Ο Νούνο Κοέλιο έκανε μια αναδρομή στην καριέρα του, μετά από δέκα χρόνια στα γήπεδα, στο προσωπικό του blog στην ιστοσελίδα της Πορτογαλίας «maisfutebol».
Αναλυτικά:
Γεια σας και πάλι,
Σε αυτό το νέο μου κείμενο θα μιλήσω για το ξεκίνημα της καριέρας μου. Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα νέος, στην ηλικία των 16 ετών. Σε ένα χρόνο μάλιστα συμπληρώνω δέκα χρόνια σαν επαγγελματίας, παρ’ ότι είμαι ακόμα 25 ετών.
Τη σεζόν 2003-2004 ήμουν μέλος της ομάδας νέων της Σπόρτινγκ Κοβίλια. Η πρώτη ομάδα αγωνιζόταν εκείνη την περίοδο στη δεύτερη κατηγορία και αντιμετώπιζε πολλά αγωνιστικά προβλήματα, καθώς αρκετοί παίκτες ήταν τραυματίες, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν διακόψει τα συμβόλαια τους. Αυτή η συγκυρία ανάγκασε τη διοίκηση να ανεβάσει κάποιους νεαρούς ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα. Ένας από τους ποδοσφαιριστές που ενσωματώθηκαν στις προπονήσεις της μεγάλης ομάδας ήμουν κι εγώ.
Προπονητής ήταν τότε ο Ζοάο Καβαλέιρο. Ενας άνθρωπος που με στιγμάτισε για πάντα, όχι γιατί ήταν ο πρώτος που με χρησιμοποίησε, αλλά γιατί παρά τα 16 χρόνια μου, πίστευε πολύ σε μένα και είχε πολλές απαιτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι να μεταπηδήσεις απότομα από τους νέους στην πρώτη ομάδα δεν είναι εύκολο. Ο κόουτς απαιτούσε πολλά πράγματα από μένα στο γήπεδο, γιατί πίστευε ότι μπορώ να τα καταφέρω, ωστόσο εγώ δεν πίστευα τόσο στις ικανότητες μου. Εν τέλει μέσα από τη δουλειά τον δικαίωσα, αλλά δικαίωσα πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου στον οποίο και πίστεψα πολύ παραπάνω.
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο τηλέφωνο που είχα δεχτεί για να πάω να προπονηθώ με τη μεγάλη ομάδα. Ηταν Δεκέμβριος, η Σπόρτιγνκ(σ.σ: Κοβίλια) αγωνιζόταν σε ένα τουρνουά και εκεί πραγματοποίησα το ανεπίσημο ντεμπούτο μου. Ομολογώ πως είχα πολύ άγχος, καθώς αγωνιζόμουν ανάμεσα σε πολύ έμπειρους παίκτες, ενώ ήμουν μόλις 16 ετών.
Εμαθα πολλά και το γεγονός ότι ήμουν ο μικρότερος με βοήθησε μέσα στο γήπεδο, γιατί οι συμπαίκτες μου με στήριξαν πολύ. Τα πήγα αρκετά καλά στην πρώτη μου εμφάνιση και εκείνο το παιχνίδι αποτέλεσε την αρχή των καλύτερων που θα ακολουθούσαν.
Την επόμενη βδομάδα θα ξεκινούσα καθημερινές προπονήσεις, αλλά επειδή ήμουν 16 ετών θα έπρεπε πρώτα να περάσω από τις απαραίτητες εξετάσεις σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο που βρισκόταν στο Πόρτο. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν αρκετά καλά και έτσι υπέγραψα στην πρώτη ομάδα.
Το επίσημο ντεμπούτο μου το πραγματοποίησα εκτός έδρας, στη Πόβοα Ντε Βαρζίμ. Πέρασα στον αγωνιστικό χώρο σαν αλλαγή λίγο πριν τη λήξη του παιχνιδιού και τότε ένα όνειρο μου έγινε πραγματικότητα. Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής(πόσο μάλλον από τα δεκαέξι μου). Επειτα, έπαιξα σε άλλα πέντε παιχνίδια, στα τρία μάλιστα αγωνίστηκα βασικός.
Από εκείνη τη στιγμή και μετά η ζωή μου άλλαξε από κάθε άποψη. Επαψα να είμαι ο κλασικός έφηβος που διάβαζε τα μαθήματα του και έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους. Εγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Μάλιστα, αναγκάστηκα να χάσω πολλά μαθήματα, γιατί έπεφταν πάνω στις ώρες των προπονήσεων. Ωστόσο δεν το μετάνιωσα ποτέ, καθώς δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία να παίξω ποδόσφαιρο.
Εκείνη την εποχή είχα φτάσει στην ηλικία που όλα τα παιδιά ξεκινούσαν να ξενυχτούν τα σαββατοκύριακα, όμως επειδή είχα αγώνες και «σφιχτό» πρόγραμμα γενικότερα, δεν ακολουθούσα τους φίλους μου. Δεν έκανα τίποτα. Απλά προετοιμαζόμουν όσο το δυνατόν καλύτερα για το παιχνίδι.
Σήμερα κοιτάζω πίσω και νιώθω πολύ τυχερός που ξεκίνησα τόσο νωρίς την επαγγελματική μου καριέρα. Εκανα πολλές θυσίες και αυτές με βοήθησαν να ωριμάσω γρηγορότερα. Το επόμενο έτος συμπληρώνω δέκα χρόνια σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και είμαι μόλις 25 ετών. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους τους ανθρώπους που με βοήθησαν(οικογένεια, προπονητές, συμπαίκτες, προέδρους, φροντιστές κ.λ.π) που στάθηκαν στο πλευρό μου σε αυτό το μακρύ ταξίδι.
Τα φιλιά μου σε όλους τους αναγνώστες, θα τα ξαναπούμε σύντομα,
Νούνο Κοέλιο
