O Πόλυς Φωτιάδης, o ακρίτας οπαδός του Άρη από την Ξάνθη που έχει βρεθεί σχεδόν σε όλα τα γήπεδα του κόσμου με μια σημαία των κιτρινόμαυρων, μίλησε στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης.
Αναλυτικά όσα είπε στο Yellow Radio 92,8:
Για τα ταξίδια που κάνει:
Μου αρέσει σαν κερασάκι να υπάρχει ένα ματς, από εκεί και πέρα το ότι βλέπουμε πόλεις, το ότι γνωρίζουμε ανθρώπους είναι σημαντικό.
Για την σχέση του με τον Άρη:
Από 5 χρονών αποφάσισα ότι θα είμαι Άρης, είμαι ενεργό μέλος του Super3 Ξάνθης και του Super3 Σόφιας.
Για τον Super3 Σόφιας:
Εκεί ήμασταν ένα βανάκι 20 ατόμων που κατεβαίναμε σε κάθε παιχνίδι, εγώ έβαλα μπροστά τον σύνδεσμο και λίγο-λίγο γινόταν γνωστό.
Τότε δεν υπήρχαν και τα social media, ήταν και η αρχή των κινητών.
Πηγαίναμε τότε στα κεντρικά ταχυδρομεία για να στείλουμε στις εφημερίδες και στον κεντρικό ότι θέλαμε.
Ενώ συνέχισε:
Υπήρχε τότε μεγάλη πώρωση, νομίζω ότι ήμασταν το πρώτο σοβαρό club στο εξωτερικό με συνεχή παρουσία, είχαμε ένα πανό μόνιμα στην σέντρα στην «2».
Για την επαγγελματική του απασχόληση:
Είμαι φαρμακοποιός στην Ξάνθη, προμηθεύω και φέτος την ομάδα μπάσκετ με φάρμακα όπως και τα προηγούμενα χρόνια.
Για το «φάρμακο» που χρειάζεται ο Αυτοκράτορας:
Το φάρμακο είναι η αγάπη του κόσμου, εγώ το πιστεύω αυτό η αύρα του Παλέ μαζί με τον κόσμο μπορεί να το κερδίσει το ματς.
Έχουμε πέσει λίγο βέβαια, αλλά αυτό έχει να κάνει με δυο παράγοντες, το ένα είναι το οικονομικό και το άλλο ότι και η ομάδα δεν είναι τόσο καλά.
Και μου κάνει πραγματικά εντύπωση πως δεν έχουν βρει 5 Αρειανοί να σηκώσουν το βάρος αυτό, όταν μιλάμε για μια πόλη 1.500.000 εκατομμύριο.
Έχω ασχοληθεί με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και με ένα φαρμακείο την ανέβασα στην Α’ Εθνική, είναι άλλα τα μέτρα αλλά όταν με τρέξιμο, με παρακάλι, αγώνα έφτασα να έχω 150.000 budget και ήμασταν στις 100 καλύτερες ομάδες της Ελλάδος από το Γ’ Τοπικό.
Για το εάν έχει μετρήσει πόσα χιλιόμετρα έχει κάνει:
Δεν έχω μετρήσει τα χιλιόμετρα που έχω κάνει, ξεκίνησα να πηγαίνω στο παιχνίδι με την Θέλτα, από τότε σε ένα ματς Ευρωπαϊκών έχω λείψει στα τελευταία χρόνια, στο Λεβερκούζεν.
Και φέτος δεν πήγα στο Νίμπουρκ, γιατί πήγα πέρυσι και χειρότερη πόλη δεν υπάρχει.
Για τον Νίκο Λάσκαρη:
Είχαμε μεγάλες προσδοκίες στην αρχή, μετά ήρθε η απογοήτευση.
Έχω καταλάβει ότι κανένας δεν μπαίνει στον αθλητισμό για να δώσει, εγώ αν τα είχα δεν θα με ένοιαζε γιατί ο Άρης είναι το αλατοπίπερο στην ζωή μου
Για το facebook και το ότι δεν γίνονται ουσιαστικές συζητήσεις:
Το βαρέθηκα και αυτό, βρείτε λύσεις, είχα γράψει τελευταία φορά όταν έπεφτε το βόλεϊ, να μαζευτούμε να βάλουμε ένα τάλιρο όλοι, ξέρεις πόσοι με απαντήσανε ; Πέντε άνθρωποι.
Για τις μεγαλύτερες χαρές που έχει ζήσει:
Νομίζω η Ατλέτικο, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά, ήταν απίστευτο, το Τορίνο ήταν επίσης τρομερό, είναι πολλά, με τους Αμερικάνους που κερδίσαμε μέσα στο Τόκιο, δεν ήταν Άρης αλλά ήταν κάτι μεγάλο.
Για το μέχρι που έχει φτάσει:
Έχω φτάσει μέχρι την Χαβάι, και στο Μπομπονέρα και στο Μαρακανά αλλά δυστυχώς δεν είδα ματς, και στο Μουνισιπάλ που έγινε το πρώτο Μουντιάλ.
