Λογικά, με το σφύριγμα της λήξης στο Αγρίνιο, το Σάββατο το βράδυ δεν ήμουν ο μόνος που έκανε την σκέψη πως μπορούμε να προτείνουμε, ως Άρης, τα δύο επερχόμενα παιχνίδια, με Μαρκό στο κύπελλο και Πανσερραϊκό στο πρωτάθλημα, να αλλάξουν έδρα και να γίνουν σε αυτές των αντιπάλων!
Δεκατέσσερα βραδιά μετά το εις βάρος μας γκολ, με το οποίο προηγήθηκε ο Ατρόμητος στο Περιστέρι, η ομάδα επιστρέφει στην Θεσσαλονίκη με το απόλυτο του 3Χ3, σε πρωτάθλημα (2Χ2) και κύπελλο. Λίγο πριν ξεκινήσει εκείνος ο αγώνας, το σενάριο του “τρεις νίκες με… μισό μηδέν και ας έρθουν όπως θέλουν”, θα το αγοράζαμε όλοι. Σήμερα, τα κέρδη που προκύπτουν (και) από τον τρόπο που αυτές ήρθαν, είναι το ίδιο σημαντικά.
Το “σεντόνι” της Κυριακής, χωρίς διάθεση για υπερβολικούς πανηγυρισμούς, αλλά με πολλή αισιοδοξία και χαμόγελο, παρά τον πρόλογο, ξεκινάει από το μπάσκετ…
Πάμε 🏀
Να ξανασυστηθούμε
Στην εκπομπή του Συνδέσμου στο κανάλι του στο YouTube, την Πέμπτη, αντιλήφθηκα πως παίζαμε το βράδυ της Παρασκευής. Το τουρνουά στην μνήμη του Νίκου Φάσουρα στο Περιστέρι, ήταν μια καλή ευκαιρία για εικόνα απ’ το reload του Αυτοκράτορα και το ίδιο θα είναι και στο ματς της Κυριακής, που θα δείξει ξανά η κρατική τηλεόραση. Παρά τα παραπάνω, λόγω δουλειάς, συνδέθηκα στο 3ο δεκάλεπτο.
Η έλευση του Σιάο, η στελέχωση, η αύρα που αποπνέει εκ νέου το μπασκετικό τμήμα, η επιλογή παιχτών αξίας για το ρόστερ, μαζί με τα σοφά, χωρίς έπαρση λόγια και πλάνο, έκαναν την αρχή. Ακολούθησε το sold out στα διαρκείας. Μέσα σε αυτά, ο τραυματισμός του Τανούλη ήρθε να υπενθυμίσει πως, μέχρι να πλεύσει για τα καλά το τεράστιο καράβι, θα έχει μπροστά του εμπόδια (και) της μοίρας. Η πορεία, όμως, είναι μόνο προς τα εμπρός και προς τα επάνω.
Στα ψιλά πέρασε πως, στην σκιά των σπουδαίων Φορμπς και Ίνοχ, ήρθαν παίχτες εργαλεία, αλλά και που προσφέρουν σκορ και από άλλες θέσεις. Συγκράτησα, από διάφορες εκπομπές, τα ονόματα των Μπράις Τζόουνς, Κουλμπόκα, αλλά και Φόρεστερ, εξαρχής, μαζί με τον Μήτρου Λονγκ. Δεν στέκομαι σε καλές ή κακές “μέρες” παιχτών, σε αποτελέσματα φιλικών, στην ανάγκη ενίσχυσης που γράφουν κάποιοι και τα τοιάυτα.
Ένας Άρης αντάξιος των όσων πρέπει να πρεσβεύει ως εικόνα, με τον τεράστιο Γιάννη Αντετοκούμπο παρόντα λόγω και του Άλεξ, επανέρχεται και επανασυστήνεται σε όλους. Η υπομονή, η προσήλωση και η επιμονή θα είναι τα κλειδιά. Μαζί με την λυσσαλέα στήριξη.
Θέμα συντονισμού
Βέβαια, όντας οπαδοί, ακόμα και η “φιλική νίκη” σου δίνει εκείνο το κίνητρο που ζητάς, δίνοντας ένταση στην φλόγα που καίει μέσα σου. Επόμενο ματς, απόγευμα Σαββάτου στο Αγρίνιο, όπου σωστά πάρθηκε η απόφαση και διέμεινε η αποστολή μετά το “διπλό” , μεσοβδόμαδα, σε βάρος του Παναιτωλικού, με γκολ στα χασομέρια. Ζητούμενο, η ποδοσφαιρική ομάδα αυτή την φορά, να συνεχίζει να δείχνει την εικόνα συνόλου που ξέρει τι και πώς το ψάχνει στο γήπεδο. Φυσικά, απώτερος στόχος η νίκη και οι 3 πόντοι.
Αλληλένδετα πράγματα μεταξύ τους. Κάποιες φορές, η καλή ομάδα καταφέρνει τα τρίποντα, κάποιες άλλες τα τρίποντα δημιουργούν τις ασφαλείς συνθήκες για δουλειά προς δημιουργία καλής ομάδας και αγωνιστικής εξέλιξης αυτής. Συν τοις άλλοις, έχουμε πει πως, πάρα πολλοί που επηρεάζουν με σοσιαλμιντιακές κραυγές, βλέπουν μόνο το αποτέλεσμα. Κοντά σε αυτά, το αισθητήριο του κόσμου που (παρ)ακολουθεί. Συνήθως, αλάνθαστο.
Ο Αρειανός δεν έχει ανάγκη νίκης για να στηρίζει αυτό που δίνει χρώμα,.κίτρινο και μαύρο, στην ζωή του. Η σύνδεσή του με την ομάδα ήταν, είναι και θα είναι κάτι πέρα από την προσδοκία. Παρόλα αυτά, όταν βλέπει, ενημερώνεται και αισθάνεται πως χτίζεται νοοτροπία, πως διορθώνονται λάθη, πως δουλεύεται το σύνολο χωρίς να… δουλεύεται ο ίδιος, πως μπαίνουν σε μια λογική σειρά οι αποφάσεις, από αυτούς που πρέπει, πως το χορτάρι καθρεφτίζει την “ψάχνω, ορθολογικά τακτικά, με πλάνο, με πίστη και με ψυχή τρόπο να κερδίσω τα ματς” νοοτροπία, τότε ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.
Η μαζική παρουσία στην γη της Αιτωλοακαρνανίας ήταν αναμενόμενη. Απέμενε η παρουσία της ομάδας με τα συστατικά που προαναφέρθηκαν. Αυτά, μαζί με την προσδοκώμενη νίκη, την τρίτη σερί, θα ήταν το στοιχείο που απαιτείται για να γίνει η.. σύνδεση επανασύνδεση. Ο κιτρινόμαυρος συντονισμός, με λίγα λόγια, που τόσο έλειψε.
Η κατοχή, το… 40!
Στην κερκίδα έβλεπα, από την tv, Αρειανάκια από την Δυτική Ελλάδα, πιστούς στρατιώτες απ’ την Ήπειρο, “φαντάσματα Μπράλου” και ταξιδιάρικες ψυχές απ’ την Θεσσαλονίκη και την Βόρεια Ελλάδα να τραγουδάνε και να χοροπηδάνε. Δίπλα μου ο Μπάμπης, που έβγαλα απ’ την οπαδική ναφθαλίνη σαν άλλος Χιμένεθ, προς έκπληξή μου, δεν γκρίνιαζε όσο περίμενα. “Να βάλουμε ένα γρήγορο γκολ”, είπε μόνο.
“Κράτα το μηδέν και βάλε ένα όποτε να ‘ναι”, του απάντησα αλλά, για να πω την αλήθεια, η ανασφάλειά μου συμφωνούσε με το “νωρίς γκολ”. Ο αδερφός έδινε αγώνα και θα έρχονταν αργότερα, το μικρό μου γούρι είχε πάει με την μάνα του στο κέντρο της πόλης, για να αγοράσει ένα δώρο, για ένα πάρτι ενός φίλου του. Το ημίχρονο κύλησε με αρκετά κακό ποδόσφαιρο, με τον ήλιο να… πανιάζει τον Άλβαρο, σε σημείο να χάσει τελείως την πορεία της μπάλας, μαζί με την κεφαλιά και με μια σπόντα στον Τετέι αυτήν να γυρνάει στο πέναλτι όπου έβαλαν γκολ. Ο διαιτητής, στα δύο μέτρα απόσταση, να δείχνει σέντρα.
Μπινελίκι, σιχτίρι, αλλά η κάμερα να “πιάνει” τον Μανόλο Χιμένεθ να δείχνει με σιγουριά “χέρι”. Το ριπλέι δεν άφηνε αμφιβολία αλλά, όπως λέει και μία λατινοαμερικάνικη παροιμία:
“Όποιος καεί στον χυλό του Μανού, φυσάει και το γιαούρτι του Άλβαρο, στο Αγρίνιο”!
Παρέμβαση του VAR, αλλαγή απόφασης του διαιτητή. Το ματς ξεκινούσε, περίπου, όπως τελείωνε το προηγούμενο, στην ίδια εστία, στο ίδιο γήπεδο.
Με την πάροδο του χρόνου και αφού η τακτική απόφαση, εδώ και κάμποσο καιρό, ο Ράτσιτς να παίζει πιο πίσω απέδιδε εκ νέου, φυλώντας τα νώτα με αρκετή ασφάλεια, ο Άρης έφτανε σε ποσοστό κατοχής του 60%.
Όπως είπε, όμως, κάποτε και ο Αλενατόρε, σε ανύποπτη στιγμή, με αλησμόνητη ατάκα, σε συνέντευξη μετά από ένα 1-1 στην Καρδίτσα, όπου του τέθηκε η διαπίστωση πως είχαμε κατοχή:
“Κατοχή είχαν και οι Γερμανοί, το… 40”!
Παρεμπιπτόντως, ο Σέρβος έκανε ματσάρα και απάντησε σε κάτι ερωτήματα συνοπαδών, παραδίπλα για το “αν παίζει όντως στην Εθνική ομάδα της χώρας του”. Απλή, αλλά και δύσκολη ταυτόχρονα η παρακολούθηση του ποδοσφαίρου, σημειώνω.
Σωστός χρόνος, σωστός τρόπος
Μέτρησα δυόμισι σουτ στα πρώτα 45+5′. Ένα του Ντουντού, ένα του Γαλανόπουλου. Σωστές αποφάσεις, καλές προϋποθέσεις, για λίγο άστοχα. Το… μισό ήταν του Μορόν, καθώς ήταν από πολύ πλάγια θέση, απ’ την μικρή περιοχή. Παρένθεση…
Η όρεξη που εμφανίζει “ο ψηλός”, τα τάκλιν σε άμυνα και επίθεση, μαζί με την ποδοσφαιρική ευφυία με κάτι ενέργειες σαν αυτήν του 2ου ημιχρόνου με το “παραλίγο” που πήγε να βάλει, που θα έπαιζε hight light για χρόνια, τον κάνει εκ νέου πολύ αγαπησιάρη! Να πω, επίσης, πως άρχισα να βλέπω το ματς περίπου στο 7-8′, άρα έχασα το μη δοθέν πέναλτι ή την απαίτηση, που λένε κάμποσοι συνοπαδοί, από το VAR να παρέμβει, στην αρχή του ματς, με πρωταγωνιστή τον Ισπανό. Κλείνει η παρένθεση…
Το ημίχρονο είχε και από μια αναγκαστική αλλαγή, για αυτούς Βιγιαφάνες και για εμάς Μορουτσάν. Τράβηγμα και τραυματισμός από χτύπημα, αντίστοιχα. Είχε, όμως και κερασάκι στην τούρτα! Στις καθυστερήσεις του, μια κλωτσιά του Χουχούμη στον Μορόν πάλι, κρίθηκε ως κίτρινη κάρτα. Ο διαιτητής, ξανά, πολύ κοντά με καθαρό οπτικό πεδίο. Παρέμβαση της τεχνολογίας, καθαρή εικόνα, κόκκινη. Δεν είναι τόσο οι αποφάσεις του ή μη σε πρώτο χρόνο, αλλά το γεγονός πως όλες ξεκίνησαν απ’ το να είναι ενάντια στον Άρη και κατέληξαν υπέρ, με τις παρεμβάσεις. Απλή σημείωση.
Το δύσκολο, για μια ομάδα όπως η δική μας, αφ’ ενός διαχρονικά ανεκπαίδευτη στην επιβολή και εκμετάλλευση τέτοιων συνθηκών, αλλά και με όσες πληγές άφησε το καλοκαίρι σε επίπεδο αποτελεσμάτων και εμφανίσεων, είναι προφανές. Σε έναν Άρη που ζητάει την εξέλιξη, όμως, ήταν απαραίτητο να βρεθεί ο τρόπος. Και ο χρόνος.
Όσο δεν υπάρχει στασιμότητα, εμμονή, μονόμπατη αναζήτηση,.αλλά ανακάτεμα και ρίσκο, με λογική, τόσο η ομάδα θα βρίσκει και τα δύο.
Η παρέμβαση του πάγκου, ως συνέχεια σε αυτήν του Σίστο αντί του Ρουμάνου, ήταν η είσοδος των Γιαννιώτα και Μιζεχούι. Ξανά παρένθεση. Έτσι τον γράφω, έτσι τον γουστάρω! Μην αλλάζουν τα ονόματα μόνο οι γραφιάδες και οι ψαγμένοι σπίκερ των Αθηνών, με αυτό το χούι!
Στις θέσεις των Ντουντού και Γαλανόπουλου, έδωσαν ξεκάθαρη επιθετική πνοή. Ο αδερφός και το μικρό γούρι ήρθαν. Παράλληλα, ο αντίπαλος “μαζεύονταν”, έκλεινε και το να βρεθεί η σωστή κάθετη ή η σέντρα, που αναζητήθηκαν και τα δύο, δυσκόλευε. Εκτός αυτού, επειδή (τα είπα και πριν, για χυλούς και γιαούρτια) οι πονηροί θα έψαχναν τον Τετέι, που μια βδομάδα πριν έκανε γιο γιο την άμυνα του Παναθηναϊκού σχεδόν μόνος, έπρεπε να φυλάς και την άμυνα. Η στιγμή, μάλιστα, του δόθηκε. Η μπάλα λίγο έξω απ’ το δοκάρι… Τύχη; Την τύχη σου εσύ την φτιάχνεις. Η προετοιμασία, τακτική και πνευματική, η ανάγνωση του κάθε αντιπάλου, η αγωνιστικότητα, η επιμονή, η πίστη στο πλάνο, το πείσμα μέχρι τέλους. Μην επαναλαμβανόμαστε ή μάλλον… να συνεχίσουμε, ως ομάδα, να το κάνουμε!
Δυο εικόνες… χίλιες λέξεις!
Ίσως να αρκούν οι στιγμές που αποτυπώθηκαν και επαναλήφθηκαν, μέσα σε λίγες μέρες και που δείχνουν τον τρόπο που η ομάδα, οι παίχτες, ο πάγκος, το σταφ, οι οπαδοί, πανηγυρίζουν τα γκολ. Ίσως να είναι η καλύτερη περιγραφή του κλίματος, της νοοτροπίας, της κιτρινόμαυρης επανασύνδεσης.
Είναι απαραίτητο, αφού έρθουν οι ανάσες, να συνεχίσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ενότητα, συσπείρωση, συγκέντρωση. Αρχικά, την Τρίτη το βραδάκι. Εν συνεχεία, το επόμενο Σάββατο. Ένα ένα. Βήμα βήμα. Χωρίς υπερβολές. Με ταπεινότητα και επιμονή.
Λίγα υστερόγραφα.
1. Αυτό το πουλί στο αντίπαλο τέρμα ζωντάνεψε στο τέλος. Έγιαναν οι ντεμέκ κράμπες. Θα ακολουθήσουν κι άλλα. Είναι μαθηματικά βέβαιο, όσο η ομάδα θα εξελίσσεται. Απαιτείται καθαρό μυαλό και αγωνιστικές αντιδράσεις
2. Στον “πίνακα ανακοινώσεών σας” πήραν σειρά άλλα… αδέρφια σας. Είστε ενδιαφέρουσα, σιχαμερή στα οπαδικά χρονικά, περίπτωση.
3. Δυο επεμβάσεις του VAR, στις οποίες αποφασίζεις σε κλάσματα δευτερολέπτου να αλλάξεις την αρχική σου απόφαση. Αλησμόνητη εκείνη που επέμεινες για… κίτρινη κάρτα, ενώ κοιτούσες και ξανακοιτούσες και μόλις σιγουρεύτηκες πως ο Σουλεϊμάνοφ είχε το κεφάλι στην θέση του, διατήρησες. Προκαλείς εμετό και αηδία.
3+1. Η ομάδα, στα μάτια, μου είχε μέτρια απόδοση σε σχέση με όσα θα ήθελα να παρουσιάσει. Ειδικά με τα σουτ από μέση απόσταση που συνεχίζω να θέλω. Παρόλα αυτά, έψαξε τρόπους, ανακάτεψε τα πράγματα, δεν παραιτήθηκε. Αναζητήθηκε η ομαδική ή η ατομική ενέργεια. Δικαιώθηκε. Το πρόσημο συνεχίζει να γράφει “συν”. Σε αυτό το πνεύμα καλείται να συνεχίσει.
Μόνο Άρης. Μια ζωή!
Στήριξη, με μανία!!
Κυριακή, 21 Σεπτεμβρίου 2025
“ο Χιούι”
