Ακόμη κι ο Νίκος Γκάλης διέπραξε λάθη. Είδε το είδωλό του να θαμπώνει πότε εξ αιτίας αυτών των λαθών και πότε εξ αιτίας μιας παρεούλας από «άλλη γειτονιά» (κοινό μυστικό η σχέση του με Γιαννάκη, Φασούλα, Χριστοδούλου, αλλά και Βασιλακόπουλο, Πολίτη), η οποία αισθανόταν ενοχλημένη στο ρόλο – πλαίσιο του πρώτου βιολιού.
Μια πρώην σύζυγος κατέστησε το είδωλο αχνό με τον επιθανάτιο ρόγχο της, η διάχυτη αργυρολατρεία του θόλωσε την εικόνα του «εθνικού ήρωα» (βρίθει κενών η αφήγηση της αποκόλλησής του από την εθνόσημη φανέλα), ήταν τελικά μόνον ένας τέλειος επαγγελματίας; Ήταν αυτός που με ακρίβεια ισοσταθμισμένου προϋπολογισμού έδωσε τόσες χαρές όσες ενθυλακώθηκε;
Δεκαοχτώ χρόνια μετά τα παραπάνω ελάχιστη σημασία έχουν οι απαντήσεις. Ένα δάκρυ μπορεί να γίνει ποταμός που ξεπλένει τα πάντα: χείμαρρος συγγνώμης, ποταμός χαράς, κοίτη αγάπης.
Καμιά λέξη από τον Νίκο Γκάλη, αρκεί η υγρασία των δακρύων για να μουσκέψει κάθε κακεντρέχεια. Και, τελικά, ο αθλητής διαθέτει ένα μετρήσιμο μέγεθος, ανθεκτικό στην όποια επίθεση.
Οι πόντοι που έγραψε στο ενεργητικό του, τα «θεϊκά βήματα» στον αέρα, οι ντρίπλες σε αποσβολωμένους αντιπάλους, τα τρίποντα σα νεράκι σε ποτήρι, μετράνε. Μαζί τους οι τίτλοι, η εικόνα του «φανελάτου» (ο Γκάλης ποτέ δεν εγκατέλειψε τον Άρη οικεία βουλήση), αλλά και η προστασία από το καθημερινό ξεθώριασμα συγκροτούν τη νίκη απέναντι στις λέξεις.
Όταν παίζεις μαζί τους, δύσκολα βρίσκεις το δρόμο για το καλάθι, εύκολα σε πετάνε στο καλάθι των αχρήστων. Ακόμη κι ο αθλητής που μπλέκει τη γλώσσα του, εκεί κάπου καταλήγει.
Μήπως έμεινε στο θρόνο του ο Πύρρος Δήμας, από την ώρα που προτίμησε ένα έδρανο στο κοινοβούλιο; Δεν οξειδώθηκε το μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου, όταν το άφησε εκτεθειμένο στον ήλιο του ΠΑΣΟΚ;
Τελικά, το εργόχειρο του χρόνου είναι το πιο λεπτό και δύσκολο κέντημα. Αυτή είναι η προίκα του Νίκου Γκάλη…
