Η σκληρή πραγματικότητα αναφέρει ότι ο Άρης τερμάτισε δεύτερος, χάνοντας το εισιτήριο της ανόδου μέσα από την πρώτη θέση… Ο Γιάννης Ιωαννίδης* αρθρογραφεί για τις εξελίξεις μετά τη δεύτερη θέση… Τι δεν έγινε και τι έπεται στη συνέχεια.
Δεν είναι πρωτόγνωρο να συμβαίνει κάτι στον Άρη, το οποίο δεν περιμέναμε πριν λίγους μήνες. Πραγματικά νιώθω ότι κάθε φορά που λέω ότι «τα είδα όλα», η ιστορία γελάει μαζί μου. Και φυσικά μετά από κάθε αποτυχία, το ίδιο έργο σε επανάληψη…
Στρατόπεδα, προσωπολατρεία, αλληλοκατηγορίες, εκμηδενισμός των πάντων και (στο τέλος) στραγγαλισμός της ίδιας της ομάδας. Ένα πέρασμα από καφενεία, sites, ραδιόφωνα, facebook / fora είναι αρκετό για να αντιληφθείτε το μέγεθος της τοξικότητας που χαρακτηρίζει τη σκέψη μερίδας φιλάθλων και opinion makers.
Καταλαβαίνω την απογοήτευση και την οργή. Όχι, όμως, την άκριτη ισοπέδωση. Σήμερα (περισσότερο από ποτέ), ο Άρης έχει ανάγκη από ψύχραιμες φωνές που δε θα ρίξουν λάδι στη φωτιά της ψυχής των φιλάθλων. Μόνο μέσα από τη λογική, την ηρεμία και την οξυδερκή σκέψη θα εξαντλήσουμε τις πιθανότητες επίτευξης του στόχου… στο ‘και πέντε’!
Η χρονιά δεν ξεκίνησε χθες…
Θεωρώ άδικο να χρεώνεται η αποτυχία εξ’ ολοκλήρου στον Καλαϊτζίδη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Άρης έχασε τρεις μήνες το καλοκαίρι, μέχρι να αποφασίσει τον αναγκαστικό υποβιβασμό στη Γ’ Εθνική. Πρόκειται για σπατάλη υπερπολύτιμου χρόνου, που θα ήταν αρκετός για την κατάρτιση αξιόμαχου roster (άρθρο: «Καθαρός Άρης στη Super League! Υπάρχει τρόπος..»).
Θυμίζω ότι ο απλός κόσμος ήταν εκείνος που ψήφισε Football League, στις 27 Ιουνίου, δίνοντας το χρίσμα στη διοίκηση Στεφανίδη (άρθρο: «Να μην ψηφίσει κανένας στη Λέσχη!»). Και ήταν μέλη της διοίκησης Στεφανίδη που φέρεται να δήλωναν στις 4 Ιουλίου ότι «μπορούμε να βρούμε 3,5 εκατ. Ευρώ έσοδα», επιτείνοντας την κωλυσιεργία.
Ακόμα και στις 8 Αυγούστου, ο Παπαγεωργόυ (τότε πρόεδρος του ΑΣ Άρης) δήλωνε ότι «δε θα υπογράψω την θανατική καταδίκη του 100χρονου Άρη, δεν ενδίδω σε εκβιασμούς! Μια η απόφαση: Β΄ εθνική». Η συνέχεια είναι γνωστή και δεν την αναλύω για να μην κουράσω…
Όπως αντιλαμβάνεστε, οι αποτυχίες δεν προκύπτουν απο παρθενογέννεση. Υπάρχει συνευθύνη όσων αναμείχθηκαν στα κοινά: διοίκηση Στεφανίδη, διοίκηση Γαλανού, διοίκηση Καλαϊτζίδη. Είναι φανερό ποιος έχει το μεγαλύτερο “κομμάτι” της ευθύνης…
Ποιος;
Παρότι διαφωνώ, ας υποθέσουμε πως αυτοί που υποστηρίζουν ότι «φταίει ο Καλαϊτζίδης» έχουν δίκιο. Τι θα κερδίσει ο Άρης, αν τον απομακρύνει σήμερα; Ποιος θα πληρώνει τους ποδοσφαιριστές, για να περιμένουν ακόμα ένα μήνα; Ποιος θα προπονεί την ομάδα, για παραμείνει αξιόμαχη σε περίπτωση που χρειαστούν μπαράζ; Ποιος θα πιέσει καταστάσεις, για να ανεβεί ο Άρης ως δεύτερος; Όλα θα γίνουν ως δια μαγείας;
Έχουμε μάθει να απαιτούμε παραιτήσεις, χωρίς να προτείνουμε λύσεις. Είναι ανώφελο να ξεκινήσει ένα ατέρμονο κυνήγι μαγισσών, πριν εξαντληθούν οι πιθανότητες ανόδου στη Football League. Στη συνέχεια, θα έχουμε χρόνο να συζητήσουμε για το μέλλον ανάλογα με το αποτέλεσμα.
Την ύστατη στιγμή…
έχουμε όλοι ηθική υποχρέωση να συσπειρωθούμε με ένα και μοναδικό στόχο: την καθημερινή πίεση για συμμετοχή του Άρη στη Football League! Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Από τον ΑΣ, τον Καλαϊτζίδη, τους εξωδιοικητικούς παράγοντες, τους επιφανείς φιλάθλους, τους αρειανους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους και τον απλό κόσμο.
Ας γίνουμε, επιτέλους, μια γροθιά έστω και για ένα μήνα…Καθένας από το μετερίζι του και σύμφωνα με τις δυνατότητές του, οφείλει να δώσει τον καλύτερό του εαυτό για να μη χαθεί ακόμα μία χρονιά.
Το μόνο εύκολο είναι να καταστρέψουμε τα πάντα σε μία μέρα. Αυτό, όμως, δεν είναι λύση. Είναι διάλυση! Ας κάνουμε μία τελευταία προσπάθεια, κι ό,τι βγει…
* Ο Γιάννης Ιωαννίδης αρθρογραφεί στο overlap.gr
