Ο Γκασπερίνι, ζήτησε μονάχα ένα πράγμα από τον πρόεδρο της Αταλάντα, Αντόνιο Περκάσι, όταν ανέβαλε τις τύχες της ομάδας το 2016. Πίστωση χρόνου. Πόσο διαφορετικά θα ήταν, άραγε, τα πράγματα αν ο πρόεδρος της ομάδας τον απέλυε έπειτα από τα 5 πρώτα του παιχνίδια στον πάγκο της Αταλάντα, όταν και μετρούσε ισάριθμες ήττες;
Εξάλλου, ο 66χρονος κόουτς είχε ξαναπεράσει μία έντονη περίοδο αμφισβήτησης. Λίγα χρόνια νωρίτερα, είχε κάνει το μεγάλο βήμα και είχε υπογράψει στην Ιντερ, όμως απολύθηκε έπειτα από επίσης 5 αγώνες. Τότε, είχε συγκομιδή ενός πόντου, με απολογισμό μία ισοπαλία και τέσσερις ήττες. Ο Αντόνιο Περκάσι πρέπει να αισθάνεται δικαιωμένος που πίστεψε στον Γκασπερίνι και ο Γκασπερίνι ευγνώμων που ο Περκάσι τον πλαισίωσε με εμπιστοσύνη….
Τα απόνερα
Θεωρώ πως, είναι σωστό να παίρνεις χρόνο, με την λήξη των υποχρεώσεων της ομάδας. Ειδικά όταν έχεις την ευθύνη να αποδώσεις γραπτά κάποιες σκέψεις. Εύκολο το ανάθεμα ή το πανηγύρι. Δύσκολη η ουσιαστική κριτική και η πρόταση για το μετά.
Όπως κάθε παιχνίδι που σηματοδοτεί μία χαμένη ευκαιρία, έτσι και ο πρόσφατος τελικός – παρωδία – κωμωδία στο Πανθεσσαλικό του Βόλου άφησε πίσω του πραγματικότητες και αλήθειες. Σε ένα παιχνίδι που κλάπηκε από τον Άρη η δυνατότητα να παίξει τα ρέστα του, στο 91ο λεπτό που, παρά τα όσα είχε κάνει η διαιτητής και δεν είχε κάνει η ομάδα, ήρθε η ολική τύφλωση του συνεργάτη της, varίστα και η απόφαση να μην στείλει την Φραπάρ για έλεγχο της φάσης. Ο λόγος για το καραμπινάτο πέναλτι, σε απομάκρυνση της μπάλας με το μπράτσο του Αράο.
Κι αν, σωστά, στα μέρη μας σήκωσε πολλή σκόνη η αδράνεια του πάγκου, καθώς δεν διέθετε τα απαραίτητα εργαλεία, αλλά και την οξυδέρκεια ώστε να αντιδράσει, δημιουργώντας “μπάχαλο” και πίεση στην διαιτητή, η ιστορία γράφει πως η Αθηναϊκή ομάδα με έδρα, σημειολογικά, στην οδό αρματωλών και κλεφτών, προέβη στην δεύτερη κλοπή σε βάρος του Άρη.
Ο Βόλος, όπως και το Λίντο, θα μνημονεύονται ως η επιτομή των κλεφτών δύο τίτλων σε βάρος του μπασκετικού και ποδοσφαιρικού τμήματός μας, αντίστοιχα. Ναι, τα απόνερα ενός τέτοιας σημασίας παιχνιδιού είναι πολλά και άξια ανάλυσης και αναφοράς, όμως (για να μην τρελαθούμε και ξεχάσουμε όσα ξέρουμε) ακόμα και στην μέρα που εσύ είσαι κάκιστος έχεις το δικαίωμα της μίας στιγμής. Εξάλλου, το ζητούμενο δεν ήταν η μεγάλη μπάλα, αλλά ο στόχος. Το κύπελλο.
Η από μηχανής θεά
Δυο αλήθειες, λοιπόν, με αρχή την αγωνιστική εξόντωση της ομάδας μας, με σωρεία τραγελαφικών αποφάσεων και σφυρισμάτων, που κορυφώθηκαν από το 65′ και μετά. Η δεύτερη αλήθεια αφορά στην πολυσυζητημένη απόδοση του συνόλου του Άκη Μάντζιου. Στην ουσία, ο αγώνας αυτός συνοψίζει όλη την σαιζόν. Τι δεν έκανες εσύ. Τι έκαναν οι τρίτοι για να μην έχεις την ευκαιρία.
Τα δεδομένα λένε πως η ομάδα δεν ανταπεξηλθε σε πνευματικό επίπεδο και μάλιστα, προϊόντος του χρόνου έδειχνε να έχει ποτιστεί με φόβο. Βιαστικές, λάθος αποφάσεις, έλλειψη συγκέντρωσης, άγχος ενδεχομένως. Μόλις δύο οι σημαντικές ευκαιρίες μας, με Φαμπιάνο και Ζαμόρα. Γραμμές αποκομμένες, χαρακτηριστική καθυστέρηση στο διάβασμα του αγώνα και στις (μη) παρεμβάσεις του πάγκου.
Κι εδώ, υπάρχει μία σημαντική λεπτομέρεια, όμως. Ο Άρης, την χρονιά που πέρασε, αλλά και την προηγούμενη, ήταν ένα να σύνολο που δεν εκπαιδεύτηκε, δεν διδάχτηκε τον τρόπο διάσπασης αμυνών. Ως αποτέλεσμα συνεχόμενων, λανθασμένων, αποφάσεων και αλλαγών κυρίως στον πάγκο, οι παίχτες δεν έμαθαν να συνεννοούνται και να βρίσκουν τον τρόπο εκείνο που προκύπτει μέσα απ’ την δουλειά στις προπονήσεις και δίνει την γνώση και την αυτοπεποίθηση.
Χαρακτηριστικά και πολλά τα παραδείγματα απέναντι, ειδικά, σε ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς.
Αυτά δεν αποτελούν δικαιολογία, μα πραγματικότητα. Αποκορύφωμα η απόφαση για μη προετοιμασία το περασμένο καλοκαίρι. Τούτου δοθέντος, η πρόκριση επί της Α.Ε.Κ. στα παιχνίδια στα τέλη του 2023, αποτέλεσε υπέρβαση. Ο δρόμος ήταν μεν ανοιχτός, όμως ο παρατηρητής έβλεπε πως ακόμα κι έτσι το αγωνιστικό σύνολο του Άρη δυσκολεύονταν απέναντι σε αντιπάλους που το “πρέπει” έμπαινε ως πρόσταγμα και ειδικά απέναντι σε όσους κλείνονταν πίσω, κατά την λαϊκή ρήση.
Στη ουσία, η δίψα για ένα τρόπαιο, αποπροσανατολισε την σκέψη μας και παραπλάνησε πολλούς από εμάς. Εξαρχής είχαμε τον ρόλο του αουτσάιντερ και εκεί έπρεπε να εστιάσουμε και όχι στα λαϊκίστικα “50 – 50” που ακούγονταν από συνοπαδούς της thrash tv, αυτών που την μία ουρλιάζουν και πανηγυρίζουν και την άλλη βρίζουν. Δυστυχώς, προσεγγίζουν τα της ομάδας με το κατώτερο επίπεδο γνώσεων και ύφους και διαμορφώνουν άποψη σε πολλούς. Κλείνει η παρένθεση.
Η προετοιμασία του… Οκτωβρίου και η παραπάνω πρόκριση ήταν κάτι σαν χαζαπλάστ σε πληγή που τρέχει αίμα αλλά, έστω κι έτσι, η προοπτική της συμμετοχής στον τελικό και η πιθανή κατάκτηση επισκίαζε την κρίση. Πράγμα, εν μέρει, λογικό. Στο ενδιάμεσο, ο αντίπαλος προχώρησε στην απόλυση ενός (κάτι σαν) προπονητή, του Φατίχ Τερίμ και ο βοηθός του Γιοβάνοβιτς, Χρήστος Κόντης, αποφάσισε να δώσει την εντολή στους παίχτες του να επιστρέφουν άμεσα και να θωρακίζονται πίσω απ’ την μπάλα, μόλις την έχαναν. Αυτό, το τελευταίο, αποτέλεσε την ουσία για να μην μπορεί κάποιος ουδέτερος να παρακολουθήσει αυτό το αντιποδόσφαιρο στην πόλη της Μαγνησίας. Είπαμε πως, ο Άρης πόνταρε πολλά στο να δοθεί η μπάλα στον αντίπαλο και να κυνηγήσει τις μπαλιές στην αντεπίθεση. Φεύ! Μάταιος κόπος.
Το ίδιο, μάταιος κόπος, ήταν το να προσπαθεί η ομάδα να αγωνιστεί απέναντι στην τραγική Γαλλίδα και σε έναν αγωνιστικό χώρο για γέλια. Τίποτα δεν προκύπτει τυχαία. Έτσι, στο χρονικό σημείο που ο Παναθηναϊκός έμεινε με 10 παίχτες και έμπαινε στο στάδιο που καταρρέει, όπως σε όλα του τα παιχνίδια, η από μηχανής σφυρίχτρα, η από μηχανής θεά απ’ την Γαλλία αποφάσισε να ανατινάξει το ματς. Σε μία αδιανόητη απόφαση, αφού την πήγαν καροτσάκι, ισορρόπησε τις απώλειες και σε σύντομο διάστημα βρεθήκαμε με 9 παίχτες. Παρόλα αυτά, μόνο ένα σουτ δίπλα απ’ το δοκάρι αποτέλεσε την σοβαρή απειλή στην άμυνά μας, μέχρι να μετρήσουν καθυστερήσεις στις καθυστερήσεις και να έρθει η φάση του γκολ.
Αντεπίθεση
Όλα αυτά δεν αναφέρονται από βίτσιο, αλλά ως καταγραφή, ως γεγονότα που πρέπει να μελετούνται συνεχώς. Η σωστή ανάγνωση των δεδομένων είναι που βελτιώνει και κάνει κάποιον, άτομο ή σύνολο, σοφότερο.
Έχει περάσει ένα διάστημα μουδιάσματος. Εκνευρισμού, εντάσεων, θολούρας. Ένα διάστημα που πανηγυρίζουν, όχι οι… νικητές αλλά, κάποιοι οπαδοί και έγκριτοι δημοσιογράφοι ασπρόμαυρων αποχρώσεων! Γνωστά και αναμενόμενα. Οι πράσινοι, αφού πέταξαν στον αέρα τον Αλαφούζο, έφυγαν σιωπηλά, σχεδόν. Σαν κλέφτες! Έμεινε ο Άρης, με ποινές, με πληγές, με φωνές.
Σε μία τέτοια συνθήκη, είναι απορίας άξιο το ότι ανανέωσε την συνεργασία ο Άκης Μάντζιος. Θετική εξέλιξη, μαζί με την διαφαινόμενη παραμονή του Χουλιάν Κουέστα. Κάτι που δεν μας έχει συνηθίσει ο Σύλλογος. Μέσα στην εβδομάδα της παγωμάρας, πάρθηκε μια απόφαση που, στα μάτια μου, φέρνει την ελάχιστη ηρεμία. Αυτήν έχει ανάγκη η ομάδα. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που χάνει, έστω κι έτσι, έναν στόχο. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που καλείται να “δει” τις αλήθειες και να αποφασίσει το πώς θα ενεργήσει, στο επίπεδο που η ίδια μπορεί να αλλάξει πράγματα.
Τίποτα δεν είναι εύκολο. Ίσα ίσα. Όταν αναμειγνύονται δυνάμεις που καθορίζουν εξελίξεις εν τη απουσία σου, όταν τα οικονομικά μεγέθη των αντιπάλων είναι πολύ πολύ μακριά απ’ τα δικά σου, όταν οι από κάτω ενισχύονται με σκοπό να σου βάλουν προβλήματα, όταν από πέρσι ψιθυρίζονται σε “πορτοκαλί γραφεία τύπου” οι επερχόμενες αλλαγές στα play off, με τέσσερις ομάδες, όταν οι πρώην φίλοι γίνονται εχθροί και αγκαλιάζονται αυτοί που πάντα ήταν αγκαλιά αλλά συνεχίζουν τα σάπια περί επανάστασης, όταν έχεις τόσα να διορθώσεις, να ενισχύσεις, να αποφασίσεις, να δράσεις…
Τότε, η απάντηση είναι μία. Μόνο το ποδόσφαιρο μπορείς να αντιπαρατάξεις απέναντι σε όλο αυτό. Τις σοφές και σωστές, ποδοσφαιρικές, επιλογές. Στις ίδιες μέρες, πάνω κάτω, η Αταλάντα του Γκασπερίνι κέρδισε τον πρώτο της τίτλο μετά το 1963. Ευρωπαϊκό μεν, έχοντας απωλέσει 3 τελικούς κυπέλλου στα 8 χρόνια που ο συγκεκριμένος προπονητής παραμένει στην θέση του και δουλεύει, όμως. Δουλεύει έχοντας εισπράξει εμπιστοσύνη πριν καν έρθει το αποτέλεσμα και ο ίδιος αισθάνθηκε ευγνωμοσύνη και σιγουριά. Σε ένα περιβάλλον με, τουλάχιστον, 6-7 ισχυρότερες σε πολλά επίπεδα ομάδες, το σύνολο του Μπέργκαμο δείχνει το πώς γίνεται. Ειδικά, από την στιγμή που, κακώς μεν, έχεις χρόνο, δε, φέτος το καλοκαίρι για να διορθώσεις. Να δράσεις. Να αντεπιτεθείς.
Συνεχίζεται…
Τρίτη, 11 Ιουνίου 2024
“ο Χιούι”
