O Δημήτρης Σαχινίδης μοιράζεται κάποιες σκέψεις του με τους φίλους του Άρη και γράφει στο PRESSARIS σχετικά με την κατάσταση στο κιτρινόμαυρο μπάσκετ με αφορμή το τέλος του Δημήτρη Πρίφτη από την τεχνική ηγεσία.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κατά τη διάρκεια της τριετούς παρουσίας του στον πάγκο του Άρη ο Δημήτρης Πρίφτης τάραξε τα νερά του μπασκετικού τμήματος, καθώς μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε και το βέβαιο είναι πως μιλάμε για την πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που πέρασε από τον Αυτοκράτορα του Ελληνικού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια αφού είναι ο μόνος που κατάφερε μέσα σε αυτό το διάστημα που είχε τα κλειδιά του πάγκου της ομάδας να γνωρίσει την αποθέωση και παράλληλα να κατηγορηθεί ως υπεύθυνος για πράγματα τα οποία συνέβαιναν ή δεν συνέβαιναν εντός της ομάδος.
Κατά την ταπεινή μου άποψη η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και τώρα που ο κύκλος της παρουσίας του στην ομάδα έκλεισε νομίζω πως όλοι μπορούμε με πιο ήρεμο και νηφάλιο μυαλό να κρίνουμε αν το πρόσημο που αφήνει πίσω του ο 48χρονος προπονητής είναι θετικό ή αρνητικό, ο καθένας φυσικά με τα δικά του αυστηρά κριτήρια.
Βέβαια πριν αξιολογήσουμε την πορεία του Δημήτρη Πρίφτη θα πρέπει πρώτιστα να συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι το κάθε ένα από αυτά τα τρια έτη ήταν εκ διαμέτρου αντίθετο και διαφορετικό από το άλλο, αφού η πρώτη χρονιά ήταν ουσιαστικά μια σεζόν διαχείρισης κατά την διάρκεια της οποίας οι απαιτήσεις που υπήρχαν δεν ήταν και τόσο υψηλές. Από εκεί και πέρα σε ότι αφορά τη δεύτερη χρονιά του Δημήτρη Πρίφτη στον πάγκο της ομάδος θα μπορούσα να πω μετά βεβαιότητος πως ήταν μια άκρως επιτυχημένη χρονιά που όμως για να σημαδευτεί από θετικό πρόσημο βοηθήθηκε κι από τον παράγοντα της τύχης, μιας και αν κάποιος θελήσει να ανατρέξει τη μνήμη του σε εκείνη τη σεζόν αναμφίβολα θα θυμηθεί πως οι τότε επιλογές της ομάδας στους Αμερικάνους θα μπορούσαν να θεωρηθούν η μια καλύτερη από την άλλη.
Επέλεξα συνειδητά να αναφερθώ ξεχωριστά στην τρίτη και τελευταία χρονιά, καθώς ήταν μια περίοδος που σημαδεύτηκε από πάρα πολλές ατυχίες αγωνιστικές και μη. Μια χρονιά ειδικών συνθηκών κατά τη διάρκεια της οποίας οι κακοδαιμονία των τραυματισμών χτύπησε ουκ ολίγες φορές την πόρτα της ομάδας, όμως η ατυχία δεν σταμάτησε εκεί μιας και παρόλο που την αμέσως προηγούμενη χρονιά ο Άρης τράβηξε το Τζόκερ με τις αγωνιστικές του επιλογές την φετινή χρονιά πιστεύω ακράδαντα πως τράβηξε την κουρτίνα του Ζονκ.
Όπως και να έχει βάσει όλων των παραπάνω που ανέφερα ο Δημήτρης Πρίφτης κατά την γνώμη μου φεύγοντας άφησε έργο, ασχέτως που πιστεύω ότι θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα αν δεν παρουσίαζε το σύνδρομο της ηλεκτρικής καρέκλας, σύνδρομο που εμφανίζει νομοτελειακά ο κάθε άπειρος προπονητής που καλείται να προπονήσει μια τόσο μεγάλη ομάδα της ιστορίας και της εμβέλειας του Άρη.
