Εγώ έρχομαι από αλλού. Ξεχασμένος. Εκεί γεννήθηκα. Μακριά απ’ τα σκονισμένα μυαλά σας. Το σώμα μου ζει σε εποχές βίαιες. Ήρθε στην Γη αυτή για να αγωνιστεί, να δοκιμαστεί, να ζυμωθεί με τα πάθη του, να ζυγιστεί με την λίγη, την καθόλου ή την πολλή πίστη του. Σώμα και ψυχή. Αρμονία…
Το πνεύμα μου θέλει να ισορροπήσει, να συνυπάρξει, να παντρέψει σώμα και ψυχή, να “περπατήσει” σαν σχοινοβάτης.
Σώμα, ψυχή, πνεύμα. Ισορροπία…
Εγώ, ο μικρός ο αμνός, του Θεού δεν θυσιάστηκα. Δολοφονήθηκα. Σε σκαλιά, μαζί με τον μικρό αδελφό μου, το παιδί μου, τον φίλο μου, μαζί με εμένα τον ίδιο και με εσένα και δολοφονούμαι κάθε μέρα, σε έδρες και έδρανα, σε κερκίδες και ουζερί που μπουκάρουν φαντάσματα με λοστούς και μαχαίρια, δαίμονες της πόλης που την στοιχειώνουν, με κάθε λογής σκήπτρο στα χέρια. Καταθέτουν χωρίς ίχνος τσίπας και αξιοπρέπειας, χωρίς να σκύβουν το κεφάλι ή να κοκκινίζουν. Χωρίς να ντρέπονται. Είμαι εκεί και τους βλέπω και δεν οργίζομαι. Τους λυπάμαι. Σταυρωμένος, χαμογελώ!
Αγάπη διδάχτηκα, αυτήν έχω μέσα μου. Με αυτήν θα πολεμήσω κάθε τι σάπιο. Δεν έχω επιλογή. Δεν μπορώ να γίνω σαν αυτούς, κάτι που δεν είμαι. Είμαι δυνατός γιατί ζω, υπάρχω, συνυπάρχω. Απέναντι με την κερκίδα του άλλου, του αντίπαλου με τα διαφορετικά χρώματα. Το απέδειξα. Ξανά. Τους θυμώνει. Δεν γίνεται να υπάρχω, να ζω, γι’ αυτούς. Λοιδορούν και βασανίζουν το χαμόγελο, το τραγούδι, την πίστη, την αγάπη. Ζουν για να μισούν, να σταυρώνουν και να νίπτουν τας χείρας τους, να τα πλένουν και να παραδίδουν στον όχλο εμένα. Τον αγνό. Τον αμνό. Του Θεού.
Εγώ, κάθε φορά που ένα παιδί παίζει με ένα άλλο, διαφορετικό, αντίπαλο, άλλης ομάδας και επιλογής, άλλης κουλτούρας, αλλά που αναπνέει τον ίδιο αέρα, κλέβω λίγο οξυγόνο απ’ το δικό τους. Κάθε φορά που νομίζουν πως το σκοτώνουν, πως με εξοντώνουν, είμαι εδώ. Αγνός. Μικρός. Αμνός. Του Θεού. Και… Ανασταίνομαι!
Εγώ, να το θυμάσαι, είμαι Άρης!
Χριστός Ανέστη!
Κυριακή του Πάσχα
16 Απριλίου 2023
“ο Χιούι”
