Κανονικά, έπρεπε να ακολουθήσει ένα κείμενο γεμάτο τελείες. Έστω, ένα κενό. Μεγάλο. Μια λευκή κόλλα χαρτί. Αυτή, την ευθιξία που είχαμε να την αφήνουμε στην έδρα του καθηγητή και να βγαίνουμε έξω, όταν πηγαίναμε πλήρως αδιάβαστοι σε εξετάσεις του σχολείου. Αυτό είναι τίμιο. Το χειρότερο είναι να κάθεσαι στην τάξη και να ενοχλείς όσους θέλουν να προσπαθήσουν…
Οραματιστής
Δυστυχώς, είμαι οπαδός και ως τέτοιος, όσο και να το θέλω περνώντας τα χρόνια, δεν χάνω την ελπίδα μου. Πρόσεξε. Δεν μιλάω να απελπιστώ. Αυτό είναι άλλο πράγμα, όσο κι αν ο Άρης κάνει φιλότιμες προσπάθειες για κάτι τέτοιο. Μιλάω για τον Καζαντζάκη και τους τρεις πειρασμούς. Για την “Ασκητική”. Γράμματα ψιλά, για όποιον επέλεξε να βλέπει την επιφάνεια.
“Νίκησε τον στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό”, έγραφε ο Κρητικός εννοώντας την ελπίδα. Πάλεψε, χωρίς να την έχεις στον νου. Εκεί, ακριβώς, την πατάω κάθε φορά που πλησιάζει αγώνας της ομάδας, σε οποιοδήποτε άθλημα, σε οποιοδήποτε γήπεδο.
Δύο χρόνια έκλεισαν, σήμερα Σάββατο 4 Οκτωβρίου που ξεκινάω να γράψω, απ’ την μέρα που ο “Ξανθός” άφησε αυτή την γη. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο μέγας οραματιστής στην πράξη και όχι στα λόγια. Δεν έλπιζε. Δρούσε. Πάλευε. Έβαζε το μυαλό του να στροφάρει κάθε δευτερόλεπτο. Έβλεπε δυο και τρία βήματα μπροστά. Δεν στέκονταν στην στιγμή. Απαιτούσε. Και όταν έφτανε κάπου, απαιτούσε κι άλλο. Παραπάνω.
Αυτοκαλάθι
Ο αδιάβαστος μαθητής, ο Άρης, σε μπάσκετ και μπάλα κατά χρονική σειρά, σε Καρδίτσα και Τρίπολη αντίστοιχα, σε γήπεδο που αυτός κυριαρχούσε στην κερκίδα και σε ένα άλλο (στην παρωδία της SL) κεκλεισμένων επί της ουσίας, ήταν εντελώς αδιάβαστος. Πλήρως απροετοίμαστος. Προκλητικά απών.
Στην πρώτη περίπτωση, αρκούσε η απουσία ενός ψηλού και μία τεχνική ποινή σε παίχτη, στον πάγκο, για να εξαϋλωθεί εν ριπή οφθαλμού διάφορα 7 πόντων σε ένα λεπτό, με μία βολή και δύο κολλητά τρίποντα. Ακολούθησε μια περίοδος, η τέταρτη, πλήρους παράδοσης. Κατάρρευσης. Βγήκε η μπρίζα. Έπεσαν τα φώτα, όπως στο γήπεδο της Βενετίας. Αυτή την φορά, τα νερά μας έπνιξαν.
Μόλις 8 παίχτες, ουσιαστικά, αγωνίστηκαν. Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, λένε. Εδώ, έπεσε πείνα μεγάλη. Λοιμός. Δεν μιλάμε για στόχους και ρόστερ και μπάτζετ. Στηρίζω με κάθε ικμάδα της δύναμης που έχω την νέα διοίκηση, το όραμα, τους ανθρώπους που έφεραν το φως στην άκρη ενός τούνελ που βαδίζουμε για πάνω από 10-15 χρόνια. Αυτό είναι δεδομένο.
Δεν ονειροβατώ, άσχετα αν στην καρδιά του οπαδού πάντα υπάρχει η κατάρα και η ευλογία της ελπίδας, που προανέφερα. Ξέρω την βήμα βήμα πορεία που προαναγγέλθηκε, τις δυσκολίες της, την στήριξη που απαιτείται. Παρόλα αυτά, κάποιες (μη) επιλογές, (μη) ενίσχυσης έρχονται και μου θυμίζουν εκείνο το αλήστου μνήμης αυτοκαλάθι που έβαλε ένας παίχτης αντίπαλης ομάδας σε ένα Αθηναϊκό προάστιο, σε μεταξύ μας αγώνα πριν λίγα χρόνια και πήγαμε παράταση απ’ το πουθενά. Μετά, κερδίσαμε!
Ε, χτες το απόγευμα ένιωσα πως βάζουμε ένα τέτοιο. Ο λόγος είναι η μη έγκαιρη ενδυνάμωση του ρόστερ. Ειδικά από την στιγμή που υπάρχουν τραυματίες παίχτες.
Μοτίβο νοοτροπίας. Ξάπλα και ραχάτι
Η λευκή κόλλα ήταν η ομάδα ποδοσφαίρου. Μέσα σε μια, σκάρτη, βδομάδα που μεσολάβησε από τον εντός αγώνα με τον Πανσερραϊκό ως την λήξη του ματς στην ουδέτερη και κεκλεισμένων των θυρών έδρα, λόγω της κωμικά εξοργιστικής απόφασης της διοίκησης Ο.Φ.Η. , υπό την ανοχή της ακόμα πιο αστείας SL, η ομάδα που πάλεψε και προσπάθησε ως την τελευταία στιγμή, πριν από μερικά 24ωρα, αποφάσισε να μην κατέβει καθόλου στο χορτάρι.
Λίγες μέρες μεσολάβησαν ανάμεσα σε μια εικόνα που χαίρεσαι να βλέπεις ανεξαρτήτως αποτελέσματος και μιας αναγούλας.
Είπαμε, είναι τιμιότερο να δώσεις λευκό γραπτό και να φύγεις. Χάσε το ματς στα χαρτιά. Βρες κάτι να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα και μην εμφανίζεσαι, αφού ούτε τώρα κατέβηκες, ποτέ, να παίξεις. Φαίνεται σαν να υπάρχει μοτίβο στην κοροϊδία.
Βόλος εντός, Ο.Φ.Η. εντός, Λιβαδειά εκτός, Αράζ εκτός, Παναιτωλικός εντός. Τώρα, ξανά Ο.Φ.Η., εκτός, σε ουδέτερη έδρα. Το ξερίζωμα της νοοτροπίας είναι μακρύς και δύσκολος αγώνας.
Μιλάμε για 5 χαρακτηριστικά ματς, προκλητικής απουσίας. Αδιαφορίας. Άνευρης, μαλθακής, φλώρικης, αντιμετώπισης απ’ τον πρώτο έως τον τελευταίο υπεύθυνο. Δεν είναι η ήττα. Δεν με απασχολεί το αποτέλεσμα. Εφτά μέρες πίσω χειροκροτούσα, όπως και το 90% του γηπέδου. Πάλεψες. Ίδρωσες. Μόχθησες. Ένιωσα πως έκανες ό,τι μπορούσες.
Τι συμβαίνει μόλις πλησιάζει διακοπή; Σκέφτεσαι το αραλίκι; Την ξάπλα; Σου έλλειψε το ραχάτι; Αν δεν κοπεί αυτό, μαχαίρι, θα ζούμε να περιμένουμε τον κάθε επόμενο προπονητή. Την Άνοιξη ή τον Σεπτέμβριο. Σαν λυτρωτή. Σαν μάγο. Να φεύγει, με τα χελιδόνια. Να έρχεται άλλος, να περιμένουμε να… δουλέψει. Να “τον κρίνουμε μετά την διακοπή, με πλήρες ρόστερ”!
Παραμύθια της χαλιμάς. Απαιτούνται, πραγματικά, ριζικές αποφάσεις.
Αν ήμουν διοίκηση στον Άρη, Δευτέρα πρωί θα ανακοίνωνα επέκταση κλειστού, διετούς με τον Μανόλο Χιμένεθ. Και πρόστιμο στους παίχτες. Επιτέλους, δηλαδή.
Στο φινάλε, στα όσα δοκίμασες δεν έκανες ποτέ αυτό που φωνάζουμε. Να δοθούν τα κλειδιά σ ε έναν άνθρωπο που αναλαμβάνει την ευθύνη και έχει την ευθιξία να μιλήσει για ντροπή, ζητώντας συγνώμη. Σε ένα άνθρωπο που, φάνηκε, έστω και στιγμιαία να ξυπνάει συμπεριφορές.
Θολούρα και λουλάς
Το παιχνίδι στην έδρα του Αστέρα δεν αντέχει σε κριτική. Ούτε θα σταθώ σε πρόσωπα. Ευθύνες έχουν, φυσικά. Ο προπονητής δεν υποστήριξε στην πράξη τα λεγόμενα. Επέμενε σε πεπατημένη με τρία κεντρικά χαφ, το ένα εκ των οποίων ως “ψευτοδεκάρι”. Ακυρώθηκαν δύο φύσει τέτοια. Ο Ρουμάνος, μόνιμα ντεφορμέ ως εξτρέμ, ο Ολλανδός μπήκε αργά. Λάθος διάβασμα συνθηκών, λάθος επιλογές, λάθος όλα. Τα λόγια δεν μπόρεσαν να εμπνεύσουν. Έμειναν “κενό γράμμα”.
Θύμισε Αζερμπαϊτζάν. Άρτζι, μπούρτζι και λουλάς. Που είναι πάντα επίκαιρος και στην μόδα, όπως ξέρουμε όλοι όσοι ζούμε στην πόλη αυτή. Στην πόλη αυτή και στην ομάδα αυτή, επίσης, επικρατούν θολά και ένοχα μυστικά. “Για το καλό της”.
Για το καλό μου, για το καλό μου, ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το… μυαλο μου. Ενέσεις, χάπια, ηλεκτροσόκ!
Για το καλό μου…
Θολούρα επικρατεί και σε σχέση με τους παίχτες, όσους, πότε (και αν) επιστρέφουν. Το ίδιο για το μέγεθος και το ύφος των τραυματισμών τους. Έχουν χαθεί τα ίχνη κάποιων. Οι 10 μέρες γίνονται μήνας. Ο μήνας, τρίμηνο και τέρμινο ολόκληρο. Κάποιοι, τιμωρούναι σιωπηλά…
Κατάθλιψη, γκρίνια και μιζέρια
Δύο μοιραία λάθη του Διούδη μας έριξαν στο καναβάτσο, την ώρα που στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ο Κουέστα έτρωγε γκολ πίσω απ’ το κέντρο! Δεν σταυρώνω, όπως δεν σταύρωνα ποτέ. Όλοι μαζί χάνουν, όλοι μαζί κερδίζουν, παρά το λάθος του ενός. Στο φινάλε, σε μια κλίμακα απ’ το 1 ως το 10, ούτε μισός δεν πέρασε σε απόδοση το… 2. Αντίδραση ομάδας παρόμοιας με θερμοκρασία σαν της τελευταίας βδομάδας στην πόλη. Σχεδόν, υπό το μηδέν. Θλίψη. Οργή. Πονοκέφαλος. Προβληματισμός. Ξανά.
Κάπνισα ένα χωράφι. Κουμπιά, χάπια, δεν παίρνω, αλλά νομίζω πως θέλω μια καρτέλα ηρεμιστικά. Ξύδια έχω να πιώ περίπου 15 χρόνια. Ο Άρης παλεύει να με ρίξει σε όσα εγώ προσπαθώ να γλιτώσω. Με σπρώχνει στην καταστολή. Πόνεσε το κεφάλι μου, περνώντας η ώρα, αντί να αποδεχτώ και να ηρεμήσω. Τις προάλλες, ο Νίκος ο Λιούι μου είπε:
“Είπα στον ανεψιό μου πως αν έχει ποτέ στην ζωή του κατάθλιψη, να έρθει να δει τον Άρη. Θα καταλάβει πως είναι αρκετά καλά”.
Κανονικά, αυτά όλα δεν πρέπει να λέγονται ή να γράφονται μετά από ήττες. Μετά από αγωνιστικά ναυάγια όπως το χτεσινό. Έχω την αίσθηση πως πρέπει να αναφέρονται μετά από νίκες. Να γίνω, δηλαδή, σαν αυτούς που κοροϊδεύω. Γκρινιάρης και μίζερος. Ε, βάλθηκε να τους δικαιώνει συνεχώς ο Άρης.
ΥΓ Πάλεψα πολύ να βρω ένα ψήγμα θετικού, μετά από ένα απόγευμα που ένιωσα πως έτρωγα το ένα χαστούκι και γυρνούσα και το άλλο μάγουλο.
Μου έμεινε, μονάχα, ένα ουρλιαχτό κι ένα τραγούδι από μια κιτρινόμαυρη κερκίδα, την ώρα που το ματς είχε κριθεί:
“Δεν θα σε αφήσω ποτέ”!
Κανονικός τρελογιατρός, ρε φίλε.
ΥΓ 2 Σεβασμός, σιωπή, τιμή και μνήμη σε όσους οπαδούς θρήνησαν δικά τους παιδιά στην άσφαλτο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, με αφορμή μαύρες μνήμες και επετείους, κάποια πράγματα όπως η μπέσα και η ανθρωπιά, συνεχίζουν να είναι αδιαπραγμάτευτα για τους πραγματικούς οπαδούς.
Κυριακή 5 Ιουνίου 2025
“ο Χιούι”
