Στα αποδυτήρια της «Leicester Arena”, λίγη ώρα μετά τη συγκλονιστική μονομαχία με την Μ. Βρετανία, που βρήκε την Εθνική να πανηγυρίζει μια δύσκολη-όπως υπαγόρευαν οι συνθήκες, αλλά και εξελίχθηκε το παιχνίδι- νίκη στην παράταση, συναντήσαμε τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο. Ο οδηγός του πούλμαν που θα μετέφερε την αποστολή της Εθνικής στο Hilton,είχε καθυστερήσει κι έτσι οι παλιοί βρήκαν την ευκαιρία να στήσουν ένα πηγαδάκι. Μαζί με τον Παναγιώτη που ανέπνεε και μιλούσε με δυσκολία γιατί στη μύτη του είχε ακόμη εκείνα τα ειδικά ταμπόν που του έβαλαν για να σταματήσει η αιμορραγία που του προκάλεσε η αγκωνιά του Φίλιπ, ήταν ο αρχηγός Γιάννης Μπουρούσης, ο «ήρωας της τελευταίας στιγμής», Γιάννης Αθηναίου και από κοντά ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, που μπορεί να είναι πιο νέος και να μην ανήκει στην ίδια κατηγορία, είχε όμως την άνεση που του παρείχε η καλοκαιρινή εμπειρία, που του στοίχισε ένα πρησμένο μάτι.
Είναι αλήθεια ότι θα μπορούσε κανείς να αναζητήσει 13 ξεχωριστές και ενδιαφέρουσες ιστορίες, πίσω από τα παιδιά που ήταν στην αποστολή, αλλά η περίπτωση του Βασιλόπουλου ήταν ολότελα ξεχωριστή. Δεν ήταν τυχαίο ότι, από την πρώτη μέρα, ο κόουτς Θανάσης, Σκουρτόπουλος τον έχρισε αρχηγό, μαζί με τον Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος αφού πρώτα αφιέρωσε την νίκη στον Παναγιώτη και σε ό,τι πρέσβευε η επάνοδός του στην «γαλανόλευκη» μετά από το 2008, πήρε τον δρόμο της επιστροφής για την Κίνα, σίγουρος ότι το περιβραχιόνιο είναι σε καλά χέρια.
-Πονάς; Ρωτήσαμε τον Παναγιώτη…
«Πλάκα μου κάνεις; Μετά από τόσα σοκ και τόσα χειρουργεία που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια, το να τρέχει η μύτη σου αίμα μου φαίνεται αστείο» απάντησε χαμογελώντας. «Περισσότερο αγχώθηκε η γυναίκα μου, που με πήρε τηλέφωνο από τη Χίο για να δει αν είμαι καλά»
Είχες πει κάποτε ότι η δύναμη που σε έκανε να παλεύεις για να γυρίσεις γερός ήταν η επιθυμία να σε δουν οι δυο γιοί σου να παίζεις και όχι να ακούσουν για τα κατορθώματά σου με την «χρυσή εποχή» της Εθνικής από διηγήσεις. Το είδαν το ματς;
Αλήθεια πως την έζησες αυτή την εμπειρία, που φαντάζομαι ήταν ακόμη πιο έντονη για σένα;
«Κατ’ αρχάς, με το που κλήθηκα, αμέσως είπα μέσα μου, ότι άξιζαν τον κόπο όλα όσα πέρασα και μόνο γιατί θα είχα και πάλι, έστω και για μία φορά, την τιμή να φορέσω την φανέλα με το εθνόσημο. Όταν νιώθεις ότι τελικά όλη αυτή η περιπέτεια είχε αντίκρισμα και δεν πήγε χαμένη, λες: χαλάλι. Ο δρόμος αυτός, ήταν πολύ μοναχικός γιατί όσους ανθρώπους έχεις δίπλα σου να σε υποστηρίζουν και ειδικά την οικογένειά σου τα πολύ δύσκολα τα περνάς μόνος σου. Είχα βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου. Ήμουν συνειδητοποιημένος και έτοιμος να παίξω ακόμη κι ένα δευτερόλεπτο. Δεν λέω ψέματα: ακόμη κι αν ο κόουτς δεν με ξανακαλέσει εγώ θα νιώθω ευτυχισμένος γι αυτό που έζησα».
Ναι, αλλά έτσι όπως έπαιξες, ειδικά στην άμυνα, όχι μόνο θα σε ξανακαλέσει, αλλά σε βλέπω να γίνεσαι αναντικατάστατος, ακόμη κι αν έρθει η στιγμή να επιστρέψουν όσοι λείπουν…
«Μα πάντα έτσι παίζω. Και αν μη τι άλλο χαίρομαι που εκτιμάται αυτό που κάνω όπως το κάνω όπου κι αν παίζω. Το ίδιο κάνω και στον Άρη που παίζω πλέον. Είναι θετικό ότι πλέον ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν πολλές χρήσιμες δουλειές που είναι απαραίτητες να γίνουν στο παρκέ, εκτός από το σκοράρισμα. Από την άλλη, η Εθνική είναι σαν το στρατό. Νιώθεις στρατιώτης που πας στον πόλεμο. Έτοιμος να θυσιάσεις τον εαυτό σου. Το πώς και το ποιος δεν έχει σημασία. Την δεδομένη στιγμή αυτό που ξέρω είναι ότι για να πετύχουμε το στόχο μας είναι ότι χρειαζόμαστε τις νίκες. Αφού τα καταφέραμε, δεν με νοιάζει τίποτ’ άλλο. Μη ξεχνάμε ότι αυτό του γκρουπ των παικτών που πήγε στο Λέστερ ήταν λίγες μέρες μαζί και έπρεπε να κάνει πολλά. Να ετοιμαστεί και αγωνιστικά και ψυχολογικά. Μας βοήθησε πολύ και ο κόουτς Σκουρτόπουλος με τις συζητήσεις που κάναμε. Μας προσέγγισε όλους και προσπάθησε να μας δώσει ρόλους σε μια διαδικασία express. Ξέρω, κάναμε λάθη, όμως ήταν και αυτά μέσα στη συνολικότερη φυσιογνωμία μιας τέτοιας μάχης και την διαδικασία της εκπαίδευσης. Ευτυχώς, όλοι μείναμε ήρεμοι και δεν μας στοίχησαν στο τέλος. Με κάτι τέτοια ματς παίρνεις μαθήματα, αποκτάς χαρακτήρα και αντίληψη τι σημαίνει ένα διεθνές παιχνίδι, ειδικά αν είσαι νεώτερος με μικρότερη εμπειρία που δεν μπορείς να την αποκτήσεις αν δεν παίξεις. Το σίγουρο είναι ότι δείξαμε ότι διαθέτουμε παίκτες με πολύ καλά στοιχεία, που μπορούν να μεγαλώσουν τη βάση της Εθνικής ομάδας. Κι αυτό θα αποδειχθεί πολύ χρήσιμο για το μέλλον»
Είναι αυτό που λέμε ότι : κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία;
‘Έτσι ακριβώς. Το θέμα είναι να καταλάβουν όλοι τι σημαίνει αυτή η ομάδα και πως πρέπει να λειτουργεί είτε φέρνει μεγάλα αποτελέσματα όπως την περίοδο 2004-2009, είτε τα πράγματα δεν πάνε όπως τα υπολόγιζε. Το σημαντικότερο είναι να διατηρήσει αυτό το χαρακτήρα που πρέπει να μεταλαμπαδεύεται. Δεν χρειαζόμαστε ήρωες. Χρειαζόμαστε παίκτες που να θυσιάζονται για το καλό της ομάδας. Ακόμη και τότε που στο ρόστερ συμπεριλαμβάνονται οι μεγάλοι παίκτες που όλοι μνημονεύουν και με αυτούς έγιναν οι επιτυχίες στο Βελιγράδι ή την Σαϊτάμα έτσι πορευόμασταν Είναι ο μόνος τρόπος».
Είχες άγχος, ένιωθες πίεση, όπως ένιωθαν πολλά από τα παιδιά που λόγω των ειδικών συνθηκών, κλήθηκαν να σηκώσουν αυτό το βάρος;
«Ειλικρινά όχι. Το μόνο που αισθανόμουν ήταν ανυπομονησία. Μου φάνηκε ότι γύριζα σπίτι μου, σα να μην είχε περάσει μια μέρα από το 2008. Απλά είχε έρθει η στιγμή, μετά από τόσο μεγάλη αποχή, να ανοίξω το δεύτερο κεφάλαιο της παρουσίας μου στην Εθνική. Και όπου βγει. Συν τοις άλλοις είχα την υποχρέωση, μαζί με τον Γιάννη (σσ: Μπουρούση) και όσα παιδιά είχαν μια κάποια εμπειρία, να δώσουμε και στους νεώτερους να καταλάβουν τι σημαίνει να συμμετέχεις σε μια τέτοια προσπάθεια. Να τους βοηθήσουμε να ξεπεράσουν το άγχος αλλά και την ευθύνη που ήταν φυσιολογικό να αισθανθούν. Και νομίζω ότι υπήρξαν στιγμές που αυτή η πίεση βγήκε μέσα στο παιχνίδι και παρ’ ολίγο να μας στοιχήσει».
Μετά από αυτή τη νίκη, μπορούμε πλέον να βλέπουμε το μέλλον και την προσπάθεια να δώσουμε το παρών στα τελικά του Παγκοσμίου του 2019 με άλλο μάτι, πιο αισιόδοξο;
«Δεν κάναμε κανένα άλμα. Ένα λιθαράκι βάλαμε. Την Δευτέρα με το Ισραήλ πρέπει να βάλουμε το επόμενο και πάει λέγοντας. Κανείς δεν πιστεύει ότι το ματς αυτό θα είναι εύκολο. Η ομάδα εξακολουθεί να μην είναι έτοιμη. Είναι υποχρεωμένη να παίζει με απόλυτη συγκέντρωση, απέναντι σε οποιονδήποτε έχει απέναντί της».
Στην Κρήτη θα εμφανιστούν και άλλοι τρεις παίκτες από τον Παναθηναϊκό, που δεν ήταν στο Λέστερ. Ενδεχομένως, αργότερα να επιστρέψουν και οι παίκτες του Ολυμπιακού, ή του ΝΒΑ, ειδικά αν με το καλό προκριθούμε για την Κίνα. Υπάρχει περίπτωση να τους βλέπετε με… μισό μάτι, στην λογική που εκφράζουν μερικοί υποστηρίζοντας ότι ίσως και να είναι άδικο άλλοι να τα δώσουν όλα για να πάρουν την πρόκριση και άλλοι θα γευτούν το κερασάκι της τούρτας;
«Δεν έχω καταλάβει κάτι τέτοιο. Όλα τα παιδιά, τουλάχιστον όπως τα ζω αυτές τις ημέρες, είναι απόλυτα ώριμα και συνειδητοποιημένα. Αντιλαμβάνονται ποια είναι η συγκυρία. Κανένας δεν έχει πάρει τη θέση στην Εθνική αγκαζέ. Υπάρχουν άλλοι που αποφασίζουν ποιο είναι το καλύτερο που πρέπει να γίνει. Επαναλαμβάνω: στην Εθνική είσαι στρατιώτης και πρέπει να είσαι έτοιμος να πας να πολεμήσεις για να κρατήσεις τη σημαία.
Πάντως, οφείλω να σου ομολογήσω ότι η άμυνά σου και οι μάχες που έδωσες, με συγκλόνισαν και το ίδιο μήνυμα πήρα από πολλούς φίλους του μπάσκετ. Λες και έπαιζες με τρία τέσσερα χέρια και ήσουν παντού…
«Λες να είμαι η «θεά Κάλι»* και να μην το ξέρω; Μόνο που εκείνη είχε μακριά μαλλιά κι εγώ τα δικά μου τα κουρεύω πια με την ψιλή»
* Η Θεά Κάλι είναι μια θεά της ινδουϊστικής μυθολογίας, σύζυγος του Σίβα, η οποία παρουσιάζεται με τέσσερα χέρια. Στο ένα χέρι κρατούσε ξίφος, στο δεύτερο το κομμένο κεφάλι του γίγαντα, ενώ με τα άλλα δύο ενθάρρυνε τους πιστούς της στην μάχη με τον Ρακταβίτσα, τον αρχηγό της στρατιάς των δαιμόνων»
Πηγή: gazzetta.gr
