Ο γνωστός Αρειανός τραγουδιστής, Γιάννης Δώρας μίλησε για την πορεία του Άρη, αλλά και την λαχτάρα του κόσμου για έναν τίτλο.
Αναλυτικά όσα είπε στο Yellow Radio 101,7:
Αρχικά για το ότι εκείνος και η παρέα του χειροκρότησαν την ομάδα όταν την πέτυχαν μετά το τέλος του αγώνα με τον Αστέρα:
Έτυχε μια παρέα 9 ατόμων να περνάμε έξω από το γήπεδο και έβγαιναν εκείνη την ώρα τα παιδιά τα δικά μας. Θέλαμε να τους χειροκροτήσουμε. Έβγαλα την μάσκα, άναψα ένα πούρο για να κάνω πλάκα. Η χαρά μας είναι μεγάλη, δεν μπορούμε να το κρύψουμε.
Για την πανδημία:
Περιμένουμε πότε θα περάσει αυτό το κακό που συμβαίνει στον κόσμο. Και στην δική μας την δουλειά υπάρχει αυτό το πρόβλημα.
Για το ότι βρίσκεται συνέχεια στα «πέριξ» του Χαρλάου:
Είναι το δεύτερο σπίτι μας. Εκεί την βγάζουμε κάθε απόγευμα, είμαστε οι παλιοσειρές, οι αγαπημένοι φίλοι της ομάδας.
Με αυτήν την πορεία που κάνει η ομάδα θα… παίζαμε μπουνιές για το ποιος θα πάρει εισιτήριο. Θα γινόταν χαμός. Και στα προηγούμενα παιχνίδια. Βλέπω πόσο ανάγκη έχει η ομάδα τα χρήματα. Ο πρόεδρος βάζει χρήματα, πληρώνει και δεν υπάρχει έσοδα.
Για το αν μπορεί ο Άρης να πάρει έναν τίτλο:
Προσεύχομαι για αυτό. Ο κόσμος διψάει, το έχει ανάγκη. Κλαίνε ορισμένοι. Ακούω ανθρώπους να μιλάνε. Τους ακούω και δακρύζω, να μην μπορούν να χαρούν οι άνθρωποι;
Ενώ συνέχισε:
Θέλω να πάρουμε το πρωτάθλημα και να μπορούμε να πανηγυρίσουμε. Στην τελική όμως θα… βγούμε σε ταράτσες και μπαλκόνια.
Για το ότι ο Άρης «αρέσει»
Η ομάδα αρέσει σε όλο τον κόσμο. Βλέπουμε και παίκτες που δεν τους υπολογίζαμε, όπως ο Σούντγκρεν. Όπως και ο Σιαμπάνης που έδωσε σημαντικές βοήθειες και μας έσωσε στο τέλος από την ισοφάριση, αλλά και ο Μπεναλουάν.
Ο Άρης στο δεύτερο ημίχρονο ήταν μια ομάδα έτοιμη, μια ομάδα που καθήλωσε.
Για το τι θέλει να δει από τον κόσμο του Άρη:
Αν όλοι οι παίκτες είχαν το πάθος του Γιώργου του Δεληζήση θα ήμασταν όλοι σίγουροι ότι η ομάδα θα τερματίσει στις τρεις πρώτες θέσεις.
Θα ήθελα πάρα πολύ να τον δω να σηκώνει κύπελλο, πρωτάθλημα, έστω ένα από τα δυο.
Για το μαγαζί στο οποίο τραγουδούσε:
Τηρούσαμε όλες τις αποστάσεις, ακολουθούσαμε τα μέτρα και μάλιστα τραγουδούσαμε χωρίς μικρόφωνα στο τέλος!
