάντα βάζει…
Προετοιμάστηκε για κάτι που περίμενε πολύ καιρό, σα να μη τρέχει τίποτα! Το είπε άλλωστε. “Δεν κάναμε και κάτι, μια νίκη είναι”, ήταν μια από τις ατάκες του, γιατί ξέρει ότι καμία χρονιά δεν… τελειώνει στις 4 Οκτωβρίου, γιατί ξέρει ότι ο Άρης του έχει ακόμα πολλή δουλειά να βάλει στο γήπεδο, κι ας κέρδισε χθες.
Ο Γιαννάκης προερχόταν από προπονητική απραξία περισσότερο των τεσσάρων ετών. Δεν είναι εύκολο για έναν προπονητή να μπαίνει μετά από ένα τέτοιο διάστημα και πάλι στη δράση και να διαχειρίζεται ένα τόσο σπουδαίο παιχνίδι. Ο ψυχισμός του, όμως, έχει μάθει μόνο τέτοια παιχνίδια, εκεί αντιδράει και νιώθει άνετα, εκεί που άλλοι πνίγονται από το άγχος και δεν βλέπουν μπροστά τους.
Υπό το βλέμμα του εγγονού του Φίλιππου, αλλά και 5.500 Αρειανών που πήγαν να τον στηρίξουν, αυτόν και τους παίκτες του, αλλά ζητούσαν και το αυτονόητο, τη νίκη. Δεν είναι εύκολα “μεγέθη” αυτά για να τα διαχειριστεί κάποιος. Προφανώς κάποιος που δεν λέγεται Παναγιώτης Γιαννάκης.
Δεν ήταν ήρεμος και χωρίς άγχος γιατί έχει ζήσει αυτά τα παιχνίδια επί μια δεκαετία και ξέρει πολύ καλά πως να τα διαχειριστεί. Είναι η αύρα του κορυφαίου μπασκετανθρώπου που τα καλύπτει όλα, είναι η προσωπικότητα που “πλακώνει” τους πάντες, άλλους τους προστατεύει κι άλλους τους εξαφανίζει. Φάνηκε ξεκάθαρα στο γήπεδο χθες. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη… σκιά του Γκάλη, αντιλαμβάνεται το έργο.
