Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χαμογελάς. Υπάρχουν πολλά σημάδια για να αισιοδοξείς. Η σημειολογία έντονη. Αυτοκρατορία, πύργοι, πιστοί υπήκοοι, το λαμπρό παρελθόν συναντά το υποσχόμενο παρών. Λίγο αργότερα, ήρθαν τρεις, μικροί σε ηλικία, μεγάλοι σε μπασκετικό IQ, οπλισμένοι με περίσσιο θράσος και πλούσιοι σε ταλέντο σωματοφύλακες… Εικόνες από το μέλλον!
Χρυσός οδηγός
Όταν ξεφυλλίζεις τις σελίδες της κιτρινόμαυρης, μπασκετικής, ιστορίας είναι πολλές αυτές στις οποίες κοντοστέκεσαι. Γεμάτες με υπογραμμισμένα, έντονα και μεγάλα γράμματα. Φωτογραφίες. Στιγμές.
Υπάρχουν σύνδεσμοι, διαχρονικοί. Εικόνες από μνήμες, που έγιναν θεσμοί. Σημαντικός ο θεσμός, για να μην χάνεται ο δεσμός. Η λατρεμένη συνήθεια, το “χιόνι” του Παλέ, τα εκατομμύρια χαρτάκια, με το τζάμπολ.
Στο ψηφιακό 2025 δεν πιστεύω πως υπάρχουν “Χρυσοί οδηγοί”, πλέον. Η έντυπη μορφή χάνεται. Μόνο αυτοί που γνωρίζουν τις κίτρινες σελίδες τους, που έπιαναν, έσκιζαν, κομμάτιαζαν, ντάνιαζαν, έδεναν, μπορούν να κάνουν την σύνδεση.
Ο μύθος Νίκος Γκάλης συναντιέται με τον νέο, χρονικά και ηλικιακά, ιδιοκτήτη. Αν κοιτάξεις προσεκτικά στο παρελθόν, παρατηρείς το μέλλον. Ένας χρυσός οδηγός, στην θέση του, που επανακάμπτει. Λίγα λόγια, πολλές εικόνες, ένα βάπτισμα, άπειρα συναισθήματα.
Δεν περισσεύει κανείς
Η ομάδα μπήκε με το γκάζι πατημένο. Όχι πλήρης, αλλά, έχοντας μία επιστροφή. Στα προσεχώς, τα ρεπορτάζ λένε για σήμερα, άλλη μία. Από κοντά, περιμένεις ενίσχυση. Να καλυφθεί το κενό του τραυματισμού. Παρόλα αυτά, οι πρωταγωνιστές, τα βαριά χαρτιά, αποφάσισαν να κάνουν λιγάκι πίσω και να… δώσουν την ευκαιρία σε αυτούς που τα φώτα της δημοσιότητας πέφτουν λιγότερο.
Το κλειδί, στον παρόντα χρόνο της αναδόμησης του Άρη στο παρκέ, είναι η παρουσία παιχτών όπως ο Ελάιζα Μήτρου Λονγκ, ο Στέλιος Πουλιανίτης, ο Λευτέρης Μποχωρίδης, ο Τζέικ Φόρεστερ, ο Γιώργος Γκιουζέλης. Δεν περισσεύει κανείς. Άπαντες παρόντες. Οι διακριθέντες. Ενέργεια, αποφασιστικότητα, χρησιμότητα, αποτελεσματικότητα. Σε μια, ενδιάμεση, κατηγορία ο Ρόνι Χάρελ. Ο συνδετικός κρίκος πριν το γκρουπ των Μπράις Τζόουνς, Μπριν Φορμπς, Στίβεν Ίνοχ.
Με υγιή τα γρανάζια της, η ομάδα δείχνει πως έχει πλουραλισμό. Ανταγωνισμό. Ικανότητα. Είναι σημαντικό να μην ξέρει, ο άλλος, από πού θα σε περιμένει. Οι Γερμανικοί “πύργοι” κατέρρευσαν. Δεν κατάλαβαν από πού τους ήρθε.
Συγκόλληση
Το γήπεδο είναι μικρό. “Άρη όλε, Άρη όλε, δεν μας χωράει το Παλέ”. Αυτό, πρέπει να χωρέσει στην ” νέα Δ.Ε.Θ.”, να επεκταθεί. Να μεγαλώσει την χωρητικότητα, να στεγάσει τα όνειρα. Να υλοποιείται το όραμα. Να πάρει κι αυτό σάρκα και οστά, όπως τα πρώτα.
Η συγκολλητική ουσία του, μοναδικού σε πίστη, στήριξη, φλόγα, τρέλα, έμπνευση, λαού του Άρη διασφαλίζει την δυναμική στην μετάβαση. Είναι το εχέγγυο. Οι συντονισμένες ενέργειες, όπως πρέπει, εκεί που πρέπει, με αυτούς που ξέρουν, με σχέδιο, με πλάνο, ακολουθούν.
Τα κομμάτια τοποθετούνται. Σταθερά. Το ίδιο, η σταθερότητα του αγωνιστικού θα ενισχύει την εξωγηπεδική πίεση. Τις απαιτήσεις για ίση μεταχείριση. Το βήμα στο τώρα, το βλέμμα στο μετά…
Το μπόλιασμα
Μετά την Βενετία, ο τίτλος που επιλέχτηκε για το άρθρο ήταν: Και μετά… ήρθαν οι εξωγήινοι!
Μοιάζει με βιβλίο. Νέο. Με τα δικά του κεφάλαια και τις ξεχωριστές του σελίδες. Στην κερκίδα το παρελθόν, στο παρκέ το μέλλον. Αρμονικός συνδυασμός η συνεύρεση.
“Και ύστερα… ήρθαν οι, νεαροί, σωματοφύλακες”, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος αυτού που γράφτηκε. Στους μικρούς Καζαμία, Λέφα και Χατζηλάμπρου, υπάρχει πάντα χώρος και για έναν Πουρλίδα. Η ικανότητα. Το θράσος. Η εμπιστοσύνη. Η δουλειά. Η μαγιά. Η γέννα. Η γενιά. Αυτό που έβλεπες να επιχειρούν ομάδες τις επαρχίας και έλεγες “γιατί απουσιάζει από την διαδικασία ο Άρης;”, λίγα χρόνια πριν, αρχίζει να συμβαίνει. Το μπόλιασμα.
Θα μπορούσαν να μπούνε ένας ένας. Συνήθης απόφαση πολλών, κυρίως Ελλήνων, κόουτς. Συμμετοχή ολιγόλεπτη. Μέρος της γιορτής και όχι πρωταγωνιστές της… Ο Μπόγκνταν Καράιτσιτς αποφάσισε αλλιώς και ήρθε να μας θυμίσει την σχολή απ’ την οποία γεννήθηκε. Εκεί που μπαίνεις και δηλώνεις έτοιμος. Άμεσα. Πολλά τα παραδείγματα, από πολύ παλιά έως πρόσφατα, στην γειτονιά των Πλάβι. Το πείραμα πέτυχε στην πρώτη απόπειρα. Σημειολογικό και αυτό. Σηματοδοτεί την νέα εποχή η ηλικία.
Οι πρωταγωνιστές
Επόμενο ζητούμενο; Η διαχείριση. Και η προσγείωση. Πάλι, από τους γνώστες. Σε μένα έμεινε ζωγραφισμένο ένα μεγάλο χαμόγελο. Άνοιξαν τα μάτια μου, μετά από χρόνια. Ενθουσιάστηκα. Δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Εξαίρεση αποτελούν αυτοί οι δημοσιογράφοι που έφαγαν ψωμάκι επί κυριαρχίας Γκάλη. Αυτοί που, με την σοφία του συμβουλάτορα, σπεύδουν να μας συνετίσουν. Έχουν γνώση οι φύλακες.
Το μυαλό του μέσου Αρειανού δεν πετάει. Γνωρίζει. Επίσης, αναγνωρίζει. Το “ριφιφί” που έκανε σε ανύποπτο χρόνο, για παράδειγμα, ο Αχιλλέας Ρουσιαμάνης, αρπάζοντας τον μικρό, που ήρθε να προστεθεί στα υπόλοιπα φυντάνια, θα το μνημονεύει ο μπασκετικός, ιστορικός, του μέλλοντος.
Ένα μέλλον που, λογικά, δεν θα έχει ταλέντα τα οποία δεν προλάβαιναν να πατήσουν στο Αλεξάνδρειο και έφευγαν για την πρωτεύουσα. Ίσως, μετά το σύνθημα για την αναγκαιότητα μεγαλώματος του γηπέδου, να ακουστεί και το άλλο, περί της αντίστροφης διαδρομής και επιστροφής του μπάσκετ στον Βορρά. Θα δείξει. Έως τότε, νωρίς
το απόγευμα του Σαββάτου, σήμερα δηλαδή, έχει γιορτή που περιμένει τους πρωταγωνιστές της. Αυτοί, θέλουμε να φοράνε κίτρινα και μαύρα.
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2025
“ο Χιούι”
