Λίγο πριν τις χαμένες βολές του Μπράις Τζόουνς, ένιωσα πως η ψυχή μου είχε γυρίσει. Προηγουμένως, πρέπει να βγήκε, κάμποσες φορές, απ’ το σώμα. Ο γιος, δίπλα, πρόλαβε να διαβάσει την σκέψη μου, χωρίς να έχω πει κουβέντα.
“Μας βγάζεις την ψυχή, Αρειανάρα”!
Όντας δέκα ετών, σκέφτηκα πως η ” από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια” ρήση έχει μεγάλη βάση, ρε φίλε!
Πάμε να κάνουμε την, κλασική, Σαββατιάτικη επίσκεψή μας στο ψυχιατρείο, με την προσδοκία κρυμμένη στο βάθος μέσα μας, καθώς όποτε αυτή ξεπροβάλλει, συμβαίνουν απίθανα πράγματα…
Κατάρρευση, αντίδραση, αμφισβήτηση
Συνδέθηκα με το κλειστό του Αγίου Θωμά, μέσω του κινητού και αφού είδα την ομάδα να ισορροπεί και να παίρνει διάφορα 6 πόντων, παρακολούθησα μια “Καστρίτεια” κατάρρευση. Ένα 23-5 σερί υπέρ της ομάδας του, αντιπαθούς, Παπαθεοδώρου ζάλισε το κεφάλι μου.
Η εικόνα έδειχνε πως ήταν πιθανότερο να αυξηθεί η διαφορά, παρά να μειωθεί. Παρόλα αυτά, στο τελευταίο δεκάλεπτο άρχισε να ροκανίζεται και φτάσαμε σε τρίποντα, μεγάλα σουτ, από Τζόουνς και Κουλμπόκα. Δεν μπορούσα να φανταστώ το σενάριο να πηγαίνουμε σε δεύτερο έξτρα πεντάλεπτο με αυτό τον, σαδιστικό, τρόπο. Ίσως, αν έβαζε τις 2 βολές ο Αμερικανός και δεχόμασταν κάνα μπάζερ μπίτερ τρίποντο να ήταν πιο ευκολοχώνευτο.
Μία αλήθεια, που διαχωρίζει τον αθλητισμό απ’ τον πρωταθλητισμό, λέει πως “πρέπει να εκμεταλλεύεσαι το… momentum, την καλή σου στιγμή, αν θέλεις να έχεις βλέψεις”. Σε ένα ακόμα παιχνίδι έδωσες δικαιώματα και επέστρεψες. Εκεί, στο σημείο αυτό που τείνει να εξελίσσεται σε “συνήθεια” εδώ και χρόνια, αν και αρρώστια είναι η σωστότερη λέξη, έμεινες με το… ροζ φύλλο αγώνα στο χέρι.
Αν ο προπονητής ευθύνεται για την θλιβερή εικόνα των τριών δεκαλέπτων, έχει συμμετοχή και στην επιστροφή. Αν οι παίχτες, ατομικά μιλώντας, είναι υπαίτιοι των όσων βλέπαμε 30′ στο παρκέ, είναι και συμμέτοχοι στην διεκδίκηση. Προσπαθώ να προσέχω τις λέξεις. Γράφω “ατομικά μιλώντας”, θέλοντας να αναφέρω πως, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, δεν δείχνει ο Άρης να λειτουργεί ως ομάδα. Πιθανόν να κάνω λάθος, αλλά παρατηρώ ελάχιστα “plays”, που λένε και οι ειδήμονες του χώρου. Πολύ μικρή εκμετάλλευση των “ατού” της ομάδας, μέσω της ομαδικής συνεργασίας.
Αντίθετα με μας, το διάβασμά μας από τον κάθε αντίπαλο προπονητή, συμπαθητικό ή αντιπαθητικό, σε συνδυασμό με την εκμετάλλευση των δικών του, μικρότερης αξίας παιχτών, αφενός τους αναδεικνύει και αφετέρου μας ρίχνει στο καναβάτσο. Το δείγμα των 3/3 ηττών στο πρωτάθλημα δεν το λες και λίγο. Η, δε, ανάγνωση του καθενός ξεχωριστά οδηγεί σε συμπεράσματα που καταλήγουν πως ο Καράιτσιτς, την στιγμή που μιλάμε, είναι σε μεγάλη αμφισβήτηση. Σκέφτηκα πως θα κερδίζαμε, με την ψυχή οριακά στο στόμα και μετά θα έγραφα ευθέως πως απαιτείται η αλλαγή του κόουτς. Τώρα, στην ήττα και ειδικά έτσι όπως ήρθε, είναι εύκολο να γραφτεί. Συνεχίζω να εμπιστεύομαι τις αποφάσεις αυτών που έχουν κληθεί για κάτι τέτοιο. Επίσης, στις χοντρές στραβές και στις άσχημες μέρες, λέω πως συνεχίζω να στηρίζω. Αυτή είναι η επιλογή μου
Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε
Λέω για εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, στο μυαλό μου. Σίγουρα, θα υπάρξουν φωνές. Με ενδιαφέρουν αυτές που θα ακουστούν από αυτούς που ξέρουν τι, πώς και πότε το λένε και όχι οι αλαλαγμοί των ραδιοφώνων και των posts. Σε ένα καράβι σαν αυτό του Άρη, μοιραία, θα συμβαίνουν αυτά όταν αρμενίζει στραβά.
Ο… γυαλός, στραβός κι αυτός, είναι η διαιτησία, όπως η χθεσινή. Όπως η οποιαδήποτε, είτε σε κλειστά γήπεδα μπάσκετ, είτε σε ανοιχτά ποδοσφαίρου. Υπήρξαν σφυρίγματα σιχαμερά. Είδα κάθε δευτερόλεπτο του αγώνα. Αποκορύφωμα αυτών, το φάουλ στο κέντρο του γηπέδου στον Γκιουζέλη, με το πόδι σταθερό και τον αντίπαλο να κάνει, εμφανώς, “μπρος πίσω”. Είπαμε. Το παιχνίδι χάνεται απ’ το στραβό αρμένισμα, όμως και όχι την πλαγιασμένη θάλασσα. Αυτό είδα, αυτό κατάλαβα, αυτό λέω.
Και επειδή πιαστήκαμε με θάλασσες, αν και αρχή, καλούνται οι καπετάνιοι να αποδείξουν ικανότητα στην φουρτούνα. Κακά τα ψέματα, εκεί βρισκόμαστε αυτή την στιγμή που μιλάμε. Ειρωνικό, βέβαια, να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν λίγες μέρες πριν έχει εξοφληθεί το 90 και παραπάνω τοις εκατό από όσα έσφιγγαν τον λαιμό μας, επί πολλά πολλά χρόνια. Το αγωνιστικό είναι εξόχως σημαντικό, όμως. Για την ακρίβεια, είναι η κύρια πηγή που θα συσπειρώσει, ενάντια σε σκοπέλους. Άρα; Ανασύνταξη. Άμεση.
Η λύση, ο συνδυασμός των αρετών
Η σύνδεση με το σημερινό παιχνίδι, στο Χαριλάου, της ποδοσφαιρικής μας ομάδας απέναντι στον Παναθηναϊκό δεν έχει πολύ διαφορετικές λέξεις από όσες προαναφέρθηκαν. Ούτε κρύβει βαθύτερα νοήματα και αναλύσεις. Ο Άρης συνεχίζει να μαστίζεται από προβλήματα που ξεφυτρώνουν απ’ το πουθενά και μάλιστα είναι από αυτά που σε κάνουν να μιλάς λιγότερο, να εύχεσαι και να προσεύχεσαι παραπάνω. Ο λόγος για τον Μιχάλη Βοριαζίδη και όσα έχει να αντιμετωπίσει. Πάνε πολλά χρόνια που ο αδερφός ενός καλού φίλου είχε ακριβώς ίδιο πρόβλημα. Αρειανάκια, πετσιά και οι δύο. Έκλαψε στον ώμο μου το φιλαράκι, στο άκουσμα της είδησης. Δεν ξεχνιούνται οι στιγμές αυτές. Ούτε, όμως, ξεχνιέται πως το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε και πως ακολούθησε και πατρότητα, μάλιστα, λίγα χρόνια αργότερα. Η ευχή είναι να είναι περαστικά όλα. Δύναμη ψυχής εύχομαι.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με κάθε πιθανό και απίθανο πρόβλημα να αποτελεί μέρος της καθημερινότητας του Άρη, φέτος και στα δύο αθλήματα (σσ μην λησμονούμε τον Τανούλη), μόνο με την συσπείρωση, την υψηλότερη δυνατή συγκέντρωση, την θυσία του ενός για τον άλλον και φυσικά την “ποδοσφαιρική ευφυία” στις κατάλληλες στιγμές, θα έρθει το τρίποντο της νίκης.
Κάπου διάβασα, πρόσφατα και δεν θυμάμαι την πηγή για να πω την αμαρτία μου, κάποιον που αναφέρονταν σε συμπεριφορά και νοοτροπία νικητή, που ξεκινάει απ’ την αγωνιστικότητα από το πρώτο σφύριγμα και τελειώνει στο τελευταίο. Ώσπου να έρθει η επόμενη αγωνιστική υποχρέωση. Στο ενδιάμεσο; Προετοιμασία. Συνεχής.
Άρα; Καλείται ο καθένας που θα επιλεγεί για το παιχνίδι, να ανταποκριθεί πρώτιστα σε πνευματικό επίπεδο. Σε συμπεριφορά εντός, αλλά και εκτός, των γραμμών. Να έχει ένταση σε κάθε δευτερόλεπτο σκέψης, συμμετοχής. Να έχει επαγρύπνηση και εξυπνάδα. Αυτά βοηθούν την ικανότητα. Ο συνδυασμός των αρετών.
Αντί επιλόγου
Δεν γνωρίζω αν το… Moneyball, της γνωστής ταινίας, είναι μια λύση για τον μπασκετικό Άρη, αυτή την στιγμή. Στα μάτια μου, φαντάζει πολύ πιθανή. Πρέπει να φύγει η συμπεριφορά του streetball, αυτή που έχουν σε γειτονιές της Αμερικής και χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος των σαρανταλέπτων (και των παρατάσεών) μας. Η σκοπιμότητα και ο ορθός τρόπος προσέγγισης παιχνιδιών, με σκοπό νίκες και ηρεμία, είναι σε πρώτο πλάνο.
Το ποδόσφαιρο, το σωστό football, αντίστοιχα, είναι και η απάντηση σε ό,τι αφορά στον Άρη του Χιμένεθ. Θα βρεθεί ο “γυαλός της διαιτησίας” και εδώ. Έτσι συμβαίνει. Αν κρατήσουμε σταθερά και προσηλωμένα τα μάτια μας στο παιχνίδι, σε αυτό που μπορούμε δηλαδή να ελέγξουμε και να παράξουμε ως σύνολο, μόνο τότε θα είμαστε εντάξει προς τις υποχρεώσεις μας. Και αυτό είναι επιτακτικό και για την μία και για την άλλη ομάδα, μιλώντας για τα δύο κύρια τμήματα του Συλλόγου. Δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες στον Άρη του σήμερα.
Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2025
“ο Χιούι”
