Περιπλάνηση εθνών, μετακίνηση προπονητών και ένα έργο τέχνης…
Λέγεται και έτσι είναι πως η εξέλιξη του ονόματος “Ανδαλουσία” έχει τις ρίζες της στην, εκεί, παρουσία των Βανδάλων. Μιλάμε για το βορειοευρωπαϊκό φύλο το οποίο, κατά την περίοδο της “περιπλάνησης των εθνών”, γύρω στον 5ο αιώνα μ.Χ. εγκαθιδρύθηκε στην Ιβηρική χερσόνησο. Βάνδαλοι, βανδαλουσία, Ανδαλουσία, λοιπόν.
Στην καθομιλουμένη, η ερμηνεία της λέξης βάνδαλος έχει επικρατήσει να εκφράζει αυτόν που σπάζει, που ρημάζει, μνημεία, έργα τέχνης και όχι μόνο.
Κατά την “μετακίνηση των προπονητών”, στην δικιά μας γωνιά γης, στην κιτρινόμαυρη, ο Ίβηρας, ανδαλουσιανικής καταγωγής, Μανόλο Χιμένεθ βρήκε τον συμπατριώτη του Λορέν Μορόν. Για λίγες μέρες δεν βρήκε τον, επίσης ίδιας καταγωγής, Χουλιάν Κουέστα.
Στην επιλογή του του να ανακατέψει τα χαρτιά, σε επίπεδο επιλογής και εμπιστοσύνης προσώπων στην αρχική ενδεκάδα, στο πρώτο του παιχνίδι στον πάγκο της ομάδας, βάσισε την αριστερή πτέρυγα στον Μεντίλ και τον Ντουντού Ροντρίγκεζ. Δεν ξέρω αν είχε κατά νου να… βανδαλίσει, αγωνιστικά μιλώντας, την άμυνα του Ατρομήτου, αλλά με την ιδέα του αυτή, σε ό,τι αφορά στα πρόσωπα, προέκυψε ένα σπάνιας ομορφιάς έργο τέχνης, στην περίπτωση του πρώτου γκολ του Άρη, το Σάββατο το βράδυ, στο Περιστέρι.
Τόσο η ντρίπλα του Βέλγου, όσο και η εκτέλεση του Βραζιλιάνου, μετά από ένα… κακοκοντρόλ, που τον ευνόησε, συνέθεσαν μια ποιητική στιγμή για τον ουδέτερο θεατή και ένα τίναγμα για κάθε Αρειανάκι όπου γης, που είχε δει την ομάδα να μένει πίσω στο σκορ, από ένα γκολ με καραμπόλες, από γωνία που μπαίνει μία φορά στις εκατό.
Κυριαρχία, επικράτηση και μια τύχη που εξαντλείται
Ελλείψει του, επί 7 χρόνια κατοίκου Κλεάνθης Βικελίδης και μίας εκ των “σταθερών” του κορμού της ομάδας μας επί χρόνια, Χουλιάν Κουέστα, ο Άρης βρέθηκε σε μια δίνη σε ό,τι αφορά στο πρόσωπο που θα χρίζονταν βασικός τερματοφύλακας. Με Αθανασιάδη και Μάικιτς, η θέση έμοιαζε να καλύπτεται, αλλά ο βασιλιάς των σπορ επέλεξε να βάλει δύσκολα και στους δύο και ζήσαμε να δούμε τον, τρίτο κατά σειρά άφιξης, Σωκράτη Διούδη να ντεμπουτάρει, γύρω στις 20:00 του Σαββάτου.
Σε ανύποπτη στιγμή, ο αδερφός μου μου είπε πως νιώθει μια σιγουριά με την παρουσία του κάτω απ’ την εστία, στην διάρκεια του ματς. Το συμπέρασμα και η αίσθηση αυτή προέκυπτε όχι αβίαστα ή επειδή μας αρέσει η φάτσα του Έλληνα κίπερ ή λόγω της Αρειανής καρδιάς του. Η εμπειρία, οι τοποθετήσεις, η ηρεμία και η σιγουριά, η αρχηγική παρουσία στην πρώτη του κιόλας συμμετοχή, με τρεις μέρες στην χώρα μάλιστα, ήταν εμφανείς.
Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα που έμαθε να ζει στην σιγουριά του “ψηλού”, που έσβηνε φάσεις πριν καν δημιουργηθούν, που “αγκάλιαζε τα παιδιά του”, στο κέντρο του γηπέδου στον καθιερωμένο κύκλο των παιχτών, πριν την έναρξη των αγώνων, να βρει την νέα της ισορροπία.
Η επιλογή του Σωκράτη Διούδη και του Κώστα Γαλανόπουλου στο βασικό σχήμα ήταν από τα κλειδιά της επικράτησης. Οι Μορουτσάν και Ντουντού υπήρξαν άλλα δύο πρόσωπα που ξεκλείδωσαν, επίσης, καταστάσεις. Εύκολα “διάβαζες” την επιλογή της τριάδας Μόντσου, Ράτσιτς, Γαλανόπουλος πριν την σέντρα, όμως δεν μπορούσες να βρεις τους ρόλους. Αυτός του Έλληνα χαφ, να πιέζει ψηλά, στο αντίπαλο 6άρι και στα στόπερ, χαλώντας την ανάπτυξη της ομάδας του Βόκολου και κόβοντάς την στα δύο, υπήρξε καταλυτικός.
Ναι, ο αντίπαλος προηγήθηκε. Εκείνη την στιγμή σιχτίρισα την τύχη μας. Την μοίρα του Άρη. Στο πρώτο κόρνερ των αντιπάλων, με κόντρες και καραμπόλες και με εκτέλεση… Φαν Μπάστεν!
Λένε πως, την τύχη σου εσύ την κυνηγάς και είσαι υπεύθυνος για την διαμόρφωσή της. Η αγωνιστική συμπεριφορά των παιχτών μας μετά από αυτή την στιγμή ήταν ένας από τους λόγους που χαμογελάς. Μυαλό καθαρό. Όχι πανικός. Συνέχεια στο να υπηρετούν το πλάνο.
Το “ποίημα” Μεντίλ – Ντουντού ήταν η πρώτη απάντηση. Το “παραλίγο” του Ρουμάνου η προειδοποίηση. Η κεφαλιά – ασίστ του Σέρβου στο 6ο δικό μας στημένο από την γωνία του κόρνερ, παίχτης που συμμετέχει και στην αρχή του πρώτου γκολ και η προώθηση στο πλεκτό του Ανδαλουσιανού Μορόν, ήταν το “καλώς όρισες” στον “Μανώλη”!
Η τύχη των Περιστεριωτών εξαντλήθηκε στην φάση του 18. Ο Άρης επικράτησε, αλλά προηγουμένως, κυριάρχησε. Κατοχή σε υψηλό ποσοστό, ηρεμία στην ανάπτυξη, κοντινές συνεργασίες “με μία”, μπόλικο κάθετο παιχνίδι, καθαρή στόχευση του τι ζητάμε και πώς αυτό θα επιτευχθεί.
Βήμα μπροστά
Τα στατιστικά έβγαλαν MVP τον Μόντσου. Ο Ισπανός, με την τρέλα στο πρόσωπο, την στάνταρ μία κάρτα ανά ματς, αλλά και την κομβική συμπεριφορά του στα παιχνίδια μας, είχε τα γενέθλιά του, χτες. Γεννημένος μακριά απ’ την επαρχία καταγωγής του προπονητή και του συμπαίκτη του, στο Πάλμα, σε ένα νησιωτικό σύμπλεγμα, θα ξέρει σίγουρα πως μία προστάτιδα της περιοχής του είναι η “Παναγία της καλής υγείας”. Ο Μόντσου δίνει τέτοια, μεταδίδει αγωνιστική υγεία, στην ομάδα και του εύχομαι το ίδιο. Βέβαια, μαζί με τον Μεντίλ συναγωνίζονται στο ποιος απ’ τους δυο θα δει πρώτος κίτρινη. Είναι ένα από τα αδύνατα σημεία του.
Σαν συμπεριφορά, το σύνολο είχε ελάχιστα έως καθόλου τέτοια, αδύναμα δηλαδή, διαστήματα. Ναι, έδωσε μέτρα, προς το τέλος αλλά μου φάνηκε στρατηγική επιλογή, ψάχνοντας το 3ο γκολ από αντεπιθέσεις. Για δύο… χαλασμένα κοντρόλ του μαχητή Γιάννη Γιαννιώτα δεν το πέτυχε. “Έσβησε” εύκολα το ματς.
Ο Άρης κέρδισε και αυτό ήταν το ζητούμενο. Αν δεν έρχονταν οι τρεις βαθμοί θα είχαμε γκρίνιες πολλές και συνέχεια της αμφισβήτησης, ανεξάρτητα από την πειστικότατη εμφάνιση και κυρίως νοοτροπία. Τώρα έγινε ένα βήμα προς τα μπρος.
Η αξία του ξυλοκόπου!
Η… προφητεία μου επαληθεύτηκε κατά το ήμισυ. Μπήκε και μάλιστα ως πρώτη αλλαγή, ο “ξεχασμένος” Πιόνε Σίστο. Δεν σκόραρε και έτσι δεν έχασα τα μαλλιά μιυ. Σαν άλλος “Γαλανό”, όμως, είχε ρόλο και αποστολή εργάτη. Πίεζε ψηλά και χαλούσε. Άχαρος αλλά σημαντικός. Ο μεγάλος γιος του αδερφού, που “βλέπει” γήπεδο, έδωσε ατάκα στο πρώτο ημίχρονο:
“Τον λυπάμαι τον Γαλανόπουλο, με τα αμέτρητα χιλιόμετρα ψηλά”
Ατάκα, απάντηση έδωσε και ο πατέρας του, ταυτόχρονα σχεδόν:
“Μην λυπάσαι τον ξυλοκόπο που κόβει ξύλα. Η δουλειά του είναι”!
Με δεδομένη την επανεμφάνιση του Δανού απ’ τον περασμένο Φεβρουάριο, τύπου “ανάστασης” που γράφτηκε και προβλέφθηκε επίσης από εδώ, ικανοποίησε και με το παραπάνω. Μπήκε, επίσης, ενεργά στο rotation. Πολύ σωστά. Δεν υπάρχει το περιθώριο της απομόνωσης παιχτών στον Άρη.
Ευτυχώς, η αγωνιστική, ηγετική παρουσία του Ράτσιτς “σβήνει” και τις όποιες, αστείες, πρώιμες, σοσιαλμιντιακές, κριτικές. Βέβαια, ο μεγάλος ανεψιός, είπε μια ακόμα σπουδαία κουβέντα στην διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου. Είναι πολύ σημαντικός στο “build up” και παράλληλα αδύναμος στο “transition”. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις, ώσπου να βρεθεί η ισορροπία, συμπληρώνω.
Η μοναξιά του σχοινοβάτη, τόσο στην θέση του κάτω από τα γκολπόστ, όσο και στον τρόπο αποχώρησης, πρέπει να τελειώσει στον Χουλιάν Κουέστα. Να μην επαναληφθεί το ίδιο σφάλμα. Ο συμπατριώτης των Μανόλο Χιμένεθ και Λορέν Μορόν, σίγουρα χάρηκε μαθαίνοντας την νίκη της ομάδας. Είναι κομμάτι του Άρη, στο κάτω κάτω, παρά την νέα αρχή στις… απέναντι ακτές του Αιγαίου.
Τον θυμήθηκα την περασμένη εβδομάδα, καθώς ανέβαινα στην Πίνδο και βρέθηκα σε μια καλύβα, τύπου μικρού αστεροσκοπείου, παρακολουθώντας την πανσέληνο και την έκλειψη σελήνης. “Κόκκινο φεγγάρι”, που τραγούδησαν και οι αδελφοί Κατσιμίχα στον δίσκο και το ομώνυμο με τον τίτλο του άρθρου τραγούδι, κάπου στα 1992!
Σχοινοβάτης και ο ποδοσφαιρικός Άρης. Επόμενο βήμα του, μεσημέρι Τετάρτης, για το κύπελλο, στο Αγρίνιο. Ως τότε, καλά να είμαστε, έχουμε λίγο καιρό για ανάσες και για ένα τραγουδάκι. Τα παραπάνω, εξάλλου, γράφτηκαν υπό τους ήχους του…
ΥΓ Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο που γιορτάζει και σηκώνουν, ο καθένας και η καθεμία, τον δικό τους, μικρό ή μεγάλο Σταυρό. Σχοινοβάτες και αυτοί, της ζωής. Υπομονή και επιμονή εύχομαι.
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου
“Της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού”
“ο Χιούι”
