Μια επιστολή κατάθεση ψυχής από αναγνώστη μας, έφτασε στο PRESSARIS, η οποία αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Πρόκειται για το φίλο του Άρη από την επαρχία (προτίμησε να μην δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία του), ο οποίος αναφέρεται στον Άρη των 100 χρόνων και στο μέταλλο του Αρειανού.
Αναλυτικά η επιστολή:
“100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΗΣ – 1000 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ.
Ξέρετε, υπάρχει ένα ρητό στα χείλη πολλών οπαδών σε όλο τον πλανήτη που λέει πως: «Δεν διαλέγεις εσύ την ποδοσφαιρική σου ομάδα. Αυτή σε διαλέγει», παραδοχή αλήθειας που για να φτάσεις σε αυτή χρειάζονται πραγματικά πολλά «ποδοσφαιρικά ένσημα».
Προσφάτως, φίλος μου εκμυστηρεύθηκε τον διάλογο που είχε με τον μεγάλο σε ηλικία θείο του. Ήταν αυτός που ουσιαστικά τον έκανε Αρειανό. Λάθος, Αρειανό δεν σε κάνει κανείς, έχεις γεννηθεί με αυτό το μέταλλο. Γιατί θέλει μέταλλο φίλε μου για να σφίγγεις τη γροθιά και να είσαι πάλι εκεί ξανά και ξανά μετά από τόσες πίκρες. «Ni la muerte nos va a separar» λένε οι Αργεντίνοι… «ούτε ο θάνατος είναι αρκετός» λέμε εμείς.
Ήταν αυτός λοιπόν που τον πήρε από το χέρι μια μέρα και ανεβήκαν τα σκαλιά που σε βγάζουν αντιμέτωπο με το δέος. Έτσι φαίνεται στα μάτια ενός παιδιού το γήπεδο την 1η φορά. Την 1η; Ξανά λάθος, εγώ ακόμη το ίδιο δέος αισθάνομαι σαν να είναι η 1η μου φορά κι ας πηγαίνω στο γήπεδο τόσα χρόνια. Του είπε λοιπόν μέσα στην γενικότερη απογοήτευση του: «τι πήγα και σε έκανα Αρειανό ρε γαμώτο» για να πάρει την άμεση απάντηση του φίλου: «μου έκανες το καλύτερο δώρο που θα μπορούσες να μου κάνεις».
Είμαι Αρειανός της επαρχίας. Δεν έχω καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, δεν έχω συγγενείς στη Θεσσαλονίκη. ΟΚ, το έναυσμα δόθηκε από τον Nick και την παρέα του (κι ας ήμουν τότε «Γιαννακικός») αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Πίστευα (κι όχι μόνο εγώ) κάποτε πως για να’σαι Αρειανός θα έχεις κάποια σχέση με τη Μακεδονία μας ή έστω θα μεγάλωσες υπό την σκέπη της Αυτοκρατορίας Του μπασκετικού μας ΑΡΗ.
Πάλι λάθος. Χιλιάδες παιδιά, πολλά από τα οποία βλέπω και στην άσχετη με την Θεσσαλονίκη πόλη μου, βαπτίζονται στο όνομα του ενός και μοναδικού Θεού. Το κατάλαβα όταν συνάντησα τον Α. που μένει στην Αθήνα αλλά έχει καταγωγή από την…Καλαμάτα ή όταν συνάντησα τον Β. που είναι από τη Θήβα αλλά μεγάλωσε στον Πύργο Ηλείας.
Μου είχε πει ο ίδιος φίλος πριν τον τελικό του Καυτατζογλείου πως αν το πάρουμε αυτό που θα δεις στον Λευκό πύργο δεν μπορείς να το φανταστείς. Πήραμε μια ιδέα στο ΟΑΚΑ όπου τρίβαμε τα μάτια μας (εμείς) αντικρίζοντας το απέραντο κίτρινο. Δεν ξέρω αν η γενιά μου θα παραδώσει στα παιδιά μας Έναν ΑΡΗ πολύ πιο μεγάλο, δεν ξέρω αν θα μας κυνηγάνε οι ερινύες γιατί ανεχθήκαμε να ασελγήσουν στο σώμα του, ξέρω όμως πόσους μύθους στους οποίους ακόμη και εμείς πιστεύαμε τους καταρρίψαμε τα τελευταία χρόνια. Έχει τεράστια δυναμική αυτός ο σύλλογος και ίσως το πρόβλημα να είναι που κι εμείς καλά καλά δεν το έχουμε καταλάβει.
Δεν θέλω να γράψω για την «συμβολή Του ΑΡΗ στον ελληνικό αθλητισμό κι ας είναι τεράστια, δεν θέλω να αναλωθώ για την «κυψέλη αθλητισμού και πολιτισμού» που υπήρξε και (θα) συνεχίζει να είναι αυτός ο τεράστιος σύλλογος. Αυτή είναι δουλειά των επισήμων στις 25 Μαρτίου.
Στις 25 Μαρτίου. Γεννήθηκε αυτός ο σύλλογος τεράστιος από την 1η στιγμή. Από την στιγμή της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης μας, από τη στιγμή που αποφάσισε με το 1ο άρθρο του καταστατικού του πως: «Ιδρύεται εν Θεσσαλονίκη ο ποδοσφαιρικός σύλλογος υπό την επωνυμίαν «ΑΡΗΣ » για να έρθει μόλις στο 2ο άρθρο να καταδείξει το μεγαλείο του: «Σκοπός του συλλόγου είναι η εκγύμνασις ισχυράς ομάδος αποτελουμένη εκ πασών των κοινωνικών τάξεων». Προσέξτε: «εκ πασών των κοινωνικών τάξεων». Οι ιδρυτές του όχι μόνο αναγνωρίζουν πως υφίστανται διαφορετικές κοινωνικές τάξεις αλλά διευκρινίζουν πως αυτός ο σύλλογος έρχεται να αγκαλιάσει και δύναται να απαρτίζεται (και απαρτίζεται) από όλες τις κοινωνικές τάξεις
Μιλάμε για Τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης”.
Της Θεσσαλονίκης; Αυτό κι αν είναι λάθος. Ο ΑΡΗΣ δεν είναι της Θεσσαλονίκης είναι της Ελλάδος είναι όλων των εθνών. Γελάω καμιά φορά όταν ακούω ότι Ο ΑΡΗΣ σαν σύλλογος είχε πολλούς Εβραίους (ή Αρμένιους) αθλητές και στελέχη στην τότε πολυεθνική Θεσσαλονίκη. Τιμή του καμάρι του. Τιμή μας και υπερηφάνεια όταν βλέπουμε παιδιά μεταναστών να απορροφούνται και να δίνουν το είναι τους στα κάθε λογής γήπεδα φέροντας Τον Θεό του πολέμου στο στήθος.
Είναι πολύ μεγάλος Ο ΑΡΗΣ μας για να κλειστεί στα στενά όρια αυτής της πόλης, αυτής της περιφέρειας, αυτής της χώρας.
Μιλάμε για Τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης.
Μιλάμε για τον Μακεδόνα ΑΡΗ, τους φίλους μας, τα αδέρφια μας, τους γονείς μας, τους αγαπημένους μας, το γέλιο μας, το κλάμα μας, τα μεθύσια μας, τα ταξίδια μας, τις ταλαιπωρίες μας, τα ξενύχτια μας, την τρέλα μας, την αρρώστια μας, το πάθος μας, το αίμα μας, τα αδέρφια μας που έφυγαν νωρίς.
Γιατί, «Για εμάς μία νίκη δεν είναι απλά νίκη, μία ήττα δεν είναι απλά ήττα, είναι κατακλυσμός συναισθημάτων που πηγάζουν από την ψυχή μας για Τον αγαπημένο μας ΑΡΗ»…
Και τελειώνοντας αυτές τις γραμμές σκέφτομαι αυτό που τόλμησαν να ψελλίσουν κάποιοι, πως αυτός ο σύλλογος θα εξαφανιστεί…
Μιλάμε για Τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης κύριοι…
