Πόσο τυχερός είμαι που τους είδα να αγκαλιάζονται; Για μένα, ως μπασκετμπολίστα και δη του Άρη, αυτή ήταν η κορυφαία στιγμή της βραδιάς. Όταν είδα τον Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη να αγκαλιάζονται και να φεύγουν τα δάκρυά τους. Φώναξα μέσα μου! “Απίστευτο”. Ακούγαμε τόσα πολλά για τους δύο, αλλά αυτό που είδα εγώ από τόσο κοντά ήταν συγκλονιστικό. Καρφωμένη στο μυαλό μου είναι αυτή η αγκαλιά. Δύο τόσο μεγάλοι, έγιναν ξανά ένα, στο ίδιο παρκέ, τόσα χρόνια μετά. Πραγματικά, πόσο τυχερός μπορώ να αισθάνομαι;
Οι μεγάλοι στην ομάδα τον προλάβαμε τον Γκάλη να παίζει, τον θυμόμαστε. Πιτσιρίκια ήμασταν, αλλά έχουμε παραστάσεις. Οι μικροί έπαθαν πλάκα με αυτό που έβλεπαν. Εμείς πάθαμε την δική μας πλάκα με τον κόσμο. Κοιτούσες δεξιά, κοιτούσες αριστερά και έβλεπες μόνο κεφάλια. Πόσο υπέροχο είναι το Παλέ όταν είναι γεμάτο; Πόσο ξεχωριστό γήπεδο…
Άλλη κορυφαία στιγμή από την προχθεσινή γιορτή ήταν όταν στα πέντε μέτρα από μένα έβλεπα την… οροφή να κατεβαίνει για να πάρει την φανέλα με το Νο6. Έβλεπα τον Γκάλη πόσο συγκινημένος ήταν, πόσο δύσκολα μπορούσε να μιλήσει με όσα ζούσε, έβλεπα και τον Αντώνη (Ασημακόπουλο) να ειναι σαστισμένος, δίπλα του.
Είναι μαγικά όλα όσα ζήσαμε. Εγώ θέλω να πω και πάλι πόσο τυχερός νιώθω και ένα ευχαριστώ που με αξίωσε ο Θεός να είμαι μέλος αυτής της ομάδας, που προχθές ήταν αυτή που έκανε ζντο με τον Γκάλη! Ήρθε κοντά μας και μας ρώτησε: “Τι λέμε; Δεν ξέρω τι λέμε τώρα…”. Ο Αντώνης του είπε: “Πες εσύ ότι θέλεις”. Όλοι μαζί: “Ένα, δύο, τρία, ΑΡΗΣ”. Πως να ξεχαστούν αυτά ποτέ; Πως;
Εύχομαι αυτό που έγινε την Τρίτη να είναι η αρχή μιας νέας κατάστασης για την ομάδα. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα γίνει στα πλέι οφ, αλλά θέλω να διαβεβαιώσω τους πάντες ότι αν θα τα δίναμε όλα για να πετύχουμε κάτι καλό φέτος, μετά από όσα ζήσαμε το προχθές θα το κάνουμε ακόμα πιο δυνατά…
