Ύβρις και ασέβεια
Στις 11 Αυγούστου, μιλώντας περί “προβληματικού κύκλου” σε άρθρο που παρομοίαζα τον Άρη με το Σίσυφο, έγραφα επί λέξη τα παρακάτω και νομίζω πως σε αυτό το σημείο βρίσκεται ο σκύλος που συνεχίζει να κυνηγάει την ουρά του:
απόλυση προπονητή —> έλευση νέου με ευλογίες τεχνικού διευθυντή, χρόνος μέχρι να δουλευτεί η ομάδα, να μάθει τα πρόσωπα, να δημιουργήσει ξανά σύνολο —-> έλευση 2-3ών δικών του παιχτών, παραγκωνισμός παλιότερων, αποχωρήσεις και νέες αφίξεις κατά τον Γενάρη, φτου κι απ’ την αρχή και μάλιστα με την ομάδα να χάνει βαθμούς —> κυνήγι για να βρεις, ξανά, το “πάτωμα” των στόχων —> επίτευξη αυτού —> νέος κύκλος ονοματολογίας και νέες (πολλές) μεταγραφές εν όψει του επόμενου καλοκαιριού —> κλήρωση, θριαμβολογία —> απότομη προσγείωση (στην καλύτερη) μετά από 2 φάσεις —-> τέλος συνεργασίας με προπονητή και τεχνικό διευθυντή —-> επιστροφή στο “δεν δουλεύει το πλάνο, καλά έκανε παλιότερα που δεν είχε κάποιον για να του φορτώνει μεταγραφές” επιχείρημα.
Βέβαια, ο Ρέγιες πέρα από μεταγραφές, έκανε και κάτι μαγικά και οι Κουάισον, Πάβισιτς, Ζουλ έχουν φύγει. Έμεινε, κάπου στην πόλη, άγνωστο πού, ο Σίστο.
Ήμουν της άποψης πως το γιατρικό, σε πρώτο χρόνο, θα ήταν οι πάση θυσία νίκες, στα δύο κολλητά εντός έδρας παιχνίδια, με Βόλο και Παναιτωλικό. Χτες το βράδυ, μετά το νέο στραπάτσο σε επίπεδο αποτελέσματος, ο Μαρίνος Ουζουνίδης δεν βγήκε να κάνει δηλώσεις στην συνέντευξη τύπου, με εντολή του προέδρου, όπως λέχθηκε και γράφτηκε από τα ρεπορτάζ.
Η παραπάνω επιλογή είναι χειρότερη από οποιαδήποτε ήττα, στα δικά μου μάτια. Είναι ασέβεια. Είναι ύβρις. Χειρότερη από τις συμπεριφορές Μήτρογλου, Ντουάρτε, Χαΐροβιτς ή και του Ζαν Ζουλ στον Βόλο. Οι Σύλλογοι, ειδικά του μεγέθους της ομάδας μας, δεν είναι πεδία δράσης εγωισμού. Δεν είναι: λειτουργώ με την “την ψωνίζω, επειδή το γήπεδο καταφέρθηκε εν χορώ εναντίον μου και σας τιμωρώ”, λες και είμαι το τελευταίο χωριό, νοοτροπία.
Τα στημένα, η ασοβαρότητα, οι μάγοι
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή. Όπου αρχή η απόφαση η ομάδα να πορευτεί με τον προπονητή που ήρθε κατά τον Νοέμβρη και με αυτόν τελείωσε η προηγούμενη χρονιά. Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποιος, λογικός, ανάμεσά μας που να πιστεύει ότι μπορεί ο οποιοσδήποτε κόουτς της γης να δείξει συγκλονιστικά δείγματα γραφής σε 6, 8 ή 10 μήνες. Άρα, σωστά αποφασίστηκε η συνέχεια της συνεργασίας. Σωστά, επίσης, δόθηκε η εντολή σε τεχνικό διευθυντή να δομήσει το νέο ρόστερ, με τις προσθέσεις του προπονητή, παράλληλα, ο οποίος θα είχε την ευθύνη για την προσθήκη του, πολυσυζητημένου, ελληνικού στοιχείου. Οι ομάδες της εποχής μας λειτουργούν συνεργατικά. Αρκεί να ξέρουν τι θέλουν και να δίνεται η πίστωση χρόνου. Δηλαδή δύο και τρία χρόνια δουλειάς. Χωρίς παρεμβάσεις. Μάγοι δεν υπάρχουν στην μπάλα.
Δεν πέρασαν παρά λίγες μέρες που ο Κώστας Γαλανόπουλος προστέθηκε στο ρόστερ. Είχαν προηγηθεί οι: Αθανασιάδης, Γιαννιώτας, Δώνης. Μέσα σε αυτά, εκκρεμεί η λεπτομέρεια επιστροφής Διούδη. Όσο και αν θέλω τον Σωκράτη πίσω στην ομάδα, εύκολα διαβλέπει κάποιος την ασοβαρότητα του πράγματος. Δηλαδή, ο Έλληνας κίπερ που ήδη υπάρχει στο ρόστερ να διαβάζει ή να ακούει, δεξιά και αριστερά πως υπάρχει το ενδεχόμενο να φύγει!
Αναφέρθηκα και για “τις Αράζ του μέλλοντος”, ανάμεσα στις σκέψεις που προσπάθησα να επικοινωνήσω τις τελευταίες δύο βδομάδες. Με τέτοιες παίξαμε, κολλητά, εντός έδρας. Στην πρώτη περίπτωση, η οξυδέρκεια του Μορόν να γυρίσει την μπάλα από δύσκολη θέση, ξεκλειδώνει το παιχνίδι και 3 μόλις λεπτά μετά το κλειδώνει η κεφαλιά του Φαμπιάνο. Συμπτωματικά (;) και τα δύο γκολ ήρθαν από κόρνερ. Από στημένα, κοινώς. Άσχετα με το αν ο Μπέος άξιζε να την πληρώσει από τέτοια (!), η ομάδα έως τότε, συμπεριλαμβανομένων των παιχνιδιών με τους Αζέρους, βρήκε 4/5 γκολ από στημένες φάσεις. Φάουλ και κόρνερ, σε πρώτο ή δεύτερο χρόνο. Μοναδικό γκολ σε ροή παιχνιδιού ήταν αυτό του Μορόν, στο Μπακού.
Ατολμίες, ρίσκα και μαύρα σύννεφα
Μέχρι να δω την εντεκάδα του ξεκινήματος, απέναντι στην ομάδα του μπαμπά Πετράκη με τα αυτιά σαν πεϊνιρλί και τα αμέτρητα χουνέρια που μας κάνει εδώ και κάναν χρόνο, πίστευα πως ο Ουζουνίδης θα ήταν πιο θαρραλέος στις παρεμβάσεις του. Ήταν προφανής η αλλαγή του Μεντίλ με τον Φρίντεκ . “Φώναζε” και ένα παραπάνω από την στιγμή που ο ίδιος ο κόουτς μίλησε για “χαλασμένο μυαλό” του παίχτη και υποχρέωση στήριξής του απ’ το σύνολο. Με βρίσκει σύμφωνο κάτι τέτοιο. Οι ομάδες γίνονται τέτοιες μέσα από τέτοιου είδους σχέσεις και αποφάσεις. Παρόλα αυτά, πίστευα και πιστεύω πως με αντιπάλους αυτού του βεληνεκούς, ειδικά εντός έδρας, θέλεις καθαρό 10 στην αρχική εντεκάδα, μπροστά από δυάδα χαφ. Κοινώς, τον Μιζεχούι. Και ας θυσιάζονταν ο πολύ καλός με τον Βόλο Γιένσεν.
Βλέποντας τον Ντιαντί να ξεκινάει είπα μέσα μου πως “έχει δουλέψει μαζί του και περιμένει από τον παίχτη να τον δικαιώσει”. Προφανώς, ο πιτσιρικάς μπέρδεψε τις εστίες και πρέπει να έδωσε τουλάχιστον είκοσι φορές την μπάλα πίσω, απομακρυνόμενος από την αντίπαλη περιοχή όλο και περισσότερο, όσο περνούσε η ώρα. Λες και είχε τοποθετημένες νάρκες. Κάπου στο 26′, όταν κάτι πηγαίνει στραβά θα πάει χειρότερα που έγραψε κάποτε και ο Μέρφι και σίγουρα διάβασε ο Πέρεθ, ο Ισπανός βγαίνει εκτός αγώνα σε ανύποπτη φάση. Περιμένω τα χειρότερα, μετά από ένα τηλεφώνημα που είχα με τον αδερφό στο ημίχρονο, καθώς έβλεπε τον αγώνα τηλεοπτικά, από την Νότια Ελλάδα και τον ανησύχησε πολύ ο τρόπος τραυματισμού. Κλείνω την παρένθεση με το μαύρο σύννεφο που συνεχίζει να έχει αυτό το παιδί από πάνω του, απ’ όταν ήρθε.
Μπαίνει ο Μορουτσάν και δεν αποφασίζεται, σε κανένα σημείο του υπόλοιπου ημιχρόνου, να δοθεί εντολή αλλαγής πλευράς των εξτρέμ. Λες και το μυαλό του προπονητικού team μούδιασε στο τρίλεπτο των δύο γκολ στο εκτός έδρας ευρωπαϊκό και παραμένει μουδιασμένο έκτοτε. Στο ημίχρονο, σε μια απ’ τις κουβέντες μας στην κερκίδα, παρατηρώ και λέω πως ο Γιαννιώτας κάνει εντατικό ζέσταμα και πως θα μπει και ένας, μεγαλύτερος και ωριμότερος, κύριος μπροστά μου έχει ενστάσεις. Το σκεπτικό του είναι, μέσες άκρες πως: με τόση ποιότητα στον πάγκο, δεν μπορείς να φέρνεις παίχτη, ειδικά σαν πρώτη εναλλακτική, που κανονικά προορίζεται για “τέταρτα” και πάνω του να βασίζεις την επιθετική σου λειτουργία για ένα ημίχρονο. Δεν είναι μόνο πάθος το ποδόσφαιρο, ούτε κάθε μέρα Κυριακή, συμφωνήσαμε με ένα στόμα. Συμπλήρωσε πως “αν άλλαζα κάτι αυτό θα ήταν στο αριστερό μπακ”, όπου ο Μεντίλ θα έδινε την επιθετικότητα που δεν είχε ο Φρίντεκ. Ειδικά βλέποντας τον ακίνδυνο, έως τότε, Παναιτωλικό. Η σωστή, τακτικά, συμπεριφορά του Ράτσιτς έπαιζε τον ρόλο της, βέβαια, όπως και η πίεση του Γιένσεν από θέση “10”. Παρά τα παραπάνω, εμείς προπονητές δεν ήμασταν ούτε θα γίνουμε, όσο μυαλοπώληδες κι αν το παίζουμε σε άρθρα.
Κάπου εκεί, όμως, η αρχική ατολμία μετατρέπεται σε αλόγιστο ρίσκο.
Φθινοπωρινή λούπα
Οι αποφάσεις που ενισχύουν την άποψή μου περί μουδιασμένου, ίσως και χαλασμένου, μυαλού είναι δύο συγκεκριμένες:
1. Αλλαγή του Ράτσιτς, μετατόπιση Γένσεν στα χαφ, γεγονός που έπαιξε τεράστιο ρόλο στις φάσεις που βγάζει ο Παναιτωλικός, εκθέτοντας Φαμπιάνο, πρώτα, αλλά και Μάικιτς, όπως και Άλβαρο
και
2. Αλλαγή στην αλλαγή, με εμφανή και λογικό εκνευρισμό του Ρουμάνου.
Τα παραπάνω είναι ακλόνητα επιχειρήματα στην φαρέτρα των συνοπαδών που επιθυμούσαν ή επιθυμούν την απομάκρυνση του προπονητή. Το ακούω. Στα περασμένα χρόνια (αφήνοντας στην άκρη Πάρντιου και Τερζήδες) αντίστοιχα επιχειρήματα εύρισκαν κατά του εκάστοτε προπονητή, που έδειχνε τουλάχιστον πως είναι τέτοιος. Κυρίως κατά των Μπούργκος και Μάντζιου. Τους δύο με τους οποίους η ομάδα είδε πρόοδο, αλλά και νοοτροπία. Η διοίκηση, λες και λειτουργούσε ή λειτουργεί με γνώμονα τις… τάσεις στο φέισμπουκ, στο ραδιόφωνο, στο YouTube ή όπου αλλού, φρόντιζε να τους απομακρύνει, αργά ή γρήγορα. Όλα δείχνουν πως, ακριβώς εκεί είμαστε. Στο σημείο μηδέν. Ίσως και λίγο πιο κάτω. Δεν είναι πρωτόγνωρα ή πρωτοφανή αυτά.
Το “έχει δύο βδομάδες διακοπής να δουλέψει την ομάδα” ο Χ ή Ψ Ισπανός που θα φέρει ο Ρέγιες θα κυριαρχήσει ως γνώμη. Και ένα μικρό παιδί μπορεί να το προβλέψει αυτό. Μια επανάληψη, μια λούπα. Συνήθως, συμβαίνει κάπου τον Σεπτέμβριο. Τέτοιος μπαίνει αύριο, Δευτέρα. Έκπληξη είναι να συμβεί το αντίθετο. Η παραμονή. Πηγαίνω κόντρα στο ρεύμα. Αυτή η απόφαση θα είναι τομή.
Το ζουμί του κάβουρα
Να καταλήξω κάπου, όμως, όσο κι αν το μυαλό μου είναι πιο πολύ χαλασμένο απ’ του Μεντίλ, του Ουζουνίδη ή του Καρυπίδη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, με ενδιαφέρει αποκλειστικά η πρόοδος της ομάδας και τίποτα παραπέρα. Πιστώνω τα θετικά που βλέπω, καυτηριάζω τα αρνητικά. Με ενδιαφέρει και το να βρίσκομαι στο γήπεδο, που δεν πρόκειται να κόψω όσο είμαι γερός, μαζί με το παιδί μου, όπως και η εκπαίδευσή του. Δηλαδή, παρά το φαρμάκι, χωρίς “γιούχες, μπινελίκια και ου” όσο κι αν τα κατανοώ όταν συμβαίνουν, να χειροκροτούμε και να φεύγουμε. Έτσι κάναμε και χτες.
Η διοικητική αλλαγή θα συμβεί στον Άρη. Το “μυρίζεσαι”. Το βλέπεις να έρχεται. Η βασική προϋπόθεση, για εμένα, είναι αυτό να γίνει με τις σωστές προϋποθέσεις στον σωστό χρόνο. Το τελευταίο που θέλω να δω είναι κάποιον που θα μου ζητάει “πενηντάρικα” για να πληρωθούν συμβόλαια. Ή κανέναν απίθανο, που θα βάζει το χέρι στην τσέπη και θα πιάνει κέρματα ή αστράγαλο.
Ως τότε και αφού δεν αλλάζει η φιλοσοφία, η νοοτροπία, η λειτουργία, ο κάβουρας θα βράζει στο ζουμί του και μοιραία θα βλέπω προπονητές να αποδομούνται, παίχτες να υποτιμούνται και οποίοι από αυτούς κάθονται επί χρόνια, προσφέροντας στην ομάδα, φορώντας και τιμώντας τον περιβραχιόνιο, βγάζοντας συναίσθημα, να φεύγουν χωρίς μια ανακοίνωση αποχαιρετισμού.
Κυριακή, 31 Αυγούστου 2025
“ο Χιούι”
