Ήταν Σάββατο, η μέρα που σημάδευε το ημερολόγιο της 3ης Ιουλίου του 1971, όταν ο Τζιμ Μόρισον βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα ενός διαμερίσματος, κάπου στο Παρίσι.
Στην ίδια πόλη, σε αυτήν “του φωτός”, τάφηκε και αρκετά χρόνια μετά, 19 για την ακρίβεια, ο πατέρας του παρήγγειλε και τοποθετήθηκε στο μνήμα του μια στήλη με ελληνική επιγραφή…
Εκείνες, οι παλιές, οι… Πέμπτες!
Πάμε στα δικά μας, τα του Άρη. Το γεγονός των ημερών δεν είναι άλλο από την εξαγορά του πακέτου των μπασκετικών μετοχών από τον Χσιάο, έναν νέο άνθρωπο με δις ευρώ στο… πορτοφόλι του, ενώ στο κιτρινόμαυρο κάδρο προστίθενται, μαζί με τον Αμερικανοταϊλανδό και τους συνεργάτες του, οι Αντετοκούμπρος, με τον τιτάνα Νίκο Γκάλη να είναι, πάντα, στο Αρειανό προσκήνιο.
Από… Πέμπτη σε Πέμπτη, όπως εκείνες οι παλιές, οι ειδήσεις δόθηκαν με χειρουργική ακρίβεια, βάσει του υπογεγραμμένου συμφωνητικού και κάπως έτσι, προέκυψε η 3η Ιουλίου, η μέρα που, φαίνεται να, αλλάζει τον ρου της ιστορίας και να ξυπνά όνειρα, προσδοκίες, φέρνοντας ενθουσιασμό στους νεότερους και χαμόγελο, με κάνα δάκρυ μαζί, στους πιο μεγάλους.
Φύλακας άγγελος
Οι αρχαίοι δεν μιλούσαν περί δαιμονίων με την σημερινή, την θρησκευτική έννοια του δαίμονα. Του σατανά, του κακού και ούτω καθ’ εξής.
“Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” πάει να πει πράττω κατά την συνείδησή μου, έχοντας όλες εκείνες τις αξίες που πηγάζουν από την εσωτερική εκείνη φωνή, να με διέπουν.
“Δαίμων εαυτού” ήταν ο “φύλακας άγγελος” μιας άλλης κουλτούρας και εποχής.
Στον μπασκετικό Άρη υπήρξαν, ανά περιόδους, πολλοί άνθρωποι που έπαιξαν αυτό τον ρόλο. Απ’ τον… βελονιασμένο, κατά μνημειώδη ομολογία του, “πατριάρχη” Ανέστη Πεταλίδη, ως το “παιδί” του, τον “ξανθό” Γιάννη Ιωαννίδη και από τον δαιμόνιο Τσιλιγκαρίδη, ως τους… νεοεμφανισθέντες Βύρωνα Αντωνιάδη και Αγαπητό Διακογιάννη. Μία αλληλουχία γεγονότων έφερε δύο νέους, επιτυχημένους επιχειρηματίες του καιρού μας, να ενεργήσουν χωρίς… “βιντεάκια περί Έλον Μάσκ”, αλλά με γνώμονα τις γνωριμίες και εντοπίζοντας το κατάλληλο timing, να βάλουν στο τραπέζι την ιδέα, στον σωστό χρόνο. Με τον σωστό τρόπο. Στο σωστό πρόσωπο.
Ικανότητα, διορατικότητα, αποφασιστικότητα, γνώση. Τα χαρακτηριστικά που είχαν όλοι οι μπασκετικοί τους πρόγονοι και κατάφεραν να χτίσουν την Αυτοκρατορία, απαγάγοντας Γκάλη και Γιαννάκη, μετέπειτα, αλλά προπάντων μελετώντας κάθε ενέργεια. Πολλές φορές, σιωπηλά. Απευθυνόμενοι θεσμικά, χωρίς (τα παραδίπλα) τρυπήματα. “Μόνο Αρης. Πάνω απ’ όλα ο Άρης”. Η εντολή. Η βαριά κληρονομιά. Μοιραίες οι συγκρίσεις. Οι νοοτροπίες. Οι… σχολές! Φωνάζεις μόνο όταν είσαι έτοιμος.
Αρειανή ευγνωμοσύνη
Από αυτή την γωνιά, ειδικά την χρονιά που προηγήθηκε, ασκήθηκε πολλή κριτική στους έχοντες τα ηνία και ασκούντες διοίκηση, στο Παλέ. Γνωρίζω πως, κάποιες φορές, ενόχλησε. Εύκολα μπορεί ένας νεοyoutuber, μια από τις φίρμες της εποχής, να με χαρακτηρίσει… “Μικιμάο”, απαξιώνοντας επί τις ουσίας τα γραφόμενα ή θέλοντας να κάνει τον καλό, τώρα που η ρόδα γύρισε. Καλά έκανε και το είπε. Η μεγαλύτερη αγωνία μου ήταν και είναι η πρόοδος του Συλλόγου και λόγω αυτού, σε συνδυασμό με την εικόνα ναυαγίου για μεγάλο διάστημα, έκρινα πως έπρεπε να καταγραφούν οι συγκεκριμένες λέξεις.
Από την άλλη, η ιστορία έρχεται να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και ηθικό και δίκαιο, πιστεύω πως, είναι να κάνω κι εγώ το ίδιο. Δεν γνωρίζω αν έτσι αποκαθίσταται κάποια τάξη στα πράγματα. Γνωρίζω πως η πίεση που ασκήθηκε και ένιωσαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, μιλώντας για την “τριανδρία” Χάρη Παπαγεωργίου, Λευτέρη Αρβανίτη και Αχιλλέα Ρουσιαμάνη, υπήρξε έντονη. Σίγουρα, πολλές φορές, άδικη. Έτσι συμβαίνει όταν κουμαντάρεις υπερωκεάνια, όμως.
Παρόλα αυτά, οι συγκεκριμένοι 3 παράγοντες, με τον τρίτο κατά σειρά γραφόμενο ως βασικό αιμοδότη του τμήματος, όπως και ο αείμνηστος κύριος Θανάσης Πλιάκης, αξίζουν τα “μπράβο” και την Αρειανή ευγνωμοσύνη. Κάθε φορά που σκάγαμε, που κάποιοι άλλαζαν κανάλι μη αντέχοντας την εικόνα, ενδεχομένως, που μέρες και νύχτες χωρίς όραμα κατασκήνωναν έξω απ’ το Αλεξάνδρειο, οι συγκεκριμένοι έπαιζαν κορώνα γράμματα υστεροφημία και περιουσία.
Δεν θα ήταν οι πρώτοι που θα συνέβαινε αυτό, όμως οι καταστάσεις υπήρξαν οριακές ως προς την αγωνιστική και όχι μόνο επιβίωση του Αυτοκράτορα. Ήρθε η ώρα της επιβράβευσης, λοιπόν και μόνο ένας κομπλεξικός δεν αναγνωρίζει κάτι τέτοιο. Χειροκροτώ, με την σειρά μου και αποδίδω σεβασμό, τόσο ως team, όσο και ατομικά στον καθένα. Γιατί, η ιστορία των Συλλόγων, πάντα, έχει γραμμένα πρόσωπα και ονόματα, ειδικά αυτά που πράττουν κατά Αρειανή συνείδηση!
Ο Άρης του… μέλλοντος!
Σε όλη την διάρκεια της χρονιάς, αναλωνόμουν σε ευχολόγια, χωρίς να είμαι σε θέση να γνωρίζω κάτι από αυτά που συμβαίνουν εδώ και 2-3 βδομάδες. “Μακάρι”, έγραφα συχνά, να προκύψει διάδοχη κατάσταση, ιδανικά ιδιοκτησία, που να δίνει όραμα. Κάποιες φορές, απ’ ό,το φάνηκε, πιάνουν και οι ευχές! Κλείνω, με κάτι που οραματιζόμασταν από τα χρόνια του ραδιοφώνου και τις, θρυλικές, “ινδιάνικες εκπομπές” με τα… κίτρινα βέλη και τα σοφά πνεύματά τους!
Σε μια από αυτές, είχαμε εκφράσει την άποψη του πόσο σημαντικό θα ήταν ο Σύλλογος και το κιτρινόμαυρο να αρχίσει να “ντύνει” την πόλη. Ειδικά το κέντρο της. Η άποψη αυτή επικοινωνήθηκε και από εδώ, με λόγο γραπτό, που μένει εξάλλου. Όσοι πρόλαβαν τα χρόνια της… Τσιμισκή 32Β, του κιτρινόμαυρου κέντρου, κατανοούν ευκολότερα την σημαντικότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος. Σκέψου μια κιτρινόμαυρη μπουτίκ στην καρδιά της πόλης, για παράδειγμα!
Από τα λίγα που άκουσα και κατάλαβα, ειδικά στην εποχή της διαφήμισης και της επιχειρηματικότητας των νέων ανθρώπων, ίσως βγει αληθινό κι εκείνο το όνειρο, το… απατηλό, που έγραψε και η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου! Νομίζω πως έρχεται μια γενιά από Αρειανάκια που θα ζήσει σπουδαίες εποχές. Όχι του παρελθόντος. Αυτό ανήκει εκεί που ήταν. Ο Άρης οφείλει να είναι, του…. μέλλοντος!
Αντί επιλόγου
Επανέρχομαι στην αρχή και στην 3η Ιουλίου.
“Τζέημς Ντάγκλας Μόρισον
1943-1971
Κατά τον δαίμονα εαυτού”
Αυτή είναι η επιγραφή στην μνήμη του θρύλου της ροκ. Ο μπασκετικός Άρης, σαν ροκ συγκρότημα, με λάμψη φωτός, επανέρχεται. Για να εκδικηθούν τα όνειρα.
ΥΓ Αν ήμουν σύμβουλος της νέας διοίκησης, θα πρότεινα να δοθεί μια επιβράβευση σε όσους είχαν τα στομάχια και στήριξαν, ειδικά από κοντά, ακόμα πιο ειδικά με διαρκείας, μια μπασκετική ομάδα σε χρόνια δίχως καβάντζα και ελπίδα καμιά. Και το αναφέρω χωρίς να ανήκω σε αυτούς
ΥΓ 2 Από τον Νίκο Ζήση είχε πάρει να εισιτήρια ο Γιαννάκης ο Βρούσγος, όταν γνωριστήκαμε σε ένα ταξίδι που κατέληξε στο Τρεβίζο τον Νοέμβριο του 2007. Εκεί προέκυψε μια φιλία και αμοιβαία εκτίμηση που διήρκεσε χρόνια και είναι ευγνώμων απ’ την ζωή και τον Άρη για αυτό. Θα ήθελα να είναι στην γνωστή θέση του, στο Παλέ, κάτι τέτοιες μέρες και να χαμογελά. Όλο το παραπάνω αφιερώνεται στην μνήμη του…
🙏
Δευτέρα, 7 ουλίου 2025
“ο Χιούι”
