Του… Σωτήρος
Δεν ξέρω πόσος χρόνος παίρνει στον καθένα για να ισορροπήσει το μέσα του, για να έρθει “στα ίσα” του, που λέμε. Κανονικά, αυτή την Πέμπτη θα παίζαμε το πρώτο παιχνίδι από το δεύτερο ζευγάρι αγώνων, στην επόμενη φάση. Γήπεδο, συνθήματα, αγωνία, στήριξη, φωνή.
Όταν ο Ρέγιες δήλωνε, στην παρουσίασή του στην συνέντευξη τύπου, πως “δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει το πλάνο για την Ευρώπη”, η ατάκα πέρασε στα ψιλά, είναι η αλήθεια. Σήμερα που (ξεκινάω να) γράφω, στις 6 Αυγούστου, Τετάρτη, “Της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος”, η ποδοσφαιρική ομάδα ήδη πρόλαβε να αποκλειστεί και νομίζω πως, κάλλιο αργά παρά ποτέ, οι υπεύθυνοι εντός της (θα πρέπει να) κατανόησαν πως “Σωτήρες”, ως πρόσωπα ή μονάδες, έπαψαν να υπάρχουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, στον σύγχρονο ομαδικό αθλητισμό.
Μια μορφή σωτηρίας μπορεί να είναι η εφαρμογή των ιδεών, η πίστη και επιμονή στο πλάνο, το πνεύμα ομαδικότητας, οι ξεκάθαροι ρόλοι. Αυτό ισχύει από την διοίκηση και τους συνεργάτες της, μέχρι τα αποδυτήρια, το χορτάρι και την κερκίδα. Αν κάποιος από όλους τους προαναφερθέντες κατορθώνει να έχει συνέπεια σε όσα αναφέρθηκαν, αυτός είναι μόνο ο Αρειανός φίλαθλος και οπαδός.
Ας προσπαθήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι με, καθαρό πλέον, μυαλό…
Να κοιμηθώ… στο πάτωμα
Απ’ όσα άκουσα και διάβασα αυτές τις μέρες, στάθηκα σε 2-3 αξιόλογα κείμενα και σε 1-2 εκπομπές. Ανάμεσα στα παραπάνω, ένα κείμενο και μια εκπομπή δεν έγιναν από Αρειανούς, παραγωγούς ή δημοσιογράφους. Πολλές φορές, οι “απ’ έξω”, σε αυτές τις περιπτώσεις, ίσως να, βλέπουν πιο καθαρά τα πράγματα.
Τα όσα σημείωσα από όλα αυτά και απαριθμώ, αξιολογώντας τα ως σημαντικά είναι τα εξής:
1. Δεν είναι τυχαίο, ούτε αποτελεί έκπληξη και σοκ ο αποκλεισμός από τους Αζέρους, για έναν παρατηρητή των εξελίξεων στην προσπάθεια δημιουργίας καινούργιας ομάδας, στον Άρη. Η έλλειψη κορμού και “συνέχειας” φέρνει πολλές προσθήκες, που καθιστούν σχεδόν αδύνατη την συνοχή.
2. Η ομάδα θα ήταν καλό να επιλέξει το να κλείσει ένα κέντρο προετοιμασίας, έστω για λίγες μέρες και να “βρεθεί” απ’ την αρχή. Είναι απαραίτητη η πνευματική σύνδεση και οι σχέσεις μεταξύ των παιχτών, των προπονητών, του “σταφ”. Το “δέσιμο”. Αυτό θα συνέβαινε καλύτερα με μια τέτοια επιλογή, ειδικά μετά από έναν, τέτοιου είδους, αποκλεισμό.
3. Δεν έχουμε εκτιμήσει, ως ομάδα μιλώντας, την αξία της επιτυχίας της εξόδου στην Ευρώπη, αφ’ ενός, μειώνοντας το γεγονός όταν συμβαίνει και έχουμε φτάσει στο σημείο της μη κατανόησης της σημασίας των αγώνων που έπονται, κατακαλόκαιρο. Ακόμα και των πρώτων, των πρώιμων φάσεων. Μάλιστα, διαπράττεται η ύβρις της απαξίωσης των εκάστοτε αντιπάλων, είτε από αρθρογραφία, είτε από κουβέντες του κόσμου, ειδικά στα “σύγχρονα καφενεία των social media”.
Επακόλουθο αυτού είναι να επιτυγχάνεται το… πάτωμα, αλλά να κοιμάται η ομάδα σε αυτό.
Ανάμεσα σε αναλύσεις λαθών, κυρίως προπονητικών, τακτικών δηλαδή, αλλά και ατομικών σε επίπεδο παιχτών, οι παραπάνω 3 άξονες είναι αυτοί που θεωρώ σημαντικοί.
Αμετροέπεια, αλαζονεία, τιμωρία
Αρχικά, “ντροπή” και “ξεφτίλα” και άλλα τέτοια, βαρύγδουπα, δεν με εκφράζουν, μόνο και μόνο λόγω ενός απολεισμού, ακόμα κι αν αυτός έρχεται απ’ την πλέον άσημη ομάδα της Γης. Ντροπή είναι η μη προσπάθεια, η παραίτηση, η αδιαφορία. Στα 3 κάκιστα και στο ένα μαχητικό ημίχρονο των 2 αγώνων, περισσότερο διέκρινα ασυνεννοησία, έλλειψη χημείας, μη κατανόηση του ρόλου του καθενός στο γήπεδο, απουσία ομαδικότητας. Το ποδόσφαιρο είναι τέτοιο άθλημα. Ομαδικό. Όταν λειτουργείς με ατομικές εκλάμψεις, συνηθίζει να, σε τιμωρεί. Αυτό έγινε. Αν, σε όλο αυτό, υπήρξε ψήγμα αλαζονείας και “έλα μωρέ, κουτσά στραβά θα περάσουμε” νοοτροπία, τότε ναι, αυτό είναι ντροπή. Παρόλα αυτά, δεν διέκρινα κάτι τέτοιο και να με συγχωρείτε αν έχετε άλλη γνώμη.
Δεύτερον και ίσως πιο σημαντικό, που παρατήρησα είναι πως δεν υπάρχει ομαδικό πνεύμα. Αυτό, σε τέτοιες περιόδους, ουσιαστικά προετοιμασίας, υπερκαλύπτει τις αδυναμίες. Την μειωμένη ένταση, τις λιγότερες ανάσες, τις λάθος αποφάσεις που, μοιραία, έχει η καλοκαιρινή προσπάθεια δόμησης συνόλου και ομάδας. Δεν φάνηκε να υπάρχει το έξτρα στοιχείο, που θα διόρθωνε τα, λογικά για την εποχή, κενά. Υπήρξε έλλειψη “μέτρου”, λοιπόν. Αμετροέπεια και τιμωρία. Αυτό μπορεί να αφορούσε λάθος ή ελάχιστη ανάγνωση του αντιπάλου, αφέλεια, μη επαγρύπνηση. Είναι η ευθύνη του προπονητικού επιτελείου που, σωστά και δίκαια, ανέλαβε ο Μαρίνος Ουζουνίδης.
Παράλληλα, από το πρώτο ματς κιόλας, οι 3 κίτρινες κάρτες των Μεντίλ, Ντιαντί, Τεχέρο, ο τρόπος που τις δέχονται, με εκνευρισμό και χτύπημα μπάλας κάτω σε δικό μας αράουτ, με κλωτσιά εγωισμού σε κλέψιμο του αντιπάλου και με σπρώξιμο σε υπέρ μας φάουλ, έδειξαν πολλά στα μάτια μου.
Αυτή ήταν και η ερμηνεία, κατ’ εμέ, στο να ξεκινήσουν Ντουντού και Φαντιγκά.
Αυτό ταιριάζει και με την “να κλειστούμε κάπου, να τα βρούμε απ’ την αρχή” άποψη που εξέφρασε ο Αντώνης Σαριόγλου και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο, στην αιχμή του δόρατος των κιτρινόμαυρων εκπομπών, στο πλέον αξιόλογο A.M.F.
Στόχος και εμμονή
Προσωπικά, περίμενα και τον Τσέχο, τον Φρίντεκ, να ξεκινήσει ως αριστερό μπακ. Ειδικά μετά από ένα καθοριστικό κόψιμο που έκανε στον πρώτο αγώνα. Ειδικότερα όταν η εικόνα του Βέλγου, σε αμυντικό επίπεδο, έδειχνε προβληματική.
Δεν “είδε όνειρο” ο κόουτς, ξαφνικά. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα δεν αφήνει περιθώρια περί του αν έγιναν σωστά ή λάθος οι επιλογές. Η ανάγκη της πρόκρισης με την παταγώδη αποτυχία του αποκλεισμού, δεν αφήνει περιθώρια για εμβάθυνση σε λεπτομέρειες και δικαιολογίες.
Τρίτον και επίσης καθοριστικό, είναι το ότι η αξία της προηγούμενης επιτυχίας, η σωστή ανάγνωση και αποτίμησή της, διαμορφώνει την νοοτροπία του μετέπειτα στόχου.
Όσο θα απαξιώνεται η ευρωπαϊκή συμμετοχή, σε ποσοστό 6/7 θυμίζω και ελπίζω να συνεχίζει να συμβαίνει κάθε χρόνο αντίστοιχη επιτυχία, τόσο θα αδυνατεί να πετύχεις στο επόμενο σκαλί.
Αν θες να λες πως διεκδικείς την είσοδο σε ευρωπαϊκούς ομίλους ποδοσφαιρικών διοργανώσεων, καλό θα είναι να αντιληφθείς πως δεν έχασες την ευκαιρία να μπεις σε αυτούς. Στο πρώτο βήμα, από τα απαιτούμενα τρία, σκόνταψες. Και τα προηγούμενα χρόνια σκάλωνες στο “πριν”. Χάνεις τον στόχο όταν τον πλησιάζεις. Ειδάλλως, φαντασιώνεσαι. Είναι άλλο πράγμα, συνεπώς, η προσπάθεια επίτευξης στόχου που απαιτεί βήματα χειρουργικά και άλλο η εμμονή και η μη ανάγνωση της πραγματικότητας.
Ο προβληματικός κύκλος
Με λίγα λόγια και κατανέμοντας ευθύνες, η διοίκηση έχει την διαχρονική λόγω μη λήψης σταθερών αποφάσεων και επιμονής σε αυτές. Αποτέλεσμα είναι η συνεχής αλλαγή προσώπων στον πάγκο και παράλληλα η μη δημιουργία συμπαγούς κορμού παιχτών, στους οποίους θα αρκούν, λίγες, ποιοτικές προσθήκες αναβάθμισης.
Αυτήν του αποκλεισμού βαραίνει τον προπονητή και το επιτελείο του. Από κοντά, τους παίχτες, τόσο ως ατομική απόδοση όσο και ως σύνολο, που ποτέ δεν εμφανίστηκε ως τέτοιο.
Ο τεχνικός διευθυντής, ο τρίτος κρίκος της αλυσίδας λειτουργίας της ομάδας, φαίνεται να έχει τις λιγότερες, καθώς οι αποφάσεις του στις συνεργασίες δείχνουν να ενισχύουν την ποιότητα, όμως συνεχίζει να αποτελεί ερωτηματικό η τοποθέτησή του, που αναφέρω στην αρχή του άρθρου.
Επειδή πολλά προκύπτουν σε μια ομάδα, γίνομαι ξεκάθαρος εξαρχής. Σε ενδεχόμενο διαφωνίας των κρίκων αυτής της αλυσίδας, όταν στοχεύεις στην δημιουργία ισχυρού γκρουπ, αυτόν που στηρίζεις, ως πρόσωπο και ρόλο, πρέπει να είναι ο προπονητής. Με την προϋπόθεση, φυσικά, του να γνωρίζεις τι μπορεί να σου δώσει, τι αποτέλεσμα ζητάς από αυτόν, σε αγωνιστικό επίπεδο και την απαραίτητη υπομονή για τα το δρέψεις. Αν δεν συμβεί αυτό, όπως μας έχει διδάξει το παρελθόν, η σειρά θα είναι η εξής:
απόλυση προπονητή —> έλευση νέου με ευλογίες τεχνικού διευθυντή, χρόνος μέχρι να δουλευτεί η ομάδα, να μάθει τα πρόσωπα, να δημιουργήσει ξανά σύνολο —-> έλευση 2-3ών δικών του παιχτών, παραγκωνισμός παλιότερων, αποχωρήσεις και νέες αφίξεις κατά τον Γενάρη, φτου κι απ’ την αρχή και μάλιστα με την ομάδα να χάνει βαθμούς —> κυνήγι για να βρεις, ξανά, το “πάτωμα” των στόχων —> επίτευξη αυτού —> νέος κύκλος ονοματολογίας και νέες (πολλές) μεταγραφές εν όψει του επόμενου καλοκαιριού —> κλήρωση, θριαμβολογία —> απότομη προσγείωση (στην καλύτερη) μετά από 2 φάσεις —-> τέλος συνεργασίας με προπονητή και τεχνικό διευθυντή —-> επιστροφή στο “δεν δουλεύει το πλάνο, καλά έκανε παλιότερα που δεν είχε κάποιον για να του φορτώνει μεταγραφές” επιχείρημα.
Ένας σκύλος που (δεν στα δαγκώνει αλλά) κυνηγάει την ουρά του.
Ένας προβληματικός κύκλος. Ένας βράχος που συνεχίζει να ανεβάζει ο Σίσυφος με τα κιτρινόμαυρα και αυτός πέφτει, μόλις πλησιάζει κοντά στην οποιαδήποτε κορυφή επίτευξης στόχων. Μια μεταφορά της μυθολογίας στην πραγματικότητα.
Όλα τα παραπάνω τα αποφεύγεις με την ριζική αλλαγή στην σκέψη της ποδοσφαιρικής λειτουργίας. Ναι, πιέζεις για αποτελέσματα, ζητάς σοβαρότητα στην λειτουργία, αλλά τα κλειδιά, την κύρια εμπιστοσύνη, τον βασικό ρόλο χρειάζεται να τα έχει ο προπονητής. Αν κοιτάξουμε τριγύρω, στον… ανταγωνισμό που λένε, συνειδητοποιούμε πως οι 2 στους 4 που αλλάζουν και συχνότερα πρόσωπα στον πάγκο έχουν και τους περισσότερους τριγμούς και αμφιβολίες, στην πρώτη γκέλα.
Οι “Αράζ” του μέλλοντος. Η Ομόνοια και η… διχόνοια
Ξεκίνησα να γράφω Τετάρτη, έκανα παύση γιατί ανέβηκε ξανά η θερμοκρασία μου και έπρεπε να την ρίξει το εσωτερικό βιντιλατέρ. Σήμερα, Πέμπτη βράδυ, οι Αζέροι έφαγαν ένα ντόρτι εντός απ’ τους Κύπριους της Ομόνοιας. Σκέφτηκα και έστειλα ένα, κλασικό, μήνυμα-ερώτημα αυτοχλευασμού σε καναδυό φίλους.
“Να λέμε πάλι καλά που δεν περάσαμε; Θα μετρούσαμε με δυο χέρια;”
Αντί να αντιμετωπίζουμε την Ομόνοια, βρεθήκαμε σε καταστάσεις διχόνοιας, αν και η ωριμότητα του Αρειανού λαού αγγίζει μνημειώδη επίπεδα. Το ίδιο, συνεχίζει να, συμβαίνει και με την ηχηρή παρουσία του δίπλα στην ομάδα. Φέρνω στο νου τις εικόνες της περασμένης βδομάδας, την επιστροφή στην θρυλική “3” που μας ζύμωσε οπαδικά, μετά από χρόνια, για χάρη του μικρού. Ανατριχίλα, συναισθήματα που αντί να μειώνονται δυναμώνουν. “Μου είπαν να ξεκόψω, μεγάλος είναι πια…” και λοιπά.
Η ομάδα καλείται να συνέλθει. Επί του πιεστηρίου, με το δικό τους ύφος βέβαια, τα είπαν τα παιδιά του Super 3 σε εκπομπή/podcast την 6η του μήνα. Οι ρόλοι διακριτοί, ξεχωριστοί και καλό θα είναι να μπορούν οι ιθύνοντες να αποκωδικοποιούν σωστά τα μηνύματα.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, δεν αργούν να έλθουν οι 2 πρώτες αγωνιστικές, ως την κλασική διακοπή, στις αρχές Σεπτεμβρίου. Όσο μακριά κι αν φαντάζουν, όσο… εκνευριστικά αργά κι αν κυλούν οι ώρες και οι μέρες, μετά από τέτοια αποτυχία, οφείλεις να είσαι σε εγρήγορση από τώρα. Φέτος ξεκινάμε με δύο σερί εντός. Με τις “εντός των συνόρων Αράζ”. Κάθεσαι και βλέπεις, σαν βασανιστήριο, τα δύο ματς που παίξαμε. Μετά, βλέπεις αυτό των Κυπρίων. Διαλέγεις και παίρνεις, επιλέγεις πώς θα συμπεριφερθείς. Ξέρεις πως και αυτοί θα κοιτάξουν να μελετήσουν τον τρόπο. Αν ζητάς να γιατρευτείς, αυτή είναι η μόνη ευκαιρία.
ΥΓ Σε ένα παιχνίδι, ξεχασμένο απ’ τους πολλούς, αλλά όχι απ’ τους 60-70 που ήμασταν στο γήπεδο, πριν καμιά 10ριά χρόνια, χάναμε 0-1 απ’ τον… Δωτιέα Αγιάς και μέναμε εκτός κυπέλλου Γ’ Εθνικής!! Ένας κύριος, μπροστά μου, ρώτησε, δείχνοντας κερκίδα και χορτάρι, μια σημαντική, σεβαστή προσωπικότητα του οπαδικού μας κινήματος:
“Τι γίνεται, Σοφοκλή; Πού είναι ο κόσμος;”
Η απάντηση ακόμα ηχεί, ως διαχρονικά επίκαιρη, στα αυτιά μου:
“Ο κόσμος θα γυρίσει. Άλλα είναι τα σημαντικά που πρέπει να γίνουν”
Επειδή, λοιπόν, ο κόσμος πάντα θα επιστρέφει, πιο λυσσαλέα απ’ την προηγούμενη φορά, καλό θα είναι να… μεταμορφωθεί, μέρες που είναι, η φιλοσοφία, η συμπεριφορά και η νοοτροπία. Σε έναν μήνα από σήμερα, μπορεί και είναι επιτακτικό το κλίμα να είναι εντελώς διαφορετικό. Και οι, διαφαινόμενες, ποιοτικές προοπτικές του ρόστερ να αρχίσουν να αποδίδουν.
ΥΓ 2 Δεν μετανιώνω για κανένα από τα 900+ χιλιόμετρα. Πήγα στο χωριό, πήρα τον μικρό, τον έφερα στην πόλη, πήγαμε στο πέταλο παρέα με δικούς μας ανθρώπους, φωνάξαμε, μυηθήκαμε, (ανά)βαπτιστήκαμε, βάλαμε κάτι φανελάρες της κιτρινόμαυρης Μελβούρνης που έχουμε, από σύμπτωση πέσαμε πάνω στο σημείο που ήταν τα παιδιά από την Αυστραλία, με το πανί μπροστά, φωτογραφηθήκαμε μαζί, γουστάραμε την τρέλα και την παράνοιά μας, διαχειριστήκαμε άλλη μια αγωνιστική γκέλα, επιστροφή στο χωριό μαζί, εγώ ξανά πίσω, μόνος. Όταν θα καταφέρει να συντονιστεί η ομάδα με το ελάχιστο των όσων ζητάμε, τότε μόνο θα μπορέσει να κατανοήσει το μέγεθος της λατρείας και της ανταπόδοσης.
ΥΓ 3 Ο διαιτητής είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, αλλά κολλάει στα όσα ανά περιόδους γράφω, ως άποψη. Το ότι, δηλαδή, όσο γίνονται δικαιολογία οι διαιτητικές αποφάσεις, τόσο δημιουργείται άλλοθι για όσα εσύ δεν αλλάζεις. Και αν κάτι από αυτά είναι στο χέρι σου, αυτό είναι μόνο το δεύτερο.
ΥΓ 3+1 Ξεκίνησα να γράφω Τετάρτη. Σαν να είναι κάνα ημερολόγιο, μέρα μέρα, έφτασα να κλείσω τις σκέψεις Σάββατο, για να δημοσιευτεί Κυριακή. Ο καθένας βρίσκει τον τρόπο και τον χρόνο που γιατρεύεται. Να με συγχωρείτε.
Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει, σπουδαίε Θοδωρή Πάλλα!
🙏
Δευτέρα 11 Αυγούστου 2025
“ο Χιούι”
