Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είπε χθες ότι κανεί δεν θέλει να λυπάται τον Άρη και ότι “με λυπεί να μας λυπούνται”. Μπορεί και να το πιστεύει, δεν το ξέρω αυτό, όμως αυτός ο Άρης παρουσιάζει τέτοια εικόνα σε όλα τα επίπεδα που είναι για λύπηση και έχει “μικρύνει” υπερβολικά πολύ σε μέγεθος.
Αγωνιστικά δεν σημειώθηκε κάποια έκπληξη χθες. Ο Κολοσσός έχει καλύτερο υλικό από τον Άρη, ο Άρης δεν είχε το πλεονέκτημα έδρας, γιατί έπαιζε σε άδειο Αλεξάνδρειο, είχε όμως την πίεση του αποτελέσματος, την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι Ροδίτες με την εμπειρία των Ελλήνων και πήρε τη νίκη πολύ φυσιολογικά και χωρίς να απειληθεί στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Στο παρκέ ο Άρης δεν είναι για λύπηση. Απλά αντικατοπτρίζεται όλα όσα (δεν) συμβαίνουν εκτός παρκέ γύρω από το τμήμα μπάσκετ. Στο παρκέ τόσο μπορεί, τόσο παίζει. Άλλες φορές θα είναι λίγο καλύτερος, άλλες λίγο χειρότερος.
Για λύπηση είναι που κατέβηκε με πούλμαν στην Αθήνα, για λύπηση είναι που παίρνονται τέτοιες αποφάσεις, για λύπηση είναι που ασκούν τώρα κριτική για αυτές τις αποφάσεις ορισμένοι που τις ήξεραν από το καλοκαίρι, όταν συμφωνούσαν για περικοπές από παντού…
Για λύπηση είναι που ο Άρης έχει καταντήσει να περιμένει τα χρήματα του ΟΠΑΠ για να λειτουργήσει, για λύπηση είναι που ακόμα παίζονται παιχνίδια που παίζαμε μικροί. Κάποιοι παίζουν την κολοκυθιά, κάποιοι παίζουν κρυφτό, κάποιοι την τυφλόμυγα… Έχουν ξεχάσει όμως είναι πλέον 40ρηδες και 50ρηδες.
Για λύπηση είναι όσοι δεν θέλουν να διοικήσουν και αντί να παραιτηθούν, κάθονται στην άκρη των επισήμων και κάνουν μούτρα.
Για λύπηση είναι είναι όσοι μένουν επειδή είναι εγκλωβισμένοι και θέλουν να φύγουν.
Για λύπηση είναι όσοι νομίζουν πως το πρόβλημα του Άρη έχει ονοματεπώνυμο (λόγου χάριν… Γιάννης Δαμιανίδης). Μέρος του προβλήματος είναι και άλλοθι όλων των υπόλοιπων που θέλουν να τον δουν να φεύγει, χωρίς καν να έχουν σκεφτεί την επόμενη μέρα.
Για λύπηση είναι που ορισμένοι (όχι παίκτες) λένε δεξιά κι αριστερά ότι είναι απλήρωτοι, αλλά κατηγορούν άλλους από αυτούς που πρέπει να τους πληρώσουν, γιατί θέλουν να το παίξουν καλοί, ως απόρροια του λαϊκισμού με τον οποίο πορεύονται όλα αυτά τα χρόνια.
Φίλαθλοι αναρωτιούνται από χθες “που φτάσαμε;”. Για λύπηση είναι που το κάνουν τον Οκτώβριο του 2011 και δεν το έκαναν όταν έβλεπαν το Παλέ άδειο και την ομάδα να παλεύει να περάσει στους οχτώ της Ευρωλίγκας… Για όσα συμβαίνουν τώρα δεν έχουν ευθύνη, για όσα άφησαν να συμβαίνουν τώρα έχουν και μεγάλη…
