Ο Στράτος Κωσταλάς, πρώην γενικός διευθυντής της ΚΑΕ Άρης αρθρογραφώντας στο ebasket, αναφέρεται στην απώλεια του Μάκη Δενδρινού…
Αναλυτικά:
Αν και δυστυχώς οι γιατροί είχαν πει ότι ήταν αναπόφευκτο ο χαμός του Μάκη Δενδρινούχτύπησε σαν κεραυνός, όχι μόνο τους συγγενείς και φίλους του αλλά και όλη την μπασκετική οικογένεια.
Ο “Βούδας” – όπως όλοι τον λέγαμε – ήταν το κάτι άλλο. Εκτός γηπέδου ήταν απλός και ήρεμος σαν αρνάκι, ενώ όσοι τον προλάβαμε να τον δούμε σαν παίκτη, τον θυμόμαστε σαν ένα λιοντάρι έτοιμο να κατασπαράξει τον εκάστοτε αντίπαλο του.
Ακόμα, άφησε το στίγμα του σαν προπονητής με αποκορύφωμα (τουλάχιστον κατ’ εμέ) το γεγονός ότι δεν δίστασε το 1994 να αναλάβει την Εθνική μας ομάδα, λίγες μέρες πριν το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου και ήρθαμε τέταρτοι μετά την ακτύπητη Dream Team II(Σακίλ, Μίλλερ, Ντομινίκ, Κεμπ, Μόρνινγκ κλπ), Ρωσία (Μπαμπκόφ, Μιχαίλοφ και Μπαζάρεβιτς) και την πρωτοεμφανιζόμενη Κροατία (Κούκοτς, Ρατζα κλπ).
Ήταν φίλος και κουμπάρος, αλλά δυστυχώς δεν έτυχε να συνεργαστούμε μπασκετικά. Αυτό παραλίγο να γίνει την σεζόν 1996-97, όταν μετά την παραίτηση του Βλάντο Τζούροβιτς, η τότε διοίκηση του Πανιωνίου πλησίασε τον Μάκη να βοηθήσει τον “ιστορικό” να αποφύγει τον υποβιβασμό.
Λίγο μετά με πήρε τηλέφωνο για να μου πει πως υπήρχε περίπτωση να αναλάβει και για να μάθει τα περί της ομάδας. Δυστυχώς την επόμενη μέρα και ενώ η ομάδα είχε μόλις φθάσει στην Ισπανία, για να παίξει με την Εστουντιάτες με πήρε για να μου πει πως για διάφορους λόγους (που ποτέ δεν μου εκμυστηρεύτηκε) δεν θα αναλάμβανε.
Βεβαίως πρόλαβε να μου τονίσει πως η πρώτη προτεραιότητα μας έπρεπε να ήταν η σωτηρία γιατί (όπως του άρεσε να λέει): “το μπάσκετ είναι όπως η πρέφα, πρώτα σώνεις την παρτίδα και μετά προσπαθείς να κερδίσεις“.
Αυτό που δεν του είπα ποτέ ήταν ότι η πρώτη φορά που τον γνώρισα ήταν όταν ενώ ακόμα ήμουν στο γυμνάσιο, έτυχε να βρεθώ στο ανοικτό γήπεδο του Πανιωνίου (δίπλα από το ποδοσφαιρικό γήπεδο) όπου και είδα δυο παίκτες να σουτάρουν, και χωρίς να καταλάβω το γιατί πήγα και για σχεδόν μια ώρα τους πάσαρα την μπάλα.
Οι δύο παίκτες ήταν ο Μάκης Δενδρινός και ο Κώστας Μίσσας που τότε (και για πολλά χρόνια) ήταν η βάση του Πανιωνίου που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τους θεωρητικά “μεγάλους” του μπάσκετ.
Το μόνο που αγαπούσε πιο πολύ από τον Πανιώνιο ήταν η οικογένεια του. Ήταν υποδειγματικός σύζυγος και πατέρας. Λάτρευε την γυναίκα του και ήταν ιδιαίτερα περήφανος για τα δύο αγόρια του – τους γίγαντες του – όπως τους αποκαλούσε.
Έβαλα τον τίτλο “τρίτωσε το κακό” γιατί φέτος χάσαμε και άλλους δύο μοναδικούς ανθρώπους που προσέφεραν πάρα πολλά στο άθλημα που όλοι αγαπάμε, αλλά και που ταυτόχρονα ήταν δύο φωτεινά παραδείγματα για τις επερχόμενες γενιές. Σίγουρα χάσαμε και άλλους μπασκετάνθρωπους αλλά επιτρέψτε μου να αναφερθώ μόνο σε αυτούς, γιατί αυτούς είχα ζήσει από κοντά.
Η πρώτη απώλεια ήταν η Ελένη Παυλάκου, που σημειωτέον αγαπούσε τον “Βούδα” σαν να ήταν παιδί της. Η Ελένη ήταν το δεξί χέρι των Ανδρέα Βαρίκα, Παύλου Κορκίδη,Τάσου Γιάνναρου και Μίλτου Λαζαρίδη οι οποίοι έκτισαν τον Πανιώνιο, που τότε ήταν πιο οργανωμένος απ’ ότι οι περισσότεροι Ελληνικοί σύλλογοι είναι ακόμα και σήμερα.
Απ’ ότι φαίνεται ο αείμνηστος Ανδρέας, την είχε ανάγκη και την πήρε μαζί του. Άλλωστε πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα είναι μια μεγάλη κυρία, και αυτό ακριβώς ήταν η Ελένη.
Πρώτη φορά που άκουσα περί Ελένης ήταν τον Σεπτέμβριο του 1992.
Μέχρι τότε ζούσα στην Αμερική και μόλις είχα προληφθεί στον Άρη ως Γενικός Διευθυντής. Την πρώτη κιόλας μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα από την Ελένη, την οποία ποτέ δεν είχα γνωρίσει και με την οποία ποτέ δεν είχα συνομιλήσει.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω τι μου είπε: “Στράτο, είμαι η Ελένη από τον Πανιώνιο… Δεν γνωριζόμαστε πλην όμως έχω μάθει για σένα. Άκουσα ότι θα δουλεύεις στον Άρη και επειδή μάλλον δεν γνωρίζεις πολλούς στο Ελληνικό Μπάσκετ, σου δίνω τα τηλέφωνα μου ώστε όποτε χρειαστείς κάτι πάρε με κι εγώ θα σε βοηθήσω. Μην διστάσεις να με πάρεις παλληκάρι μου. Άντε καλή τύχη, σιδεροκέφαλος και με το καλό περιμένω να γνωριστούμε”.
Είχα την τιμή και την ευχαρίστηση το 1996-97 να δουλέψω μαζί της στον Πανιώνιο, και παρά του ότι δούλευε για τον Ερασιτέχνη, πάντα έβρισκε λύση στα προβλήματα της ΚΑΕ που ήταν σε δυσχερή οικονομική κατάσταση λόγω της φυγής του Αθανασούλη. Άλλωστε αυτή δεν καταλάβαινε από ΚΑΕ, ΠΑΕ, ΤΑΠ κ.λ.π γι’ αυτήν ΕΝΑΣ ήταν ο Πανιώνιος. ΗΕλένη ήταν εκεί που την χρειαζόσουν, όταν την χρειαζόσουν πριν ακόμα την χρειαστείς…
Η Ελένη ήταν μια αρχόντισσα, μια κυρία με όλη τη σημασία της λέξης. Αγαπούσε όλους τους αθλητές του συλλόγου σαν να ήταν παιδιά της και ταυτοχρόνως ποτέ δεν επεδίωξε τη δημοσιότητα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν φωτογραφίες της που να έχουν σχέση με τονΠανιώνιο και εάν υπάρχουν σίγουρα είναι συλλεκτικές.
Λίγους μήνες μετά απεβίωσε ο Παντελής Δέδες. Η ειρωνεία είναι ότι στις 30 Ιουνίου είχε κλείσει το δικηγορικό του γραφείο, με το σκοπό να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια του.
Ο Παντελής ήταν παλαίμαχος καλαθοσφαιριστής της ΧΑΝΘ και του Παναθηναϊκού με τον οποίο στη δεκαετία του ’60 κατέκτησε δυο πρωταθλήματα Ελλάδας, και μετά ασχολήθηκε με τα κοινά του μπάσκετ ως και το αθλητικό δίκαιο.
Μέχρι που τα τσούγκρισε με τον ισχυρό άνδρα του Ελληνικού μπάσκετ, ΓιώργοΒασιλακόπουλο, διετέλεσε αντιπρόεδρος της ΕΟΚ, εκπροσωπώντας την σε διεθνή συνέδρια και επιτροπές της FIBA. Μετά την αποχώρησή του από την ΕΟΚ αφοσιώθηκε στην αθλητική δικαιοσύνη. Μια από τις ιστορικές “νίκες” του ήταν η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που κήρυξε αντισυνταγματικό τον κατάπτυστο νόμο Βενιζέλου που “εξαφάνιζε” τα χρέη των ΚΑΕ.
Μετά από πρόταση του ισχυρού άνδρα της ΦΙΜΠΑ, Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, το 1995υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που διορίστηκε διαιτητής στο διεθνές δικαστήριο CAS τηςΛωζάννης, θέση την οποία κράτησε έως το θάνατό του. Η αξία του ως ειδικός στο διεθνές αθλητικό δίκαιο ώθησε τον Ντέιβιντ Στερν να τον συμπεριλάβει νομική επιτροπή που ετοίμασε την πρώτη συμφωνία μεταξύ ΦΙΜΠΑ και ΝΒΑ.
Ταυτοχρόνως η προσωπική σχέση με το Ντέιβιντ Στερν, έφερε την ΕΟΚ κοντά στο θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ – μια σχέση που ωφέλησε τα μέγιστα το Ελληνικό μπάσκετ.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν: ικανότατος δικηγόρος, πιστός φίλος, υπόδειγμα οικογενειάρχη και αυτό που κανείς μπασκετικός δεν μπορεί να καταλάβει είναι… “πως είναι δυνατόν η προσφορά του να άξιζε μόνο ΠΕΝΗΝΤΑ λέξεις από την ΕΟΚ“. Αλλά όπως λέει ο σοφός λαός μας: “ουδείς ασφαλέστερος εχθρός απ’ τον ευεργετηθέντα αχάριστο“.
Αλλά τι άλλο μπορείς να περιμένεις από το Muppet Show;
Αιωνία σας η μνήμη καλοί μας φίλοι. Σας ευχαριστούμε για όλα που με πάθος προσφέρατε στο μπάσκετ.
