Όταν έγραφε τους στίχους ο σπουδαίος Οδυσσέας Ιωάννου και έβαζε την μουσική και την σύνθεση ο Θάνος Μικρούτσικος, “Στην διαπασών” που εκτίναξε με την φωνή του ο Δημήτρης Μητροπάνος, κάπου στο 2008, ο Άρης βρίσκονταν σε μια πορεία φαινομενικής ευφορίας, με όμορφο ποδόσφαιρο, Λατίνους, Σπανιόλους και προπονητές μεγάλης εμβέλειας στον πάγκο του.
Εκείνον τον καιρό, ανάμεσα σε όσες μνήμες μας άφησε, προέκυψαν προβλήματα που κόντεψαν να καταστρέψουν εντελώς τον Σύλλογο, που τα βρήκαμε μπροστά μας τα επόμενα, πολλά, χρόνια και που μόνο η σωστή ανάγνωσή τους θα σου επιτρέψουν να διδαχθείς και να προχωρήσεις.
Θες έναν Άρη πιο μεγάλο
Παραφράζοντας τον ποιητή, καθώς ο κόσμος μας ή έστω μεγάλο κομμάτι του, είναι ο Άρης, κάθε ενέργεια που αποσκοπεί στο περαιτέρω μεγάλωμά του είναι αυτή που καλούμαστε να ερμηνεύσουμε.
Εκείνον τον, όχι και τόσο παλιό, καιρό “οι Λάρισες” και “οι Ολυμπιακοί του Βόλου” έσκαβαν τις παγίδες που στέρησαν την ευρωπαϊκή έξοδο για δύο χρόνια στην ομάδα. Άλλον έναν συνέβησαν απίθανα πράγματα, ένα απόγευμα στην Κροατία, απέναντι στην Σλάβεν Μπελούπο και ο Άρης της… διαχείρισης βρέθηκε “επί ξύλου κρεμάμενος” και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συνήθως σε σταυρώνουν! Οι αντίπαλοι και οι επιλογές σου. Κυρίως αυτές.
Η λανθασμένη μετάφραση των καταστάσεων, των γεγονότων, μαζί με την έπαρση, την αλαζονεία, την κυριαρχία του συναισθήματος έναντι της λογικής ή της ισορροπίας, σωστότερα, είναι αυτοκαταστροφικοί παράγοντες. Κάπως έτσι, κάνουμε ξανά υπέρβαση στον χρόνο και επιστρέφουμε, στο τέλος του 2024.
Απ’ το σταύρωμα, που συνήθως ταιριάζει με το Πάσχα, στα Χριστούγεννα, που σημαίνουν Γέννηση.
Αυτός ο χρόνος που φεύγει, ξεκίνησε με την προοπτική ενός τελικού, στον οποίο η ομάδα είχε προκριθεί, επί της ουσίας, μετά την διαδικασία πέναλτι στο Χαριλάου, έναντι της Α.Ε.Κ. περίπου τέτοιες μέρες, πέρυσι. Βέβαια, ο δρόμος έδειχνε πως δεν είχες μάθει να τον περπατάς εύκολα. Τόσο οι ζόρικες ή οι με το στανιό προκρίσεις σε προημιτελικά και ημιτελικούς, όσο και η παραπλάνηση από τα όσα συνέβαιναν στον πάγκο, κυρίως, του Παναθηναϊκού, αποπροσανατόλισαν τους πάντες. Ειδικά, όσους είχαν την κυρίως ευθύνη για το αποτέλεσμα. Κατά σειρά, διοίκηση, προπονητή με συνεργάτες του, παίχτες.
Λες, “δεν θα πολεμήσεις άλλο”
Όταν, στις αρχές του καλοκαιριού ανακοινώθηκε η συνέχεια της συνεργασίας με τον Άκη Μάντζιο για έναν χρόνο, ανήκα σε αυτούς που στήριξαν την απόφαση, καθώς η πορεία, τα αποτελέσματα και η φιλοσοφία του, πρώην πια, προπονητή, μαζί με την εμπειρία του απ’ τα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια, εξασφάλιζαν ηρεμία, σιγουριά και τουλάχιστον, στα μάτια μου, ομαλή μετάβαση στο επόμενο επίπεδο.
Παράλληλα, έβλεπα, επιτέλους, πως δεν παίρνονταν αποφάσεις “στο πόδι”, με την θολούρα της στιγμής. Η μεταγραφική ενίσχυση, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με μυστικότητα, έφεραν μια παράξενη συνθήκη σε όσους είχαν προδιαγεγραμμένη την αποτυχία. “Εχθρούς και φίλους”. Δειλά δειλά και αγώνα τον αγώνα άρχισε να φαίνεται προοπτική. Αποκορύφωμα αυτών, οι συνεχόμενες αγωνιστικές στις πρώτες θέσεις, μέχρι να προκύψουν τα απίθανα στο Αγρίνιο.
Αρκεί, όμως, ένα ημίχρονο ή τα φάλτσα σφυρίγματα για να αποδομήσεις όλα όσα άρχισες να δομείς; Στο δικό μου κεφάλι, ήταν προφανείς οι αγωνιστικές αδυναμίες, όμως κανείς δεν στέκονταν σε αυτές, παρά η διαιτητική πρεμούρα σκέπαζε κάθε στραβοκλωτσιά. Μέχρι να εμφανιστεί το τουρλουμπούκι της Αγιά Σοφιάς και η πατωδία των τριών αφύλαχτων παιχτών, με τον Βόλο ξανά, στο δεύτερο δοκάρι.
Η ομάδα αντέδρασε, άσχετα με το γεγονός του ότι αποκλείστηκε. Το ίδιο συνέβη και το περασμένο Σάββατο, σε αγώνα επιβίωσης, πλέον. Εμφανίστηκαν τα σημάδια αντίδρασης και αυτό μας έστειλε σε ήρεμο ύπνο. Φευ! Έπρεπε να περάσουν τέσσερα βράδια, που τον χάσαμε ξανά, για να ανακοινωθεί καινούργιος προπονητής.
Τις ώρες που γράφονται αυτές οι γραμμές έδωσαν τα χέρια ο Θοδωρής Καρυπίδης με τον Μαρίνο Ουζουνίδη, με τον τελευταίο να “πατάει” στην Θεσσαλονίκη τα μεσάνυχτα. Φαίνεται πως, στον Άρη του τελευταίου μήνα, ζηλέψαμε τα μεταμεσονύχτια ρεπορτάζ. Συνήθεια που, οφείλει και πρέπει να σταματήσει.
Δεν θα ξεμπλέξεις με ευχές
Είναι ο μήνας των γιορτών και των ευχών, ο Δεκέμβριος. Αποκορύφωμα αυτού, τα Χριστούγεννα. Μετά, αντίστροφη μέτρηση, σε μια ανθρώπινη μάταιη ελπίδα και η Πρωτοχρονιά. Αυτήν έχει τις δικές της ευχές.
Έχω ζήσει ανθρώπους υγιείς, σωματικά, αλλά άρρωστους ψυχικά και πνευματικά. Το δεύτερο παρέσυρε, πάντα, το πρώτο σε μια κατρακύλα. Βίωσα και το ανάποδο. Με λιγότερους, αλλά φωτεινά παραδείγματα. Ασθενείς σωματικά, κατάκοιτους κάποιους, με ψυχή και καρδιά λιονταριού και καθαρό πνεύμα, στόχους παρά την εικόνα τους. Αυτοί, οι δεύτεροι, σηκώθηκαν και πάλεψαν και ακόμα παλεύουν. Ίχνος μιζέριας ή αυτολύπησης, ούτε αυτομαστίγωμα. Αγώνας, αυτοκριτική και κάθε μέρα ένα βήμα.
Τι σχέση έχει αυτό με τον Άρη; Ε πως δεν έχει. Αν, κάτι ανέδειξε ο τελευταίος μήνας και λίγες ημέρες, αυτό είναι το πώς μπορεί το πνεύμα να χαλάσει το σώμα. Ο Άκης Μάντζιος έδειχνε και στις δύο θητείες στον πάγκο μας, πως μετέτρεπε την σωματική αδυναμία σε σθένος. Ο Μαρίνος Ουζουνίδης καλείται, με το καλημέρα, να κάνει κάτι αντίστοιχο, σε μια ομάδα που είναι ακέφαλη, τυπικά, για 4-5 μέρες.
Απέναντι στον Πανσερραϊκό, το μεσημέρι της Κυριακής, “δεν θα ξεμπλέξεις με ευχές”, όπως λέει το άσμα. Δεν είμαι λάτρης αστείων προσεγγίσεων του στυλ “Ε και ο βοηθός προπονητή κερδίζει τον Πανσερραϊκό στο Κλεάνθης Βικελίδης”! Εξάλλου, ένα γκολ στο 98′ περίπου, του Φαμπιάνο, πέρσι δίνει την απάντηση.
Οι “ευχές”, που συνοδεύουν όποιον εκφράζει τον Σύλλογο στον πάγκο κάθε τμήματός του, φυσικά και δίνονται από κάθε υγιώς σκεπτόμενο συνοπαδό. Όμως, θα σε… ξεμπλέξει η δουλειά και η ποδοσφαιρική πραγματικότητα. Η σταθερότητα σε συνεργασίες και αποφάσεις. Η συνέπεια. Αρχικά, οι νίκες, στο παιχνίδι της Κυριακής και μετά στης τελευταίας αγωνιστικής της χρονιάς, στην Τρίπολη, κόντρα στον Αστέρα.
Ας μην τρέχουμε, όμως. Αρχικά να επανέλθει η ηρεμία. Τα λίγα λόγια και τα πολλά έργα.
Όλος ο κόσμος να γυρίσει, δεν έχεις άλλη επιλογή
Είναι φοβερή η ικανότητα κάποιων ανθρώπων στο να βαδίζουν πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί αντιθέσεων.
Τέτοιος δείχνει να είναι ο Θοδωρής Καρυπίδης.
Απ’ τον Πάκο στον Παντελίδη, απ’ το 3-0 της Νορβηγίας στο 3-0 της ρεβάνς και στην ευκαιρία της μιας ανάσας. Απ’ τον Γκάμα και τον Ντιγκινί, απ’ τον Λάρσον, τον Σιώοη και τον Ματέο, στον Καμάτσο, στον Νταμπό, στον Μήτρογλου και στον Χαΐροβιτς!
Απ’ τις ποινές και τις απαγορεύσεις μεταγραφών, το κυνήγι ενός συστήματος που “δεν σε γουστάρει πρώτο τραπέζι πίστα” καθώς χώθηκες ανάμεσά τους, αλλά και την επίλυσή τους, ως τα επικά αυτογκόλ η απόσταση είναι “μια ανάσα ή μια απόφαση της στιγμής”.
Απ’ τις δύο χρονιές που τους βάζεις από κάτω, στέλνοντάς τους εκτός Ευρώπης, ενώ έψαχναν τρόπο να σε φτάσουν με αφαιρέσεις βαθμών, από μία προστασία στην επένδυση φτάνεις να βγάζεις την εικόνα και την συμπεριφορά της τελευταίας βδομάδας. Μια εικόνα – τροφή στα πικρόχολα σχόλια του κάθε λεκέ, που θέλει να λερώσει τον Άρη.
Δείχνεις, πολλές φορές, να είσαι το πρόβλημα της ομάδας και της λειτουργίας των αυτονόητων. Στα έχουν γράψει, εξάλλου, παιδιά πολύ παλιότερα. Θωρακίσου και δυνάμωσε τις δομές. Μάθε.
Την ακριβώς επόμενη στιγμή, από πρόβλημα γίνεσαι λύση. Τέτοια έδωσες το περασμένο καλοκαίρι, όταν λειτούργησες όπως έπρεπε. Σιωπηλά, σχεδόν συνωμοτικά. Έξι μήνες μετά, πρέπει να, κατάλαβες πως οι αποφάσεις πρώτα γίνονται πράξη και μετά ανακοινώνονται. Το ίδιο συμβαίνει και με τις επιτυχίες που, φαίνεται πως, αναζητάς. Ο τρόπος είναι το ζητούμενο. Ήσυχα, μεθοδικά, με έργα και όχι με φωνές τα Σάββατα τα βράδια και μάλιστα “στη διαπασών”!
Πέμπτη, 12 Δεκεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
