Καταρχάς και πριν και πάνω απ’ όλα, λογικά ακόμα δεν πρέπει να πιστεύει ο (γνωστός, Σαλονικιός) σπίκερ πως έχει εξασφαλίσει ο Άρης την νίκη. Είχε κρυμμένη την ελπίδα, ώσπου την έχασε στα 30 κάτι, τελευταία, δεύτερα. Η περιγραφή προκαλούσε αναγούλα. Περαστικά…
Ο γιος του Στακ
Μεγαλώσαμε στο Παλέ, εκεί που έπαιζε και παίζει η πλέον αγαπησιάρικη ομάδα της χώρας. Κάθε χωριό, σε κάθε άκρη της χώρας, έχει μπασκέτα για χ-Άρη της και όπου δεν έχει, έφτιαξαν και φτιάχνουν αυτοσχέδιες οι πιτσιρικάδες, ακόμα. Ο έρωτας δεν σβήνει, σε όποιον έχει ψήγματα αισθήματος μέσα του. Απλά, οργίζεσαι και θυμώνεις όταν έχεις δει και βιώσει το πώς, οι εντός, έφτασαν την καψούρα σου σε όρια ύπαρξης και αφανισμού.
Το σαββατιάτικο μεσημέρι κύλησε σε πορτοκαλί ρυθμό, παρακολουθώντας την ομάδα που την μία βδομάδα βρίζεις και την επόμενη λατρεύεις. Ακριβώς, συμπεριφορά ερωτευμένων, βαθιά. Απ’ τα “Παιχταρά μου, αγορίνα μου”, στα “σύνελθε ρε, ξύπνα” μία επίθεση ή μια άμυνα δρόμος. Ούτε καν περίοδος. Όχι αγώνας ολόκληρος.
Στα δικά μου, άσχετα με την ουσία, τα συστήματα και τις τεχνικές του παιχνιδιού, μάτια ο μπασκετικός Άρης του 2022 είναι η καλύτερη έκδοση των τελευταίων πολλών χρόνων. Καθαρά αγωνιστικά μιλάω, εκεί που παρατηρείται ισορροπία σε ψηλούς – κοντούς. Συγκριτικά, πάντα. Τα υπόλοιπα, το ατομικό επίπεδο, είναι προϊόν επιλογής ανθρώπων ικανών και δουλευταράδων. Κάνουν λάθη, πολλά, ναι. Η ζυγαριά γέρνει στα σωστά. Ο “γιος του Στακ”, κατά κόσμον Χόκλερ, που αποκτήθηκε φέτος ως ρούκι σε επίπεδο επαγγελματισμού, είναι ένα απ’ τα πολλά παραδείγματα. Μην πάμε ατομικά. Είναι πολλοί. Χαρακτηριστικό της εναλλαγής των συναισθημάτων των ερωτευμένων, που είπαμε, είναι ο Νότε. Λατρεία και μπινελίκι, αρμονικά παντρεμένα σε τέσσερα γράμματα!
Είχαμε καλή νίκη, “Γκουντ-γουιν”, αγγλιστί και καλό βραδάκι χτες. “Μπόνα Νότε”, λατινικά!
Σε βλέπω σαν… Φίλ(λι)ο
Ο Όμηρος ξεπετάχτηκε όταν η οικογένεια αντιλήφθηκε την αξία της παραγωγής. Μονόδρομος. Ειδικά με όσα δημιούργησε σειρά ακατάλληλων για το επίπεδο και την δυναμική της ομάδας, στελεχών και παραγόντων. Επιεικής ο χαρακτηρισμός, ειδικά όσο σκέφτομαι τους δύο προηγούμενους.
Το ζήτημα είναι τα κοράκια και τα γεράκια με τα λεφτά. Οι πειρασμοί. Αν αυτή η ομάδα μπορούσε να διατηρήσει κορμό για 2, ίσως και 3 χρόνια, θα διεκδικούσε στόχους. Μαθηματικό αυτό. Θα είχε τον πρώτο λόγο σε πωλήσεις, θα αποτελούσε εκ νέου πόλο έλξης. Δεν συζητώ το τι θα προέκυπτε εάν στον Άρη έπεφτε το 1/3 των χρημάτων που έχει διατεθεί στην Α.Ε.Κ. πχ. Δεν μιλάμε για τα απλησίαστα οικονομικά μεγέθη των Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Μετά την μεγάλη ομάδα του Μπάρτον, την τελευταία που ένιωθα να είναι τόσο αγαπησιάρικη στο παρκέ, υπήρξαν αναλαμπές. Μακάρι να στηθεί κάτι μόνιμα ωραίο και καψούρικο, ξανά. Να πάψουν οι κροτίδες.
Ξαναγυρνάμε στην γενική φιλοσοφία της αρθρογραφίας. Σχέση ερωτική. Η φανέλα στο βγάζει, θες δεν θες, παρά τα όσα βίωσες. Εδώ, δεν χωράει η αποχώρηση με ένα σκέτο: “Σε βλέπω φιλικά”. Σχεδόν ξέρεις πως, εσύ θα απαντήσεις: “Δεν πάω πουθενά. Σε βλέπω σαν… Φίλλιο”!
Το μεγάλο, ατομικό, μπράβο πάει στον πιτσιρικά. Το μεγαλύτερο, το ομαδικό, σε όλους.
Το Παλέ προορισμός. Στήριξη και στο μπάσκετ. Στήριξη σε κάθε τμήμα, σε στραβές και καλές.
Μόνο Άρης. Όλο Άρης. Μια ζωή!
Κυριακή, 30 Οκτωβρίου
“ο Χιούι”
