Δύο ημέρες πριν, το Pressaris είχε προϊδεάσει το κιτρινόμαυρο κοινό για την προϊστορία της ομάδας μας κόντρα στις ιταλικές, αναφέροντας ότι “O Άρης κόντρα σε Βενέτσια, αλλά και… Ιταλικό αρνητικό σερί”.
Κάπου στο μακρινό Φθινόπωρο του 1977, στην ρεβάνς της ήττας του Παλέ, με έναν πόντο, ο μπασκετικός Άρης θα επισκέπτονταν για πρώτη φορά την γειτονική χώρα. Ήταν η 3η Ευρωπαϊκή συμμετοχή, με την πρώτη στα 1967, μία ενδιάμεση κάπου το 1975 και η πρώτη απέναντι σε Ιταλούς. Το νερό κύλησε στο αυλάκι, για τα επόμενα 48 (!!) χρόνια και τα συνολικά 23 παιχνίδια, μέχρι το χτεσινό βράδυ, της 30ής Σεπτεμβρίου του 2025…
“Κατά Ξανθόν Ευαγγέλια”, “γκάνκστερ” και “δράκοι”, των παραμυθιών
Εκείνον τον Νοέμβριο, λογικά, με … “εμπνεύστηκαν” ο πατέρας και η μάνα μου, καθώς το επόμενο καλοκαίρι έβλεπα το φως αυτού του κόσμου. Σχεδόν ταυτόχρονα, όπως λένε και οι φήμες της εποχής, έπαιρνα και το βάπτισμα στην κιτρινόμαυρη κολυμβήθρα, αρκετά πριν πάρω το όνομά μου. Με τα γούρια από τα γεννοφάσκια μας, το πρώτο πρωτάθλημα μετά από τέσσερις και πλέον δεκαετίες ήρθε στο Παλέ, την αμέσως επόμενη σαιζόν αυτήν του 1978-79. Ένας οιωνός που λίγοι, ελάχιστοι για την ακρίβεια, έβλεπαν.
Η έλευση του “γκάνκστερ” , του, κατά κόσμον, Νίκου Γεωργαλή ήρθε τον Δεκέμβριο του ίδιου, σωτήριου, έτους 1979. Γνωστές και ανέκδοτες ιστορίες την συνοδεύουν. Το 1983 με το επόμενο πρωτάθλημα υπήρξε ο ενδιάμεσος σταθμός και μια ” διαβολοβδομάδα”, καταραμένη όπως αναγράφεται κάπου στο ” κατά Ξανθόν Ευαγγέλιο” στο 1984 ήταν η αφορμή για να ανάψει το φυτίλι. Την φωτιά του, την έδωσε η “ανάσα του Δράκου”, όμως εδώ δεν υπάρχει ο χώρος και ο χρόνος για να μεταδώσουμε τα όσα βιώσαμε από παιδιά μικρά, που λέει κι ένα σύνθημα!
Φαντάζει μεγάλο ένα διάστημα 48 Φθινοπώρων, στα οποία συμπυκνώνονται εικοσιένας (αριθμητικά 21) τίτλοι, που ήρθαν να προστεθούν σε εκείνον, τον μακρινό στα τέλη των 30’s!!! Μέσα σε αυτά, γεννήθηκε,.γιγαντώθηκε και άφησε το στίγμα της στην χώρα μια ολόκληρη Αυτοκρατορία, απόρροια της οποίας ήταν και η επανάσταση. Ως τέτοια, λογίζεται οποιαδήποτε αλλάζει την μοίρα μιας κοινωνίας και η ύπαρξη μπασκέτας στο ψηλότερο βουνό της Πίνδου, αλλά και στην πιο απίθανη παραλία οποιουδήποτε νησιού, είναι οι μάρτυρές της.
Ο Νόμος του Νεύτωνα κι ένα παλιό γραφείο
Σε ένα γραφείο, τρώγλη δηλαδή, που μοιράζονταν ο Αρειανός πατέρας με τον παοκτσή Χάρη, στον Παλιό Σταθμό, στην Δυτική είσοδο, εκείνα τα χρόνια, είχε καλά τοποθετημένο ένα μεγάλο, βαρύ τζαμί. Ακριβώς από κάτω, σε μια πτήση ανάμεσα σε τρεις κοκκινοφορεμένους της Τρέισερ, ο Νίκος Γκάλης έμοιαζε με γίγαντα στα παιδικά μάτια. Η φάση, που κατέγραψε ο ευλογημένος φωτογράφος, ήταν απ’ το ιστορικό 120-95 στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο.
Νομίζω πως έχω εκφράσει ξανά, από εδώ, την άποψη πως ο αθλητισμός και το μπάσκετ, κατ’ επέκταση, δεν είναι δίκαιο(ς). Το μηδέν, ζερό, που γράφεται στους τίτλους ευρωπαϊκών, συλλογικών, τροπαίων στην συλλογή του τοτέμ της πορτοκάλι θρησκείας, που ο ίδιος ίδρυσε στην χώρα, αρκεί προς επίρρωση των όσων έχουν ειπωθεί. Παρόλα αυτά, δεν παύει να έρχεται στην μνήμη κάτι τέτοιες νύχτες, ως ο πρωτοπόρος. Εκείνος που είχε τις υπερφυσικές δυνάμεις, της κατάρριψης φυσικών νόμων, όπως αυτός της βαρύτητας.
Με τον Νεύτωνα να διαψεύδεται, τα χρόνια και οι κόντρες μας με ομάδες της Ιταλίας περνούσαν. Το παλμαρέ είχε λίγο απ’ όλα. Ήττες στον πόντο. Ήττες διασυρμοί, με κάτι 30ρες και σαραντάρες, ως και 50+ διαφορά χάσαμε, στα πρόσφατα χρόνια. Είχε και μία που πλήγωνε πολύ. Ανατροπή διαφοράς, ραγιαμένο δάχτυλο, χαμένη ευκαιρία. Ήττες. Μόνο. Στην ούγια, έγραψαν εικοσιτρείς (23). Ανάμεσά τους, η πιο… γλυκιά, στα τέλη των 90’s, στο Τρεβίζο στον επαναληπτικό, στον πόντο μετά από παράταση. Θα ακολουθούσε “το έπος της Προύσας”.
Στην ίδια πόλη, το έγραψα ξανά αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως λένε, βρέθηκα περίπου μία δεκαετία μετά από τότε. Σε όμιλο, βάλαμε τους δεύτερους λιγότερους πόντους στην ιστορία μας, σε αγώνα Ευρώπης. Στην τρίτη περίοδο μόλις τρεις!!! Τελικό σκορ 64-42! Οριακά παιδικό.
Εκείνες τις ημέρες, με την τότε κοπέλα μου, έμεινα δύο βράδια στο Μιλάνο και άλλα δύο στην Βενετία. Στην επιστροφή από την μία πόλη του Ιταλικού Βορρά στην άλλη, στο τρένο, γνωρίστηκα με τον Γιάννη τον Βρούσγο και έναν φίλο του. Την βγάλαμε σε ένα μπαρ, με ποτά, κουβέντα, Αρειανοϊστορίες και όχι μόνο. Μια αλληλοεκτίμηση, μια φιλική σχέση ανάμεσά μας, που κρατούσε από τότε, μέχρι να χωρίσει τους ανθρώπους το πέρασμα στον άλλο κόσμο, αν και ο Γιάννης ήταν η ζωντανή απόδειξη του “ούτε ο θάνατος είναι αρκετός” συνθήματος, καθώς υπήρξε πιστός στρατιώτης, πάντα παρών δίπλα στον Άρη, απ’ την σάλα του ” Νικ Γκάλης” ως τις εσχατιές της Ευρώπης. Συμπτωματικά, με τον φίλο του, είχαν βρει εισιτήρια για το ματς του Τρεβίζο με την μεσολάβηση του Νίκου Ζήση, παίχτη της Μπενετόν εκείνον τον καιρό!
” Δεν χάλασε κι ο κόσμος”, θα πούνε πολλοί. “Κράτα μικρό καλάθι”, άλλοι. Η ρήση “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι”, εξάλλου, ανήκει στον Γιάννη Ιωαννίδη. Σίγουρα, ο Αρειανός δεν μπορεί να στέκεται σε μεμονωμένα παιχνίδια. Ένα τέτοιο, ίσως να, ήταν το χθεσινοβραδινό, διαρκείας άνω των 2μιση ωρών, στην χώρα των Δόγηδων, των καναλιών και της υγρασίας, κόντρα στην Βενέτσια.
“Έχεις κανάλι, πολύ, να τραβήξεις δικέ μου”, τραγούδησαν κάποτε οι αδελφοί Κατσιμίχα. “Έχει τους νόμους της αυτή η ιστορία”, πρόσθεταν. Στην ιστορία του Αυτοκράτορα Άρη, μοιραία, γράφεται η 30η του Σεπτέμβρη του 2025. Βγάλαμε, για τα καλά, το κανάλι μας, τόσο με όσα στερείται το μέγεθος της ομάδας μας εδώ και δύο δεκαετίες, όσο και σε επίπεδο προϊστορίας με Ιταλούς.
Είναι το πρώτο παιχνίδι μιας νέας εποχής, του Ρίτσαρντ Σιάο και των “συν αυτώ”. Είναι το “23” που είχε στην φανέλα το σέντερ θωρηκτό, είναι η εξωγήινη εμφάνιση του Στέλιου Πουλιανίτη και του Ρόνι Χάρελ, ειδικά στα σημεία που πάλευαν να ανοίξουν διαφορά οι Βενετσιάνοι. Είναι η λάμψη του NBAερ Φορμπς, με το κρύο αίμα, αλλά είναι και αυτός ο τυπάκος, σαν να κατέβηκε από άλλον μπασκετικό πλανήτη, αυτού με το φαρμακερό αριστερό χέρι και το “3” στην πλάτη.
Μπόνους σε όσα γράφονται, ήταν η μορφή του κόουτς Σπάχια στον απέναντι πάγκο. Πάλευα να θυμηθώ ποιον μου θυμίζει, μέχρι που χαμογέλασα, καθώς ήρθε μπροστά μου η μορφή του Σρεκ! Αλλόκοσμη φυσιογνωμία.
Μέσα σε έναν τρελό χορό, που έστησαν παρανοϊκοί σε ένα πεταλάκι, με την καθοδήγηση ενός Σέρβου, η ομάδα έγραψε ιστορία, έσπασε κατάρα. Με τον αιφνιδιασμό και το καλάθι, ο Μπράις Τζόουνς, ο Χάρελ και οι λοιποί μιας εξωγήινης ομάδας, εμφάνισης και νίκης, έφυγαν καρφί για τον κόσμο.
Η σπίθα, η κιτρινόμαυρη λάβα. “Κι όμως, η φλόγα δεν θα σβήσει. Θα γίνουν οι κατάρες μας, ευχές”, κατά τον στιχουργό! Μέσα σε περίπου 50 χρόνια, πολλοί μαέστροι της παλιάς “σχολής των Πλάβι” και όχι μόνο, προσπάθησαν να αλώσουν γήπεδα στην Ιταλία, όντας προπονητικά κουμάντα του Άρη. Είπαμε, η ιστορία είναι ένα περίεργο φρούτο. Κάτι φρούτα, περίεργα και αυτά, άρχισαν να χλευάζουν την ομάδα, λόγω εμφανίσεων και αποτελεσμάτων σε φιλικά. Δεν ξέρω αν η αρχή είναι, όντως, το ήμισυ του παντός, όπως λένε. Ξέρω, μονάχα, πως δύσκολα θα βρεθεί κενό καρεκλάκι στο Παλέ, στο Αλεξάνδρειο, φέτος…. για αρχή!
Αντί, πορτοκαλί, επιλόγου
Με την υποσημείωση πως, αυτοί που ξέρουν, γνωρίζουν τον τρόπο για ενίσχυση της ομάδας, καθώς οι τραυματισμοί έχουν δημιουργήσει κενά…
Με άλλη μια πως το Σάββατο που έρχεται ο Άρης ξεκινάει και στο πρωτάθλημα, στην Καρδίτσα, συνοδευόμενος από ευχές για να μείνει το γκάζι πατημένο, το κλείσιμο του κειμένου δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το…
“Ήρθε και πάλι εκείνη η ώρα..” ή μήπως, μέχρι να συμβεί, να διατρανώνονταν η τεράστια αλήθεια, που συνοδεύεται από απαίτηση, καθώς… “είναι μικρό το γήπεδο”;;
Τετάρτη, 1 Οκτωβρίου 2025
“ο Χιούι”
