Ο Νίκος Σφακιανός, φίλος του Άρη, “ζωντανή διαφήμιση” του Άρη ΄στην Σκωτία μίλησε στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης. Μια ιστορία που ανέδειξε το PRESSARIS για τον μαχητή της ζωής και τα μηνύματα που δίνει (ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΕΔΩ).
Ακολούθησε το PRESSARIS και στο Instagram, για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση στα θέματα του Άρη!
Ο Σφακιανός μίλησε στο Yellow Radio 92.8:
Για την ιστορία του στο διαδίκτυο, την απώλεια της μητέρας του και την αγκαλιά από τους οπαδούς των Χάρτς
Πριν δυόμιση χρόνια η μητέρα μου διαγνώστηκε με γλοιοβλάστωμα, είναι η χειρότερη και πιο επιθετική μορφή όγκου στον εγκέφαλο. Αποφάσισα πριν πεθάνει να συμμετέχω στον τοπικό αγώνα, στον «Αχίλλειος Άθλος», Ημιμαραθώνιο εδώ στα Φάρσαλα. Κι αφού πέθανε αποφάσισα να συμμετέχω σε αγώνες για να την τιμήσω την ίδια και γενικά τους καρκινοπαθείς. Στην προσπάθεια μου, σε κάθε αγώνα φορούσα ένα σορτσάκι ή κάποιο T-Shirt της ομάδας των Χάρτς, επειδή με είχε συγκλονίσει η ιστορία του συλλόγου · στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο χάθηκε όλη η ομάδα στο πόλεμο, δεν επέζησε κανένας. Εγώ σπούδαζα και Σκωτία, από το 1991 έως 2001, και όταν αποφάσισα να τρέξω για μια ομάδα, ήταν ο λόγος που την επέλεξα.
Μετά ξεκίνησα να ποστάρω στις σελίδες του Facebook των οπαδών των Χάρτς, οι οποίοι με αγκάλιασαν. Είχα μάλιστα πολλά προσωπικά μηνύματα, όπου ήθελαν να μου στείλουν εξοπλισμό, ρούχα, παπούτσια, οικονομική βοήθεια. Και λίγο καιρό πριν που αποφάσισα να πάω στον Εδιμβούργο για τον Ημιμαραθώνιο, κάποιος οπαδός μου πρότεινε αν θέλω να συμμετέχω με κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα, τελικά αποφάσισα να συμμετέχω με τον οργανισμό «Μακ Μίλαν».
Ευαισθητοποίησα τους οπαδούς με την προσφορά μου και κατάφερα να συγκεντρώσω ένα ποσό περίπου στα 600 ευρώ, τα οποία πήγαν σε οργανισμούς, στους καρκινοπαθείς και τις οικογένειες τους.
Η αγκαλιά των οπαδών των Χάρτς και ο Άρης
Μερικές ημέρες πριν φτάσω στο Εδιμβούργο μου έστειλε μήνυμα μια οπαδός η οποία με ρώτησε αν θέλω να πάω στο τελικό κυπέλλου (ήταν μια μέρα πριν τον Ημιμαραθώνιο) και απάντησα πως ήθελα, αρκεί να μην πληρώσουν το εισιτήριο γιατί κάτι είχα υποψιαστεί. Τελικά μου είπε ότι ήδη είχε κανονιστεί και τρεις οπαδοί πλήρωσαν το εισιτήριο και το λεωφορείο που μετακινηθήκαμε.
Εκεί εμφανίστηκα με το κασκόλ του Άρη και είχα αναφερθεί ήδη από πιο πριν στον «κιτρινόμαυρο» σύλλογο.
Το πιο συγκλονιστικό, στο λεωφορειάκι το οποίο μας μετακίνησε μέχρι την περιοχή που ήταν ο αγώνας, συνάντησα όλα τα άτομα που είχα γνωρίσει στο Facebook. Απίστευτες στιγμές καθώς με αγκάλιασαν όλοι, με είχαν σαν παιδί τους. Πήγαμε σε ένα πάρτι πριν τον αγώνα στο οποίο με κερνούσαν και μου χάρισαν δυο κασκόλ καινούργια. Το πιο απίστευτο ήταν όταν συναντήθηκα μια μέρα μετά τον αγώνα με οπαδό των Χάρτς, ο οποίος μου έδωσε το κασκόλ του και εγώ του έδωσα του Άρη.
Για το ποια είναι η γνώμη τους και αν γνωρίζουν τον «κιτρινόμαυρο» σύλλογο
Η αλήθεια είναι ότι τον γνωρίζουν τον Άρη. Περισσότερο βέβαια, γνωρίζουν την ΑΕΚ λόγω των αγώνων που έχει παίξει με πολλές Σκωτσέζικες ομάδες και αντιπαθούν τον ΠΑΟΚ.
Ο Άρης είναι πολύ συμπαθής ομάδα στην Σκωτία, γνώρισα άτομα που ασχολούνται πραγματικά με το ποδόσφαιρο.
Για την απόφαση του να γίνει Αρειανός ενώ δεν έχει ζήσει Θεσσαλονίκη
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Ο πατέρας μου Ολυμπιακός και προσπάθησε να με κάνει και μένα αλλά δεν τα κατάφερε. Κάποια στιγμή πήγα στο γήπεδο του Περιστερίου (σε αγώνα Περιστέρι – Άρης) στο μπάσκετ και ενθουσιάστηκα με τον Άρη. Είχα εννοείται μια αγάπη για τον Γκάλη αλλά όταν είχα πάει στο γήπεδο, εποχή μετά Γκάλη, μου κόλλησε το μικρόβιο. Και το 2010 κατάφερα να πάω στον τελικό Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο.
Ένα μήνυμα για τους οπαδούς
Παιδιά όπως και στην ζωή έτσι και στον αθλητισμό πρέπει να έχουμε αισιοδοξία. Ο Άρης θα τα καταφέρεις κάποια στιγμή. Αυτή η ιστορία είναι από το 1991-92 αλλα αισιοδοξούμε.
Το ίδιο θέλω να πω και στους καρκινοπαθείς και τις οικογένειες τους, να είναι αισιόδοξοι.
Υγεία σε όλους και επιτυχίες σε όλους και την ομάδα του Άρη.
