Ο Άρης γνώρισε μια βαριά ήττα (3-0) από τον ΟΦΗ σε ουδέτερο έδαφος, δεν εμφανίστηκε ποτέ στον αγωνιστικό χώρο και έχασε με κατεβασμένα τα χέρια σε μια από τις πιο άσχημες βραδιές των τελευταίων χρόνων.
Ήταν η πρώτη ήττα με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο, η οποία περιείχε όλα τα κακώς κείμενα είχε από το ξεκίνημά της η φετινή σεζόν. Στις 2 Αυγούστου είχαμε υπογραμμίσει ότι: “Όταν κοντράρεις την ποδοσφαιρική… λογική, η ιστορία επαναλαμβάνεται με αρνητικό αποτέλεσμα”, σημειώνοντας ότι: “ο Ρουμπέν Ρέγες υποσχέθηκε να υπάρχει μια ομάδα έτοιμη σε μεγάλο βαθμό (60-70%) μέχρι το πρώτο Ευρωπαϊκό παιχνίδι για να πάει μακριά την βαλίτσα. Είναι γεγονός ότι για πρώτη φορά ήρθαν τόσο νωρίς, τόσοι παίκτες, όλοι τους σχεδόν με γεμάτες σεζόν από ανταγωνιστικά πρωταθλήματα και αρκετοί διεθνείς. Όμως όταν μια ομάδα θέλει να ενσωματώσει… 14 νέες μεταγραφές (σ.σ. τελικά έγιναν… 18 οι νέες μεταγραφές), αυτό κοντράρεται με την ποδοσφαιρική λογική που προαναφέραμε και η ιστορία επαναλαμβάνεται με αποκλεισμούς. Κι ας μην ξεχνάμε, ότι στα φιλικά προετοιμασίας πήραν χρόνο συμμετοχής παίκτες που είτε δεν υπολογίζονται καθόλου (π.χ. Ζουλ, Πάβιτσιτς), είτε δεν αποτελούσαν και δεν αποτελούν βασικές επιλογές (π.χ. Νινγκ, Παναγίδης)”.
Χθες ο Χιμένεθ έπαιξε τα επικοινωνιακά… ρέστα του, με δηλώσεις που λίγοι (ίσως και κανείς) θα έκαναν. Σε αυτό όλοι πρέπει να του αναγνωρίσουν.
Ζήτησε συγγνώμες, είπε ότι νιώθει (αυτό που νιώθουν οι απλοί φίλοι του Άρη) ντροπή, οργή, θυμό, παραδέχθηκε ότι εάν ήταν λύση θα άφηνε τους παίκτες να γυρίσουν με τα… πόδια στη Θεσσαλονίκη, αλλά ποιο είναι το ρεζουμέ; Πόσες συγγνώμες αντέχει ο Άρης; Πόσες και πόσες δηλώσεις πριν και μετά τους αγώνες που… υπόσχονται, ομολογούν;
Πόσες δηλώσεις καταγράφουν τα λάθη που έγιναν και δεν πρέπει να ξαναγίνουν;
Και; Μήπως το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο; Μήπως ο Άρης βιώνει τη μέρα της Μαρμότας; Ο Άρης ξεκινάει από μια νέα αρχή (sic) και κάθε νέα προσπάθεια, μέσα στο φθινόπωρο…
Και; Πόσο θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση ώσπου κάποιος να κρατήσει τις δηλώσεις για τα αποδυτήρια και να έχει πράξεις, έργα;
Εκφράσεις κλισέ για “επανεκκίνηση”, “restart”, “νέα αρχή”, “αυτοκριτική”, “συγγνώμη” έχουν επαναληφθεί και πλέον έχουν ξεθωριάσει…
Και στο διά ταύτα; Οι ευθύνες μετά από τέτοιες ήττες βαρύνουν τους πάντες. Παίκτες, προπονητή, διοίκηση. Κανείς δεν στάθηκε στο ύψος του. Μετά από 15+ μεταγραφές παικτών, δέκα αλλαγές προπονητών σε οκτώ χρόνια, υπάρχει μεγάλο μέρος της ευθύνης και στη διοίκηση Καρυπίδη και στις αποφάσεις που πάρθηκαν.
Ναι μεν φέτος έγινε ένα μεγάλο βήμα μπροστά με την έλευση τεχνικού διευθυντή από τη La Liga, ήρθαν μεταγραφές, οι οποίες βάσει βιογραφικού ήταν σημαντικές, όμως το αποτέλεσμα είναι πάντα που μετράει…
ΥΓ1: Δεν υπάρχουν άλλα λόγια για τον κόσμο που τραβάει αυτό το… αυτομαστίγωμα. Διοίκηση, προπονητές, και παίκτες, έχουν την αποκλειστική ευθύνη για την εικόνα του Άρη, που όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να ξορκίσει την κατάρα των 55 χρόνων χωρίς τίτλο, αλλά δεν έκανε μια στοιχειώδη αξιοπρεπή ευρωπαϊκή πορεία.
ΥΓ2: Μπορεί ο Άρης τον Μάιο να είναι πρωταθλητής, κυπελλούχος ή και νταμπλούχος. Ποιος ξέρει, μπάλα είναι και γυρίζει… Όλα όμως τα παραπάνω δεν αναιρούν αυτά που καταγράφονται αυτήν τη στιγμή.
