Η μαχήτρια της ζωής Ιωάννα Χατζηϊωαννίδου δεν είναι πια μαζί μας. Έδωσε τον δικό της αγώνα και ο Super 3 αναγνωρίζοντας την προσφορά της και την αγάπη της για τον Άρη την αποχαιρετά με το παρακάτω κείμενο.
Αναλυτικά:
“Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει”.
Και έτσι κάπως έφυγε σήμερα από τη ζωή η κυρα-Ιωάννα μας, αφήνοντας πίσω τη δική της σπορά.
Η Ιωάννα που πρόλαβε σαν παιδί το τελευταίο κύπελλο της ομάδας μας στο ποδόσφαιρο το 1970. Η Ιωάννα που έπαιρνε μόνη της το αμάξι για να βρεθεί κοντά στον σύλλογο γυρίζοντας όλη την επαρχία στα μαύρα χρόνια.
Η Ιωάννα των 4 χαμένων τελικών των προηγούμενων χρόνων, των εκδρομών στο Μόναχο και στη Βιέννη. Η Ιωάννα που τα έβγαζε δύσκολα πέρα και καθάριζε σκάλες για να έχει πάντα το διαρκείας της στη θύρα 3 στην οποία άφηνε το λαρύγγι της σαν να ήταν παιδί 15 χρονών που μπαίνει για πρώτη φορά στο γήπεδο. Η Ιωάννα που πρόλαβε να μάθει στις εγγονές της για της “Τούμπας το χαρέμι”, είχε άλλωστε πάει πολλές φορές σαν φιλοξενούμενη και μπορούσε κανείς να την δει να περπατάει ψύχραιμη και άνετη ανάμεσα σε πέτρες, φωτιές και δακρυγόνα.
Η Ιωάννα που κυκλοφορούσε εδώ και δεκαετίες, κάθε μέρα με μια μπλούζα του Άρη σε όλο το κέντρο της πόλης και περίμενε το ποιος θα κάνει το λάθος να πει εξυπνάδα.
Η Ιωάννα που από την Πάτρα και μετά, κάθε φορά που φώναζε το “ΑΡΗ ΘΥΜΙΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ” παλλόταν όλο της το είναι. Η Ιωάννα που σάρκαζε μαζί με τον Κουκ τον θάνατο και στα ραντεβού τους στο Θεαγένειο μετρούσαν ποιος έχει τις περισσότερες “συμμετοχές” όταν μιλούσαν για τον αριθμό των χημειοθεραπειών τους. Η Ιωάννα που ζητούσε λίγες μέρες πριν φύγει να ακούει το ματς ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε και πολλά. Η Ιωάννα που ζήτησε να ταφεί με μια μπλούζα για τον Άλκη, με το κασκόλ και το σκουφί που είχε φορέσει εκατοντάδες φορές στα γήπεδα όλης της χώρας.
Η Ιωάννα που δεν μάσησε όταν πριν 7 χρόνια της έδωσαν λίγους μήνες ζωής, που πάλεψε και πάτησε τον καρκίνο αμέτρητες φορές και που μας έλεγε να μην ανησυχούμε γιατί αυτή δεν θα πέθαινε αν δεν έβλεπε τον Άρη να παίρνει ξανά έναν τίτλο.
Ιωάννα, αδερφή και μάνα για πολλούς από εμάς, έφυγες μόλις στα 63 σου χρόνια, αλλά να ξες πως όσο ο ΑΡΗΣ μας έχει ανθρώπους σαν κι εσένα να τον πονάν με τον τρόπο που τον πονούσες, μακριά από και ενάντια στη σαπίλα που έχει γεννήσει το μοντέρνο ποδόσφαιρο, κάθε μέρα που περνάει θα παίρνει δεκάδες και εκατοντάδες τίτλους.
Και όταν έρθει η άτιμη η στιγμή να το σηκώσουμε τον μαστραπά, θα είσαι και συ μαζί μας με ένα φιτίλι στο χέρι, να χαίρεσαι με αυτό που σε γέμιζε για περισσότερο από 50 χρόνια.
Μια θέση στην θύρα 3, λίγο αριστερά και 5-6 σειρές πάνω από την εστία θα είναι για πάντα δικιά σου.
Αύριο, Σάββατο 14 Ιανουαρίου, στην είσοδο των κοιμητηρίων της Θέρμης, δίνουμε ραντεβού για να την αποχαιρετίσουμε, για να τις τραγουδήσουμε το δικό της “χαϊράκι”, για να σφίξουμε τις γροθιές μας και να υποσχεθούμε στους εαυτούς μας πως θα έχουμε στις ζωές μας ένα κομμάτι του χαμόγελου, της δύναμης και της “τρέλας” που είχε κι αυτή όσο ζούσε.
ΙΩΑΝΝΑ ΨΥΧΑΡΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ
