Την ώρα που ο “ψηλός” έστελνε την μπάλα στην μία γωνία και τον Ζίφκοβιτς στην απέναντι, στις καθυστερήσεις στο Αγρίνιο, με έπιασα να χαμογελάω και να σκέφτομαι πως έχουμε ανάγκη από έναν άνθρωπο που να ηγείται του πάγκου και να είναι μαζί του οι πλανήτες, η εύνοια της τύχης.
Μια τύχη που, όπως γράφτηκε πολλές φορές από εδώ, θα είναι μαζί σου όσο θα ξέρεις πώς θα την κυνηγάς…
Θρύλοι, παραδόσεις και τα ζωάκια του Θεού και το μικρό ψάρι…
Στο μέρος που δεν λαλεί πετεινός. Εκεί να πάρεις και να θάψεις, λέει, μια νυχτερίδα και μετά από 3 μέρες να πάρεις τα κόκκαλα των φτερών της. Να τα κουβαλάς μαζί σου, σε ένα μαντήλι, για να είσαι τυχερός. Το ίδιο θα είναι και αυτός που θα τα ακουμπάει!
Το “κοκαλάκι της νυχτερίδας”, που βγήκε κάπως έτσι, από δεισιδαιμονίες άλλων εποχών, είναι κάτι που χαρακτηρίζει κάποιους αθλητές.
Πρόχειρα, μου έρχονται στο νου ο Μέμμος Ιωάννου, ο Βαγγέλης Βουρτζούμης, ο Γιάννης Λάπας! Και οι τρεις έχουν συνδυάσει την μοίρα τους με επιτυχίες του Αυτοκράτορα Άρη. Όλοι τους, βρίσκονταν στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή ή έπαιρναν, αν προτιμάτε, τις σωστές αποφάσεις για να βρίσκονται εκεί. Κάπως έτσι, κατάφεραν (μαζί με μας και σε άλλους Συλλόγους) να “κόβουν διχτάκια”, κατά το συνήθειο της εποχής και να μεγαλώνουν την συλλογή τους.
Παράλληλα, υπάρχουν οι παίχτες των οποίων τα σουτ ή τα γκολ, στο ποδόσφαιρο αντίστοιχα, διαμόρφωναν έτσι τα αποτελέσματα ώστε να τους σημαδεύει η “ταμπέλα” του γουρλή. Του “τυχερού”. Αυτού που “ήταν εκεί, πάλι” και ξετρύπωνε το φίδι, έβγαζε λαγούς απ’ το καπέλο και άλλα, σχετικά με τα ζωάκια του Θεού!
“Πεσκαντίτο”, το μικρό ψάρι, ήταν το παρατσούκλι του Κάρλος Ρουίζ, του Γουατεμαλτέκου (!!!) με τον κλασικό πανηγυρισμό “πτερύγιο”, που έβαλε γκολ στον… θάνατο, στο Χαριλάου με την Αούστρια και έκανε, καπάκι, το 0-1 εκεί! Ερχόμενος από την ποδοσφαιρομάνα Λατινική Αμερική, υπήρξε κομβικός για να μπούμε στους ομίλους, τότε, του Γιουρόπα. Συνολικά, σε 16 συμμετοχές με την φανέλα του Άρη είχε τέσσερα γκολ. Στο πρωτάθλημα μόνο ένα! Το τρίτο, στην Ευρώπη, το έβαλε στην Νορβηγία. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, λέει η παροιμία. Αντί να επενδύσουμε στην ικανότητα, ο παίχτης “φαγώθηκε” λίγους μήνες μετά. Μένουν στην μνήμη οι καλοκαιρινές στιγμές, παρόλα αυτά!
Ρετρό ιστορίες
Άλλα παραδείγματα, πρόσφατα και παλιότερα; Χαβιέ Κάμπορα, εκ Ροζάριο Αργεντινής ορμώμενος. Σε 39 συμμετοχές, 18 γκολ. Νούμερα, στατιστικά, ζηλευτά για σέντερ φορ. Δεν ακουμπάμε καν τον Λόρεν Μορόν. Η αιχμή του δόρατος της ομάδας μας έχει 40 γκολ σε κοντά 70 παρά κάτι συμμετοχές. Τα στατιστικά αυτά ζηλεύει μέχρι και οποίος εκτελεί ελεύθερες βολές! Στο Περιστέρι προσπέρασε τον Λιούμπισα Μιλόγεβιτς. Συνεπής σκόρερ, καψούρα των 90’s. Προσωπικά, λίγο μεγαλύτερη τρέλα είχα για τον Ζόραν Λόντσαρ και το “11” στην πλάτη. Σε 98 παιχνίδια, 35 γκολ!
Είναι πού θα σου κάτσει η μπίλια της ζωής να βρίσκεσαι. Πώς θα ευθυγραμμιστούν τα άστρα, πώς θα κάτσουν τα χαρτιά. Η κέντα, που λέμε! Ο Σέρχιο Κόκε συμμάδεψε μια εποχή ολόκληρη, αναγέννησης, ελπίδας και οράματος. Οριακά, ίδια νούμερα με τον Τόλη τον Λιολίδη! Χοντρικά, περίπου 40 γκολ σε 150 συμμετοχές, ο καθένας. Θέλετε άλλο όνομα,.που σε μας έκανε παπάδες και μετά δεν στέριωσε κάπου; Νιρέν Ντεμπά!
Έχω ξαναπεί πως αν ο Ντίνος Κούης ήταν γεννημένος κάποια χρόνια αργότερα, αν είχε συμπέσει σε ομάδες μας όπου η ποιότητα των υπολοίπων θα τον υποστήριζε, θα έφευγε και θα μεσουρανούσε σε πρωταθλήματα της Ευρώπης.
Έγραψα, ήδη, ένα σεντόνι και βρίσκομαι στον πρόλογο με όσα αναφέρω. Ας μπω στο σήμερα, στα τωρινά δεδομένα. Ας καταλήξουμε κάπου, καθώς στόχος του παρόντος άρθρου δεν είναι οι ρετρό ιστορίες.
Συναστρίες, έρημος, καμήλα
Η ειδησεογραφία της Τετάρτης, σε σχέση πάντα με την ομάδα μας, τον Άρη και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο, ανέφερε πως ο Σενεγαλέζος Ντιαντί παίρνει τον δρόμο της καμήλας και της … ερήμου, για κάπου στην Β’ κατηγορία της Σαουδικής Αραβίας. Είμαστε στην εποχή των μάνατζερ, των διασυνδέσεων. Οι ποδοσφαιριστές, δυστυχώς, είναι προϊόντα, σε ένα παζάρι. Ποιος ξέρει τι είδαν οι Άραβες; Τι τους είπε ο μάνατζερ του παίχτη; Σε 0/26 γκολ/συμμετοχές, λένε πως, πάει με ενοίκιο δανεισμού και μια ρήτρα κάποιων εκατομμυρίων ευρώ. Αν είχε βάλει πεντέξι γκολ, μπορεί και να έδιναν κάνα ζεστό εικοσάρικο, ξερωγώ! Συμβαίνουν αυτά, σε έναν ποδοσφαιρικό πλανήτη που, ο Ιωαννίδης για παράδειγμα, πωλήθηκε απ’ τον Παναθηναϊκό για κάνα 25ρι εκατομμύρια. Αν είναι δυνατόν, δηλαδή, αλλά έτσι γίνεται.
Τούτων δοθέντων, με τις καραμπόλες της ζωής, βρέθηκε την περασμένη βδομάδα στην βασική εντεκάδα μας ο Ντουντού Ροντρίγκεζ. Ο Βραζιλιάνος ήρθε τελευταία μέρα του περασμένου Γενάρη, απ’ την Βουλγαρία και υπέγραψε για 5 χρόνια. Εκεί, μετρούσε 5 γκολ σε 19 συμμετοχές, σε μας έβαλε 2 σε 7, πέρσι και υπήρξε ένα από τα πρόσωπα στα οποία επικεντρώθηκαν τα βέλη της κριτικής και των μπινελικίων, με αφορμή την… ανάλατη, 45λεπτη παρουσία του στην ρεβάνς με τους Αζέρους. Ο δρόμος της καμήλας, λένε πως, είναι αυτός της υπομονής, όμως. Ο ίσιος.
Ο καλός Θεός του ποδοσφαίρου, εγώ λέω πως, μας λυπήθηκε και αφού φώτισε τους μάγους της Αραβίας να δούνε πράγματα που εμείς δεν βλέπουμε στον Ντιαντί, ο Ντουντού από συναστρίες βρέθηκε στο σημείο εκείνο ώστε, μετά την μαγική ντρίπλα του Μεντίλ, να γράψει το 1-1 με ένα ποίημα, βγαλμένο απ’ τις παραλίες του Ρίο. Αθροιστικά, φέτος έχει μία συμμετοχή περίπου σε χρόνο, αν και τυπικά έχει γράψει 2, με ένα γκολ. Σύνολο, 9 εμφανίσεις, σκόραρε τρις! Μάλιστα, στο Αγρίνιο ο “Μανώλης” ο Χιμένεθ τον άφησε στον πάγκο, παρά τα όσα ζήτησε και πήρε. Όπως και τον Βέλγο. Όλα αυτά, παρά την διάκριση και των δύο και παρά τις πληγές, που αύξησαν τα πρόσωπα στο ιατρικό ρεπορτάζ.
Πάμε και στην μετάφραση των παραπάνω…
Αγοράζεις, πριν παράξεις
Βλέποντας την εντεκάδα του αγώνα κυπέλλου απέναντι στον Παναιτωλικό, αφού βγήκαν και ανέμισαν, ξανά, οι ρόμπες των προβλέψεων για την εντεκάδα, διαπίστωνες πως παίζαμε χωρίς καθαρό φορ. Με νοκ άουτ, από τραυματισμούς, τους Καντεβέρε και Αλφαρέλα (Τι κάλτσα είμαι ρε φίλε, μόλις εκφράσω συμπάθεια κάπου, όπως και σε Δώνη; Κλείνει η γκαντεμοπαρένθεση…) και έχοντας αλλάξει τα 8/11, ο κόουτς κράτησε μόνο Φαμπιάνο, Ράτσιτς και Μορουτσάν από τους 11 του Περιστερίου. Κορυφή πέταξε τον Μισεούι, από πίσω του τον Νινγκ! Τα πλαϊνά μπακ ήταν αλλαγμένα, ο Ρόουζ αντί του, αναμενόμενου από πολλούς, Σούντμπεργκ, βασικός. Ξανά παρένθεση. Επειδή υπήρξα… ξυπνητζής με τον συγκεκριμένο παίχτη, γουστάρω να εκτίθεμαι και ο Άρης να κερδίζει πράγματα. Αυτά, καλό είναι να, γράφονται δημόσια!
Στα χαφ, ο Μιχάλης Βοριαζίδης ήταν ένας μεγάλος λόγος για να χαμογελάσει ο Αρειανός που είδε τον αγώνα. Ο Κοζανίτης, που έπαιξε στην Τσεχία για κάποια χρόνια μέχρι να τον ανακαλύψει και να τον φέρει πίσω στην Ελλάδα το Αιγάλεω, κλείνει τα 21 σε λίγες μέρες, την 1η μέρα του Οκτώβρη. Πέρα από τα πολλά χιλιόμετρα, τις σωστές τοποθετήσεις, την ποδοσφαιρική ωριμότητα, το αγωνιστικό θράσος, τα δύο σουτ εντός περιοχής, με το δεύτερο μάλιστα να αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη ευκαιρία μας για γκολ, “φώναξε” για δύο πράγματα:
1. Επένδυση σε τμήματα υποδομής, στελέχωση και ενίσχυσή τους, μαζί με το αντίστοιχο σκάουτινγκ σε αυτές τις ηλικίες και
2. Μέχρι αυτό να συμβεί και να αρχίζει να αποδίδει καρπούς, εντοπισμός ταλέντων σε όλη την χώρα.
Κάποιες φορές, πρέπει να αγοράσεις αυτό που δεν έχεις, ακόμα, παράξει. Ήταν μια συμμετοχή με πολλά οφέλη, αλλά και διδάγματα.
Στου Μανώλη την ταβέρνα
Στο Αγρίνιο, πριν από κάποιους μήνες, η ομάδα στήθηκε στον τοίχο. Έγιναν εξόφθαλμα διαιτητικά όργια. Αρκούσαν για να εκτροχιάσουν το μυαλό και την λειτουργία μας. Στην γλώσσα της ποδοσφαιρικής πιάτσας, “φάγαμε μια πιστολιά”. Χτες, στο 7′ μόλις, ο Μαυριτανός είδε κάρτα επειδή ο αντίπαλος επιθετικός περδικλώθηκε, που έλεγε και ο παππούς μου, τρέχοντας. Με έζωσαν τα φίδια. Κάνα 25λεπτο είχαμε τον πλήρη έλεγχο. Η απόδοση ως το ημίχρονο έπεσε. Το πουλί με την σφυρίχτρα πρέπει να εκπαιδεύτηκε στα παρκέ! Σφύριζε κάθε 30-40”, έβλεπε επαφές και φάουλ.
Εκνευριστικός, εριστικός. Θα έλεγα εμπαθής με τον Άρη, αλλά κατέληξα στο πλήρως ακατάλληλος. Άσχετος με τα βασικά του αθλήματος. Παρόλα αυτά, το ζητούμενο είναι η δικιά σου (μας) συμπεριφορά, όπως έχει γραφτεί ξανά από εδώ, σε μια προσπάθεια αλλαγής νοοτροπίας. Ελέγχω όσα μπορώ, κοινώς. Δύο αλλαγές στο ημίχρονο. Στόχευση και πλάνο. Μόντσου, Μορόν. Στην πορεία, Γιαννιώτας, Τεχέρο, Γαλανόπουλος. Η μεγάλη εικόνα ήταν πως δικαιουμασταν να προηγούμαστε, σε μια μέτρια μέρα, με μικρά, καλά, διαστήματα. Οι γραμμές διατηρούσαν συνοχή, παρά τις πολλές αλλαγές, η συμπεριφορά, εν γένει, άφηνε υποσχέσεις. Όμως, ζούμε εδώ που ζούμε. Στο πιθανό 0-0 η σοσιαλμιντιακή (κατάρα και) γκρίνια ήταν έτοιμη. Ίσως και η απαξίωση, με το καλημέρα.
“Έλα μωρέ, ο μυρωδιάς, ο ταβερνιάρης” και τα γνωστά. Ευτυχώς, κατά το τραγουδάκι, ” στου Μανώλη την ταβέρνα έπεσε μια τουφεκιά” και όχι… πιστολιά, όπως πέρσι. Το απέναντι πουλί, με την σημαία, είδε οφσάιντ. Ξανά VAR. Τα δεδομένα συγκεριμένα. Στην παράλληλη πάσα, στην αρχική, ο Μορόν καλύπτεται. Μετά, η μπάλα παίζει από αντίπαλο. Τρίτον, ο αμυντικός πατάει το πόδι. Τέλος. Ο συμπαθής Ζίφκοβιτς δεν δέχτηκε ούτε 7, ούτε τέσσερα αυτή την φορά, αλλά ένα. Τόσο όσο. Η δουλειά να γίνεται, αυτός απ’ την μία η μπάλα απ’ την άλλη, 0-1 και λήξις.
Αντί επιλόγου
Ο Μανόλο Χιμένεθ, που πολλοί μπορεί να πούνε ότι ίσως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και το εύχομαι καθότι οπαδός, άρα προληπτικός, δείχνει τι σημαίνει εμπιστοσύνη και διαχείριση, με το καλημέρα. Το ρίσκο του βγήκε, όχι τόσο επειδή κερδίσαμε, αλλά επειδή η ομάδα συμπεριφέρθηκε ξανά ως τέτοια. Σοβαρή, πειθαρχημένη, με συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης αλλά και συνεννοημένη στο να φυλάει τα νώτα της.
Ναι, θα μπορούσα να πω για τον, σχεδόν, αόρατο Νινγκ που εγώ θα έβγαζα, τον Σίστο με το χαμηλό αγωνιστικό βεληνεκές που “έσβησε” με την πάροδο του χρόνου (αν και το πέναλτι κερδίζεται με δικιά του ενέργεια, επί της ουσίας) ή τον Αθανασιάδη και την έξοδο του, γειτονικού στο Αγρίνιο, Μεσολογγίου. Όταν ο προπονητής και οι συνεργάτες του εμπιστεύονται, στηρίζουν και προστατεύουν παίχτες και ομάδα, οφείλω να συστρατευτώ.
Οφείλω να ακολουθήσω το παράδειγμα απ’ τα παιδιά που φώναζαν για τα κιτρινόμαυρα, μια Τετάρτη μεσημέρι, σε μια γωνιά της κερκίδας! Κάπου εδώ, να στείλω ιδιαίτερα χαιρετίσματα σε ένα… Παραμύθι, με περίσσια τρέλα! Γιάνναρε, είσαι ψυχάρα!!
Επίσης, κάπου εδώ και πριν κλείσω το κείμενο που εξελίχθηκε σε νουβέλα, να πω άλλα δύο πράγματα:
1. Μετά και από ένα ημίχρονο παράτασης, λογικά, τελείωσε το ματς στην Λιβαδειά. Εκεί που ο τερματοφύλακας ίσως να νόμιζε πως ήταν, ακόμα, αντίπαλός τους! Παρόλα αυτά, ο τρόπος που προστατεύουν την ομάδα τους, αποτελεί μάθημα.
2. Ο Μάικλ Τζόρνταν, δηλώνοντας (στο περίπου) εκείνο το ιστορικό πως “όλοι έβλεπαν το πετυχημένο σουτ, αλλά όχι τα 9000 που πήρα την προσπάθεια και αστόχησα”, διδάσκει πως η τύχη και οι νυχτερίδες και τα κοκαλάκια είναι προϊόν δουλειάς, συνέπειας, συνέχειας, στήριξης και εμπιστοσύνης. Σε (και από) αυτούς που γνωρίζουν.
Πέμπτη, 18 Σεπτεμβρίου 2025
“ο Χιούι”
