Ο Κώστας ήρθε στο ημίχρονο, να μας βρει και να δυσανασχετήσει. Γνωριζόμαστε χρόνια, απ’ όταν ήμασταν εμείς κι εμείς στα τσιμέντα. Προφανώς, λόγω της ισοφάρισης του Μαντσίνι, ανέπτυξε την άποψη “να ξηλωθούν και να αλλάξουν και οι 2 πλευρές”! Άγνωστο το πότε και το πώς. Πιθανολογώ πως, θα εννοούσε το καλοκαίρι που έρχεται…
Ενθουσιασμός και εθισμός
Πήγα ως την Κοζάνη την Κυριακή. Έφυγα στη 1 το μεσημέρι, 2 και κάτι ήμουν εκεί, είδα φίλους και φίλες, χορέψαμε, περάσαμε όμορφα, κατά τις 6 και τέταρτο το απόγευμα ξεκίνησα για πίσω. Να προλάβω τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, στο Χαριλάου. Ο ενθουσιασμός μου από το πόσο όμορφα πέρασα, συνέχιζε να ισχύει, γιατί θα έβλεπα Άρη. Αυτή ήταν και είναι η βασική συνθήκη για να πηγαίνω στο γήπεδο. Το “δίπλα σου, πάντα, εγώ” σύνθημα, η ανάγκη να δω την φανέλα, ο ενθουσιασμός που γεννάει η θέα του κιτρινόμαυρου χρώματος, οι κερκίδες, τα συνθήματα. Το λες και εθισμό.
Ο ποδοσφαιρικός Άρης, πάει καιρός που, έχει εθιστεί σε κάποιες συμπεριφορές. Αυτό αφορά το σύνολο του οικοδομήματος. Έχει εθιστεί στο πρόχειρο, στο βιαστικό, σε αυτό που παρασύρει, στην “να γίνουν γρήγορα τα πράγματα” φιλοσοφία. Εθίστηκε, εν συνεχεία στην βιασύνη στην σκέψη. Καθρέφτης και το γήπεδο. Είναι άλλο να υπάρχει αμεσότητα στην απόφαση, πράξη που πηγάζει από δουλειά και εμπιστοσύνη στις ικανότητές μου και άλλο η βιασύνη. Ο Αμπουμπακάρ Καμαρά είχε μέσα του… Γκρέι, στην φάση της χαμένης ευκαιρίας για το 2-0, από πολύ ευνοϊκή θέση. Ο Γκρέι είχε μέσα του… Ιντέγε και πάει λέγοντας. Αρχής γενομένης από τον Καμάτσο, πάνω στην γραμμή της εστίας της Μακάμπι Τελ Αβίβ, υπάρχει ένας εθισμός στο να χάνονται κραυγαλέες ευκαιρίες, στην ομάδα, φέτος. Μοιραία και πέναλτι. Τα γνωστά. Χτες, πήγε και ένα κλικ παραπέρα αυτό, παρατηρώντας τον Ενκουλού πχ να κάνει παράλληλη πάσα στην μικρή περιοχή, με αντίπαλο επιθετικό πολύ κοντά στην μπάλα. Ένα παιχνίδι με την τύχη σου.
“Επιτυχία είναι να πηγαίνεις από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου”, είπε σε ένα απόφθεγμα ο Ουίνστον Τσόρτσιλ. Ο ποδοσφαιρικός Άρης δείχνει να έχει χάσει τον ενθουσιασμό του. Την πηγή της έμπνευσης, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Την χαρά και την δίψα της συμμετοχής, αρχικά και της διεκδίκησης του στόχου, εν συνεχεία. Πολλοί φίλοι, που μιλήσαμε καθ’ οδόν της διαδρομής μου στην Εγνατία, εξέφρασαν αισιοδοξία για το αποτέλεσμα. Τα λεπτά έως το 35′ τους δικαίωναν. Η εικόνα του αγώνα ήταν, μέσες άκρες, ένα γκολ νωρίς για εμάς, τον Άρη, ένας δυσκοίλιος Παναθηναϊκός, δύο πολύ καλές ευκαιρίες για ένα γκολ ακόμα, για εμάς. Όμως, ο εθισμός κάνει την εμφάνισή του αν υπάρξει η αφορμή, η πρώτη φορά. Αν έχεις κομμένο το τσιγάρο, μόλις ανάψεις ένα. Αν έχεις κόψει το ποτό, μόλις πιεις το πρώτο ποτήρι. Το γκολ του Μαντσίνι ήταν ένα τέτοιο ποτήρι. Πικρά εθιστικό.
Ανασφάλεια
Στην ουσία, ο φίλος Κώστας, έβγαλε στην επιφάνεια την μέση ανασφάλεια που διακατέχει πολλούς από τους συνοπαδούς, ως μεταδοτικό σύμπτωμα από την ομάδα προς αυτούς. Φαίνεται, όχι μόνο να μην έχει διδαχθεί από τα λάθη και την επαναλαμβανόμενη συνθήκη ο Άρης, αλλά να τον ζώνουν τα φίδια, οι αμφιβολίες, η αμφισβήτηση του ενός παίχτη προς τον άλλον, ακόμα και στις ικανότητες του ίδιου. Μία συνεχής κόντρα, ένας εσωτερικός πόλεμος με τον εαυτό σου. Αυτό, συμβαίνει σε κάθε, σχεδόν, τέρμα που δέχεται η ομάδα. Αυτό αποτυπώθηκε στην πράξη, στην εύλογη απορία του Τερζή για το πώς γίνεται 5vs8 να σκοράρουν στην περιοχή μας και μάλιστα από στημένο με εμάς αμυνόμενους. Και ο πλέον αδαής γνωρίζει πως ο αμυνόμενος έχει πλεονέκτημα. Ο ανασφαλής Άρης, το μετέτρεψε σε μειονέκτημα. Το αποδεικνύουν οι αριθμοί και τα γκολ που δεχόμαστε στα στημένα.
Η ανασφάλεια φέρνει στραβό αποτέλεσμα, αυτό γκρίνια, αυτή εκνευρισμό, ο εκνευρισμός θολό μυαλό. Το τελευταίο που χρειάζεται αυτή την στιγμή η ομάδα είναι τέτοια σκέψη. Θολή. Πάνε λίγες μέρες που ο Παλίκουτσα έχει προαναγγελθεί. Δείχνει να αλλάζει ρότα η διοίκηση και σωστά
Αυτό είναι το ένα κομμάτι και θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Φαίνεται να πάρθηκε η σωστή, ποδοσφαιρικά, απόφαση.
Το άλλο, όμως, ζήτημα είναι η επίτευξη του τελευταίου, ελάχιστου στόχου της ομάδας. Το πάτωμα μεν, το καθόλου αυτονόητο, δε. Είναι η κατάληψη της 5ης θέσης και το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Πολλοί συνοπαδοί, οι περισσότεροι πάνω σε θυμό, αλλά και πολλοί λόγω μίας ανεξήγητης αλαζονείας ή… θολούρας, υποτιμούν την επίτευξη κάτι τέτοιου και προδικάζουν μία χρονιά ως χαμένη. Η χρονιά θα είναι πισωγύρισμα αν συμβεί να μην κατακτηθεί η, ελάχιστη πλην, σημαντική 5η θέση στην τελική κατάταξη, μετά το πέρας των play off. Οι ίδιοι που λένε “Έλα τώρα, ποια Ευρώπη; Αποκλείεσαι στην πρώτη/δεύτερη φάση και τι έγινε αν δεν βγούμε;” θα ρίχνουν το μπινελίκι του αιώνα αν η ομάδα δεν πετύχει το ελάχιστο. Ο, επί χρόνια, ανασφαλής Άρης θα έπρεπε να έχει ελάχιστο στόχο την Ευρώπη. Αντ’ αυτού, δεν υπάρχουν αυτονόητα, όπως έχετε διαβάσει κατ’ επανάληψη από εδώ. Το αυτονόητο το διεκδικείς, το επιτυγχάνεις και όταν δημιουργηθεί επαναληπτικά, σαν συνήθεια, 10 φορές και πλέον, τότε θεωρείς πως ” Στο τέλος θα πετύχουν τον στόχο, τον ελάχιστο έστω, όσοι “τρέχουν ” τα του ποδοσφαίρου. Έτσι θα κάνουν, δεν ανησυχώ, ξέρουν τον τρόπο”.
Οι μάγοι
Στον αθλητισμό, όπως και σε πολλά πράγματα στην ζωή, δεν προκύπτουν μαγικά τα πράγματα. Τα αποτελέσματα. Οι στόχοι, κατ’ επέκταση. Θέλει δουλειά, μελέτη, τριβή. Όλο αυτό έχει και αποτυχία μέσα. Τα συμπεράσματα βγαίνουν στο τέλος. Την στιγμή που μιλάμε, η ποδοσφαιρική ομάδα μας, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, υπολειπόμενη 4 πόντους της 5ης θέσης. Στα τέσσερα, εναπομείναντα παιχνίδια, μέχρι την έναρξη των play off, έχει δύο εκτός (σε Ηράκλειο με Ο.Φ.Η. και Λαμία, με ομώνυμη ομάδα) και δύο μέσα (με Ατρόμητο και Π.Α.Σ. Γιάννενα). Οφείλει να βρει τον τρόπο να κερδίσει τα δύο εντός. Το ιδανικό θα ήταν να έκανε το 12/12 ή το 10/12 σε συγκέντρωση βαθμών. Τίποτα δεν με οδηγεί στο να “βλέπω” κάτι τέτοιο, αν και το ελπίζω, ως οπαδός μονάχα.
Η πολλή ατομική ποιότητα, δυστυχώς, δεν μεταφράστηκε ποτέ σε ομαδική λειτουργία, με όσα συνέβησαν από το καλοκαίρι έως και σήμερα. Οι λόγοι χιλιοειπωμένοι και δεν τους επαναλαμβάνω. Το ποδόσφαιρο δεν έχει μάγους, με ραβδιά, που να αλλάζουν τις καταστάσεις απ’ την μία στιγμή στην άλλη. Μοιραία, ούτε ο Παλίκουτσα θα κάνει κάτι τέτοιο – δεν είναι και ο ρόλος του αυτός, στο φινάλε – ούτε και ο, φιλότιμος, Απόστολος Τερζής τον οποίο μοιραία θα στηρίξω, όσο και αν διαφωνώ, καθώς νιώθω πως οφείλω να υποστηρίξω διοικητικές επιλογές στην παρούσα φάση. Πρέπει να βρεθεί, για εμένα, η ελάχιστη ενότητα, κόντρα σε εγωισμούς, σε εμμονές, σε πείσματα. Μιλάω για το τώρα. Το άμεσο.
Αντί επιλόγου
Ο ίδιος, ας τον πούμε “Κώστα” πάλι, συνοπαδός θα πάρει τηλέφωνο στον ραδιοφωνικό σταθμό ή θα… ποστάρει την άποψή του, κάνοντας σύγκριση και εκθειάζοντας το μπάσκετ, συγκρίνοντας και επικρίνοντας το ποδόσφαιρο. Ένα μπάσκετ που κερδίζει, αποδίδει ωραία πράγματα στα παρκέ και διεκδικεί το καλύτερο πλασάρισμα στην 6άδα, ενδεχομένως, ως στόχο. Ούτε καν προοπτική τίτλου. Το αναφέρω ως ανάγκη κάποιων από εμάς για να βγάλουν χολή για το εκάστοτε αγωνιστικό τμήμα. Αξίζουν συγχαρητήρια σε διοίκηση, προπονητικό επιτελείο και παίχτες του μπασκετικού Άρη. Είναι άλλες οι συνθήκες των δυο τμημάτων όμως και φυσικά λάθος το να παρουσιάζω το ένα “παιδί” κακό και το άλλο καλό, για να ικανοποιήσω προσωπικά, εσωτερικά, άλυτα θέματά μου. Πρέπει να αλλάξω σκεπτικό κι εγώ. Να πάω κόντρα στον κακό εαυτό μου, όπως καλείται, με τον κάθε τρόπο, να πετύχει κάτι τέτοιο και η ομάδα ποδοσφαίρου.
ΥΓ Οριοθέτηση άμεσων και μακροπρόθεσμων στόχων. Τρόπος επίτευξης του καθένα. Με την σειρά και την σπουδαιότητά του. Βήμα το βήμα.
Μόνο Άρης. Μια ζωή!
Τρίτη, 14 Φεβρουαρίου 2023
“ο Χιούι”
