Ο εμβληματικός πρόεδρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και πρώην πρόεδρος της υπό εκκαθάριση ΠΑΕ Άρης τη σεζόν 2014-2015 Λάκης Κλεώπας απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών
Απεβίωσε σε ηλικία 81 ετών ο Λάκης Κλεώπας, ο εμβληματικός πρόεδρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου για πολλά χρόνια, αλλά και πρόεδρος της ΠΑΕ Άρης πριν από μια δεκαετία, με τον εκλιπόντα να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας τις τελευταίες ημέρες.
Υπήρξε ένας από τους πλέον γνωστούς μπον βίβερ της Θεσσαλονίκης: Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή του στον αθλητισμό, όντας στο «τιμόνι» του συλλόγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της ομάδας μπάσκετ γυναικών αυτού για πολλά χρόνια.
Τη σεζόν 2014-2015 διετέλεσε πρόεδρος και της άλλης μεγάλης του αγάπης, του Άρη, αφού σε μία μεταβατική για τον σύλλογο εποχή και εν μέσω εκκαθάρισης, ο Λάκης Κλεώπας βγήκε μπροστά τον Οκτώβριο του 2014, αντικαθιστώντας τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα αναφέρει σε μια ανάρτησή του ο δημοσιογράφος και φίλος του Λευθέρης Πλακίδας:
«Ο Λάκης Κλεώπας έζησε πολλές ζωές. Σε κάποια από όλες, τον συνάντησα και μου έδωσε λίγη από τη χρυσόσκονη που γενναιόδωρα μοίραζε στον κόσμο. Ήταν πολλά περισσότερα από ένας αθλητικός παράγοντας. Εγώ τον γνώρισα ως πρόεδρο του αθλητικού συλλόγου Μέγας Αλέξανδρος στη Θεσσαλονίκη. Είχε τρέλα με το γυναικείο μπάσκετ. Και το παντρεύτηκε. Αλλά αγαπούσε και όλο τον αθλητισμό και προσπάθησε πολύ για το σύλλογο.
»Είχε μία διαφορετική προσέγγιση από την πλειοψηφία των αθλητικών παραγόντων. Μία αστική ευγένεια και ένα στυλ που παρέπεμπε περισσότερα σε άνθρωπο των τεχνών και του πολιτισμού. Και από εκεί είχε περάσει ο Λάκης. Στυλιανός όπως ήταν κανονικά το όνομα του. Αλλά είχε γίνει γνωστός με το μικρό του πριν από άλλους που ακολούθησαν. Διαμόρφωσε πολλά, επηρέασε πολλούς, ήταν μία θετική αύρα, σε μία πόλη και σε έναν κόσμο που ήταν ευχαριστημένος με λίγα.
»Ο Λάκης ήθελε πάντα περισσότερα. Δεν του έφτανε ποτέ εκείνο που κατακτούσε. Ευτυχώς. Μου γνώρισε τον Ελληνικό Αμπελώνα (τη δεκαετία του ΄90). Τα δραμινά κρασιά. Μου έμαθε να δίνω αξία σε ότι δοκιμάζω και σε ότι κάνω. Να μη μένω σε όσα γίνονται εύκολα. Ήταν εκείνος που μου έλλειψε περισσότερο, από τον κοινωνικό μου κύκλο, όταν το 2004, κατέβηκα Αθήνα.
»Χαίρομαι που δε βασανίστηκε. Έπρεπε να φύγει όπως έζησε. Καμαρωτός, χαμογελαστός, με ένα ποτήρι πάντα στο χέρι (με το άψογο στυλ που μόνο εκείνος μπορούσε να έχει). Με μία καλή κουβέντα για όλους. Αγαπούσε πολύ τη ζωή και εκείνη του πρόσφερε τις καλύτερες εκδοχές της. Θα λείψει από πολλούς. Αλλά όποιος σκέφτεται μία γεμάτη, συναρπαστική και με πολλές δυνατές στιγμές ζωή, θα έρχεται συνειρμικά το όνομα του.Θα ήθελε πάρτυ και πολύ ποτό στην αναχώρηση του για άλλους πλανήτες και με χιούμορ θα σχολίαζε, όπως πάντα όσα θα άκουγε να λένε για εκείνον»
