Ο κάτοχος της αλήθειας… Διάβασα μια ανάρτηση ενός παιδιού (του Aris Bocalderon) στο facebook, και “με έπιασα” να κάνω αναδρομή στα γεγονότα που αναφέρει, στις (πολλές για εμένα) αλήθειες που γράφει, στις σκέψεις και στους προβληματισμούς.
Δεν γνωρίζω το πόσο κοντά ή μακριά απ’ τους Συνδέσμους ή το οπαδικό κίνημα ήταν ο/η καθένας/μία από εσάς που διαβάζετε το άρθρο αυτό. Εγώ υπήρξα, όπως και στα του Άρη, “τόσο κοντά για να ζεσταίνομαι, τόσο μακριά για να μην κρυώνω” και αυτή η στάση με βοήθησε στο να μπορώ, ευκολότερα, να βλέπω τα σωστά ή τις αστοχίες μου.
Μάλιστα, είχα την τιμή να διατηρώ, όπως και πολλά παιδιά που αναφέρει ο φίλος, μια στήλη στο παλιό εφημεριδάκι, την θρυλική “Super Aris” και να περιμένω τις Παρασκευές για να διαβάσω, να ψωνιστώ και λίγο. Να μια παγίδα, αν παίρνεις τα λίγα λεπτά δημοσιότητας που σου αναλογούν, ειδικά στην προ-social media εποχή!
Θαρρούσα, πως ήμουν ο… κάτοχος της αλήθειας του Άρη!
Το κασκόλ στον καθρέφτη
Φυσικά και γνώριζα τον Δημήτρη Χατζηχρήστο, της Original. Οι εποχές εκείνες σημαδεύονταν από την σημειολογία των προσώπων, των ηγετών της κερκίδας. Δεν θα κάτσω να πιαστώ με ονόματα. Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουν ποιοι ηγούνταν σε πέταλα και εκδρομές, ποιοι “έδιναν χέρια”, ποιοι έμπαιναν στα πούλμαν, είτε αυτό ήταν ένα για την Ριζούπολη, είτε 350 για το Ο.Α.Κ.Α.
Είθισται να μπαίνει χρυσόσκονη, νοσταλγία, ρομαντική πινελιά σε αναφορά στα πρόσωπα αυτά, σαν τον “αντιχούλιγκαν”, όπως εύστοχα χαρακτηρίστηκε ο ηγέτης των Α.Ε.Κ.τσήδων, που άφησε αυτή την γη.
Σε μια απ’ τις πολλές συνεντεύξεις του, αναφέρει το πώς, από Παναθηναϊκός μικρός, έγινε Α.Ε.Κ. από τον πατέρα του. Ένας οπαδός με σπουδές στην Νομική, την οποία και παράτησε, αφοσιώθηκε στην ομάδα που αγαπούσε, συγκρούστηκε σε εσωτερικό επίπεδο, έκανε πράξη το ρομαντικό του όραμα. Όμως, όπως του είπε και ο “γέρος του”, “αν δεν σε έκανα Α.Ε.Κ. ίσως να είχες την δικιά σου οικογένεια”!
Η εποχή η… παλιά δεν ήταν ρομαντική. Κακά τα ψέματα. Φαντάζει τέτοια, καθώς ήρθαν οι νέες πραγματικότητες και γενιές, με τις αλλαγές που μοιραία φέρνουν και έτσι, κάποιος που βίωσε στα γεμάτα εκείνα τα χρόνια, τα μυθοποιεί. Ειδικά, στα του ποδοσφαιρικού Άρη, δεν έχω να θυμάμαι παρά μονάχα μια… διαρκή επανάσταση!
Κατά ποιου; Έλα ντε! Ίσως, κατά του κακού εαυτού…
Ναι, υπήρξαν στιγμές που έμειναν στην μνήμη. Με πορτοκαλί φλάι, με τύμπανα, με κασκόλ να ανεμίζουν ή δεμένα στους καθρέφτες στην εθνική οδό. Έγιναν πολλά, όπως το εφημεριδάκι, “το ευαγγέλιο του λαού του Άρη”, όπως η απόπειρα κοινού λόγου και έργων των συνδέσμων. Η ιστορία και το βάθος του χρόνου είναι αυτά που βγάζουν την ουσία στην επιφάνεια. Ο Χατζηχρήστος και ο κάθε αντίστοιχος αφήνει πίσω του, αφ’ ενός, το κυνήγι για δημιουργία του οράματος στην πράξη, από την άλλη, δε, ίσως να είναι και η προσωποποίηση του “αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι, η φωτιά του, να σε κάψει”.
Γιατί “κάηκε” στις φωτιές του ονείρου του. Ρομαντικά, σε μια θέση ενός πούλμαν ή μοιραία, όταν μπήκε στην παραγοντική θέση, ώστε να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται από την ομάδα που αγαπούσε.
Ισορροπία
Κάποτε, σε μια από τις ινδιάνικες, ραδιοφωνικές μας, εκπομπές, το “Σοφό πνεύμα” μίλησε περί ισορροπίας. Ξέρω, ακούγεται γήινο, πεζό, ίσως και ξενέρωτο. Φαντάζει μαγικό και παραμυθένιο το να συγκρούεται κάποιος, να παλεύει μέχρι να ματώσει, “δίχως καβάντζα καμιά”, που λέει κι ένα κιτρινόμαυρο πανί, κάπου, σε μια κερκίδα. Είναι σεβαστό να συμβεί, απ’ όποιον έχει τ’ άντερα, να το ακολουθήσει, που λέει κι ένας ποιητής των στίχων.
Μπορεί να φταίει που πλησιάζω τα πενήντα, μπορεί ο πιτσιρικάς μου, που πάμε παρέα στο γήπεδο πλέον και τα όσα συζητάμε για τον Άρη, αλλά και τα τριγύρω της ζωής. Μπορεί να είναι “η ευθύνη” που νιώθω απέναντί του, που με κάνει να πατάω πιο γερά στην γη. Δεν γνωρίζω. Είναι και το άλλο. Με αυτό θα κλείσω:
“Το συναίσθημα χωρίς λογική είναι αυτοκαταστροφικό. Η λογική χωρίς συναίσθημα είναι κυνική”!
Είτε αφορά στην παρουσία μου στην κερκίδα, είτε στην ζωή μου, γενικότερα, αναζητώ την ισορροπία των πραγμάτων, πλέον.
ΥΓ: Τα γεγονότα, οι ειδήσεις, στον παρόντα χρόνο και στον Άρη, συμβαίνουν με αργούς ρυθμούς. Λογικό, για όποιον ξέρει. Επιλέγω να εμπιστευτώ τα όσα εξαγγέλθηκαν στην συνέντευξη τύπου του Θοδωρή Καρυπίδη με τον Ρουμπέν Ρέγες. Μια παρουσία που χρήζει παραπάνω ανάλυσης.
Από την άλλη, στο μπάσκετ, ευελπιστώ στο να συμβεί ομαλά και σωστά αυτό για το οποίο έχω εκφέρει, γραπτώς, την άποψή μου, από εδώ. Μια μετάβαση σε ιδιοκτησία, με όραμα. Μια ευκαιρία για πραγματική,ιστορική, αλλαγή σελίδας που θα πιστωθεί, φυσικά, σε όσους το αξίζουν.
Αναπαύσου εν ειρήνη Δημήτρη Χατζηχρήστο. Κυνηγέ του ονείρου
🙏
Κυριακή, 8 Ιουνίου 2025
“Της Πεντηκοστής”
“ο Χιούι”
