Το σημερινό, μαζί με τα επόμενα τρία Σάββατα αναμένεται να… φιλοξενούν τον Άρη, καθώς ανακοινώθηκε το πρόγραμμα των αγώνων της SL ως το τέλος του έτους. Σύμφωνα με αυτό, τρία εκτός έδρας ματς, για την ομάδα μας, καθώς και ένα εντός, μετά τα δύο πρώτα, είναι αυτά που ακολουθούν.
Ίδια μέρα, όλα τους. Αστερίσκος μπαίνει μόνο στην έδρα, στον αγώνα με την “άστεγη” Κηφισιά, την άλλη βδομάδα. Άλλο ένα κατόρθωμα της διοργανώτριας (τρομάρα της) αρχής.
Μέσα σε όλα αυτά, επί του πιεστηρίου, είχε και Αλφαρέλα “είσαι τρέλα, με την κίτρινη φανέλα”, είχε και τον τουρκικό οδοστρωτήρα στο Ευρωμπάσκετ, απέναντι στην Εθνική.
Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή…
Αφού βάλω σε μια τάξη τα ασυμμάζευτα!
Μεσολάβησαν δύο, βασανιστικές, βδομάδες ανάμεσα στον εντός έδρας αγώνα με τον Παναιτωλικό έως σήμερα. Ουζουνίδης έφυγε, Χιμένεθ ήρθε. Καλείται να βάλει σε μια τάξη τα ασυμάζευτα. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, από τώρα και στο εξής, να πάψω την γκρίνια. Είμαι φύσει αισιόδοξος, όμως παρασύρθηκα από τα κιτρινόμαυρα λάθη, τις απογοητευτικές εμφανίσεις, τα δύο στραπάτσα με Αζέρους και Αγρινιώτες. Στάθηκα παραπάνω απ’ όσο έπρεπε σε πρόσωπα και λησμόνησα την ρήση, την εντολή. “Πάνω απ’ όλα ο Άρης”!
Αυτό, επιτάσσει συσπείρωση, στήριξη, επιμονή, προσπάθεια. Ηρεμία, καθαρό μυαλό, διακριτοί ρόλοι. Πείσμα, εγωισμός, μάτια να γυαλίζουν. Πειθαρχία, αποφασιστικότητα και δουλειά. Πολλά φαίνονται. Δεν είναι. Σε αυτά καλείται να ανταπεξέλθει ο νέος κόουτς, μαζί με τους συνεργάτες του. Να επμεύσει, ξανά. Να δείξει τον δρόμο.
Γεννημένος στο Αραχάλ, στην Ανδαλουσία, ίσως να έχει κατά νου την ρήση ενός Τυνήσιου φιλόσοφου, με καταγωγή και ρίζες στους Άραβες της γενέτειράς του:
“Η αλήθεια μοιάζει με το νερό που παίρνει το σχήμα του δοχείου που το περιέχει”, είπε ο Ιμπν Χαλντούν κάπου ανάμεσα στο 1332 με το 1406 που έζησε!
Το να αναζητήσεις την αγωνιστική ισορροπία σε ένα ρόστερ με 30+ παίχτες, συμμετέχοντας σε δύο διοργανώσεις είναι η πρώτη απόπειρα της ροής του νερού της παραπάνω κουβέντας. Όλα αυτά, με δύο διοργανώσεις μεν, πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά το τελευταίο με νέο… φορμάτ, που λένε και οι σοφοί του χώρου. Η κλήρωση είχε κέφια και έφερε, κατά σειρά: Παναιτωλικό εκτός, Μαρκό εντός και αργότερα Αιγάλεω εκτός και Π.Α.Ο.Κ. εντός. Οι πρώτοι δύο αγώνες θα γίνουν σφήνα, την βδομάδα που έρχεται και την επόμενη.
Ράβε, ξήλωνε. Δουλειά να μην σου λείπει
Η αποστολή της ομάδας έχει 24 παίχτες, με τους Μάικιτς, Γιένσεν να είναι εκτός λόγω τραυματισμών, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ. Αν, σε αυτούς, προστεθούν ο Πέρεθ με τον Δώνη, που κάποιος πρέπει να καρφώνει κουκλάκια με τα ονόματά τους, καθώς ησυχία δεν βρίσκουν τα παιδιά στα οποία και εύχομαι περαστικά και σύντομα κοντά μας και αν προστεθεί και ο Γάλλος που ανακοινώθηκε χτες βράδυ, αργά, πάμε στους 29. Με κάτι… ψιλά, νέους, στόπερ και τερματοφύλακες που αναβαθμίστηκαν, γίνονται 31-32. Μοιραία, θυμήθηκα τον έρμο τον Σάκη τον Τσιώλη, που είχε φορτωθεί 35 παίχτες, κάποτε.
Δουλειά με τόσα άτομα δεν γίνεται. Βαθμιαία, ως τις διακοπές των γιορτών, βλέπω να γίνεται ένα σουλούπωμα. Αυτό το “ράβε, ξήλωνε, δουλειά να μην σου λείπει”, που έλεγε και ο Ξυλούρης, πρέπει να γίνει πραγματική ομάδα, από σύνολο. Σαφείς οι διαφορές, πιστεύω. Από κοντά, τα “αποτελέσματα”, οι βαθμοί που αναζητούνται ως πρώτο φάρμακο. Φυσικά, δεν συμμερίζομαι τον λαϊκισμό εκπομπών του YouTube στις οποίες ακούγεται το “ο νέος προπονητής έχει την πίεση των άμεσων αποτελεσμάτων”. Κάθε προπονητής, στον Άρη, πιέζεται για το αποτέλεσμα. Μην τρελαθούμε.
Προέχει η δημιουργία πραγματικής, συμπαγούς, ομάδας που θα ξέρει τι θα ζητάει και πώς θα το καταφέρνει στο γήπεδο. Αλλιώς, θα πάμε στα χιλιοειπωμένα και χιλιογραμμένα, όπου κάθε έλευση προσώπου θα είναι η προετοιμασία για τον επόμενο. Εκεί, ακριβώς, είναι και η πρώτη μου διαφωνία στην απόφαση πρόσληψης του έμπειρου, 61χρονου, Ισπανού. Στην διάρκεια του συμβολαίου. Γιατί “ως το καλοκαίρι του 26 και όχι του 27;”. Κλείνω την παρένθεση, κριτικής και όχι γκρίνιας και πάω παρακάτω.
Μπύρες και τρίποντα
Κάποτε και αφού βγάλαμε δυο δεκαετίες στο σχολείο της 3, αποφασίσαμε να αράξουμε στην 1, με τον αδερφό. Στην δεκαετή παρουσία μας εκεί, συχνά έρχονταν οπαδοί ομάδων που σκέφτονται ως τέτοιοι, ακολουθώντας τις φανέλες που αγαπάνε. Βλέποντας, από την 9 πλέον, τον παλίκαρο που έδινε τις μπύρες στα παιδιά απ’ το Αγρίνιο, θυμήθηκα κάτι αντίστοιχο που έκανα με τους ίδιους οπαδούς, μαζί με κουβέντα στο ημίχρονο. Το ίδιο με Γιαννιώτες του Π.Α.Σ., με Λευκορώσους της Γκόμελ, με ανταλλαγή νερών με κάτι αυτοκόλλητα, τράμπα μπλούζες με αυτούς της Μακάμπι Τελ Αβίβ, χέρια με Κύπριους της Α.Ε.Λ. Λεμεσού.
Σε ένα κράτος που δεν διασφαλίζεται το αυτονόητο για όποιον αγαπάει την ομάδα του και θέλει να την βλέπει όπου παίζει, δηλαδή η υποχρεωτική παραχώρηση ενός ποσοστού του γηπέδου σε φιλοξενούμενους οπαδούς, έρχονται οι ίδιοι και δίνουν την λύση. Συνεννόηση, συμφωνία, πιέσεις, καθαρές κουβέντες ανάμεσα σε αντιπάλους. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Αρειανάκια από την Αθήνα, την Νότια Ελλάδα γενικότερα, αλλά και από δω πάνω, θα είναι το βράδυ σε μια γωνία της κερκίδας, στο Περιστέρι, για να στηρίξουν με φωνή και τραγούδι την ομάδα, να ζητήσουν και να φέρουν το διπλό. Η ομάδα που απαιτεί από τον εαυτό της να έχει υψηλές βλέψεις, να μπαίνει σε στόχους που θα την αναβαθμίσουν, που θέλει να διεκδικεί τίτλο ή τίτλους από τους υπόλοιπους, από τους ισχυρούς, πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται ως τέτοια. Πρέπει να μάθει να “περνάει” από έδρες όπως αυτήν στην Δυτική Αττική, με τρίποντα.
Αντί επιλόγου
Μοιάζει περίεργο το ότι έπιασα στο στόμα μου, σε κείμενο σε ανύποπτη στιγμή, τον Πιόνε Σίστο και αυτός επανήλθε σε αποστολή! Κάποτε, ο Μάντζιος επανέφερε τον Ντάνιελ Σούντγκρεν, του έδωσε εμπιστοσύνη και ρόλο, αυτός τον δικαίωσε και η ομάδα ωφελήθηκε. Στον Άρη, με τα τόσα περίεργα, τις ανορθόδοξες αποφάσεις και τα απίθανα, μην αποκλείετε το να έρθει από τον πάγκο και να σκοράρει, να μας πέσουν τα μαλλιά!
Καθρέφτης, πάντα θα, είναι το χορτάρι. Με τα όσα είχε δείξει ο Αλφαρέλα, με τα “νούμερά του”, άσχετα αν έπαιζε σε αντίπαλο πολύ μικρότερης δυναμικής, η μεταγραφή του, η τριετής μάλιστα επένδυση, φαντάζει πολύ καλή κίνηση.
Στα ψιλά πέρασε η προσθήκη και του νεαρού Βοριαζίδη. Άκουσα καλά λόγια, από έγκυρη πηγή μου. Γίνεται επίκαιρη, ξανά, η ανάγκη για επένδυση στην παραγωγή παιχτών από την ομάδα. Η εμπιστοσύνη, η ανάδειξη μέσω των ευκαιριών και των συμμετοχών. Κάτι τέτοιο ανακοινώθηκε και στην συνέντευξη τύπου του Ιουνίου, εξάλλου και είναι απαραίτητο να συμβεί. Ειδικά σε καιρούς που το ποδόσφαιρο το ίδιο το απαιτεί.
Μέσα σε αυτή την μικρή ονοματολογία, η σύνδεση των κομματιών του κιτρινόμαυρου παζλ και η ομάδα, που πάντα αναδεικνύει τον παίχτη, είναι το μεγάλο ζητούμενο. Εκεί πρέπει να στοχεύσει όλος ο Άρης.
ΥΓ Είναι μεγάλη τιμή να έχει αναδειχτεί από τον Άρη παίχτης και προσωπικότητα της αξίας και της ποιότητας του Κώστα Παπανικολάου. Τα όσα δήλωσε, πρόσφατα, είναι άλλη μία από τις δυνατές αλήθειες που επέλεξε να αναδείξει αυτό το παιδί. Δυστυχώς τον είδαμε ελάχιστα στα κιτρινόμαυρα του Αυτοκράτορα. Νιώθω περήφανος, παρόλα αυτά, για το ότι υπήρξε μέλος της οικογένειάς μας.
ΥΓ 2 Ισοπεδωτική και εμφανώς ανώτερη ή Τουρκία, δικαιότατα πήγε στον τελικό . Παρόλα αυτά, στην δύσκολη αυτήν στιγμή, μεν, που κατορθώθηκε η επιστροφή στην τετράδα και η διεκδίκηση μεταλλίου δε, αξίζει παραπάνω το χειροκρότημα, κόντρα στους “νικολάγνους” και στους ισοπεδωτές, στην ήττα.
ΥΓ 3 Χρειάζεται ξεχωριστή αναφορά σε παιδιά σαν τον Διούδη. Μαζί με τον Γιάννη Γιαννιώτα, έκανε τα αδύνατα δυνατά και επέστρεψε και αυτός στο σπίτι του. Τους αξίζει να δούνε χαρές με τον Άρη, της καρδιάς τους. Καλώς όρισες, εδώ που ανήκεις, στην οικογένειά σου, Σωκράταρε!
Σάββατο, 13 Σεπτεμβρίου 2025
“ο Χιούι”
