Ο Άρης τελικά είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Της χώρας που για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από τους πραγματικά υπεύθυνους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα: λέγεται συνέχεια τις τελευταίες βδομάδες (Μάης πρέπει να ξεκίνησε αυτό το γαϊτανάκι…) ότι η ΕΠΟ δεν εφαρμόζει τον ΚΑΠ, δεν γίνονται οι επικυρώσεις των βαθμολογίων, γίνονται συνέχεια εφέσεις και ενστάσεις και άλλα πολλά… Υπομονή, πού θα πάει.
Λέγεται επίσης, ότι εάν τελικά δικαιωθεί ο Άρης στις 20 και κάτι Αυγούστου και όχι τον Μάιο, όπως προέβλεπαν οι “ειδικοί” εντός κι εκτός συλλόγου, όψιμοι ανησυχούντες για το καλό του συλλόγου (ανάλογα με τα συμφέροντα τους…) τότε θα “τρέχει και δεν θα φτάνει”, “δεν θα προλάβει να κάνει ομάδα”, “κρίμα για την έλλειψη ικανού ρόστερ” και όλα τα γνωστά.
Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς όμως το αυτονόητο; Εάν ο Άρης είχε ανέβει αγωνιστικά 1ος στη Γ’ εθνική (!), εάν δεν έκανε κακές επιλογές σε ανθρώπινο δυναμικό παραγόντων και στρατηγικών ενεργειών, εάν είχε πραγματικά αντανακλαστικά και plan b και όχι “yes men” και ενίοτε καιροσκόπους, τότε θα είχε αποφύγει όλη αυτή τη μαρτυρική διαδικασία;
Απάντηση μην περιμένετε… Είπαμε… Ελλάδα είμαστε. Άρης είμαστε… Φταίει η “μπετονιέρα”. Δεν φταίμε εμείς. Φταίνε πάντα οι άλλοι…
* Η φωτογραφία: «Οχι άλλο κάρβουνο!». Η εμβληματική φράση του Νίκου Κούρκουλου από το θρίλερ «Ορατότης Μηδέν» (1969),
