“Η επόμενη μέρα”, θα μπορούσε να τιτλοφορείται το συγκεκριμένο άρθρο. Σημειολογικά, γράφεται Κυριακή βράδυ, προς Δευτέρα, μάλιστα. Από την Πέμπτη, βρέθηκα εκτός Θεσσαλονίκης και πάντα, από απόσταση, βλέπεις λίγο πιο καθαρά τα πράγματα
Να ξεκαθαρίσω πως είδα μόνο τον αγώνα στο Ηράκλειο, το βραδάκι του Σαββάτου. Για το Παλέ προτίμησα να ενημερωθώ τηλεφωνικά από καλό φίλο, πετσί Αρειανάκι, που βρέθηκε στο γήπεδο. Ντρέπομαι που το γράφω, αλλά είναι αλήθεια. Είναι η πρώτη φορά, μέρα από χρόνια, που δεν πήγα σε ούτε ένα παιχνίδι, φέτος. Για να πω την πλήρη πραγματικότητα, στα ελάχιστα που πηγαίνω κάθε χρόνο, από το 2015 και μετά, οι λόγοι είναι δύο.
Πρώτον, η εξάρτηση με την κιτρινόμαυρη φανέλα, η καψούρα, μαζί με την γλυκιά γεύση των όσων μας άφησε ο Αυτοκράτορας του παρελθόντος. Ο δεύτερος λόγος είναι ο γιος μου. Η συνέχεια. Η γαλούχηση. Η μύηση, παρά τις στραβές εποχές.
Από την άλλη, δεν μπορώ να πηγαίνω εκεί που αγαπώ και να βρίζω. Δεν το σηκώνω αυτό.
Είμαστε οι επιλογές μας
Οι εποχές δεν στραβώνουν από μόνες τους, είτε αυτό αφορά σε μπάσκετ, σε ποδόσφαιρο ή σε οποιοδήποτε τμήμα. Είμαστε οι επιλογές μας. Ένα παραπάνω στον καιρό του σκληρού επαγγελματισμού. Μας διαμορφώνουν, είτε ατομικά, είτε πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για επαγγελματικά τμήματα Συλλόγου, η συνέπεια, η συνέχεια, το πλάνο, η ενίσχυση, η πολυσυζητημένη στελέχωση, η εξέλιξη.
Κανένας, αθλητής, προπονητής, στέλεχος διοίκησης κλπ κλπ δεν “βλέπει φως και μπαίνει”. Τουλάχιστον, αυτό ισχύει στις σοβαρές ομάδες. Ελέγχονται, αξιολογούνται, μελετώνται, γίνονται διαπραγματεύσεις, κλείνονται συμφωνίες. Θα μου πεις, έτσι για να πω στην τύχη δυο-τρία ονόματα και στα δύο “μεγάλα” αθλήματα, πόσο σοβαρά και επαγγελματικά μπορεί να επιλέχθηκε ο Φιγκερόα, ο Βισσαρίου, ο Ρόουζ ή ο Κέρκεζ; Δεν είναι ζήτημα ατομικής έκθεσης των παιχτών, αλλά στο τέλος διαπιστώνεις πως ο συνδυασμός των αρπακολατζήδικων επιλογών, οι απομακρύνσεις προπονητών, οι συνεχείς αλλαγές, τα μπαλώματα του Γενάρη και όλα αυτά, αφαιρούν πολύ από το στοιχείο της σοβαρότητας που οφείλει να έχει ένας Σύλλογος του μεγέθους του Άρη.
Την πατάω, σχεδόν κάθε χρόνο, επειδή απλά αφήνω το συναίσθημα και την προσδοκία να κυριαρχεί. Δεν “βλέπω” καθαρά και όσο αυτό συμβαίνει τόσο τρώγομαι. Με τα ρούχα μου, τον Λιούι, τον Ντιούι, την γυναίκα μου, φίλους και λοιπά και λοιπά.
Φάλτσα ορχήστρα
Άρα; Ζητείται κρύο μυαλό και επαγγελματισμός, από όσους ηγούνται, αρχικά. Να γίνονται τα παθήματα μαθήματα, επίσης. Η δικιά μου επιλογή θα πρέπει να είναι να προσπαθώ να μελετάω καλύτερα τις συνθήκες, τις ικανότητες, να μην παραμυθιάζομαι από παχιά λόγια και δημοσιεύματα, αλλά να συζητάω για όσα βλέπω, κατανοώ και μαθαίνω για το καθένα άθλημα.
Για παράδειγμα, όταν τραβήχτηκε ο πύρρος “Μανού Γκαρσία” για να πουληθεί, έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι η ομάδα ξέμεινε με 3 χαφ και απλά να προσεύχομαι. Μην τραυματιστούν. Μην τιμωρηθούν. Σαν τουβλάκια από “τζένγκα”, έδειχνε η ομάδα να σκορπίζει. Έδειχνε να χάνονται οι ρόλοι και η ποδοσφαιρική λογική. Βαφτίστηκε η ανάγκη φιλότιμο.
Στον Άρη που θέλει να έχει βλέψεις, ο Βλάντιμιρ Νταρίντα, για παράδειγμα, ένα 8ρι που μπορεί να παίξει και 6-8, δεν γίνεται να βαφτίζεται 10. Επίσης, πρέπει να είναι η 4η ή 5η επιλογή των διαθέσιμων μέσων. Ένας επαγγελματίας, ένα φιλότιμο και εργατικό παιδί, αλλά και ένας παίχτης στα 35 του, που τον ξεζουμίζεις. Για να μην τον στύψεις, εντελώς, ο Μαρίνος Ουζουνίδης έβγαλε απ’ την ναφθαλίνη τον Πάρντο. Μια μέτρια ποδοσφαιρική προσωπικότητα, που μπαίνει κατ’ ανάγκη. Για να έχουν ανάσες αυτοί που “πρέπει”. Αν δεν ήταν επείγον να καβαντζωθεί όσο το γρηγορότερο η 5η θέση, το αγωνιστικό πάτωμα δηλαδή, σε συνδυασμό με τα όσα απίθανα έκαναν οι διαιρέσεις βαθμών των απίθανων, θα είχαμε δει και τον Ζουλ, σίγουρα.
Το βράδυ του Σαββάτου πόνεσαν τα μάτια. Σχεδόν έπαθαν θλάση. Η ομάδα τέντωσε, άδειασε, δείχνει σαν ξεκούρδιστο ρολόι, σαν φάλτσα ορχήστρα. Ατομικά λάθη, αποστάσεις, αδούλευτο σύνολο. Ψάχνει την ατομική ποιότητα, το ένας εναντίον ενός, μια έμπνευση σαν την μπαλιά του Μόντσου στην πλάτη της άμυνας, στην μοναδική φορά που ο Σπίκιτς έκλεισε ως δεύτερος φορ, βοήθεια στον Μορόν.
Η γλάστρα και ο βασιλικός, ο Σπίκιτς και ο Σίμιτς!
Θυμήθηκα ένα, σχεδόν καταλάθος, διπλό στην Κρήτη, μπορεί και 25 χρόνια πίσω. Σκόρερ ο… Σίμιτς! Ο αδερφός του, κατά σύμπτωση, έπαιζε στην Μίλαν! Άλλα γκολ δεν παίζει να έβαλε. Δύο καραμπόλες, στο Ηράκλειο! Ο Σπίκιτς και ο Σίμιτς, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ, ο Κέρκεζ, ο Κουάισον, ο Σίντγκλεφ, ο “δύο ματς παίζω, τρεις μήνες λείπω” Βέλεθ, το σωστό αριστερό μπακ που έρχεται χειμώνα, αφού κάηκαν 2. Το δεξί μπακ που έχει παίξει 3 θέσεις. Τα εξτρέμ που όλα μαζί βάζουν 4-5 γκολ, ο “κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα” τσαπατσούλης Σουλεϊμάνοφ, που πρόλαβε να πουληθεί.
Η βαθμολογική συγκομιδή και η θέση, μέχρι το χειρουργείο του Αγρινίου, θόλωνε την εικόνα. Σχεδόν όλα τα γκολ, έως τότε, ήταν του Μορόν και του Μανού. Κερασάκι στην τούρτα, αποτέλεσε ο παραγκωνισμός του Σιφουέντες. Πρόλαβε να παίξει ένα ημίχρονο, το Σάββατο. Και ο πιο άσχετος είδε πως συμμάζεψε ένα χάλι. Ήμασταν 3+1 Αρειανοί σε ένα καφενείο της Πίνδου. Συμφωνήσαμε σε αυτό.
Συμφωνήσαμε, επίσης, πως δεν θα πούμε και μπράβο στον αρλεκίνο, που η ομάδα του ντύθηκε Μπάρτσα απ’ τα παλιά και έβαζε 4 γκολ μέσα στην Τρίπολη του Σάββα, στο ημίχρονο! Ας μην πιαστούμε με φήμες και περίεργα. Ο… σαγώνιας, που περί Άρη είναι λαλίστατος αλλά σε όσα αφορούν άλλους σιωπά, ας τα ψάξει καλύτερα.
Παρόλα αυτά, ήταν δώρο. Και τα δώρα τα καλοδέχεσαι. Απομένει ένα παιχνίδι, εντός έδρας, με τον Αστέρα της Τρίπολης. Μετά; Δεν υπάρχει μετά. Το “μετά”, η επόμενη μέρα, είναι το τώρα. Και από πιο πριν, ακόμα.
Τα συκώτια του Προμηθέα και το τέλμα
Επιλογές, ισορροπημένες, πιθανές προτάσεις για πωλήσεις, λύσεις συμβολαίων, ανανεώσεις, κορμός, προσθήκες Ελλήνων, αλλά και ξένων. Στο βάθος, ένα παιχνίδι που δεν είναι στο χέρι σου να ελέγξεις, αλλά θα κρίνει κάτι σημαντικό. Την συμμετοχή σου ή όχι στην Ευρώπη. Την 6η στα 7 τελευταία χρόνια. Πράγμα διόλου αμελητέο. Πριν πας στο επόμενο σκαλί, μάθε να πατάς καλά εκεί που είσαι, λένε.
Όπως και να έχει, αντικειμενικά κοιτάζοντας και κρίνοντας, ο δρόμος της βελτίωσης φαίνεται καλύτερα στρωμένος στο Βικελίδης, από όσα είδαμε στο Παλέ. Στην εποχή της καραντίνας, έδωσα πάνω από 300-400€ σε αγορές προϊόντων, για να ενισχύσω το μπάσκετ. Τώρα, η φωνή μέσα μου μου λέει να επιστρέψω και έτσι πρέπει να συμβεί. Από την άλλη, αν ο Χ Ντε Τζούλιους ή Ψ Κούπερ δεχτεί μια πρόταση… δελεαστική οικονομικά και αποχωρήσει κατά τον Νοέμβριο ή τον επόμενο Φλεβάρη, με την ομάδα να μην μπορεί να δώσει όραμα σταθερότητας, σε θέσεις που βρίσκονται και καθιερώνονται οι Καρδίτσες και οι Προμηθέες, τι γίνεται; Θα τρώμε τα δικά μας συκώτια;
Μπέρδεμα συναισθηματικό. Ανάγκη για ανάσες, για ψυχραιμία. Και για αλλαγή. Για σπίθα που θα ανάψει, πάλι, την φλόγα. Η δυναμική του λαού του Άρη είναι το καύσιμο. Τον κόσμο, όμως, δεν τον πείθεις με χάντρες και καθρεφτάκια. Πιστεύω πως, ήρθε η ώρα για να ληφθούν αποφάσεις που θα μας ξεκολλήσουν από ένα τέλμα, που διαρκεί για 10, ίσως και 15 χρόνια. Είναι πολλά, ρε φίλε.
Συνεχίζεται…
Δευτέρα, 5 Μαΐου 2025
“ο Χιούι”
