O “Χιούι” blog-ΑΡΗ στο PRESSARIS: Η μούμια του Νότιγχαμ

Στην πατρίδα που γεννήθηκε το ποδόσφαιρο, πάνω από 130 χρόνια πίσω, επέλεξε να επενδύσει η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που διοικεί τον χτεσινό αντίπαλο, τον Ολυμπιακό. Οι πλαγιές του Σέργουντ, όπου ο Ρομπέν των δασών έβαλε δύσκολα στην εξουσία του τότε, υπήρξε η επιλογή του και η ιστορική Νότιγχαμ του Φόρεστ η ομάδα που ξαναείδε τα σαλόνια με τα ποδοσφαιρικά σερβίτσια. Το ραντεβού για τσάι, Κυριακή, κλείστηκε στις 20:00, στο Χαριλάου και οικοδεσπότης, με το καλημέρα, Άγγλος στον πάγκο μας. Ω τι ειρωνεία! Πολλά χρόνια πίσω, μία ακατανόητη απόφαση απομάκρυνσης του Πέπε Σασία, έφερε τον Φραν Μπλάνστόουν, που έμελλε να κοουτσάρει την ομάδα μας, τον Άρη, στο μπαράζ του Βόλου. Ο ίδιος αντίπαλος, Άγγλος προπονητής. Πέρασαν δεκαετίες μέχρι να δημιουργήσει η συνθήκη έτσι ώστε ένας συμπατριώτης του Φραν, ο Άλαν Πάρντιου να στρώσει το τραπέζι.

Χρήζει ιδιαίτερης ποδοσφαιρικής ανάλυσης το παιχνίδι και δεν είχα την δυνατότητα ή τα κουράγια να κάτσω να το ξαναδώ. Εξάλλου, γάμος, καπάκι αλλαγή ρούχων στο αμάξι και γήπεδο, κόντρα αλλαγή και επιστροφή στο γλέντι, με εξουθένωσαν. Θύμισα τον Ολυμπιακό του δευτέρου, κυρίως, ημιχρόνου. Ένας ακριβός θίασος που έπνεε τα λοίσθια. Μία γηραιά βασίλισσα που περιφέρεται άσκοπα στον αγωνιστικό χώρο, πιστεύοντας πως τα έθιμα πολλών δεκαετιών θα την δοξάσουν. Ο αντίπαλος παρέταξε πρόσωπα αξίας πολλών εκατομμυρίων ευρώ στο χορτάρι του Κλεάνθης Βικελίδης, πλην όμως οι παθογένειές του, ειδικά στην άμυνα, έβγαζαν μάτι από την αρχή. Υπό πίεση, δημιουργούνταν τρικυμία στο… λιμάνι!

Γιατί αναφέρεται ο αντίπαλος και όχι εμείς; Δεν παίζεις μόνος. Ποδοσφαιρικός νόμος. Μελετάς, προσαρμόζεσαι, αναλύεις, σχεδιάζεις, εφαρμόζεις με ό,τι έχεις απέναντι. Άλλη μία πραγματικότητα του ποδοσφαίρου. Απέναντί μας, λοιπόν, στήθηκε μία ομάδα που “φωνάζει” πως δεν είναι τέτοια, με έναν προπονητή που ήταν φανερό πως ήθελε μόνο ένα φύσημα του ανέμου για να μετακομίσει προς άλλες πολιτείες. Μία φυσιογνωμία “φοιτητή” που του ζητήθηκε να μαθητεύσει με ένα σύνολο περίπου 40 ποδοσφαιριστών. Στις περιπτώσεις αυτές, μία τέτοιου είδους προπονητική φυσιογνωμία περιμένει ένα δώρο, έτσι ώστε πάνω του να επενδύσει τις φοβίες και έτσι να ελπίζει να κρατηθεί στην ζωή. Αυτό ήρθε από τον διαιτητή, σε μία απαράδεκτη απόφαση, ένα καταφανέστατο μη δοθέν φάουλ, που μετατράπηκε σε γκολ στην, υποδειγματική, είναι η αλήθεια, αντεπίθεση.

Κάπου στο ημίχρονο στήθηκε πηγαδάκι, απ’ τις ποδοσφαιρόφατσες Λιούι και Ντιούι, της γωνιάς της κερκίδας μας. Αναλύθηκαν πολλά, αναζητήθηκε κάτι πέρα από την δικαιολογία και το εύκολο μπινελίκι στην σφυρίχτρα. Εστιάσαμε στην ευκολία του να δέχεται αντεπιθέσεις η ομάδα μας. Περιμέναμε να ξεκινήσει η επανάληψη, με πίστη, με κρυμμένη ίσως προσδοκία. Με τα πρώτα πατήματα, το φανερό ανέβασμα του Ιτούρμπε, την σταθερή απόδοση του Ντιόπ, ψάχναμε να ζητάμε την δική μας ευκαιρία. Ένα άδικο, πέρα για πέρα, ως τότε σκορ. “Πάρε το Χ, τουλάχιστον”, μου είπε σε ανύποπτο χρόνο ο Ντιούι, δίπλα.

Πέρασαν λίγοι μήνες από το παιχνίδι με την Α.Ε.Κ. και την ανατροπή. Μία απ’ τις μεγαλύτερες παρακαταθήκες της εποχής Μπούργος. Κοιτάζοντας πίσω, στο “εβδομήντα κάτι”, το υπενθύμισα. Η ομάδα αυτή, ο Άρης της Θεσσαλονίκης, λες και είναι φτιαγμένη για να απαντάει στα συνθήματα της κερκίδας. “Παίξε για μας. Που δεν σ’ αφήσαμε. Ποτέ…”!

Το ποδόσφαιρο ζητάει να το σεβαστείς και θα σε σεβαστεί και αυτό, μαθηματικά. Ζητάει να επιμείνεις, να μην τα παρατάς ποτέ, μέχρι το τελικό σφύριγμα. Σε ένα απόγευμα μίας μέτριας προς το καλό εμφάνισης του Άρη, το σκορ τον αδικούσε για 70+ λεπτά. Ένας κακός διαιτητής, είχε βάλει και αυτός το χέρι του, όμως η δικαιολογία πρέπει να εκλείψει από αποδυτήρια που θέλουν να κοιτάζουν προς τα πάνω. Έτσι κάπως έγινε. Έψαχνε μεν, αλλά δεν έβρισκε την μεγάλη ευκαιρία η ομάδα. Η φανερή ποιότητα και πολύ καλή “μέρα” του Μανού κυρίως, έδειχνε να μην αρκεί, παρά την ολοφάνερη κυριαρχία του 2ου ημιχρόνου, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έμοιαζε πολύ με την “Ελισσάβετ της Αγγλίας”. Η μπάλα έχει καπρίτσια και έτσι, κάπως, μία μακρινή μπαλιά του, εκ των υστερήσαντων Νταμπό, διεκδικήθηκε, κερδήθηκε και κατέληξε στο πλεκτό απ’ την ποδοσφαιρική ευφυία που λέγεται Ντάνιελ Μαντσίνι. Το κερασάκι στην τούρτα το έφερε η ποδοσφαιρική δικαιοσύνη. Μανού Γκαρθία, Λουίς Πάλμα και οι πρωταγωνιστές κάποιων μηνών πίσω, έδειξαν πάλι πως η διεκδίκηση νικών, στόχων, περνάει μέσα από την νοοτροπία. Από τη φανέλα, το πείσμα, το σχέδιο, το μέταλλο.

Θεωρώ πως οποιοδήποτε τρίτος παρατηρητής είδε αρκετά απ’ τα παραπάνω. Ένα μήνυμα το επιβεβαίωσε. “Έχετε ομάδα που παλεύει. Δεν τα παρατάει. Μπράβο”! Μία κουλτούρα που οφείλει να συνεχίσει να εφαρμόζεται, με ταπεινότητα, παράλληλα με τα αμιγώς ποδοσφαιρικά στοιχεία. Ένα από αυτά που γίνεται πράξη για τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι είναι οι κοντινές αποστάσεις των γραμμών. Ο δρόμος είναι μακρύς, η διακοπή που ακολουθεί είναι παραγγελιά, για να κοπάσει ο άκρατος ενθουσιασμός. Είπαμε. Βήμα βήμα, με σταθερότητα και πίστη. Μακρύς ο δρόμος, κοντινές οι αποστάσεις όμως και σίγουρα ο αντιπαθής Αχιλλέας θα έπρεπε να τρίβει τα χέρια του, μετά το σημερινό. Σε αντίθεση με τους “Μποροβήλους” και τις γελοιότητές τους, στην θέση του θα μετέτρεπα την πόλη του Βόλου σε ένα φεστιβάλ στο πρώτο σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου. Τότε που προβλέπεται να μετακομίζει μαζικά μία πόλη προς τα εκεί.

Στους πρόποδες του Πηλίου δώσαμε ήδη ραντεβού. Σε ένα πρόγραμμα πέντε αγωνιστικών, ο Άρης βρήκε μπροστά του δύο δυνατά εμπόδια, εκ των οποίων για μία λεπτομέρεια, για μία λάθος απόφαση δεν πήρε το απόλυτο. Η μεγάλη του πληγή υπήρξε η αφελής, η αφ’ υψηλού προσέγγιση φαινομενικά βατού αγώνα. “Δεν υπάρχουν εύκολοι αντίπαλοι και αγώνες”, θα έλεγε η σοφία των Κενταύρων που κατοικούσαν στο βουνό. Υπό την σκιά του, καλά να είμαστε, θα βρεθούμε πάλι.

ΥΓ Δύο φωτό μπόνους, απ’ το προηγούμενο εντός και από χτες: “Οικογενειακή γαλούχηση”, “η φλόγα δεν θα σβήσει”!