Γύρισα απ’ την δουλειά, έκατσα να δω το 4ο δεκάλεπτο. Λέω, “θα καταλάβει την σημασία της νίκης η ομάδα και θα το πάρει, έστω με το στανιό”. Είχα τον πιτσιρικά δίπλα που πάλευε να με ηρεμήσει, με την λήξη.
“Δεν χάλασε ο κόσμος μπαμπά. Μια ήττα ήταν. Προχωράμε”! Κάτι έμαθε, από τις έως τώρα συμβουλές μου, όπως φαίνεται.
Κοιμήθηκα,.να περάσει ο πονοκέφαλος…
Μια κρύο, μια ζεστή
Όταν αγοράζεις προπονητές, έχει μεγάλη σημασία, αφ’ ενός να γνωρίζεις τον λόγο που το κάνεις, το τι μπορούν να προσφέρουν στα όσα ζητάς δηλαδή και αφ’ ετέρου να μάθεις να τους “ακούς”. Αφορμή για τα όσα γράφονται σήμερα δεν είναι τόσο η εντός έδρας ήττα στο Παλέ από τον Κολοσσό της Ρόδου. Αυτό ήταν ένα πάρα πολύ άσχημο αποτέλεσμα. Μια συνέχεια του “κρύο-ζέστη” που ξεκίνησε με την νέα εποχή του μπασκετικού Άρη. Την προσπάθεια για αναγέννηση του Αυτοκράτορα.
Αλίμονο αν, σε κάθε ματς, είναι απαραίτητη η παρουσία του Γκάλη και του Σιάο, για να εμπνέουν ή να κινητοποιούν προπονητές, σταφ και παίχτες. Ο λόγος, εξάλλου, που το τμήμα επένδυσε σε 2-3 προσωπικότητες και παίχτες ποιότητας είναι για να κερδίζει, ευκολότερα, τέτοιας δυναμικής ομάδες ούτως ώστε να επανέλθει, αρχικά, σε θέσεις τετράδας, ως οφείλει βάσει προγραμματικών δηλώσεων.
Βάσει ιστορίας, για να επανέλθει στα επίπεδα διεκδίκησης τίτλων, τροπαίων, απαιτείται πολλή παραπάνω προσπάθεια, στοχευμένους σχεδιασμός και σίγουρα οριστικός απεγκλωβισμός από τα χρέη. Το πλάνο δρομολογήθηκε, εξάλλου. Μέχρι τότε, όμως, ο Άρης είναι αναγκαίο να μην αφήνει να περνάει ούτε ένα αγωνιστικό δευτερόλεπτο ανεκμετάλλευτο. Πολύ παραπάνω, να σπαταλώνται ελεύθερες βολές, να είναι άποντη για μισό δεκάλεπτο η ομάδα, να είναι ουσιαστικά απούσα από το παρκέ.
Πίεση, ανάγκη, υποχρέωση
Μεσοβδόμαδα πάμε στην Σλοβενία με την Τσεντεβίτα και νομίζω πως πολλοί θα συμφωνήσουν στο ότι το παιχνίδι θα διεκδικηθεί με πολύ αυξημένες πιθανότητες νίκης από μας. Οι Σλοβένοι είναι αξιόλογο και δυνατό σύνολο, όμως έχω την πεποίθηση πως ο Άρης θα φύγει με το διπλό.
Οι ανασφάλειες αρχίζουν με την επιστροφή εντός συνόρων. Τα δύο πρώτα δείγματα είναι ανησυχητικά. Τα αποτελέσματα τραγικά. Οι εμφανίσεις… αηδιαστικές, που είπε και ο Μανόλο Χιμένεθ στην πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε… ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ
Αξίζει κάποιος να την πάρει, να την διαβάζει σε τακτά χρονικά διαστήματα και να συνειδητοποιεί τις αλήθειες. Έτσι, “αηδία”, χαρακτήρισε ο κόουτς την εμφάνιση της ομάδας στην ήττα της Τρίπολης με τον Ο.Φ.Η. Στάθηκε στην νοοτροπία, στην ανταπόκριση σε επίπεδο θέλησης, στην πνευματική ετοιμότητα, με λίγα λόγια.
Αναλύει λόγους διαχρονικής απουσίας από ρόλο πρωταγωνιστικό, διαχωρίζει λέξεις όπως “πίεση”, “ανάγκη”, “υποχρέωση”.
Κιτρινόμαυρη αλυσίδα
Ποτέ δεν ένιωσα την υποχρέωση να φωνάξω για την ομάδα, στα περίπου 40 χρόνια που έχω μνήμες γηπέδων, από παιδί μικρό, σε Χαριλάου, Παλέ ή όπου έπαιζε και παίζει ο Άρης. Ήταν κάτι που πήγαζε από μέσα μου. Θέμα γαλούχησης, παρατήρησης, συμμετοχής. Δεν πιέστηκα για να παρεβρεθώ όπου είχαμε ματς, εντός ή εκτός και μπορούσα να πάω. Ήταν μια εσωτερική ανάγκη, όλο αυτό. Ήταν και είναι ζήτημα κουλτούρας.
Παρόλα αυτά, εγώ ή ο οποιοσδήποτε σαν εμένα, είμαι οπαδός. Είμαι ένας κρίκος μιας κιτρινόμαυρης αλυσίδας που, κύριους πρωταγωνιστές έχει όσους είναι εντός των τεσσάρων γραμμών, που λέμε και αυτούς που τους δίνουν οδηγίες ή τους προετοιμάζουν. Πρωταγωνιστές, επίσης, πιο αθεατοι βέβαια είναι και οι εκάστοτε διοικούντες, μαζί με τους συνεργάτες τους. Αυτοί που, όπως λέει ο κόουτς, πρέπει να διαμορφώνουν το περιβάλλον.
Την στελέχωση, σε ανθρώπινο δυναμικό, τόσο των ομάδων όσο και των συνεργατών , των τριγύρω από αυτές. Την διαμόρφωση συνθηκών, με βελτίωση εγκαταστάσεων, με διευκόλυνση της καθημερινότητας, με επαγγελματική προσέγγιση αλλά και απαίτηση. Η πίεση που λέγαμε παραπάνω που, σε έναν προπονητή και στους παίχτες του, έρχεται ως αποτέλεσμα όταν τα παραπάνω λειτουργούν όπως πρέπει, στο 2025.
Δεν κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Δεν λέμε πως για να κερδίσεις τον Κολοσσό, την Καρδίτσα, τον Πανσερραϊκό, τον Ο.Φ.Η. ή τον Παναιτωλικό πρέπει να έχεις τζακούζι, σάουνα και ανακαινισμένη αίθουσα με βάρη. Λέμε, όμως, πως οι απαιτήσεις αυξάνονται και γίνονται χειροπιαστές και όχι ουρλαχτά στα social media, όσο ο κάθε κρίκος της αλυσίδας λειτουργεί με βάση την βελτίωση και εξέλιξή του.
Συναίσθηση ρόλων και καταστάσεων
Να μην απλώνουμε παραπάνω τον τραχανά, Κυριακάτικα και έχοντας ξαναπονέσει το κεφάλι μας βράδυ Σαββάτου, ακόμα κι αν έπαιζε μόνο το μπάσκετ, μιλώντας για τα δύο τμήματα – αιχμή του δόρατος του Συλλόγου. Το ποδόσφαιρο επανέρχεται την άλλη Κυριακή σε παιχνίδι μεγάλης ανάγκης νίκης, απέναντι στον Παναθηναϊκό. Η αναγκαιότητα υπήρχε ούτως ή άλλως, όταν θέλεις να λογίζεται ως ομάδα υψηλών στόχων. Με την, αλλοπρόσαλλη, αγωνιστική συμπεριφορά και την μικρή συγκομιδή βάσει έως τώρα προγράμματος, όμως, αυξάνεται.
Εύκολα παιχνίδια δεν υπάρχουν. Κάθε φορά γράφεται από πριν, κάθε φορά αποδεικνύεται. Τελευταίο παράδειγμα χτες. Ένα παραπάνω, με τους Ροδίτες να μην ανησυχούν όταν έρχονται να παίξουν εδώ, παράδοση που δυστυχώς ενισχύθηκε. Επίσης, τις απώλειες ούτε τις αναζητάς ούτε τις βρίσκεις αλλού. Ισχύει μόνο ό,τι συμβαίνει στο εκάστοτε γήπεδο, το κάθε απόγευμα ή βράδυ που αγωνιζοματε. Αυτό μπαίνει στο σακούλι, αυτό μετράει στο ταμείο, στο τέλος.
Στο μπασκετικό σακούλι μπήκαν δυο πόντοι ηττών, έως τώρα. Μετά το ευρωπαϊκό παιχνίδι, σε επίπεδο πρωταθλήματος, ακολουθούν 2 κοληττά εκτός, σε Αθήνα, με Μαρούσι και Πανιώνιο πριν γυρίσουμε τον Νοέμβριο στο Παλέ, με… αιώνιες κόντρες. Κρίνεται αναγκαία η ενίσχυση. Πολλοί λένε ενός παίχτη. Στα μάτια μου δεν αρκεί, όμως δεν αποφασίζω εγώ.
Εγώ και ο κάθε “εγώ”, γνωρίζω την σημασία της αναγκαιότητας στήριξης του Άρη και θα είμαι εκεί. Καλό θα είναι να είναι και η ομάδα. Οι ομάδες, πιο ειδικά. Να είναι “όπως πρέπει”, όμως. Έχοντας έρθει σε συναίσθηση. Ρόλων και καταστάσεων. Με ετοιμότητα, ενέργεια, αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα.
Ούτε περπατήματα, ούτε χαβαλέ σε δεκάλεπτα και “έλα μωρέ, θα κερδίσουμε, Άρης είσαι”, ούτε άλλες “αηδίες”, που λέει και ο “Μανώλης” ή μπορεί να σκέφτηκε ο Μπόγκνταν Καράιτσιτς.
Κυριακή, 12 Οκτωβρίου 2025
“ο Χιούι”
Never give up…
