Στο δικό τους το παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι. Όλοι κερδίζουν… Είναι πρωταθλητές στο «γήπεδο» της αγάπης. Συνδυάζουν την άσκηση της ψυχής, αλλά και του σώματος σε μια πρότυπη νεανική κυψέλη, που δημιουργήθηκε στους πρόποδες του Πάικου, χάρη στο μεράκι ενός ιερέα και τη φλόγα δεκάδων παιδιών!
Στις Αμπελειές Γιαννιτσών, μια κοινωνία 1.100 ανθρώπων, ο πάτερ Θόδωρος Περπερίδης έχει καταφέρει να συνδυάσει κάτι το μοναδικό: ένα σχολείο κατηχητικού που μυείται στον λόγο του Θεού, αλλά και στα μυστικά του ποδοσφαίρου! «Λειτουργώ στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου που χτίστηκε το 1810! Είμαι 19 χρόνια σε αυτή την μικρή, αλλά ζωντανή κοινωνία της Μακεδονίας και νιώθω χαρά, αλλά και ευθύνη για τους συνανθρώπους μας, λες και είναι η πρώτη μέρα» λέει στη «δημοκρατία», υπογραμμίζοντας ότι: «Προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε με τα παιδιά τόσο για την ψυχή, όσο και για το σώμα μας. Η εκκλησία έχει τη μεγάλη ευθύνη για να διακονήσει, αλλά δεν αρκεί μόνο το κήρυγμα. Χρειάζεται και ο αθλητισμός και το τρέξιμο».
Παλιός ποδοσφαιριστής ο ίδιος («αγωνιζόμουν στα χαφ, ήμουν καλός» λέει χαμογελώντας…) ο ιερέας δίνει ραντεβού με τα παιδιά στο κατηχητικό κάθε Κυριακή, μετά τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια στο γήπεδο. Έχοντας γίνει γνωστός για τη συμμετοχή του σε διάφορους μαραθώνιους, τρέχοντας με τα ράσα (!), δίνει πρώτος το σύνθημα. Φοράει αθλητικά παπούτσια, παίρνει τη σφυρίχτρα του, μοιράζει τις φανέλες με τον αετό του Βυζαντίου στο στήθος, δίνει μπάλες και ξεκινάει την προπόνηση ζητώντας τους να είναι πάνω από όλα ομαδικοί. «Δεν μας νοιάζει η νίκη, αλλά το παιχνίδι και η χαρά του» τους λέει με πατρική στοργή.
Οι παιδικές φωνές και τα γέλια «πλημμυρίζουν» το προαύλιο της εκκλησίας. «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που έχουμε την ευκαιρία να μελετούμε τον Λόγο του Χριστού, αλλά και να παίζουμε μπάλα. Μας αρέσει το ποδόσφαιρο και ειδικά όταν δίνουμε αγώνες με άλλες ομάδες σε άλλα χωριά» τονίζει με ένα πλατύ χαμόγελο, ένας από τους μαθητές-ποδοσφαιριστές της ομάδας των Αμπελειών. Μέλος της ομάδας είναι και ο γιος του 46χρονου ιερέα, ο Αρσένιος. «Θέλω να βαδίσω στα βήματα του πατέρα μου, δεν χάνω μάθημα ή προπόνηση» λέει με περηφάνια ο 14χρονος, το ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας (η 18χρονη Μάρθα και ο 12χρονος Θεοδόσης τα άλλα δυο). Κάθε πρωί ο πατήρ Θόδωρος, μετά τον Όρθρο χαιρετάει την πρεσβυτέρα Αναστασία και κάνει προπόνηση, έχοντας βάλει μεγάλο στόχο να τρέξει στον Σπάρταθλο…
Όσο για το πώς ο ίδιος άφησε το ποδόσφαιρο και ασχολήθηκε με την ιερατική, η ιστορία του προκαλεί συγκίνηση. «Έφυγα μετανάστης στη Στουτγκάρδη το 1991. Φτιάχναμε καρέκλες και θρανία για παιδιά, έπαιζα ποδόσφαιρο και τις Κυριακές ήμουνα ψάλτης στην Ορθόδοξη εκκλησία. Μετά από 1,5 χρόνο στη Γερμανία δέχθηκα την… κλήση του Θεού. Ταξίδευσα για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος και είχα την ευλογία να συναντήσω τον Άγιο Παΐσιο… Όλα μετά πήραν τον δρόμο τους».
Πηγή: Δημοκρατία
