Σε μια από τις αποκαλυπτικές, για την νοοτροπία του νικητή, συνεντεύξεις του,.ο Παναγιώτης Γιαννάκης είπε, μέσες άκρες πως:
“Μετά από ήττα, προπονούμασταν ακόμα πιο σκληρά. Πιο δυνατά. Πιο πεισμωμένα”.
Το πώς δομήθηκε και χτίστηκε εκείνη η υπερομάδα, ο αυτοκράτορας Άρης όλων των Ελλήνων, είναι μια κουβέντα που πάντα θα αναφέρεται και θα επανέρχεται στην επικαιρότητα. Ειδικά, με αφορμή την μέρα που ξημερώνει στον μπασκετικό Άρη. Σε ένα τμήμα που δείχνει πως γίνεται, εκ νέου, η ναυαρχίδα του Συλλόγου. Σε οικονομικό μέγεθος. Σε πρεστίζ. Σε τρόπο δομής και λειτουργίας. Σε όραμα.
Παρόλα αυτά, ο Σύλλογος Άρης δεν θα κάνει το λάθος της δεκαετίας του 80. Δεν θα αφεθεί το ποδόσφαιρο στην μοίρα του, όπως συνέβη εκείνη την μακρινή εποχή, αλλά καλείται αυτό με την σειρά του να παρασυρθεί θετικά από τα όσα σπουδαία συμβαίνουν στο Αλεξάνδρειο και πέριξ αυτού. Η συμπόρευση, η συσπείρωση, οι υψηλοί στόχοι και οι επιτυχίες παντού πρέπει να είναι το δόγμα του Άρη της νέας εποχής.
Τα παραδείγματα προς μίμηση
Η μπασκετική ομάδα έχει, ήδη, μαζευτεί και ξεκίνησε την προετοιμασία της. Κατά τα φαινόμενα, αν λείπει κάτι από το παζλ, αυτό είναι το 5%. Βαριά, μια έξτρα προσθήκη. Παράλληλα, στους μήνες που υπολείπονται για να κλείσει η χρονιά, ο βραχνάς των χρεών θα μας αφήσει μια και καλή.
Το πού θα μπορέσει να στοχεύσει και να φτάσει η ομάδα περιγράφεται μέσα από μια, παλιά, κουβέντα του Μάσει:
“Ταβάνι μας ο ουρανός”!
Ο χειρουργικός τρόπος λειτουργίας, επιλογής παιχτών, στελέχωσης ομάδας και διοίκησης είναι μια καλή ευκαιρία για παραδειγματισμό. Δεν συγκρίνουμε πορτοφόλια, μπάτζετ και λοιπά,.οικονομικά, στοιχεία. Ζητούμενο είναι η θωράκιση μέσω της ομαλής καθημερινότητας, που προκύπτει όταν οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Με αφορμή τα χαμόγελα που έρχονται από το Παλέ, όπου τώρα γίνεται η αρχή, πηγαίνουμε λίγα χιλιόμετρα παραδίπλα, στο Χαριλάου, που η ομάδα ξεκινάει σήμερα την νέα χρονιά στους εντός συνόρων στόχους. Τώρα που, με την διαφαινόμενη αποχώρηση του Κουέστα*, δείχνει να, κλείνει ένας κύκλος, είναι καλή ευκαιρία για να ανοίξει, σωστά, ο επόμενος.
Πείνα και δίψα
Τα χιλιόμετρα και οι διακοπές μου ήταν, πάντα, έτσι σχεδιασμένα ώστε να βρίσκομαι κοντά στην ομάδα όταν πρέπει. Αφού πήγαμε σε βουνά και θάλασσες και μέχρι να επιστρέψουμε στα ψηλά, το Σάββατο το βράδυ (αλλά και το επόμενο) ο δρόμος μας είναι ένας. Μονόδρομος, για την ακρίβεια. Like father like son, μπλούζες, κασκόλ, χέρι, κερκίδα.
Μονόδρομος είναι και αυτός της ομάδας. Όχι πως θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό αν είχε καταφέρει να προκριθεί και δεν σκόνταφτε στο πρώτο κιόλας βήμα της. Ο μεγάλος, ο ισχυρός στην πράξη και όχι στα λόγια, οφείλει να διεκδικεί, παντού, με την ίδια πείνα και δίψα το αποτέλεσμα. Την νίκη. Ειδικά όταν έχει χάσει ή αποκλειστεί. Δεν τα λέω εγώ. Τα λένε, όπως προαναφέρεται, παίχτες με μέταλλο πρωταθλητή. Παίχτες που έμπαιναν την Πέμπτη να παίξουν στο Μιλάνο πχ αλλά το Σάββατο διέσυραν την κάθε… Νήαρ Ηστ της εποχής. Είχαν την ίδια προσήλωση, οποίος και να βρίσκονταν απέναντι.
Σήμερα το βράδυ, στην πρεμιέρα, η ομάδα μόρφωμα της πλέον αντιπαθούς προσωπικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι ο αντίπαλος. Ένας αντίπαλος που, μόλις τον περασμένο χειμώνα, έδωσε στην ομάδα και στην αξιοπρέπειά μας την χαριστική βολή, μετά τα όργια του Αγρινίου.
Ο Άρης είχε και έχει, μεγαλύτερο, αντίπαλο τον εαυτό του, όμως. Όταν αυτό γίνει σαφές και βρεθούν οι παίχτες του θα είναι κατάλληλα προετοιμασμένοι από αυτούς που πρέπει, αποφασισμένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, τότε θα είναι σε θέση να λέει πως πηγαίνουμε για το επόμενο επίπεδο. Στο κλείσιμο ενός κύκλου και στο άνοιγμα ενός άλλου, στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε, δηλαδή, αυτή θα πρέπει να είναι η φιλοσοφία και νοοτροπία. Μπαίνω, πιέζω, σφίγγω τον κλοιό, δημιουργώ τις συνθήκες ώστε τα απογεύματά μου να είναι ανταποδοτικά προς εμένα. Ναι και τον κόσμο, από κοντά.
Στόχοι και κίνητρα. Αθλητές και πρωταθλητές.
Κάπου διάβασα πως ο Θόδωρος Καρυπίδης βρέθηκε στην προπόνηση, λέει και ζήτησε από τους παίχτες να μπούνε, να κερδίσουν, για τον κόσμο και τους στόχους της ομάδας σε μια χρονιά απαιτητική. Καλά έκανε, όσο και να το βρίσκω λαϊκίστικο και να έχω άλλη άποψη. Έχει άλλους για αυτό τον ρόλο, θεωρώ εγώ. Υφιστάμενους. Γενικούς αρχηγούς, τεχνικούς διευθυντές, προπονητές..
Οι στόχοι, όμως, ποιοι πρέπει να είναι; Ας μιλήσουμε καθαρά. Οι λέξεις “τίτλοι” πρέπει να επανέλθουν στην κουβέντα του Αρειανού. Ναι και με αφορμή το διαφαινόμενο γιγάντωμα του μπάσκετ, να ακολουθήσει το ποδόσφαιρο (και ο Ερασιτέχνης, φυσικά, αλλά είναι για άλλη κουβέντα αυτό). Πρωτάθλημα. Κύπελλο. Διεκδικήσεις. Κατακτήσεις. Η διοίκηση μπορεί να δίνει κίνητρα. Τα από κάτω στελέχη να τα επικοινωνούν σε προπονητές και παίχτες. Αυτό, η υψηλή στόχευση, το “ταβάνι μας ο ουρανός” του Ιερεμία στην πράξη, θα δείξει αυτό που, κάποτε, ο Ντιούι ως… Πνεύμα Σοφό, είπε σε μια ραδιοφωνική εκπομπή μας:
“Ο αθλητής θυμάται. Ο πρωταθλητής ξεχνάει. Κοιτάζει, πάντα, μπροστά”.
Αν θέλεις να αποδείξεις πράγματα, αν ζητάς να απαντήσεις, σε οποιονδήποτε αλλά πρώτα στον εαυτό σου, για το οποιοδήποτε κακό αποτέλεσμα, κλείνεις αυτιά, προετοιμάζεσαι, προπονείσαι πιο σκληρά, μελετάς, αντιδράς, και βαδίζεις κάθε βήμα σαν να είναι το πιο απαιτητικό. Όταν αυτό τελειώνει, όταν κερδίζεις, βαθμούς, αυτοπεποίθηση, χαμένο κύρος και ηρεμία, επικεντρώνεσαι στο αμέσως επόμενο.
Πρόσθεση και πολλαπλασιασμός
Ο Άρης είναι ένα τεράστιο καράβι. Ένα πολύ μεγάλο μέγεθος. Ένα υπερωκεάνιο. Η ιστορία, μας έχει διδάξει πως, όταν επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση και αφού έχουν προηγηθεί η σωστή ανάγνωση των λαθών, καθώς και η διόρθωση των παθογενειών, μαζί με σαφείς κατευθύνσεις, τότε η γιγάντωση των τμημάτων του Σωματείου, στο επίπεδο του κόσμου του, θα συμβεί σχεδόν μηχανικά.
Ο κόσμος θα είναι εκεί, στο Κλεάνθης Βικελίδης (και) ένα Σαββατιάτικο, Αυγουστιάτικο, βράδυ. Έχει περίσσια μούρλα, παράνοια, και τρέλα. Έχει πίστη που καλείται να γίνει “όπλο” στις αποφάσεις του προπονητικού επιτελείου και στις ενέργειες των παιχτών. Θα είναι το έξτρα καύσιμο, το πολεμοφόδιο σε ένα αρματωμένο κατάλληλα, μεγάλο, κιτρινόμαυρο πλεούμενο, όπως απαιτείται να είναι το αγωνιστικό, αρχής γενομένης από σήμερα. Την αμέσως επόμενη βδομάδα, αν πάρει το ελάχιστο, ως εικόνα, συμπεριφορά, νοοτροπία, αλλά και αποτέλεσμα, θα είναι πολλαπλάσιος. Δεν χρειάζονται πολλά, παραπάνω, λόγια στο σημείο που βρισκόμαστε. Συγκεκριμένες πράξεις, μόνο.
Νίκη με τον ΝουΠουΣού και τρεις βαθμοί στην πρόσθεση. Νέτα, σκέτα.
Ραντεβού στο γήπεδο…
*Έχω προαναγγείλει ένα κείμενο αφιερωμένο στον Χουλιάν Κουέστα, εδώ και κάναν μήνα. Πρώτα, με το καλό, η νίκη το Σάββατο το βράδυ. Για να υπάρξει χρόνος και μυαλό καθαρό, ώστε ο αποχαιρετισμός να αποδοθεί όπως ταιριάζει.
Σάββατο, 23 Αυγούστου 2025
“ο Χιούι”
