Ο Δημήτρης Σαχινίδης μοιράζεται μέσα από το PRESSARIS τις σκέψεις του για την κατάσταση στον ποδοσφαιρικό και μπάσκετικό Άρη, σε ακόμη ένα δύσκολο καλοκαίρι για τον σύλλογο.
“Είναι κάτι παραπάνω από δεδομένο πως όλος συνολικά ο σύλλογος ακροβατεί μεταξύ σφύρας και άκμονος για αυτό και πήρα την απόφαση στο σημερινό μου άρθρο να κάνω μια κοινή αναφορά στα δύο κυριότερα τμήματα του συλλόγου τα οποία λίγο πολύ είναι αυτά που καθιερώνουν μια ομάδα και καθορίζουν σε αρκετά μεγάλο βαθμό το μέγεθος της.
Ξεκινώντας από το μπασκετικό τμήμα θα ήθελα να τονίσω πως με την έλευση του Παναγιώτη Γιαννάκη εγώ προσωπικά αισθάνθηκα μια ασφάλεια και μια σιγουριά πιστεύοντας πώς η επανένταξη ενός τόσο σπουδαίο ανθρώπου στα δρώμενα της ομάδας θα δρομολογούσε κάποιες εξελίξεις που εκκρεμούσαν, καθώς και ότι θα αποτελούσε το εφαλτήριο ώστε να λυθούν κάποια από τα προβλήματα που τους τελευταίους μήνες είχαν ανακύψει.
Μετά λύπης μου όμως έχω παρατηρήσει πως η διοίκηση της Κ.Α.Ε. έχει κατά κάποιο τρόπο κρυφτεί πίσω από τον ερχομό του 58χρονου τεχνικού αφήνοντας τα προβλήματα που ήδη υπήρχαν να μεγαλώνουν και χωρίς ίχνος υπερβολής να πολλαπλασιάζονται.
Εδώ και αρκετό καιρό επέλεξα συνειδητά να τηρήσω μια στάση αναμονής σεβόμενος το έργο που επιτέλεσε μέχρι τώρα η οικογένεια Λάσκαρη βοηθώντας στην αναγέννηση του Αυτοκράτορα. Από εκεί και μετά όμως έρχεται μια στιγμή που η υπομονή φτάνει στα όρια της αφού μέχρι και ο πιο καλόπιστος της ομάδας βλέποντας την ομάδα να αποψιλώνεται επικίνδυνα πιστεύω ακράδαντα πως έχει αρχίσει να προβληματίζεται και να διερωτάται για το τι ακριβώς συμβαίνει και το όραμα που αρχικά είχε δοθεί σταδιακά απομακρύνεται.
Ελπίζω και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου σύντομα να έρθει μια μέρα που ο Νίκος Λάσκαρης θα κλείσει όλα τα στόματα συμπεριλαμβανομένου πρώτιστα του δικού μου δίνοντας τη λύση σε ένα πρόβλημα που απαγορεύεται δια ροπάλου να χρονίσει.
Στα του ποδοσφαιρικού τμήματος έχω την εντύπωση πως και εκεί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, καθώς τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα στη χορήγηση της αδειοδότησης σε μια εβδομάδα από σήμερα. Από εκεί και πέρα όμως νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από λογικό να θεωρείται ατόπημα η μη εξασφάλιση της σε πρώτο βαθμό, καθώς δεν πρέπει να λησμονηθεί από κανέναν πώς μιλάμε για μια νεοσυσταθείσα ουσιαστικά εταιρία η οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες όχι μόνο δε θα έπρεπε να βρει δυσκολίες στο δρόμο της, αλλά αντίθετα θα έπρεπε αυτός να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Κλείνοντας επειδή όπως ανέφερα και παραπάνω τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αυτό που επιβάλλεται να γίνει είναι να βρεθούν και στα δυο τμήματα οι απαιτούμενες λύσεις διότι θα πρέπει κάποια στιγμή αυτός ο μόνιμος αναβρασμός που ταλαιπωρεί όλο το φάσμα του συλλόγου να εκλείψει αφήνοντας επιτέλους τη θέση του στο όραμα και τη δημιουργία”
