Ο Γιώργος Σιγάλας πήρε θέση πίσω από το μικρόφωνο του podcast της GBL, για μία γερή “βουτιά” στη δεκαετία των 90’s, τον Ηρακλή και όχι μόνο.
Διαβάστε μερικά από όσα είπε ο “Ράμπο”:
Για το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με τον προπονητική: «Μου άρεσε η ανάλυση του παιχνιδιού, μου άρεσε το παιχνίδι, όχι να το βλέπω απλώς, αλλά να σκέφτομαι πως να μπει η μπάλα στο καλάθι ή πως να παίξουμε μια άμυνα. Το είχα αυτό το πράγμα. Και όταν πια έφτασε η στιγμή να αποχωρήσω από την ενεργό δράση, είχα ήδη κατασταλάξει ότι αν ήθελα να κάνω κάτι θα ήθελα να είναι αυτό.
Θεωρώ ότι η μεγάλη μου αγάπη είναι στο να μπορώ να βελτιώνω παίχτες αλλά νομίζω είχα και τρομερή ικανότητα σε αυτό, άσχετα αν αυτό δεν έχει βγει προς τα έξω. Και από εκεί και πέρα ξεκίνησα σιγά σιγά στο ομαδικό κομμάτι, δηλαδή να προπονώ ομάδες. Απλά υπήρχε ένα διάστημα γύρω στην τετραετία-πενταετία, στο οποίο έπρεπε να μείνουμε σπίτι. Και δεν έψαξα για δουλειές δηλαδή εκτός Αθηνών κλπ. Και μετά μου ξαναδόθηκε ευκαιρία με τον φίλο μου τον Ηλία Καντζούρη, όταν μας καλέσανε πάλι στον Ηρακλή, η περίοδο του COVID.
Και πήγαμε εκεί τους τελευταίους δύο μήνες, δούλεψα μαζί μου. Ήταν το πρώτο βήμα του Ηλία ως πρώτος προπονητής κανονικά. Και μου λέει, πάμε. Έρχεσαι; Λέω άντε πάμε να το ξανακάνουμε. Έπρεπε να γίνει αυτό. Έπρεπε να γίνουν τα επόμενα δύο χρόνια στον Κολοσσό, ως βοηθός, πάλι με τον Καντζούρη. Μετά με τον Γιάννη Καστρίτη στον Άρη, άλλα δύο χρόνια. Θεωρώ ότι όντως έπρεπε να γίνουν αυτά τα χρόνια. Θυμήθηκα, γνώρισα καινούργια πράγματα. Και εντάχθηκα πιο εύκολα στα νέα δεδομένα».
Η συνεργασία με τον Γιάννη Ιωαννίδη: «Δύσκολη, δεν ήταν εύκολη. Τώρα που το σκέφτομαι, γελάω. Αλλά όταν το ζεις δεν ήταν εύκολο. Γιατί πολλές φορές είχα φτάσει στο τέρμα, που λέμε. Ήμουν νέος, δεν ήξερα και πώς να το διαχειριστώ. Το μόνο που γνώριζα ήταν ότι απλά ήθελα να παίξω μπάσκετ και δεν μπορούσε κανείς να με σταματήσει από αυτό. Όταν έχεις και καλούς φίλους δίπλα σου που μπορούν και σε συμβουλεύουν για τα σωστά και όχι για τα πολύ γρήγορα και εύκολα και έχεις και τον ανάλογο χαρακτήρα επιμένεις, συνεχίζεις. Για εμάς το δύσκολο έτυχε να είναι η καθημερινότητα. Δηλαδή, μπορούσε να προσάψει οποιοσδήποτε κάτι στον Ιωαννίδη. Πολλά πράγματα. Αυτό που δεν μπορεί να πει κανείς για τον Ιωαννίδη, ήταν αν ήταν δίκαιος ή άδικος. Ήταν 100% δίκαιος και σε χρησιμοποιούσε ανάλογα με αυτό που έβλεπε και ήξερες και το ρόλο σου.
Δεν υπήρχε περίπτωση απλά να περνάς απαρατήρητος. Αυτό λοιπόν δημιουργούσε έναν καθημερινό αγώνα, γιατί έπρεπε να κερδίσουμε μια θέση. Πρώτα στην ομάδα μας και μετά να κερδίσουμε τον αντίπαλο.
Οι καθημερινές προπονήσεις ήταν… μάχες».
Για την ψυχολογία του αθλητή που το βράδυ πρέπει να μαρκάρει τον Νίκο Γκάλη: «Αυτό είναι η δουλειά του προπονητή, να σου δημιουργεί την ψυχολογία. Το πρώτο σοκ, ήταν όταν παίξαμε με τον Ηρακλή, τον μεγάλο Ηράκλη του Ντέιβιντ Ίνγκραμ. Και εγώ δεν έπαιζα πεντάδα, ήταν ο Κώστας Μωραΐτης μπροστά από μένα. Και ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα πεντάδα και έρχεται όπως ήμασταν στα αποδυτήρια και λέει “Σιγάλας θα πιάσεις τον Ίνγκραμ”. Και συμπληρώνει: “Δεν πρέπει να βάλει καλάθι στο πρώτο δεκάλεπτο”. Και νομίζω ότι στο ’13, έβαλε τους πρώτους πόντους με βολές. Κάτι τέτοιο. Το ίδιο μου είχε κάνει και με τον Κούκοτς, όταν έπαιζε στην Μπενετόν. Αλλά αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή, τότε ο Ίνγκραμ έβαζε σαράντα! Και μετά σιγά-σιγά μπήκα σε μια διαδικασία. Ήθελε δουλειά από πίσω, στο να κοιτάξει κάθε παίχτη, τα καλά του στοιχεία. Το σκάουτινγκ που λέμε τώρα».
