ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Ο Αντώνης Πακαλίδης σχολιάζει: “Ή αλλάζετε ή βουλιάζετε…”

Τα άρθρα μου τα γράφω πάντα μετά το τέλος του αγώνα , χωρίς να ακούω δηλώσεις ή απόψεις για να μην επηρεάζομαι με οποιονδήποτε τρόπο. Αυτή τη φορά έκατσα και άκουσα τις δηλώσεις.

Τώρα θα πρέπει να γράψω γιατί ο ΑΡΗΣ έχασε μέσα στην Τρίπολη, με ανατροπή από 0-2 σε 3-2q Όχι δεν γίνεται. Τι να γράψω; Μήπως δεν είδατε όλοι το κατάντημα; Μήπως ξεχωρίσατε κάποιον που να παίζει για την ομάδα; Μήπως καταλάβατε γιατί έγιναν οι αλλαγές με τους συγκεκριμένους παίκτες που βγήκαν; Σε τι αποσκοπούσε η ομάδα σ’ αυτόν τον αγώνα;

Μια ομάδα ποδοσφαιριστών βρέθηκε στον αγωνιστικό χώρο του «Θ. Κολοκοτρώνης» που ήθελε να μας πείσει ότι θα δώσει την παράσταση της ζωής της. Νέα χρονιά, νέα όνειρα, νέα ορμή, κάτι νέο τέλος πάντων θα υπήρχε για να κρατήσει το ενδιαφέρον μας ζεστό. Φευ… τίποτα δυστυχώς. Μία ομάδα που δεν κατάλαβε πως προηγήθηκε και η ίδια ομάδα δεν κατάλαβε πως έχασε.

Γιατί αν ψυχανεμισθώ ότι ξέρανε τι κάνανε τότε δεν αξίζει να ασχοληθώ ποτέ ξανά μαζί τους. Μου έρχονται πολλές ερωτήσεις στο μυαλό, φυσικά δεν περιμένω απαντήσεις. Αλλά ρε γαμώτο πως γίνεται ο Αστέρας να βρίσκει κίνητρο, πάθος, δύναμη και να παίζει σαν πεινασμένος για τη νίκη και ο ΑΡΗΣ να έχει χαρούμενους περιπατητές που βγήκαν βόλτα στην πλατεία;

Πείθεται κανένας παίκτης που έρχεται κάθε καλοκαίρι ότι παίζει σε ομάδα με στόχους; Τους «ψήνει» κανένας ότι σε κάθε αγώνα πρέπει να δίνουν τη ζωή τους; Υπάρχει κάτι που να τους κάνει να νιώθουν από ΑΡΗ; Αντιλαμβάνονται ότι ο κόσμος που ακολουθεί τον ΑΡΗ έχει δει τα πάντα και περιμένει να βρει μια χαραμάδα που να μπαίνει φως ώστε να υποστηρίξει με πολλαπλάσιο πάθος;

Ο ΑΡΗΣ κύριοι που έχετε την τιμή να εκπροσωπείται είναι πολύ μεγαλύτερος από όλα τα όνειρα σας. Δεν ανέχεται αυτός ο ΑΡΗΣ περίεργους, μυστήριους, μισθοφόρους, πανηγυρτζήδες, ευθυνόφοβους, φοβιτσιάρηδες, επικίνδυνους. Ο ΑΡΗΣ υπήρξε , υπάρχει και θα υπάρχει γιατί είναι τόσο υπερήφανος όσο εσείς δεν μπορείτε να είστε για τις οικογένειες σας.

Η φαντασία σας δεν φτάνει για να καταλάβετε πόσο μεγάλος είναι ο ΑΡΗΣ με το σήμα το θεό του Πολέμου στο στήθος. Επειδή δεν μπορείτε ξεκινήστε να αποχωρείτε. Όλοι αν θέλετε. Δεν θα κάνουμε συζητήσεις. Και το ξήλωμα αυτής της νοοτροπίας σας ξεκινάει από τα πιο ψηλά και καταλήγει μέχρι τον τελευταίο του οργανισμό μου ΑΡΗΣ όπως κατέληξε στα χέρια σας.

Να μιλήσουμε για τον προπονητή; Δεν διάβασε τίποτα από το ματς. Πιεζόταν από το 20ο λεπτό και μετά αλλά δεν βρήκε τρόπο να ξεμπλοκάρει την ομάδα. Ξεκίνησε μια φορά με λογική να έχει μέσα Ζαμόρα και Μορόν και βρήκε χώρους για να προηγηθεί χωρίς να χρειάζεται να κάνει άπειρες ευκαιρίες. Και τι έκανε με έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου; Έβγαλε το Ζαμόρα για να βάλει τον Τζούρασεκ. Γιατί; Για να κρατήσει το σκορ; Με ένα ολόκληρο ημίχρονο μπροστά του; Με αλλαγές έχασε τη νίκη με τη Λαμία , με αλλαγές έχασε το ματς στην Τρίπολη. Κάτι δεν πάει καλά κόουτς. Όταν στις δηλώσεις μιλάς για λάθη που πλήρωσε η ομάδα , ξεκίνα από τα δικά σου. Είναι πολλά και μεγάλα.

Από παίκτες τι να πούμε; Το κάποτε αλάνθαστο δίδυμο Μπράμπετς – Φαμπιάνο έφαγε 5 γκολ σε δύο παιχνίδια για πλάκα. Στο δεύτερο γκολ οι παίκτες του Αστέρα έπαιξαν βόλεϊ στην περιοχή. Ο Πάρντο κάτι πήγε να στο πρώτο ημίχρονο αλλά χάθηκε στην πορεία. Ο Μορόν δεν είναι αυτός που ξέρουμε. Ο Σουλεϊμάνοφ σκόραρε, ήθελε να δημιουργήσει φάσεις αλλά από μπαλιές δεν πήρε ούτε μία φορά όπως έπρεπε. Ο Ζουλ ένα ωραίο μηδέν. Έκανε και το λάθος για το τρίτο γκολ. Εύκολα μάλιστα. Αν ο Μοντόγια δεν είχε βιογραφικό ότι έπαιξε στη Μπαρτσελόνα , δύσκολα θα έβρισκε συμβόλαιο, ακόμη και σε χαμηλότερη κατηγορία.

Το ζήτημα πλέον δεν είναι οι αγώνες που παίζει η ομάδα. Είναι το πώς δεν θα κατρακυλήσει περισσότερο. Καταλήγουμε στο ότι ο ΑΡΗΣ παίζει για να σώζεται γρήγορα και μέχρι εκεί. Ο δεύτερος γύρος έχει εντός τρία παιχνίδια , όλα ντέρμπι, και τα υπόλοιπα εκτός. Μ’ αυτή την εικόνα που είδαμε στην Τρίπολη, θα είναι επιτυχία να μαζέψει έως 9 βαθμούς. Γιατί αν πάει σε διψήφιο τότε θα μιλάμε για άθλο.

Είναι ντροπή σας εμείς οι ίδιοι να αυτοσαρκαζόμαστε για να δικαιολογήσουμε την απάθεια σας. Το χειρότερο συναίσθημα του φιλάθλου μιας ομάδας είναι να τον αναγκάζεται να μην ασχολείται όσο πραγματικά θα ήθελε. Το καταφέρατε. Όλοι μέσα σ’ αυτόν τον ΑΡΗ. Μην το ξεχνάτε.

Ή αλλάξτε ή θα βουλιάξετε.

 

To Top