Από όπου κι αν έχει περάσει έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του. Ίσως βέβαια να υπάρχουν και δυο εξαιρέσεις. Στη Γιουβέντους, όταν ακόμα έκανε τα πρώτα του βήματα στα αχαρτογράφητα νερά της προπονητικής, έπεσε θύμα της απειρίας του και δεν κατάφερε να μακροημερεύσει. Στο Μόναχο ωστόσο περίπου 15 χρόνια αργότερα κατέφτασε ως πεπειραμένος. Ως ο Κάρλο Αντσελότι, ένα όνομα – εγγύηση για κάθε πάγκο.
Στη Μπάγερν ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα περίμενε κανείς. Μια γεμάτη σεζόν και δυο μήνες ακόμη ήταν το χρονικό της συνεργασίας τους, με τον Ιταλό να αποχωρεί με σκυμμένο το κεφάλι από τη Γερμανία με αναμνήσεις ελάχιστες και τον εγωισμό του φθαρμένο. Στη Βαυαρία δεν τον εκτίμησαν όσο στις προηγούμενες ομάδες που υπηρέτησε και ο ίδιος φαίνεται ακόμα πικραμένος από τον τρόπο που απολύθηκε.
Στην αυτοβιογραφία του ο Κάρλο Αντσελότι μιλάει για την παρουσία του στη Μπάγερν αι στέκεται ιδίως στον τρόπο που το Δ.Σ του συλλόγου αποφάσισε να τον απομακρύνει από τη θέση του προπονητή, τονίζοντας πως πρόκειται για την πιο αμείλικτη απόλυση της καριέρας του.
«Ξεπεράσαμε τον ανταγωνισμό στη Bundesliga εκείνη τη σεζόν, τερματίζοντας 15 βαθμούς μπροστά· πέντε περισσότερους απ’ ό,τι είχε καταφέρει ο Πεπ να βάλει ανάμεσα στη δική του ομάδα και τη δεύτερη θέση τις δύο προηγούμενες χρονιές. Ωστόσο, η Μπάγερν δεν το θεώρησε επιτυχία. Ήταν το ελάχιστο που περίμεναν.
Κάθε φορά που τα πράγματα «φούντωναν» στα μέσα ενημέρωσης, παρατηρούσα μια μεγάλη διαφορά σε αυτή τη δουλειά. Αυτό που ήταν εντελώς καινούργιο για μένα ήταν ότι εργαζόμουν σε έναν σύλλογο που δεν διοικούνταν από έναν και μόνο χαρισματικό ιδιοκτήτη. Αντίθετα, υπήρχε μια ετερογενής ομάδα μετόχων, ενώ οι θρυλικοί παλαίμαχοι παίκτες παραδοσιακά είχαν μεγάλη επιρροή στο διοικητικό επίπεδο του συλλόγου.
Στη μέση της σεζόν υπήρξε αλλαγή στην προεδρία, όταν ανέλαβε ο Ούλι Χένες. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ήταν ο Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε, ο οποίος έπαιζε στην Ίντερ την ίδια εποχή που εγώ αγωνιζόμουν στη Ρόμα. Μήπως κλώτσησα τον μελλοντικό μου «αφεντικό» όταν έπαιζα απέναντί του; Φυσικά και το έκανα. Αυτή ήταν η δουλειά μου, άλλωστε.
Έπρεπε, λοιπόν, να λογοδοτώ σε πολλά σημαντικά πρόσωπα ταυτόχρονα. Μου ήταν δύσκολο να διακρίνω ποιος είχε περισσότερη δύναμη και, μετά από μερικές εβδομάδες, πήρα τον Φίλιπ Λαμ παράμερα και τον ρώτησα τη γνώμη του. Όπως πάντα, όμως, προσπάθησα να διατηρήσω την ανεξαρτησία μου. Κάποια στιγμή, οι διοικούντες μού ζήτησαν να επιβάλω περισσότερη πειθαρχία στους παίκτες και μου έδωσαν μια λίστα με πέντε οδηγίες να τους διαβάσω.
Εγώ, ωστόσο, πίστευα πως δουλεύαμε σε μια κορυφαία επαγγελματική ομάδα, όχι σε ακαδημίες, άρα οι παίκτες έπρεπε να αντιμετωπίζονται ανάλογα. Έτσι, στάθηκα μπροστά στην ομάδα στα αποδυτήρια, έβγαλα το χαρτί από την τσέπη μου και είπα: ”Έχω εντολή από το διοικητικό συμβούλιο να σας διαβάσω αυτή τη λίστα”. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να αποστασιοποιηθώ από την αποστολή αυτή.
Ύστερα, στα τέλη Σεπτεμβρίου, παίξαμε απέναντι σε μια ακόμη πρώην ομάδα μου. Κόντρα στην Παρί Σεν Ζερμέν, αποφάσισα να αφήσω στον πάγκο τα γερασμένα μας εξτρέμ και να δώσω στους αμυντικούς περισσότερη ελευθερία να ανεβαίνουν, ενώ επικεντρωθήκαμε κυρίως σε επιθέσεις από τον άξονα. Ήταν λάθος. Η ισορροπία χάθηκε, και εκείνοι κατάφεραν να μας διασπάσουν με τις αντεπιθέσεις τους. Σκόραραν το πρώτο γκολ στο δεύτερο μόλις λεπτό. Το τελικό 3-0 ήταν η πιο βαριά ήττα της Μπάγερν στη διοργάνωση εδώ και 21 χρόνια.
Την επόμενη ημέρα, το διοικητικό συμβούλιο συνεδρίασε και κατέληξε ότι εγώ ήμουν το πρόβλημα. ”Η απόδοση της ομάδας μας από την αρχή της σεζόν δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαμε”, είπε ο Ρουμενίγκε. ”Ο αγώνας στο Παρίσι έδειξε ξεκάθαρα ότι έπρεπε να δράσουμε”.
Έχω απολυθεί τέσσερις φορές από μεγάλους συλλόγους: Γιουβέντους, Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπάγερν Μονάχου. Αυτό αποδεικνύει ότι δεν χρειάζεται ούτε κάποιος ανισόρροπος πρόεδρος, ούτε κάποιος απρόβλεπτος ιδιοκτήτης για να σε διώξουν. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι μέτοχοι μιας εταιρείας. Ήταν η πιο αμείλικτη απόλυση της καριέρας μου. Μετά την αποχώρησή μου, έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του Champions League και αποκλείστηκαν από – μαντέψτε ποιον – τη Ρεάλ Μαδρίτης».
