Ο Γιάννης Γιαννάκης, παλιός General Manager του Άρη και του Ολυμπιακού και… δεξί χέρι του Γιάννη Ιωαννίδη, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του ΕΟΚ WebRadio με τη Μαριάννα Αξιοπούλου και τον Γιάννη Λαμπίρη. Μεταξύ άλλων, είπε:
Για τον Γιάννη Ιωαννίδη: «Ο Ιωαννίδης είχε την… ατυχία να γεννηθεί στην Ελλάδα. Το λέω αυτό γιατί είμαι επηρεασμένος πάρα πολύ απ’ τα αφιερώματα που γυρίζονται στο εξωτερικό για τον Μπέκαμ, τον Φέργκιουσον και τον οποιοδήποτε, όπου βλέπει ο καθένας πώς περιποιούνται οι χώρες τα ινδάλματα και τους ανθρώπους που σημάδεψαν ορισμένους τομείς της ζωής. Ο Γιάννης ήταν ιδανικός στον αθλητισμό, μια μεγάλη προσωπικότητα. Το τι προσέφερε δυστυχώς δε μπορούμε να το πούμε σήμερα, γιατί το έργο του κατακρεουργήθηκε. Επίσης, αδίκησε τον εαυτό του και ο ίδιος. Είχε την ατυχία να είναι… Έλληνας».
Για την αυτοκρατορία του Άρη: «Είναι πολλά χρόνια πίσω και τότε όλη η Ελλάδα “διψούσε” για την οποιαδήποτε επιτυχία. Τώρα ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός πήραν πόσα πρωταθλήματα Ευρώπης και κάπως… ξεθύμανε όλο αυτό. Τότε ήταν κάτι το άπιαστο, κάτι το πρωτόγνωρο. Βέβαια, η πορεία του Άρη τότε αγωνιστικά οφείλεται στον Γιάννη Ιωαννίδη, αλλά οργανωτικά είχε το “άρωμα” και το όραμα ανθρώπων που είχαν εμφανιστεί τότε παραγοντικά στον Άρη, όπως ο Μιχαηλίδης ως πρόεδρος. Είχαν και τον Γκάλη φυσικά. Ο Ιωαννίδης ήταν ο μάγειρας που πήρε τα συστατικά και έκανε την τέλεια συνταγή».
Για τον… πρωτεργάτη της αυτοκρατορίας του Άρη: «Οι επιτυχίες φέρνουν χαρά, αλλά φέρνουν και μεγάλες γκρίνιες, γιατί εκεί επικρατεί ο εγωισμός και το ποιος έκανε τι. Η ερώτηση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν «Ποιος έκανε τον μεγάλο Άρη». Ο Μιχαηλίδης έλεγε τον εαυτό του, ο Γκάλης τον δικό του, ο Γιαννάκης το ίδιο, ο Μπουτάρης το ίδιο, ο Ιωαννίδης το ίδιο. Βέβαια, η ιστορία έδωσε την απάντηση. Σε ένα γεύμα πριν περίπου 8 χρόνια στη Γλυφάδα, μπροστά σε πολλούς μπασκετικούς είπα ότι η ιστορία έδωσε την απάντηση. Τον μεγάλο Άρη απ’ ό,τι φαίνεται τον έκανε αυτός που έκανε τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ήταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο οποίος ήξερε τη μαγική συνταγή να φτιάχνει αυτοκρατορίες. Μπορεί ο Δενδρινός να ονόμασε τον Άρη μεγάλη αυτοκρατορία, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Κάποτε έλεγα κάτι που δεν άρεσε στους συντοπίτες μου, ότι το περίφημο μπάσκετ της Θεσσαλονίκης είχε ένταση, αλλά διάρκεια μόνο 5 χρόνια. Απ’ το 1991 και μετά υπάρχει μια αυτοκρατορία του Ολυμπιακού και μία του Παναθηναϊκού».
Για το κλάμα του Γκάλη: «Εγώ που έζησα και μετά την δεκαετία του ’10 τη σχέση του Γκάλη με τον Ιωαννίδη, ξέρω πολύ καλά ότι ο Γκάλης «πόνεσε». Ο χρόνος αμβλύνει τα πάντα, πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και ωριμάσαμε όλοι οι άνθρωποι. Η απόσταση εξυπηρετεί και τις συνθήκες».
Για τα ντέρμπι Άρη – ΠΑΟΚ εκείνες τις εποχές: «Ήταν οι εποχές που η Θεσσαλονίκη στα ντέρμπι Άρη – ΠΑΟΚ χωριζόταν στη μέση. Στην κυριολεξία, έμπαιναν κάγκελα στην έκθεση της Θεσσαλονίκης. Όταν ήταν γηπεδούχοι οι Αρειανοί έμπαιναν απ’ τη μεριά του Συντριβανίου, όταν ήταν φιλοξενούμενοι έμπαιναν απ’ το Γ’ Σώμα Στρατού. Η πόλη χωριζόταν με κάγκελα κυριολεκτικά. Βέβαια, δεν είχαμε έκτροπα, ούτε εντός, ούτε και εκτός γηπέδου. Μια πόλη ενός εκατομμυρίου και περισσότερο ζούσε στον ρυθμό μιας μπασκετικής αναμέτρησης. Ήταν ωραίες εποχές και σε όλο αυτό συνέβαλλε πάρα πολύ ο Γιάννης Ιωαννίδης».
Για τις αντιδράσεις του Γιάννη Ιωαννίδη στις αμφισβητούμενες φάσεις: «Πάρα πολλοί διαιτητές θεωρούσαν ότι ήταν υπερβολικός στις αντιδράσεις του, αλλά αισθάνονταν ότι ίσως είχε δίκιο. Ο Ιωαννίδης ήταν και διαιτητής. Ήξερε πάρα πολύ καλά τους κανονισμούς και ήξερε ότι ήταν και ευφυής για ν’ αντιλαμβάνεται. Άρα, λοιπόν, αυτό που έβλεπε ως μία παραμικρή λεπτομέρεια, αργότερα έβλεπες ότι είχε δίκιο. Ο Ιωαννίδης ήταν ένας τελειομανής άνθρωπος, όχι μόνο ένας που γνώριζε το άθλημα».
Για το στυλ παιχνιδιού του Γιάννη Ιωαννίδη που βασιζόταν στα μαθηματικά και τη γεωμετρία: «Ο Γιάννης ήταν εκπληκτικός στα μαθηματικά και απίστευτος στη γεωμετρία. Το παιχνίδι που έπαιζε στο γήπεδο ήταν βασισμένο στη γεωμετρία του χώρου. Μίκραινε το γήπεδο για τον αντίπαλο playmaker, το γήπεδο γινόταν πάρα πολύ μικρό γι’ αυτόν. Έπαιζε πολύ με τους χώρους και τη γεωμετρία. Ήταν κρίμα που δεν έβγαλε ο ίδιος τα plays του. Επίσης, ήταν τελειομανής ακόμη και στις παραμικρές κινήσεις των παικτών του. Μάλιστα, μια φορά στον Ολυμπιακό είχε φέρει ο Σιγάλας απ’ την Αμερική κόκκινα παπούτσια για να παίξει με αυτά και μόλις μπήκε μες στο γήπεδο ο Γιάννης τον υποχρέωσε να βάλει τα άσπρα που είχε όλη η ομάδα. Δεν ήθελε ποτέ να ξεχωρίζει ένας παίκτης. Ήταν τρομερή η πειθαρχία μες στα αποδυτήρια. Όπως έλεγε ο Ιωαννίδης: “το αποδυτήριο είναι ιερό, ποτέ δε βγαίνει τίποτα μέσα απ’ τα αποδυτήρια” και αυτό ήταν “θρησκεία” μας».
Για το… πέρασμα τού Γιάννη Ιωαννίδη απ’ την πολιτική: «Ο Ιωαννίδης ως άνθρωπος είχε κι αυτός τους εφιάλτες του και τα φαντάσματά του. Ο Ιωαννίδης ήταν ένα ορφανό παιδί, που ο αδελφός της μητέρας του υπήρξε Βουλευτής και Υπουργός. Τον θαύμαζε αυτόν τον άνθρωπο και ήθελε κάπως να τον φτάσει και να τον ξεπεράσει. Το δοκίμασε, έγινε Βουλευτής Θεσσαλονίκης, παρασύρθηκε απ’ αυτό και το αργότερα το μετάνιωσε».
Για τον Έντι Τζόνσον: «Η περίπτωση του Έντι είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ο Έντι είναι ο μόνος αθλητής που είχε εκπληκτικό υπόβαθρο, ο αθλητής που διάβαζε ένα βιβλίο πριν απ’ τον αγώνα. Ήταν ο άνθρωπος-βιβλίο μες στα αποδυτήρια, ήταν ο άνθρωπος με τον οποίον μπορούσες να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση. Είχε θέματα όταν ήρθε, τα οποία δεν τα ξέραμε βέβαια. Ο Έντι κάθε φορά που χάναμε ή την πρώτη μέρα έφερνε έναν ντυμένο με μαύρα ρούχα να μας κάνει αγιασμό».
Για το Τελ Αβίβ: «Το Τελ Αβίβ ήταν μια… τραγωδία. Είναι η χειρότερη ανάμνηση που μπορείς να μου “ξύσεις”. Καταρχάς, είχαμε τον Τάρπλεϊ με τρομερά προβλήματα, κατανάλωνε δύο κάσες μπύρες και τις βγάζαμε απ’ το δωμάτιο. Εξαφανίστηκε εκείνο το βράδυ και τρέχαμε να τον βρούμε στα μπαρ του Τελ Αβίβ. Όταν χάσαμε το ματς, έτσι όπως το χάσαμε, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και το μόνο που θυμάμαι είναι τον Γιάννη να είναι δωμάτιό μου, να είμαστε οι δυο μας μπροστά στο παράθυρο με θέα τη θάλασσα και να κλαίμε μ’ αναφιλητά μέχρι τις 6:30 το πρωί. Δεν κοιμηθήκαμε, κλαίγαμε όλο το βράδυ και πήγαμε με τα μάτια πρησμένα στο αεροδρόμιο, όπου και τα παιδιά, που ήταν και αυτά σε άσχημη κατάσταση, μάς έβλεπαν και απορούσαν τι πάθαμε».
Για το ότι ο Γιάννης Ιωαννίδης «άγγιξε» πάρα πολύ κόσμο: «Η μεγάλη μου κόρη είναι 35 χρονών και η μικρή είναι 24. Η μεγάλη μου κόρη έζησε ορισμένα απ’ τα χρόνια του Γιάννη Ιωαννίδη, έζησε και τον Ολυμπιακό όλο. Η μικρή ήταν αγέννητη, το 1999 γεννήθηκε όπου είχαμε φύγει πια απ’ όλα αυτά. Αυτό με το οποίο έπαθα σοκ είναι ότι η μικρή μου η κόρη τον θρηνεί ακόμα και σήμερα και πιο έντονα απ’ τη μεγάλη που τον έζησε. Προχθές συζητώντας με έναν φίλο μου έλεγα ότι τελικά οι περισσότεροι είναι γύρω στα 50 πλέον που τον θυμούνται. Μου απάντησε ότι κάνω λάθος και πρόσθεσε: “Έχεις σκεφτεί ότι στον αθλητισμό πια δεν υπάρχουν τέτοιες προσωπικότητες”. Με το να έρχονται και να φεύγουν ο κόσμος δεν προλαβαίνει να “δεθεί” μαζί τους. Κάποτε λέγαμε ότι ο Γκάλης δε φεύγει απ’ τον Άρη, ο Χριστοδούλου δε φεύγει απ’ τον Πανιώνιο. Τώρα πια δεν υπάρχουν τέτοιες “σημαίες”. Με εξέπληξε που τόσο καιρό μετά ο κόσμος συζητούσε και συζητάει για τον Γιάννη. Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα συμβαίνει αυτό».
Για τη σκέψη δημιουργίας ιδρύματος «Γιάννης Ιωαννίδης»: «Όταν ο Γιάννης δεν είχε δείξει ακόμη σημάδια της ασθένειας, συζητούσαμε και, μάλιστα, είχαμε ξεκινήσει λίγο να κάνουμε ένα ίδρυμα “Γιάννης Ιωαννίδης”, το οποίο θα είχε σκοπό να διατηρήσει άσβεστο αυτό το όραμα του πώς αισθανόταν ο Γιάννης τον αθλητισμό, ποιες είναι οι βασικές αρχές, η πειθαρχία και όσα είχε ως σύνορα στις κινήσεις του και όλα αυτά να μεταλαμπαδευτούν σε μπασκετικές ακαδημίες, που δε θα είχαν σκοπό να βγάλουν μόνο πρωταθλητές, αλλά και προσωπικότητες για την κοινωνία. Ήταν μια ιδέα που την πίστευα πάρα πολύ, αλλά δυστυχώς ήρθε η ασθένεια μετά και τα συνέτριψε όλα».
