Για τη μεταβίβαση των μετοχών στον Ρίτσαρντ Σιάο και την ΚΑΕ Άρης που γύρισε σελίδα: «Νομίζω ότι θα κάνει καλό στο ελληνικό μπάσκετ γενικότερα. Ο κόσμος είναι πολύ διψασμένος και θέλει να δει ξανά τον Άρη ψηλά. Ελπίζω η περσινή χρονιά να μας δώσει ένα μάθημα. Ακόμα και μετά την εξαιρετική σεζόν πρόπερσι, όπου η ομάδα τερμάτισε τέταρτη και είχε πολύ καλή πορεία στην Ευρώπη, καταλάβαμε ότι δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε. Εύχομαι αυτή η νέα αρχή να μας δώσει τη δύναμη να κάνουμε το καλύτερο δυνατό.»

Για το τι έχει μείνει ίδιο από τον Λευτέρη Μποχωρίδη στα παιδικοεφηβικά του Άρη, μέχρι τον σημερινό επαγγελματία: «Σίγουρα η αγάπη για το μπάσκετ. Νομίζω πως από τότε που ήμουν μικρό παιδί, αυτό ήταν που λάτρευα πραγματικά. Και μέχρι σήμερα, μπορώ να πω ότι είμαι ερωτευμένος με αυτό το άθλημα. Μπορώ να παίζω όλη μέρα, να πηγαίνω σε ανοιχτά γήπεδα και να μην σταματάω. Δεν ξέρω, το αγαπάω πάρα πολύ. Νιώθω πολύ χαρούμενος που έχω καταφέρει να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα και πραγματικά θέλω να απολαμβάνω κάθε μέρα που πατάω στο παρκέ και παίζω μπάσκετ.»

Για το τι επιδιώκει σε αυτή τη φάση της καριέρας του: «Ένα καλό περιβάλλον θα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Θέλω να ζήσω καλές χρονιές με την ομάδα στην οποία θα αγωνίζομαι. Καλώς ή κακώς, ήμουν σε δύσκολες περιόδους, τόσο στον Άρη όσο και στον Παναθηναϊκό. Έζησα κάποιες δύσκολες περιόδους. Για μένα, όμως, όλα αυτά μετράνε. Δεν είναι ότι μετανιώνω για τα δύσκολα, ούτε θα έλεγα “μακάρι να μην τα είχα περάσει”. Όλα αυτά σε βοηθούν να εξελιχθείς. Απλά, από εδώ και πέρα, θα ήθελα να ζήσω καλές στιγμές με τον Άρη, να υπάρχει καλό κλίμα και να απολαμβάνουμε το άθλημα που αγαπάμε.»

Για την απόφαση να πάει στον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2014: «Πιστεύω πως για κάθε αθλητή, τέτοιες αποφάσεις είναι αποφάσεις ζωής. Για μένα, εκείνη την περίοδο, όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Είχα το καλοκαίρι με την Εθνική Νέων, υπήρχε το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού και τελικά φτάσαμε σε συμφωνία. Ο Παναθηναϊκός τα βρήκε με τον Άρη, τα βρήκα κι εγώ μαζί του, και μέσα σε λίγες μέρες όλα είχαν γίνει. Μπορώ να πω ότι δεν το είχα καν συνειδητοποιήσει ότι φεύγω από τον Άρη! Δεν είχα αλλάξει ποτέ ομάδα, ήμουν στον Άρη από τις ακαδημίες. Όνειρό μου από μικρός ήταν να παίξω στην ανδρική ομάδα, πήγαινα στο γήπεδο και έβλεπα τον Ράιαν Στακ που τον είχα αφίσα στο δωμάτιο, τον Τόμπι Μπέιλι, τον Σμους Πάρκερ, τον Γουίλι Σόλομον. Τον Ηλιάδη τον αγαπούσα πολύ. Γούσταρα τρελά και τον Ντεχουάν Κόλινς, τον Τερέλ Καστλ… πολλούς! Για έναν παίκτη που είχε ζήσει όλη του τη ζωή στον Άρη, ήταν κάτι πολύ δύσκολο να το συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή. Ήταν μια δύσκολη απόφαση, αλλά είναι αυτό που λέω: όλοι οι αθλητές καλούνται να πάρουν μεγάλες αποφάσεις στη ζωή τους. Μπορώ να πω ότι πέρασα όμορφα χρόνια. Ήρθα μικρός στον Παναθηναϊκό, με πολύ υψηλές απαιτήσεις. Όλα ήταν πολύ καλά, ειδικά την πρώτη χρονιά, μέχρι να τραυματιστώ, είχα κάνει μια εξαιρετική σεζόν. Ήμουν μόλις 20 χρονών τότε.»

Για την «ταμπέλα» που θα έβαζε στην μπασκετική του διαδρομή: «Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω με μία λέξη. Όσον αφορά τις δύσκολες στιγμές, θα έλεγα ότι γενικά αυτός είναι ο αθλητισμός. Έχει δύσκολες φάσεις, βραδιές που δεν παίζεις καλά, που νιώθεις μόνος, που σε βαραίνει ψυχολογικά. Αλλά ακόμα κι αυτό δείχνει τι μέταλλο έχει ο κάθε αθλητής, πώς ξεπερνάει τις δυσκολίες και συνεχίζει. Είναι κι αυτό μέρος της δουλειάς μας. Τώρα, για μία λέξη… δεν ξέρω. Είναι πάντως περίεργο και ίσως και ιδιαίτερο ότι οι μόνες ομάδες που έχω αγωνιστεί στην καριέρα μου είναι ο Άρης και ο Παναθηναϊκός! Για μένα, όμως, αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Σε πολλούς μπορεί να φαίνεται κάπως. Αλλά για μένα, πιο περίεργο είναι να αλλάζεις ομάδα κάθε χρόνο… να είσαι συνέχεια αλλού. Εμένα μου αρέσει που και στον Άρη και στον Παναθηναϊκό ένιωσα πραγματικά σαν στο σπίτι μου. Στον Άρη μεγάλωσα. Στον Παναθηναϊκό πήγα όταν ήμουν 20 χρονών. Και στις δύο ομάδες ένιωσα οικεία, ανθρώπινα, άνετα. Οπότε, να σου πω την αλήθεια, μου αρέσει πάρα πολύ που αυτές οι δύο είναι και οι μοναδικές ομάδες που έχω παίξει.»

Για το τι χρειάζεται κάποιος για να σταθεί σε μια ομάδα όπως ο Άρης, με τεράστιες απαιτήσεις, πίεση, ιστορία και κόσμο: «Είναι ένα απαιτητικό περιβάλλον, πράγματι. Μιλάμε για μια ομάδα με τεράστια ιστορία, με βαριά φανέλα. Ακόμα και τις χρονιές που είχαμε χαμηλό μπάτζετ, που το ρόστερ δεν ήταν το πιο ποιοτικό, δεν έχεις ποτέ το περιθώριο να είσαι χαλαρός. Είναι πολλές φορές δύσκολο να διαχειριστείς παιχνίδια στα οποία κουβαλάς το “πρέπει”, χωρίς πάντα να έχεις την καλύτερη ομάδα. Αυτή η πίεση είναι υπαρκτή, και είναι συνεχής. Από την άλλη, θεωρώ ότι είναι εκπληκτικό το συναίσθημα να παίζεις σε ένα γεμάτο Παλέ. Ο κόσμος έχει μια απίστευτη τρέλα, μια αγνή, βαθιά αγάπη για την ομάδα. Αυτά τα συναισθήματα είναι πραγματικά μοναδικά. Δεν τα συναντάς εύκολα αλλού.»

Για το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα του Άρη: «Το θυμάμαι πάρα πολύ καλά. Πρώτο ματς, 23 Οκτωβρίου 2010, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Άρης – Ολυμπιακός στο Παλέ. Ήμουν 16 χρονών. Είχα κάνει όλη την προετοιμασία του καλοκαιριού με την πρώτη ομάδα, με είχε πάρει ο Σαρόν Ντρούκερ στο Μπόρμιο. Το αρχικό πλάνο για εκείνο το ματς ήταν να είμαι απλώς στη 12άδα, γιατί ο Σλούκας είχε δοθεί δανεικός στον Άρη και, λόγω συμφωνίας, δεν έπαιζε στα μεταξύ μας παιχνίδια. Θυμάμαι να συζητάνε τα παιδιά αν θα κάνουν απεργία, τι θα γίνει… Και εγώ, να σου πω την αλήθεια, παρακαλούσα να μην κάνουν! Φοβόμουν ότι θα ακυρωθεί το παιχνίδι και δεν θα ζήσω αυτή τη στιγμή. Ήθελα απλώς να είμαι εκεί. Να είμαι στην ομάδα, να κάνω το ζέσταμά μου, να το ζήσω. Σκεφτόμουν “σας παρακαλώ, παίξτε”! Τελικά, έγινε το παιχνίδι, αλλά με απεργία των Ελλήνων παικτών, οπότε αγωνιστήκαμε μόνο με τους ξένους, εμένα και τον Λίνο Χρυσικόπουλο. Ξεκίνησα στην πεντάδα. Ένιωθα καταπληκτικά. Στην πρώτη φάση, μου ήρθε η μπάλα και έβαλα το σουτ! Ήταν μαγικό. Έπαιξα 32 λεπτά. Θυμάμαι μόνο στο τελευταίο δεκάλεπτο, σε μια φάση, είχε γίνει φάουλ και κάποιος σούταρε βολές… Εκεί, για πρώτη φορά, σκέφτηκα “ζω το όνειρό μου”. Ότι αυτό που περίμενα από μικρός γίνεται πραγματικότητα. Είμαι στην ανδρική ομάδα του Άρη και παίζω. Εκείνη τη στιγμή ήταν πραγματικά συγκλονιστικό.»

Για το αν το μπάσκετ ήταν προορισμός: «Μεγάλωσα στη Χαριλάου, κοντά στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Μικρός ξεκίνησα με τάε κβον ντο, εκεί πήγα πρώτα. Ο αδερφός μου, που είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερός μου, έπαιζε μπάσκετ. Τον είχε πάει ο πατέρας μου στις ακαδημίες του Άρη. Οπότε πηγαίναμε μαζί, τον έβλεπα να παίζει… και μια μέρα του είπα: “Μπαμπά, θέλω κι εγώ να πάω να παίξω”. Έτσι ξεκίνησα. Ήμουν οκτώ χρονών, μπήκα κι εγώ στις ακαδημίες του Άρη. Έβλεπα τον Νίκο να παίζει και μου γεννήθηκε κι εμένα η αγάπη για το μπάσκετ. Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου.»

Για τους ανθρώπους που αισθάνεται ότι τους χρωστάει ακόμα και σήμερα: «Ξέρεις, ήμουν πραγματικά τυχερός. Είχα προπονητές πολύ καλούς, που με βοήθησαν από μικρός. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, στο μίνι είχα τον κόουτς Γιώργο Δοξάκη. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στις μικρές ηλικίες, να ασχολούνται με τα παιδιά, να τους μαθαίνουν τα βασικά σωστά. Επίσης, ένας άνθρωπος που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν ο Γιώργος Κυριαζής. Κάναμε μαζί ατομικές προπονήσεις από το προπαιδικό και μετά. Και ο κόουτς Κεσαπίδης, με τον οποίο φτάσαμε ως το Εφηβικό και πήραμε μαζί το Πανελλήνιο. Γενικά νιώθω ότι ήμουν πολύ τυχερός, είχα πολλούς προπονητές που με βοήθησαν σημαντικά. Και φυσικά, δεν μπορώ να μην αναφέρω τον Σαρόν Ντρούκερ, που με πήρε στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας και μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω το όνειρο. Ήταν τεράστια εμπειρία για μένα τότε. Θα σου πω και κάτι ακόμα, υπήρξαν και προπονητές που ένιωσα ότι με αδίκησαν. Όμως υπήρξαν κι άλλοι που με πίστεψαν πραγματικά και μου έδωσαν ευκαιρίες. Ο κόουτς Αγγέλου, για παράδειγμα. Εκείνη την περίοδο, μαζί με τον Σάσα (Βεζένκοβ), μας βοήθησε πάρα πολύ. Ο Άρης τότε ήταν σε μια δύσκολη φάση, με τα γνωστά ban, δεν μπορούσε να πάρει ξένους, κι αυτό λειτούργησε υπέρ των νεαρών παιδιών. Ο κόουτς Αγγέλου όμως ήταν καθοριστικός. Μας πίστεψε, μας έδωσε χρόνο, μας άφησε να κάνουμε λάθη. Και αυτό είναι που χρειάζεσαι στην αρχή. Η παρουσία του στη ζωή μου, και στη ζωή του Σάσα, ήταν παραπάνω από σημαντική.»

Για τις δύσκολες στιγμές στην καριέρα του και τις κακόπιστες κριτικές: «Πρώτα απ’ όλα, όταν ήμουν πιο μικρός, υπήρξαν κάποιες στιγμές που στο μυαλό μου ένιωσα αδικημένος. Ίσως κάποιος άλλος να μην το έβλεπε έτσι, αλλά για μένα τότε ήταν σημαντικό. Για παράδειγμα, με είχαν “κόψει” τελευταία στιγμή από τη σχολική ομάδα που θα πήγαινε στο Πανελλήνιο, όχι από τον προπονητή, αλλά για άλλους λόγους, εξωαγωνιστικούς. Το ίδιο έγινε και με την Ένωση Θεσσαλονίκης, όταν έπαιζα με τους έναν χρόνο μεγαλύτερους. Σε όλα τα παιχνίδια ήμουν βασικός, αλλά στο Πανελλήνιο διάλεξαν να πάρουν κάποιον άλλον. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που μπορεί να σε κάνουν να νιώσεις αδικημένος. Το σημαντικό όμως είναι ότι δεν με πτόησαν ποτέ. Δεν καθόμουν να σκέφτομαι “γιατί” ή να το αφήνω να με επηρεάζει. Συνέχιζα. Όσον αφορά τα σχόλια και τις κριτικές, ίσως παλαιότερα να με επηρέασαν περισσότερο. Τώρα όμως τα βλέπω αλλιώς. Είναι κομμάτι της δουλειάς μας. Όταν παίζεις μπροστά σε 5, 10 χιλιάδες κόσμο, είναι απολύτως φυσιολογικό ο καθένας να έχει τη γνώμη του. Ζούμε σε μια χώρα που όλοι έχουν άποψη για όλα και είναι σεβαστό αυτό. Για παράδειγμα, φέτος… Αντικειμενικά, ήταν μια κακή χρονιά. Και το Παλέ είναι ένα γήπεδο που, καλώς ή κακώς, ακούγεται ακόμα και ο ψίθυρος. Είναι έντονη η ατμόσφαιρα. Όμως για μένα, το μόνο που μπορείς να κάνεις σε τέτοιες καταστάσεις είναι να δουλέψεις. Να πας την επόμενη μέρα και να κάνεις τη δουλειά σου. Να συνεχίσεις. Το χειρότερο που μπορεί να σε κρατάει ξύπνιο το βράδυ είναι να σκέφτεσαι ότι δεν έδωσες όσα μπορούσες.»

Για τους συμπαίκτες που αγάπησε περισσότερο: «Αν ξεκινήσω να λέω ονόματα συμπαικτών… ξέρεις πόση ώρα θα κάνουμε; (γέλια) Έχω πραγματικά πάρα πολλούς, είναι δύσκολο να ξεχωρίσω. Θα πω μερικούς, ξεκινώντας από παλιά… Πρώτα απ’ όλα, ο Δημήτρης και ο Πέτρος Γερομιχαλός. Ήμασταν μαζί και στο σχολείο, από το προμίνι μέχρι το εφηβικό. Περάσαμε μια ολόκληρη διαδρομή παρέα. Με τον Σάσα (Βεζένκοβ) κάναμε πολλή παρέα, ειδικά εκείνη τη διετία.. Πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο, μετά στο ανδρικό, μετά στο εφηβικό… περνούσαμε σχεδόν όλη τη μέρα μαζί. Στον Παναθηναϊκό, όταν κατέβηκα, έκανα πάρα πολλή παρέα με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ήμασταν και συγκάτοικοι. Εκείνα τα χρόνια στον Παναθηναϊκό, ήμουν πολύ κοντά και με τον Δίπλαρο, τον Παπαπέτρου, τον Παπαγιάννη… Μετά με τον Νίκο Περσίδη και τον Μάνο Χατζηδάκη. Σίγουρα θα ξεχάσω κάποιον και θα γίνει χαμός! Και φυσικά, να μην ξεχάσω τον Κασελάκη! Θα γίνει πόλεμος άμα ξεχάσω τον “Κασέλ”! (γέλια)»

Για την επιθυμία να βρεθεί σε μία καλή έκδοση του Άρη μετά από τις δυσκολίες των προηγούμενων χρόνων: «Να σου πω την αλήθεια, ναι, το σκέφτομαι αυτό. Και με τον Παναθηναϊκό το σκεφτόμουν, και με τον Άρη το σκέφτομαι. Για τον Παναθηναϊκό πρώτα… Ζήσαμε δύσκολες στιγμές. Η ομάδα τότε είχε πολύ χαμηλότερο μπάτζετ, καμία σχέση με αυτό που είναι τώρα. Ο Ολυμπιακός εκείνη την εποχή ήταν πάρα πολύ δυνατός. Και ναι, λες “θα μπορούσα να είμαι σε μια διαφορετική ομάδα, με διαφορετικό ρόλο”, και ίσως η ιστορία να είχε γραφτεί αλλιώς. Αλλά ξέρεις… με τα “αν” δεν γίνεται δουλειά. Όσο για τον Άρη, που ελπίζουμε τώρα να ζήσουμε κάτι πιο όμορφο… Έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές εδώ. Στην προηγούμενη θητεία μου, ειδικά, ήταν μια τριετία χωρίς καμία διοικητική σταθερότητα. Θυμάμαι όταν έφυγα από τον Παναθηναϊκό για να επιστρέψω στον Άρη, ήταν 1η Δεκεμβρίου και η πρώτη μου πληρωμή ήρθε 15 Μαρτίου! Με κουπόνια που μάζευε ο Super 3 για να πάρουμε κάτι οι παίκτες… Θυμάμαι να γυρίζω και να μου λένε όλοι: “Πού πας τώρα;”. Αλλά εγώ ήμουν τέρμα χαρούμενος που επέστρεφα. Αυτές είναι πραγματικά δύσκολες καταστάσεις. Και τώρα πια, θέλω πάρα πολύ όσα χρόνια ακόμα μπορώ να παίζω, να τα χαρώ όσο περισσότερο γίνεται.»

Για το αν βλέπει τον εαυτό του να μακροημερεύει στον Άρη: «Θα ήθελα. Πραγματικά θα ήθελα να ζήσω και τις καλές στιγμές με αυτή την ομάδα. Ελπίζω όλα να πάνε καλά και να συνεχίσω να βρίσκομαι εδώ. Όνειρο θα ήταν να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια ομάδα όπως την ονειρεύεται ο κόσμος του Άρη  και να κατακτήσουμε έναν τίτλο. Θα το ήθελα πάρα πολύ να πάρω έναν τίτλο με τον Άρη στην καριέρα μου. Αλλά, εντάξει… Δεν χρειάζεται να λέγονται πολλά και να παίρνουν τα μυαλά του κόσμου αέρα. Έχει πολύ δρόμο μια τέτοια προσπάθεια για να υλοποιηθεί. Το σωστό είναι να μείνουμε προσγειωμένοι, να κάνουμε τη δουλειά μας και βήμα-βήμα να εξελιχθεί όλο αυτό όπως πρέπει.»