Έχει πολλά στοιχεία από Άρη αυτή η περίοδος. Διαχρονικά, πλησιάζοντας αυτές τις μέρες, τις κοντινές στο Πάσχα, θυμάμαι πρωτοσέλιδα εφημερίδων της πόλης να τιτλοφορούν άρθρα του στυλ: “Βδομάδα των παθών. Ελπίζει στην Ανάσταση ο Άρης” και αυτά αφορούσαν σε εποχές που τα χρέη και οι αποχές έπνιγαν το ποδοσφαιρικό τμήμα, ως και περιόδους που βράζαμε στο ζουμί μας μέχρι να έρθουν παιχνίδια που θα παίζαμε την ύπαρξή μας (βλέπε Χαϊδάρι).
Θυμήθηκα τα πολλά “Ωσαννά” και τις υποδοχές με κλάδους βαΐων, αλλά και τα “σταύρωσον αυτόν” που ακολουθούσαν, όταν οι ελπίδες για Μεσσίες αποδεικνύονταν μάταιες. Από κοντό Μηνά και Λάμπρο, ως αλλοδαπούς ιδιοκτήτες φαστφουντάδικων. Ευτυχώς, σκέφτομαι, ο παρόντας πρόεδρος αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται αλλιώς. Ευτυχώς λοιδορείται πολλές φορές, από μερίδα οπαδών και δημοσιογράφων που θέλουν να τα πηγαίνουν καλά με τους πολλούς. Ευτυχώς που δεν υπάρχουν προσδοκίες. Βαρέθηκα τις ακραίες αντιδράσεις του όχλου, ρε φίλε.
Τέτοιες μέρες, Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών, ήταν, στα τέλη των 80’s και τα ιστορικά Final Four, αρχής γενομένης στην Γάνδη. Ήμασταν στο χωριό, θυμάμαι, χαμένο στα βουνά της Πίνδου, με τηλεόραση παλιά, γνωστή και ως “ασπρόμαυρη”, της εποχής. Χειροκίνητη! Εκεί είδαμε, με τον αδερφό, την παράδοση στην ανωτερότητα της Τρέισερ του Μιλάνου, εκεί βιώσαμε και την αδικία στον ημιτελικό με την Μακάμπι του Τελ Αβίβ, με τον Μαγκί, τον Γιαννάκη, την διακοπή, την ανατροπή. Ο Άρης φορούσε φανέλες που είχαν στοιχεία κινηματογραφικού φιλμ πάνω τους. Σαν παλιό σινεμά. Μαζί με εμάς τους δύο, παρακολουθούσαν τα παιχνίδια και ο παππούς και η γιαγιά. Άνθρωποι που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με οτιδήποτε αθλητικό. Ήξεραν, όμως, ένα πράγμα. Ο μεγάλος Άρης!
Τα παραπάνω είναι λίγα από όσα θυμήθηκα, με αφορμή τις Άγιες αυτές ημέρες. Της κατάνυξης, της προσευχής, της ψυχικής ηρεμίας, της αναζήτησης για λύτρωση και γαλήνη. Πέρασε από πολλές φουρτούνες το Σωματείο κι εμείς μαζί, μέχρι να έρθουν ημέρες όπως αυτές που διανύουμε. Πιο ήρεμες. Σχεδόν σιωπής. Προετοιμασίας για στόχους που αρμόζουν στο μέγεθος της ομάδας, του Συλλόγου.
Την περασμένη βδομάδα επέλεξα την ησυχία και την αποχή από ειδήσεις και άρθρα, μέχρι να στείλει ένα δημοσίευμα ο Λιούι. Η Ε.Π.Ο. , έλεγε πως, ανακοίνωσε για τον τελικό κυπέλλου ως ημερομηνία την Πέμπτη (!!!) 23 Μαΐου, στον Βόλο, κεκλεισμένων των θυρών.
Έφερα στο νου εκείνες τις Πέμπτες, με τα ρεπό των θεάτρων, με το πανελλήνιο καρφωμένο στην οθόνη να δει Άρη, με Ακρόαμα, Μαρινέλλα και Πάριο! Καλλιτεχνική η φύση των αποφασιζόντων, σκέφτηκα!
Μέσα σε τέτοιο, παρανοϊκό και γραφικό περιβάλλον, καλείται η ομάδα να προετοιμαστεί, μέσω των αγωνιστικών των play off του πρωταθλήματος. Εκεί που για μία πάσα που δεν “βγήκε” στον παιχταρά Μορόν, δεν πληρώθηκε στο έπακρο η αλαζονεία του κοντού δικηγόρου. Εκεί που, σήμερα το βραδάκι, παίζουμε στην Λεωφόρο, απέναντι σε άλλον έναν αμετροεπή αντίπαλο και τον περίγυρό του. Αυτόν που θα συναντήσουμε μία Πέμπτη βράδυ, σε λίγο λιγότερο από έναν μήνα.
Περιμένω να δω, διατηρώ την πίστη, την φλόγα, επιμένω, ζυγίζω καταστάσεις, παρακολουθώ την αγωνία τους, την μάταιη προσπάθεια να χρεώσουν τον Άρη. Χρέος δικό μας η εμπιστοσύνη και η, διαρκής, συσπείρωση.
Κυριακή των Βαΐων, 28 Απριλίου 2024
“ο Χιούι”
