Δύο άνθρωποι δήλωσαν ευθαρσώς αισιόδοξοι (πολύ κιόλας) για την συγκεκριμένη ομάδα, όταν αυτή ολοκλήρωνε μια… αυτοκτονία στη Δράμα και έχανε ένα δικό της παιχνίδι από τον ΚΑΟΔ. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και ο Δημήτρης Τσαλδάρης. Κάτι έβλεπαν. Ο Άρης δεν προκρίθηκε, γιατί κέρδισε χθες, αλλά γιατί κέρδισε τον Νοέμβριο μέσα στη Λιθουανία. Χθες δεν ήταν καλός, έβγαλε όμως ό,τι θέλει να βλέπει ο αρειανός και δεν το βλέπει στη μπάλα (ποδόσφαιρο δεν παίζουν ακόμα, το είπε και ο Πρόμπιερζ). Πότε, όμως, το μπάσκετ θα σταματήσει να παίζει τον ρόλο της… ασπιρίνης για τον αρειανό;
Ποτέ δεν θα ήθελα να μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης των δύο τμημάτων δημόσια Είναι όμως δυνατόν σχεδόν όλοι όσοι ήταν χθες στο Παλέ (εκτός των γνωστών 1.500 που θα πάνε στο γήπεδο και με το… διαλυμένο Μαρούσι) να έφυγαν από το γήπεδο με την απορία “γιατί δεν βγάζουν οι ποδοσφαιριστές τέτοιο πάθος, τέτοια καρδιά;”. Έχω την εντύπωση (και μακάρι να είναι τελείως άστοχη) ότι η πλειοψηφία των φιλάθλων που βρέθηκαν χθες στο γήπεδο το έκαναν πρώτον γιατί είναι απογοητευμένοι από το ποδόσφαιρο και ήθελαν να χαρούν για κάτι και δεύτερον γιατί ο χθεσινός αγώνας ήταν ένα μικρό… πανηγυράκι, αφού παιζόταν μια πρόκριση, είχε σημασία μια νίκη.
Εξαιρούνται φυσικά οι περίπου 1.500 που “βρέχει χιονίσει” θα είναι στο Παλέ, είτε παίζει ο Άρης με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό, τον ΠΑΟΚ και τη… Μπαρτσελόνα, είτε με τον Ηλυσιακό, τον Ίκαρο, την Καβάλα. Ούτε ασκώ κριτική στους υπόλοιπους πους έρχονται μόνο στα “κρίσιμα”, ούτε τους κακίζω. Ο καθένας νιώθει μέσα του την ανάγκη να πάει ή όχι στο γήπεδο, η πλειοψηφία των αρειανών τη νιώθούν λιγότερη στο μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Απλά διαπίστωση κάνω. Για τους εκτός των 1.500 το μπάσκετ λειτουργεί σαν χάπι, που το παίρνεις για να σου περάσει ο πονοκέφαλος. Αν δεν έχεις πονοκέφαλο, δεν θα πάρεις χάπι.
Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν εκείνο το παιδάκι με το Νο15, ο Σίμας Μπουτερλεβίτσιους ήταν εύστοχος από τη γωνία στο τρίποντο στην εκπνοή της κανονικής διάρκειας. Ευτυχώς που δεν το έβαλε, όχι γιατί θα αποκλειόταν ο Άρης, αλλά γιατί θα έχανε στα μάτια του κόσμου (εκτός των 1.500 σταθερών) που πήγε στο Παλέ ή έβλεπε το παιχνίδι μεγάλο μέρος της αξιοπιστίας που βγάζει στο παρκέ και την έχει κερδίσει τον τελευταίο μήνα μέσα από σημαντικές νίκες και καλές εμφανίσεις.
Είχα γράψει σε ένα ρεπορτάζ του PRESSARIS ότι η ομάδα “μπαίνει μέσα” με τους αγώνες του Γιούροκαπ, κόβοντας 500 και 600 εισιτήρια, έχει οικονομική ζημία. Συνεπώς, τώρα που έχει και πιο δύσκολα (και κυρίως πιο ακριβά) ταξίδια στα περίχωρα της Μόσχας, στο μακρινό Ντόνετσκ της Ουκρανίας και στην Λιόν της Γαλλίας, θα “μπει μέσα” ακόμα περισσότερο, αν το Παλέ δεν έχει στα τρία εντός έδρας παιχνίδια τουλάχιστον την χθεσινή εικόνα.
Για την κραυγή αγωνία που έβγαλε ο Βαγγέλης Αλεξανδρής και ο Χρήστος Ταπούτος δεν υπάρχει σχόλιο. Είναι πράγματα που έχουν αναδειχτεί από το PRESSARIS, είναι πράγματα τα οποία ζητούν λύση και ορθώς τα υπενθύμισαν με έντονο τρόπο προπονητής και αρχηγός. Είναι ώρα να καταλάβουν όλοι, μέτοχοι, αμέτοχοι, διοικούντες, “εκκολαπτόμενοι” παράγοντες, “wannabe” διοικούντες και φυσικά ο κόσμος, πως αν όλοι αυτοί δεν είναι στην ίδια σελίδα με την ομάδα, προκοπή δεν υπάρχει. Το πρόβλημα του Άρη δεν είναι τα χρέη, αλλά η απουσία ενότητας. Στην κεφαλή και επεκτείνεται και στην βάση σε σχέση με την κεφαλή…
ΥΓ: Η ομάδα αυτή είναι του Βαγγέλη Αλεξανδρή. Ήταν του Βαγγέλη Αλεξανδρή όταν έχανε το ένα παιχνίδι μετά το άλλο και προβλημάτιζε τους πάντες με την εικόνα που έβγαζε στο παρκέ. Είναι του Βαγγέλη Αλεξανδρή τώρα που κερδίζει και προκρίνεται. Θα είναι του Βαγγέλη Αλεξανδρή ότι κι αν πετύχει στο τέλος. Μακριά από συμπλέγματα και φαντάσματα ας είναι ορισμένοι… Ξέρουν αυτοί.
Ξεκίνα τώρα με Bonus 125 € από την expekt.com!
