“Δεν μπορεί να κάνω τόσο μεγάλο λάθος. Δύσκολα με απατά η μνήμη μου σε στατιστικά που αφορούν στον Άρη.”
Αυτά σκεφτόμουν, με αφορμή την κουβέντα που έχει ανοίξει και αφορά στα σερί και στα ρεκόρ νικών και στα οποία εμπλέκεται, μοιραία, ο Μανόλο Χιμένεθ που ξεκίνησε με 4 νίκες με την ομάδα μας. Νίκες, σε πρωτάθλημα και κύπελλο εναλλάξ, ” δια πυρός και σιδήρου”. Παιχνίδια υπό πίεση, αποτελέσματος άμεσου. “Ειδικών συνθηκών” που συνηθίζουμε να λέμε, όταν η ομάδα καλείται να αντιδράσει και ένα παραπάνω όταν της λείπουν 6-7 παίχτες, που λογίζονται βασικοί ή ” βαριά χαρτιά”, βάσει αρχικού σχεδιασμού.
Αντοχές στα 90’s!
Η χρονιά 1998-99 άρχιζε με όνειρα μεγάλα, λεφτά… σίγουρα, προσδοκίες, πληγωμένο εγωισμό που ζητούσε γιατρειά με πράξεις. Αφού ξεκινήσαμε με τρέλα, με γήπεδο ζίγκα, με πορείες ιστορικές και ντόρτια που συνοδεύονταν από προφητικά πρωτοσέλιδα πως “Απόψε, το βράδυ, εμείς θα ξαναφέρουμε…” κλπ κλπ, όπως θυμόμαστε όσοι υπήρξαμε παρόντες στις κιτρινόμαυρες κερκίδες, του τότε, άρχισαν τα ανάποδα αποτελέσματα.
Το πρωτάθλημα ήταν, είναι και θα είναι μαραθώνιος. Αγώνας αντοχής και ικανότητας. Συνδυασμός αυτών, μαζί με διορατικότητα. Πρόβλεψη. Έγκαιρη επέμβαση, ειδικά όταν τα πράγματα ζορίζουν. Ρίσκο . Αποφασιστικότητα. Επιμονή.
Ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός στα καλά, ούτε απογοήτευση και πανικός στις στραβές. Στον Άρη, ίσχυε το ακριβώς ανάποδο. Αυτό που δεν έπρεπε, δηλαδή. Συνήθειο, κουσούρι, που ακόμα δεν έφυγε, όσα χρόνια κι αν πέρασαν.
Με αυτά και μ’ εκείνα, γυρνώντας στην σαιζόν 98-99, μετά από τον Γιώργο Φοιρο, και τον συνονόματό του Παράσχο, που μοιράστηκαν από ίδια ματς και βαθμούς στον πάγκο, επιστρατεύτηκε ο Αλκέτας. Απέμεναν 7 αγώνες, η ομάδα στα σχοινιά και την έσωνε, βγάζοντάς την στην Ευρώπη, ένα σερί ισάριθμων νικών. Ίσως και μίας λιγότερης. Στο κύπελλο, σε ένα ματς αλήστου μνήμης με επεισόδια τις κερκίδες, είχαμε μηδενική αντίσταση στον κραταιό Ολυμπιακό της εποχής. Στους 32, τον Δεκέμβριο, αποχαιρετήσαμε τον θεσμό.
Εκείνον τον καιρό, στην πινέζα του χάρτη, στο Διδυμότειχο, με ραδιοφωνάκι άκουσα το 90 τοις εκατό των αγώνων αυτών που έκλειναν την αγωνιστική χρονιά στο πρωτάθλημα, πλην του πρώτου της παρακάτω σειράς, που βρισκόμουν στην θρυλική “τρία”, πίσω απ’ την εστία, όπως συνηθίζαμε να κάνουμε.
Άρης – Α.Ε.Κ. 2-0, Άρης – Απόλλων Αθηνών 2-1, Πανελευσινιακός – Άρης 0-1, Άρης – Βέροια 2-0, Ο.Φ.Η. – Άρης 2-4, Άρης – Πανηλειακός 3-1 (στην σούμα 6 συνεχόμενες νίκες, πριν έρθει η αναίμακτη ήττα στον Κορυδαλλό, τελευταία αγωνιστική)
Στην τωρινή σειρά αγώνων, μετά τον εντός έδρας αγώνα με τον Πανσερραϊκό, την επόμενη βδομάδα πηγαίνουμε να παίξουμε έξω με Ο.Φ.Η. πάλι! Η Α.Ε.Κ. αργεί, οι άλλες εξαφανίστηκαν απ’ τον ποδοσφαιρικό χάρτη.
Ο κόουτς το 1998 σταματούσε την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής και θα προετοιμάζονταν για τα επόμενα 2 χρόνια, μέχρι να αρχίσει αυτήν του προπονητή. Για να έρθει στην χώρα μας, έπρεπε να φτάσει το τέλος της δεκαετίας του 2000 και για να αντικαταστήσει, για πρώτη φορά (!) τον Μαρίνο Ουζουνίδη σε πάγκο θα περνούσαν άλλα 9, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2019! Μετά από 6 χρόνια, Φθινόπωρο αυτή την φορά του 2025, θα έπαιρνε εκ νέου την θέση του ίδιου προπονητή, στον πάγκο του Άρη!
Αναλυτικότερα δείτε εδώ:
https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CE%BB%CE%BF_%CE%A7%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B8
Δεν ξέρω πως σκέφτονται οι επαγγελματίες του χώρου, ειδικά οι αλλοδαποί που τους διέπει σε μεγάλο ποσοστό σοβαρότητα, αλλά θα στοιχημάτιζα πως ο κόουτς θέλει να κερδίσει, τόσο την ομάδα των Σερρών, όσο και του Ηρακλείου στην συνέχεια, για να έχει το περιθώριο να δουλέψει το ρόστερ που, λογικά, θα γεμίζει με επιστροφές, έχοντας βάλει για τα καλά το μπόλι, την νοοτροπία της νίκης, σε πρώτο επίπεδο. Τα μικρά ή μεγάλα σερί τα επιζητά για ενίσχυση και πρόοδο της δουλειάς του.
Οι νίκες φέρνουν ηρεμία η ηρεμία καθαρό μυαλό και ανεπηρέαστη από φωνές και ουρλιαχτά δουλειά, η δουλειά και αξιοποίηση των κατάλληλων παιχτών, εργαλείων στα χέρια κάθε team, θέτουν νέους στόχους. Αυτοί, πιθανώς να είναι και τα σερί. Δεν αντιλέγω. Αυτά, σίγουρα, δημιουργούν προσδοκίες. Πεισμώμουν. Σφυρηλατούν. Ατσαλώνουν τα γκρουπ.
Η πηγή που άντλησα και επιβεβαίωσα τα γραφόμενα περί ρεκόρ και σερί δικών μας είναι αυτήν:
Επέμβαση για καταρράκτη και άδικο!
Την Τρίτη το βραδάκι βρέθηκα στην κερκίδα με το καρντασι, που έλειπε το μισό καλοκαίρι εκτός πόλης και χαρμάνιασε να δει Άρη από κοντά. Έχοντας περάσει έναν τριπλό, αγωνιστικό, σκόπελο, το Μαρκό, απ’ τα Μεσόγεια της Αττικής, έμοιαζε ο ιδανικός αντίπαλος για ήρεμη κουβέντα, ανάλυση όσων βλέπαμε και καλό σκαλί για τόνωση ψυχολογίας και θέσης στην, νεοσύστατη, league phase του Κυπέλλου Ελλάδος. Έμοιαζε, επίσης, ως ευκαιρία για να δείξουν πράγματα παιδιά που, έναν μήνα πριν, φάνταζαν φευγάτα, ήταν παραγκωνισμένα ή λογίζονταν ως… τρίτες επιλογές. Ήταν και το νέο format, με την υποχρεωτική συμμετοχή πιτσιρικά. Είναι, εν συντομία, από τις ευκαιρίες που ούτε και οι ίδιοι περίμεναν πως θα τους δίνονταν.
Ένιωσα πως τραυμάτισα τα μάτια μου, για να πω την αλήθεια. Ο 76χρονος πατέρας, που έβλεπε το ματς σε ένα καφέ, σε ένα τηλ το μεσημέρι της Τετάρτης ένιωσε το ίδιο και με πρόλαβε.
“Πόνεσαν τα μάτια μου”, είπε και εγώ, αν και γνωρίζω πως ετοιμάζεται να εγχειρίσει και το δεύτερο από αυτά, για καταρράκτη, την επόμενη βδομάδα, κατάλαβα ακριβώς πως έλεγε για το ματς. Να πω πως είχε άδικο;
Βέβαια, αργά το βράδυ της Τρίτης, άμα τη επιστροφή μου στο σπίτι, ο Μπίλυ μου έστειλε μήνυμα:
“In Manolo we trust”!
“Μα, ήταν κάκιστη εικόνα ρε φίλε”, του απάντησα, όμως ο ετοιμόλογος, παλαίμαχος των “ξερών”, ερασιτεχνικών γηπέδων της Θεσσαλονίκης της δεκαετίας του 90, έστειλε το παρακάτω, μικρό, έπος:
“Όποιος θέλει να δει θέαμα, ας ψάξει βίντεο του Χατζηπαναγή!! Θέλω 2 τρίποντα, έτσι ακριβώς, με Πανσερραϊκό και Ο.Φ.Η.!”
Να πω πως έχει άδικο;;;
Ανταγωνισμός και ευκαιρίες ζωής
Υπάρχουν θετικά και αρνητικά, παντού. Άλλοι “γίνονται” από νικηφόρα αποτελέσματα, από “τρίποντα”, άλλοι είναι έτοιμοι, από πριν ” φιαγμένες” ομάδες και τα κατακτούν. Νομίζω πως ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, στην παρούσα φάση. Χρειάζεται, είπαμε και παραπάνω, αντοχή στον χρόνο και ικανότητα στον τρόπο, για να φτάσεις στο επίπεδο που στοχεύεις.
Κάποιοι εξάγουν θετικά συμπεράσματα, κάποιοι αρνητικά. Κάποιοι άλλοι, κρατούν ισορροπία στην κρίση και την κριτική τους. Δεν υπερβάλλουν, ούτε όμως γκρινιάζουν. Υποσχέθηκα, στον εαυτό μου αλλά και από εδώ, πως αφήνω πίσω το κολλητικό, αυτό, μικρόβιο.
Ήθελα ένα δεύτερο γκολ, για να “δέσει το αποτέλεσμα” και να μην μας ανέβουν τίποτα παλμοί σε καμιά ολιγωρία, είναι η αλήθεια. Συμφώνησε ο πατέρας. “Βάλε ένα γκολ ακόμα, τουλάχιστον και μετά διαχειρίσου όπως θέλεις την κατάσταση”, ειπε. Η ομάδα όφειλε να ενεργήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν μπορούσαν ή άντεχαν, τα παλικάρια. Το “αντέχω” μεταφράζεται, στην περίπτωση του Άρη, σε πνευματικό, ψυχικό και όχι σωματικό επίπεδο. Σίγουρα και σε ποιότητα. Η εικόνα Ράτσιτς και Μόντσου, ειδικά, απαντάει στα παραπάνω. Χαώδης η ποιοτική διαφορά, σε σχέση με τις “αλλαγές” που ξεκίνησαν.
Προσπερνάω την τακτική επιλογή του προπονητή, που σίγουρα έπαιξε ρόλο, αλλά στέκομαι στα πρόσωπα που κλήθηκαν να την υπηρετήσουν και έπαιξαν περισσότερο. Λίγα πράγματα. Έως καθόλου. Πρέπει να μέτρησα γύρω στα 130 γυρίσματα της μπάλας, ειδικά, απ’ τα εξτρέμ. Λες και είχε νάρκες στην περιοχή της ομάδας του Σούλη ή λες και τους σημάδευε κάνα σνάιπερ και τους έλεγε “μην διανοηθείτε να πάτε ένας εναντίον ενός και περάσετε κανέναν αντίπαλο μπακ”!
Όταν “αναγκάζεσαι” να βάλεις τα βασικά σου χαφ για 45 λεπτά και το βασικό σου φορ για 30, για να νιώσεις ασφαλής, είναι ένα δείγμα της κάτω του μετρίου αγωνιστικής συμπεριφοράς και αντιμετώπισης του αγώνα. Σίγουρα, μου φάνηκε και προαποφασισμένο το μοίρασμα 45′ στα τρία, εν δυνάμει, βασικά μας χαφ, μαζί με τον Γαλανόπουλο που βγήκε στο ημίχρονο.
Είδες, βέβαια, να σε ευνοούν οι… ούριοι άνεμοι της μπάλας, στο τσαφ του αντιπάλου από νωρίς και να σκοράρει άνετα, κολλητά σε λίγες μέρες, το ένα απ’ τα κλασικά δεκάρια που έχεις. Άσχετα αν ο Γκάμπριελ Μιζεχούι (που γράφω έτσι εγώ και με ακολουθεί και η Cosmote!) έπαιξε σέντερ φορ ή παίζει, εναλλακτικά και στα εξτρέμ, χωρίς να είναι τέτοιο. Ο Χιμένεθ τον ευχαρίστησε, αφήνοντας τις αιχμές για όσους πάρουν το μήνυμα απ’ τους υπόλοιπους.
Σε ένα περιβάλλον διαρκούς ανταγωνισμού, δεν εμφανίζονται συχνά ευκαιρίες για να αρπάξεις απ’ τα μαλλιά και να αποδείξεις. Τα γραφόμενά μου συμβαδίζουν με τις απόψεις του Αντώνη Σαριόγλου, που παρακολουθώ με προσοχή στο A.M.F. και προτείνω να κάνετε, επίσης. Με τον Αντώνη σταυρωθήκαμε και χαιρετηθήκαμε με ανακούφιση ενώ αποχωρούσα. Συμφωνώ και σε κάτι ακόμα μαζί του. Η νίκη είναι η βάση όλων. Της ηρεμίας, της καθαρής ανάγνωσης των λαθών, της πιο ήρεμης, αλλά και αποφασιστικής λειτουργίας, διορθώνοντάς τα, για το επόμενο παιχνίδι.
Αντί επιλόγου
Πολλοί μπορεί να κάτσουν να το παρακολουθήσουν όλο. Προσωπικά, το έχω δει πολλές φορές, σε διάφορες περιόδους αναζήτησης και ανασκόπησης στα της ομάδας. Άλλοι, θα ” προχωράνε” πιο γρήγορα το βίντεο που παραθέτω, από τότε.
Όπως και να έχει, αξίζει όλοι να ακούσουν τα λόγια του τεράστιου, ανθρώπου, Αρειανού και φιλοσόφου της ζωής και του ποδοσφαίρου Αλκέτα Παναγούλια, απ’ το 1:18:39 έως το τέλος. Περίπου ένα λεπτό, δηλαδή, που κλείνει με το ρητορικό ερώτημα:
“Αντέχουν;;”!
*Στο παραπάνω βίντεο, των ρεπορτάζ και δηλώσεων του τότε super sport (!) επιμελείται ο… Γιώργος Τότσικας, του τωρινού PRESSARIS!!
🎧🎤
ΥΓ Λανουά, όσο τυφλούς και τρελούς και να θέλεις να μας βγάλεις, ο εκτός θέσης αγκώνας παίζει την μπάλα κάνοντας πάσα. Επίσης, το μακρύ χέρι του αμυντικού που σταματάει την μπάλα ενώ είναι πάνω απ’ τον ώμο του, είναι καραμπινάτο πέναλτι. Μακρύ ήταν και το ένα χέρι του ήρωα του Θεάτρου Σκιών. Του Καραγκιόζη. Καλό είναι να σου το μεταφέρει κάποιος, αυτό! Για το μαρς πέναλτι με το καλημέρα δεν θα σου πω κάτι. Είναι κι αυτό μέρος της… παράστασης!
⚽
ΥΓ 2 Είχε κέρδη ή Τρίτη. Τρίποντο ηρεμίας και ετοιμότητα “δεύτερου” τερματοφύλακα τα πιο σημαντικά. Εικόνα Ράτσιτς κυρίως και γκολ Ολλανδού τα επόμενα. Σε αυτά στέκομαι και πάνω τους καλούμαστε να προσθέσουμε.
Πέμπτη, 25 Σεπτεμβρίου 2025
“ο Χιούι”
