Ο Άρης πέτυχε χθες τη μεγαλύτερη φετινή του νίκη στην Α1 γυναικών του βόλεϊ επικρατώντας με 3-0 του Παναθηναϊκού και ο τιμ μάνατζερ της ομάδας, ο Γιάννης Γιαννάκης, μίλησε στο sdna.gr για το συνεχιζόμενο αγωνιστικό θαύμα των «κιτρινόμαυρων».
Αναλυτικά, τα όσα δήλωσε στο sdna.gr:
Πώς ξεκίνησε το πρότζεκτ «Άρης» για εσάς;
-Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ήταν καλοκαίρι του 2013 και η ομάδα βρισκόταν στην Α2, σε κάκιστη οικονομική κατάσταση και το πιθανότερο σενάριο ήταν να καταλήξει στα τοπικά πρωταθλήματα. Τα χειρότερα αποφεύχθησαν χάρη στις προσπάθειες της τότε προπονήτριας Μαρίας Δεληγιάννη.
Εμείς εκείνη την εποχή βρισκόμασταν στο Ανατόλια, που θα αγωνιζόταν επίσης στην Α2: ο κ. Ρετζεπέρης ήταν ο πρόεδρος της ομάδας και ο Γιώργος Περσιανλής ο προπονητής. Είχαμε κάνει, λοιπόν, προεργασία για τη σεζόν 2013-2014.
Και τι άλλαξε και βρεθήκατε στο τιμόνι του Άρη;
-Είχαμε κάνει μια κουβέντα με τον πρόεδρο του ΑΣ Άρης, το Νίκο Παπαδόπουλο, και του εκδηλώσαμε το ενδιαφέρον μας ν’ αναλάβουμε τη διαχείριση του γυναικείου τμήματος βόλεϊ.
Ο κ. Παπαδόπουλος ήταν θετικός εξ αρχής και παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε- συν το γεγονός πως πολλοί μας διαβάλλανε με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο…- αναλάβαμε την ομάδα.
Και ο προφανής στόχος ήταν…
-Ν’ ανέβουμε, φυσικά, στην Α1.
Την πρώτη σεζόν, ωστόσο, αποτύχατε- δεν ήρθε η άνοδος. Τι έφταιξε;
-Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν πως το όνομα του Άρη είχε χαλάσει στην «πιάτσα» και δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ στο να στελεχώσουμε το ρόστερ μας με αθλήτριες ικανές να οδηγήσουν την ομάδα στην άνοδο.
Παρ’ όλ’ αυτά, φέραμε παίκτριες ικανές για να μας πάνε στην Α1. Ωστόσο, η μοίρα μας έπαιξε πολύ άσχημο παιχνίδι…
Αναφέρεστε, προφανώς, στο τραγικό περιστατικό με τον προπονητή σας… Τι ακριβώς συνέβη;
-Ήταν το δεύτερο, μόλις, παιχνίδι της χρονιάς με την Ελπίδα Αμπελοκήπων. Ο Γιώργος (σ.σ. Περσιανλής) γύρισε εν ώρα αγώνα και είπε σε μένα και το γυμναστή μας, το Νίκο Γκιόση, πως θα το παίξει θυμωμένος στις παίκτριές μας, γιατί παρά το γεγονός πως κερδίζαμε με 2-0 σετ, στο τρίτο δεν παίζαμε καλά.
Χαμογέλασε, σηκώθηκε από τον πάγκο και εκεί τελείωσαν όλα. «Έσβησε» σε μια στιγμή. Επέστρεψε για λίγο, αλλά…
Η απώλεια του Γιώργου, όπως είναι φυσικό, μας πλήγωσε αφάνταστα και, στον αγωνιστικό τομέα, μας αποδιοργάνωσε, με αποτέλεσμα να χάσουμε εύκολα παιχνίδια που μας στέρησαν την άνοδο.
Η εξιλέωση, η επιστροφή στα «μεγάλα σαλόνια» και το… “extreme makeover”
Μετά, ωστόσο, έρχεται η χρονιά της «εξιλέωσης», σωστά; 2014-2015 και ο Άρης…
-Ξεκινάει με μια τεράστια… μεταγραφή: καταφέραμε να κλείσουμε τον Δημήτρη Σολκίδη για τη θέση του προπονητή. Προσωπικά πιστεύω πως είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές στην Ελλάδα- και αυτό δεν το λέω μόνο για το αγωνιστικό κομμάτι. Πέρα από τις γνώσεις του στο βόλεϊ, ξεχωρίζει και για το ήθος του σαν άνθρωπος.
Πέραν του προπονητή σας, όμως, υπήρξαν και σημαντικές αλλαγές στο έμψυχο δυναμικό.
-Ακριβώς: ήρθανε έμπειρες και ικανές αθλήτριες και ήμασταν σίγουροι πως θα κερδίσουμε την κατηγορία, όπως και τα καταφέραμε. Το 90% του συνολικού ρόστερ εκείνη τη χρονιά είχε ολοκληρωθεί τον Ιούνιο, 2 μήνες σχεδόν πριν ολοκληρωθούν οι μεταγραφές.
Και τώρα μια από τις πιο κοινότοπες ερωτήσεις στα χρονικά των ερωτήσεων: «Πιο ήταν το κλειδί της ανόδου;»
-Μπορεί να μοιάζει παράδοξο, όμως ήταν η ήττα από τους Αμπελόκηπους στον πρώτο γύρο. Χάσαμε πανηγυρικά, με 3-0, όμως αντί να βγούμε εντελώς εκτός ρυθμού πεισμώσαμε και βρήκαμε τη δύναμη να πάρουμε όλα τα σημαντικά παιχνίδια.
Η άνοδος επετεύχθη την τελευταία αγωνιστική στο εντός έδρας ματς με τον Αίαντα, σ’ έναν αγώνα που ο κόσμος του Άρη έδωσε, πραγματικά, ρέστα στο «Κλεάνθης Βικελίδης».
Για όσους έχουν αγωνιστεί έστω και στην ομάδα της γειτονιάς τους ξέρουν πως σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι λέξεις είναι πολύ φτωχές για να περιγράψουν τα συναισθήματα εκείνης της στιγμής, όμως μήπως θα θέλατε να κάνετε μια προσπάθεια;
-Πέραν της προφανούς χαράς, αισθανθήκαμε πως τα καταφέραμε. Ότι δικαιώθηκαν οι κόποι δύο ετών.
Όμως, από την άλλη, η άνοδος ήταν το αυτονόητο- γι’ αυτό και δεν «ξεφύγαμε». Την επόμενη κιόλας μέρα ξεκινήσαμε το σχεδιασμό για την Α1, γιατί δε θέλαμε να είμαστε κομπάρσοι στην κατηγορία.
Η «εκτόξευση», η συνέχεια του παραμυθιού και η κατάργηση της αγωνιστικής λογικής
Και πάμε στο «φέτος»: σεζόν 2015-2016, η επιστροφή του Άρη στην Α1. Ποιος ήταν ο μεταγραφικός σχεδιασμός προκειμένου να σταθείτε αξιοπρεπώς στη μεγάλη κατηγορία;
-Μπορεί να μοιάζει ελαφρώς παράτολμο, όμως η ομάδα μας αποτελείται κατά βάση από παίκτριες που έχουν αγωνιστεί μόνο στην Α2, αρκετές νεάνιδες και 3 ξένες.
Πως φτιάχνει κανείς ανταγωνιστική ομάδα μ’ ένα τέτοιο… μείγμα; Πριν την έναρξη της χρονιάς οι γνωρίζοντες έλεγαν πως οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος σας.
-Ναι, ισχύει αυτό- κι εν μέρει η.. ανησυχία όσων μας αμφισβητούσαν είχε μια βάση: από τη φετινή μας ομάδα καμία παίκτριά μας δεν είχε παίξει την προηγούμενη αγωνιστική σεζόν στην Α1 πλην της Καετάνο, που είχε αγωνιστεί με το Ανατόλια. Από τις Ελληνίδες μόνο η Τυφλιώρη είχε εικόνες στο παρελθόν στην Α1.
Η Γκάνο ήταν σε κολέγιο του Καναδά, ενώ η πασαδόρος μας, Βίβιαν Πεσόα, ξέραμε πως θα είναι καλή και θα κάνει τη διαφορά. Άλλωστε το βιογραφικό της ελάχιστες αθλήτριες το έχουν στη μεγάλη κατηγορία.
Ναι, αλλά και πάλι, δεν ήταν ρίσκο το να στελεχώσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο το ρόστερ σας;
-Κοιτάξτε, η διαφορά επιπέδου ανάμεσα στην Α1 και την Α2 δεν είναι χαώδης, όπως ενδεχομένως πιστεύει ο κόσμος. Είναι αρκετά κοντά.
Εμάς ο στόχος μας ήταν να πάρουμε νεαρές αθλήτριες προκειμένου η ομάδα μας να μην είναι «φωτοβολίδα», αλλά ανταγωνιστική σε βάθος χρόνου. Είναι χαρακτηριστικό πως έχουμε έναν από τους πιο χαμηλούς μ.ο. ηλικίας σε ολόκληρη την Α1.
Η πορεία σας στον πρώτο γύρο, λοιπόν, δεν ήταν έκπληξη;
-Αν μας έλεγε κάποιος πριν την έναρξη των αγωνιστικών μας υποχρεώσεων πως το Φεβρουάριο θα βρισκόμαστε στην τέταρτη θέση, θα κάναμε το σταυρό μας και θα λέγαμε πως πρόκειται για τρελό. Όμως, ξέραμε πως είχαμε φτιάξει μια ομάδα με ταλέντο και διάθεση για συνεχή βελτίωση. Αυτό Σαββατοκύριακο με το Σαββατοκύριακο έβγαινε στα ματς και φτάσαμε στο σημείο που είμαστε σήμερα.
Μέχρι που φτάνουν, πλέον, οι φετινές σας φιλοδοξίες; Ταβάνι είναι ο ουρανός, που λέει και το «ρητό» ή ταβάνι είναι το… ταβάνι;
-Αντικειμενικά μιλώντας, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός είναι καλύτεροι από μας φέτος, ενώ η ΑΕΚ, η Νάξος και η Σαντορίνη έχουν πολύ καλές ομάδες.
Οι δύο πρώτοι- και ειδικά ο Ολυμπιακός- μοιάζουν αχτύπητοι, όμως δεν πρόκειται να φοβηθούμε κανέναν. Είμαστε ο Άρης!
Στο γήπεδό μας, μάλιστα, είμαστε ακόμα αήττητοι και χθες κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό με 3-0. Ανεξαρτήτως με το ποιον αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, στόχος μας είναι να διευρύνουμε το σερί.
Όπως είπατε κι εσείς, η ομάδα αποτελείται από αρκετές νεάνιδες και κορασίδες. Είναι μια συνειδητοποιημένη επιλογή το να… ποτιστούν τα φυτώρια;
-Προφανώς. Θέλουμε να βγάζουμε από τις ακαδημίες μας τις παίκτριες της αυριανής μας γυναικείας ομάδας. Εντάξει, το ξέρω: αυτό το λένε όλοι και ακούγεται κλισέ, όμως εμείς το αποδείξαμε στην πράξη. Από τις 14 αθλήτριές μας στο γυναικείο, οι 7 είναι νεάνιδες και κορασίδες.
Μάλιστα, η νεάνιδά μας Λαμπριάννα Πήττα, που είναι μαθήτρια της 3ης λυκείου, αναδείχτηκε MVP της 7ης αγωνιστικής, ενώ στο τελευταίο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό η Αναστασία Γουγούση- που αντικατέστησε την άτυχη Γκάνο- τα πήγε περίφημα.
Και μιας και αναφέρατε το χθεσινό ματς με τον Παναθηναϊκό: αυτός ο Άρης που το πάει; Χθες πετύχατε τεράστια νίκη απέναντι σε μια από τις καλύτερες ομάδες ολόκληρου του πρωταθλήματος.
– Από την αρχή της χρονιάς είπαμε πως στόχος μας είναι να διεκδικούμε ό,τι μας αναλογεί σε κάθε παιχνίδι. Δεν φοβόμαστε κανέναν αντίπαλο. Αν είναι καλύτερη η άλλη ομάδα, ας μας κερδίσει. Το θέμα είναι να τελειώσει ο αγώνας και να νιώθει όλη η ομάδα πως έδωσε το καλύτερο που μπορούσε.
Όσον αναφορά στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό ήταν ένα σπουδαίο αποτέλεσμα για εμάς, αλλά όλη η εβδομάδα κύλησε πολύ καλά και ήμασταν βέβαιοι πως θα κερδίσουμε κάτι από αυτό το παιχνίδι. Τελικά καταφέραμε και νικήσαμε και μάλιστα με 3-0. Αλλά το πιο σημαντικό είναι η ανατροπή που κάναμε στο 3ο σετ όταν και χάναμε με 17-12. Εκεί τα κορίτσια και ο προπονητής μας «γύρισαν» το μας και κέρδισαν το σετ και το παιχνίδι με 28-26 και 3-0. Η αξία της ανατροπής ήταν τεράστια αν σκεφτούμε πως στην απέναντι ομάδα όλες οι αθλήτριες της αποτελούν το βασικό κορμό της Εθνικής γυναικών, αλλά έχουν και μια παγκοσμίου επιπέδου αθλήτρια- τη Μόλναρ.
Ο αρχικός στόχος της σωτηρίας, λοιπόν, έχει επιτευχθεί πριν καλά τελειώσει ο πρώτος γύρος. Τώρα, από δω και πέρα, τροποποιούνται καθόλου τα πλάνα σας;
Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Από την έναρξη της προετοιμασίας βλέπαμε τη δουλειά που έκανε ο προπονητής μας Δημήτρης Σολκίδης μαζί με το γυμναστή Νίκο Γκιόση. Στόχος μας ήταν να παίξουμε καλό βόλεϊ. Αυτό έγινε, ήρθαν οι νίκες και, πλέον, θέλουμε να τερματίσουμε εκεί που μας αξίζει.
Αυτό είναι λιγάκι ασαφές…
Όλοι μέσα στην ομάδα- αρχής γενομένης από το Α και το Ω του τμήματος, τον Γιάννη Ρεντζεπέρη- έχουμε κάποια όνειρα, ωστόσο επειδή δε θέλω να το γρουσουζέψω, αρνούμαι να τα πω φωναχτά!
Οk, δεκτό- και οι προλήψεις μέσα στη ζωή είναι. Ας κλείσουμε, τότε, με κάτι πιο γενικό: ποιος είναι ο στόχος του Άρη στο γυναικείο βόλεϊ για το 2016;
Ν’ αυξήσουμε τα παιδιά στις Ακαδημίες μας, καθώς η δουλειά που έγινε στα μικρά τμήματα από τον Γιάννης Πετίδη και τον Δημήτρη Ιόβτσεφ είναι εξαιρετική. Να πάμε, λοιπόν, όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούμε σ’ αυτές τις ηλικίες και να μάθουν τα παιδιά τα βασικά του βόλεϊ σωστά.
Αυτό το λέω γιατί σίγουρα δεν είναι εφικτός στόχος το να παίξουν όλα τους στην Α1 ή στον Άρη- δε γίνεται όλα να γίνουν πρωταθλητές-, όμως μπορούμε να τους κάνουμε καλούς αθλητές, με σωστή νοοτροπία.
