Από τον Δεκέμβριο του 2010 και το γκολ του Λαζαρίδη, απέναντι στην Ατλέτικο στην Μαδρίτη, ως τον Αύγουστο του 2019 μεσολάβησαν 8,5 (και κάτι ψιλά) χρόνια.
Στην Κύπρο, που έβραζε με υψηλές θερμοκρασίες, ο Νικολά Ντιγκινί έστηνε την μπάλα στα 11 μέτρα, σκόραρε ξανά εκτός έδρας και έδινε την πρόκριση στην ομάδα μας, με 0-1. Στο πρώτο παιχνίδι, στο Κλεάνθης Βικελίδης, το 0-0 είχε δημιουργήσει εύλογη ανησυχία, την οποία η ομάδα προσπέρασε, όμως, αντιδρώντας.
Από εκεί και μετά, στα ευρωπαϊκά παιχνίδια του Άρη, ακολούθησαν οι εκτός έδρας αναμετρήσεις με τις: Μόλντε (0-3) στην επόμενη φάση του ίδιου καλοκαιριού, Αστάνα* (0-2) Ιούλιος 2021, Γκόμελ** (2-1) Ιούλιος 2022 και Μακάμπι Τελ Αβίβ (0-2) Αύγουστος 2022, στον επόμενο γύρο και το καλοκαίρι του 2023 ήρθαν το 1-1 στην Αραράτ και το 1-2 στην ουδέτερη Ρουμανία, που οδήγησε την ρεβάνς στην παράταση και στα πέναλτι, με τον αποκλεισμό από την Ντιναμό Κιέβου.
* Όπως και στην Νορβηγία, “πλαστικό” τερέν και εδώ, κατά σύμπτωση.
** Η ρεβάνς του 5-1 με τους Λευκορώσους έγινε στο Χαριλάου, με άτυπους “φιλοξενούμενους” εμάς.
Η μελέτη στις αστοχίες του “πριν”, η διόρθωση για το “μετά”
Η κουβέντα που με απασχολεί, σήμερα, αφορά στις εκτός έδρας αναμετρήσεις στις 5 προηγούμενες, ευρωπαϊκές, εξόδους μας και συγκεκριμένα από το 2019 ως το 2023 και στα κοινά στοιχεία που εντοπίζονται σε αυτές. Επειδή η ρεβάνς με την Γκόμελ έγινε στην έδρα μας, εξαιρώ τον συγκεκριμένο αγώνα, που κερδίσαμε (με γκολ στο 90′, σημειώνω) και στέκομαι στα 6, υπόλοιπα, παιχνίδια.
Εκεί, κάποιος, παρατηρεί κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, η μελέτη των οποίων οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα. Τα αποτελέσματά μας, στα έξι αυτά παιχνίδια ήταν: 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 4 ήττες. Η νίκη, μάλιστα, με τους Κύπριους της Α.Ε. Λεμεσού, συνέβη άμα τη (επαν)εμφανίσει του Άρη στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ και από εκεί και μετά οι τέσσερις ήττες και μία ισοπαλία ήρθαν με έναν 2-10, κατά μας, συντελεστή στα γκολ.
Σήμερα, συμπληρώνεται μια εβδομάδα από την ημέρα που σφραγίστηκε και τυπικά η νέα παρουσία μας σε κληρώσεις ευρωπαϊκών κυπέλλων και το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι να προκύψουν οι εξελίξεις (πρόσληψη τεχνικού διευθυντή, αποδεσμεύσεις, μεταγραφές, φυσικά διαρκείας που περιμένει οποίος οπαδός γουστάρει Άρη κλπ) δίνει την ευκαιρία για κάποιες παρατηρήσεις σε σχέση με λάθη ή αστοχίες του παρελθόντος, ώστε να αποτελέσουν “οδηγό” βελτίωσης για το μέλλον. Η αυτοκριτική, χωρίς αφορισμούς και ισοπέδωση, είναι στοιχείο που, πρέπει να, έχει ένας Σύλλογος με ψηλές βλέψεις.
Άρη, γιατί, γιατί… μας βγάζεις την ψυχή;
Με τα όσα αναφέρθηκαν στην πρώτη προσέγγιση των δεδομένων, προέκυψαν δύο (αγχώδεις) προκρίσεις από τους Β’ προκριματικούς, ένας (ψυχοβγαλτικός) αποκλεισμός στην ίδια φάση και τρεις, αντίστοιχης, οριακά παρανοϊκής κατάληξης, όλοι τους στο προτελευταίο βήμα. Ένα πριν από τα play off του conference league. Με λίγα λόγια, αυτό που δεν κατάφερε, ακόμα, ο Άρης και είναι το πρώτο ζητούμενο εν όψει της νέας μας συμμετοχής, είναι να φτάσουμε στα play off και εν συνεχεία να διεκδικήσουμε με αξιώσεις τις πιθανότητες ώστε να μπούμε στην, γνωστή πλέον και ως, league phase. Κοινώς, στην καθομιλουμένη, “στους ομίλους”. Κακά τα ψέματα, χρειαζόμαστε υψηλούς στόχους.
Αν, δε, στα παραπάνω προστεθεί το στατιστικό του 5-1-0 υπέρ μας, στα αντίστοιχα εντός έδρας παιχνίδια, δεν θέλει πολύ για να ξεκινάς να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο! Υπάρχει και συνέχεια, καθότι… Άρης είσαι, ρε φίλε!
Στα, ίδια, 6 εντός έδρας παιχνίδια, σε ροή ενενηντάλεπτου, δεχτήκαμε μόλις 1 (!) γκολ, από τον γερόλυκο Ζάχαβι!
(* Είπαμε, εξαιρούνται τα παιχνίδια με Γκόμελ, καθώς έγιναν και τα δύο στο Χαριλάου)
Αυτά χρήζουν ανάλυσης. Μόνο μέσα από την μελέτη προετοιμάζεται, διορθώνεται, εξελίσσεται κάποιος.
Πώς προέκυψαν, λοιπόν, οι αποκλεισμοί; Δέχτηκες γκολ στην παράταση 2 φορές, με την μία να είναι στην “τελευταία ανάσα” του 120′, το γκολ των Ισραηλινών (με 10 παίχτες) τους ήταν αρκετό, ενώ οι Ουκρανοί είδαν την ομάδα τους να προκρίνεται σε βάρος μας στα πέναλτι.
Κοιτάζοντας, καθαρά, τον καθρέφτη
Υπάρχουν κοινά στοιχεία, σε επίπεδο αγωνιστικής και πνευματικής ανετοιμότητας, αβλεψιών, μη σωστής ανάγνωσης των δεδομένων και προβλεψιμότητας, λάθος αποφάσεων στον τομέα της προετοιμασίας και εν τέλει αποτυχίας επίτευξης στόχου, σε όλα αυτά;
Ας ρίξουμε μια, πιο, συγκεκριμένη ματιά ξεχωριστά:
Προκρίσεις:
Κοινό χαρακτηριστικό στους αγώνες ενάντια σε Κύπριους και Αρμένιους ήταν η μη πίεση και ελάχιστη, έως καθόλου, παραγωγή φάσεων, στο επιθετικό κομμάτι, τόσο στα εντός όσο και στα εκτός έδρας. Η λεπτομέρεια κατέληξε υπέρ μας, αφ’ ενός λόγω ατομικής ποιότητας, στην οποία δείξαμε να υπερτερούμε, αφ’ ετέρου λόγω του “μηδέν παθητικό” εντός και με τους δύο αντιπάλους.
Αποκλεισμοί:
– Αρχής γενομένης από την Νορβηγία, συνέβησαν πράγματα, αυτογκόλ οργανωτικά (επιεικής όρος!), αλλά και σε ιδέες στελεχών, όπως η αλησμόνητη απόφαση του, τότε, τεχνικού διευθυντή Διαμαντόπουλου για αλλαγή σχηματισμού, έτσι ξαφνικά, που λέει και το τραγούδι! Επικοινωνήθηκε η 4-3-3 επιλογή, αυτό δεν μπόρεσε να υποστηριχθεί στο γήπεδο και ακολούθως, μία κόκκινη και ένα γκολ, προς το φινάλε, ήρθαν σαν κερασάκι στην τούρτα και προέκυπτε ρεβάνς βουνό. Η τακτική, φυσικά και, άλλαξε, όμως το πραγματικό ποδόσφαιρο δεν είναι video game και football manager.
Είναι γνωστό πως η ομάδα μας έφτασε στο όριο μιας ανεπανάληπτης ανατροπής. Δυστυχώς, των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, όμως και έτσι μείναμε με την όρεξη, αφού δεν φροντίσαμε.
– Με τους Αζέρους της Αστάνα, όχι μόνο το πάθημα δεν έγινε μάθημα αλλά, ενώ η ομάδα περίμενε να σταματήσουν τα πείσματα με τον Φαμπιάνο οι Τούρκοι, με αποτέλεσμα να παίξει στα στόπερ ο, φιλότιμος μεν πολύ κατώτερος ποιοτικά δε, “Δέλη”, ήρθε το… πουλί απ’ την Βραζιλία, ο Ντένις, να κάτσει κάτω από την εστία, να δεχτεί ένα γκολ στην ευθεία και έτσι να ζητάμε πάλι ανατροπές.
Αυτή, φυσικά, πάλι ήρθε, όμως το σενάριο του έργου ήταν μια αισχρή κόκκινη σε βάρος μας λίγο πριν το φινάλε και ένα μπάζερ μπίτερ, με κεφαλιά εντός μικρής περιοχής (που θύμισε το κάζο με Κόλος Κοβαλίβκα), στην τελευταία φάση του αγώνα, πριν πάει αυτός στα πέναλτι. Παγωτό, όλοι μας.
– Ακολούθησε, την επόμενη χρονιά στην ίδια φάση της διοργάνωσης, το πρώτο παιχνίδι εκτός έδρας απέναντι στην Μακάμπι. Εκεί, ο Καμάτσο κατόρθωσε να χάσει γκολ με προβολή πάνω από την γραμμή. Εμείς, αφού κατορθώσαμε να επιβιώσουμε και από αυτό, είδαμε την ομάδα να προηγείται στην ρεβάνς, όμως αυτή την φορά δεν δόθηκε… παράταση σε ένα έργο βγαλμένο σαν από αρχαιοελληνική τραγωδία.
Η ατομική κλάση, ενός σπουδαίου, φορ και μια στιγμή αδράνειας έκαναν το έργο απίστευτα δύσκολο. Ακατόρθωτο.
– Πριν από δύο καλοκαίρια, το πράγμα δεν είχε ξεκινήσει καλά από νωρίς. Η επιλογή προπονητή υπήρξε μνημειώδης, παρόλα αυτά τις μετριότατες έως κακές εμφανίσεις με την Αραράτ ακολούθησε μια σπουδαία νίκη στο πρώτο παιχνίδι απέναντι στην ομάδα του πατρός Λουτσέσκου.
Στην ρεβάνς; Προηγηθήκαμε με τον, ξεχασμένο σήμερα, Νέβεκ Τζούρασεκ και κάποια χαμόγελα εμφανίστηκαν στα πρόσωπά μας. Αμ δε! Άρης είσαι, με ό,τι αυτό περικλείει σε μεγαλείο αλλά και σε τραγικότητα και εδώ οι πρωταγωνιστές υπήρξαν ένας αμυντικός και ένας τερματοφύλακας που κλήθηκε, ξανά, από τον πάγκο να υπερασπιστεί την εστία μας, καθώς ο βασικός ήταν τραυματίας.
Οι φιλότιμη προσπάθεια δεν αρκούσε, ούτε και η απόκρουση σε πέναλτι. Χάσαμε ένα παραπάνω.
Θεωρώ πως, μόνο αν κοιτάξεις καθαρά τον εαυτό σου στον καθρέφτη, ψύχραιμα και αυτοκριτικά, μπορείς να δεις, να διορθώσεις ή να προλάβεις, ακόμα καλύτερα, καταστάσεις. Ούτε η μεταφυσική, ούτε οι ερμηνείες περί “κατάρας”, ούτε φυσικά και τα “σιχτίρια” και οι μηδενισμοί δεν δίνουν λύσεις. Αυτές προκύπτουν μέσα από την διδαχή και τις σωστές αποφάσεις.
Αντί επιλόγου
Κανένας δεν γνωρίζει, εκ προοιμίου, την έκβαση ενός παιχνιδιού, όπου μπορούν να προκύψουν πολλά γεγονότα. Θεωρώ, παρόλα αυτά, πως στο χέρι σου είναι να διαμορφώσεις τις συνθήκες ώστε να μην “τρέχεις για να ανατρέπεις”. Ο Άρης του Μαρίνου Ουζουνίδη έχει όλα τα φόντα και τον καιρό ώστε να ενεργήσει σοφά, έγκαιρα και εύστοχα. Σε πρώτη φάση, για να φτάσει στα πλέι οφ του Αυγούστου και σε δεύτερη για να ανέβει σε ένα σκαλοπάτι που, πλέον, αποτελεί ζητούμενο και στόχο, ούτως ώστε να μπει με άλλες προοπτικές στην σαιζόν που θα έρθει.
Η συνενόηση διοίκησης και στελεχών και ο συντονισμός στις αποφάσεις θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Την ώρα που οι πονοκέφαλοι, που… προέβλεψα, εξελίσσονται σε θύελλες σε ομάδες που μέχρι πρότινος έμοιαζαν άτρωτες και προστατευμένες, την ίδια ώρα που στο περιβάλλον συλλόγων με οικονομικές επιφάνειες που πολλοί συνοπαδοί δείχνουν να ζηλεύουν και άλλοι βγάζουν βίντεο για να προσελκύσουν αντίστοιχο ενδιαφέρον, μπαίνουν σε δίνη, ο Άρης έχει την ευκαιρία για να κινηθεί αθόρυβα, ουσιαστικά, άμεσα και επιθετικά. Ή, όπως τραγουδάει και η κερκίδα: “Γκολ, βάλε γκολ, βάλε γκολ…”! Είναι η καλύτερη άμυνα, λένε!
ΥΓ Απόλαυσα κάθε κουβέντα των, περίπου, 120 λεπτών του Αντώνη Σαριόγλου στο A.M.F.
Σε ένα κανάλι κιτρινόμαυρο, σε μια εκπομπή πρότυπο, ουσίας και αιχμή του δόρατος σε ό,τι αφορά στο πώς πρέπει να επικοινωνούνται οι απόψεις, στην κιτρινόμαυρη πραγματικότητα, κατά την προσωπική μου αισθητική.
Κυριακή, 25 Μαΐου 2025
“ο Χιούι”
